Onze goede buurman

Grant P. Taylor, Utah (VS)

Toen ik hulp nodig had, gaf ouderling Russell M. Nelson gehoor aan een ingeving en kwam hij mij te hulp.

Russell M. Nelson maait gras terwijl zijn buurman toekijkt

Toen ik met mijn gezin bij mijn schoonmoeder, weduwe Effie Dean Rich, introk, was ouderling Russell M. Nelson, die enkele jaren eerder in het Quorum der Twaalf Apostelen was geroepen, onze buurman.

In de tijd dat we buren waren, vonden we het fijn om ouderling Nelson en zijn eerste vrouw, Dantzel, met hun projecten te helpen, en zij hielpen ons graag met de onze. Dat hield ook in dat we een afgraving in onze achtertuin tot een aantrekkelijke landschapstuin met keermuren, wandelpaden, trappen en planten probeerden te veranderen. Als ouderling Nelson voor de kerk op reis was, boden we zuster Nelson alle nodige hulp.

Toen we klaar waren met de landschapstuin, vroegen mijn neef en zijn bruid of ze hun huwelijksreceptie in onze tuin mochten houden. Ze waren van plan om vóór het evenement met de laatste opruimwerkzaamheden te komen helpen.

Maar de tijd verstreek. Ze hadden het druk en konden niet komen. Op de dag van het open huis werd ik om zes uur ’s morgens mopperend wakker. Ik stond op, pakte mijn emmer en tuinschaar en liep naar de aangelegde trap van 58 treden. Terwijl ik de Engelse klimop langs de trap snoeide, voelde ik me rustig worden. Om ongeveer acht uur hoorde ik een grasmaaier in de voortuin. Ik nam even de tijd om te zien wat er gaande was.

Toen ik bij de voortuin kwam, was ouderling Nelson klaar met het maaien van zijn gras en was hij mijn gras aan het maaien.

‘Dat hoeft u toch niet te doen’, zei ik.

‘Ja, Grant,’ antwoordde hij, ‘dit moet ik vandaag voor jou doen.’

Ouderling Nelson wist hoe hij naar onze hemelse Vader moest luisteren. Die dag wist God dat ik wat hulp nodig had.

Ik ben door die liefdedaad veranderd. Daarna, toen mijn vrouw en ik elke dag in gebed gingen, vroegen we of we ons bewust mochten zijn van de mensen om ons heen die onze hulp nodig hadden.

Jaren eerder, in een ander jaargetijde, ging mijn schoonvader, John P. Rich, naar buiten om zijn stoep sneeuwvrij te maken. Maar ouderling Nelson was hem voor geweest. John is weer naar binnen gegaan en heeft dit gedicht geschreven:

Ik heb redes horen beitelen in steen
En redes geschikt met fraaie bloemen
Korte redes zo welsprekend en sereen
Redes waarop sprekers zich beroemen

Maar de rede die ik net heb gezien
Uitgesproken met verstand en vlijt
Die heeft me volmaakt laten zien
hoe een goede buur zich onderscheidt

Tot op de dag van vandaag zijn we dankbaar voor onze goede buurman.