อยู่ในที่ที่เราจำเป็นต้องไป

โดย โจเอล บี. แรนดอลล์, นิตยสารศาสนจักร

ผมขอบพระทัยพระผู้เป็นเจ้าที่ทรงปล่อยให้เราหลงทางเพื่อเราจะได้พบคนที่ต้องการการชี้นำ

ดูเหมือนทุกคนต้องการบ้านพักฤดูร้อนในเขตชายฝั่งทะเลที่อากาศชื้นในอิโล เปรู ผมกับคู่ผู้สอนศาสนาของผมจึงมีประตูหลายบานให้เคาะเสมอ ส่วนใหญ่เราจะเคาะประตูอพาร์ตเมนต์สามชั้นแบบเดียวกัน 12 หลังเรียงกันเป็นแถว ดังนั้นเป็นเรื่องง่ายที่จะหลงทาง

คืนหนึ่งเราวางแผนไปเยี่ยมผู้หญิงคนหนึ่งที่เราเพิ่งเจอ เราทราบชั้นและเลขอพาร์ตเมนต์ที่ถูกต้องของเธอ แต่เราไปผิดหลังซึ่งอยู่ตรงข้ามอพาร์ตเมนต์ของเธอ เราเคาะประตู และเมื่อชายหนุ่มคนหนึ่งเปิดประตู เราก็รู้ว่าเราไปผิดหลัง

แต่ก่อนที่เราจะอธิบายความผิดพลาด ชายหนุ่มคนนั้นกล่าวว่า “เอ็ลเดอร์ ยินดีที่ได้พบนะครับ คุณยายของผมไปที่ร้านค้า แต่เธอน่าจะกลับมาในอีกไม่กี่นาที เข้ามาเลยครับ”

เราเข้าไปนั่งบนโซฟาด้วยท่าทางสับสน เมื่อคุณยายมาถึงในอีกไม่กี่นาทีต่อมา เธอตื่นเต้นที่ได้พบเรา

เรายังคงสับสน เราถามว่าเธอรู้จักผู้สอนศาสนาได้อย่างไร เธออธิบายว่าผู้สอนศาสนาเคยสอนเธอเมื่อ 2 ปีก่อน แต่เมื่อตารางงานของเธอยุ่งเกินไป ผู้สอนศาสนาจึงหยุดมาเยี่ยมเธอ

ในคืนที่เรามาเยี่ยม เธอรู้สึกไร้ค่า เธอรู้สึกทุกข์ใจตลอดทั้งสัปดาห์ เธอทำงานหนักและเหนื่อยมาก และรู้สึกว่าสิ่งที่เธอทำไม่ได้เป็นประโยชน์อะไรเลย จากนั้นเราก็ปรากฏตัว ทำให้วันของเธอสดใส และให้โอกาสเธอเป็นครั้งที่สองในการรับฟังพระกิตติคุณของพระเยซูคริสต์ที่มอบจุดประสงค์ในชีวิต การมาเยือนของเราที่ไม่ได้คาดหมายเป็นเครื่องหมายจากพระผู้เป็นเจ้าที่ประทานให้เธอเห็นว่าเธอสำคัญต่อพระองค์

เราไปอพาร์ทเมนต์ผิดหลัง แต่เราอยู่ในที่ที่เราจำเป็นต้องไป การหลงทางทำให้เราพบธิดาของพระผู้เป็นเจ้าอีกครั้ง พระผู้เป็นเจ้าทรงนำเราไปหาเธอผ่านความผิดพลาดในการเดินทางของเรา

หลังจากที่เราออกมา เราพบผู้หญิงคนนั้นที่เราวางแผนจะไปเยี่ยม เธอไม่ได้สังเกตว่าเรามาสายด้วยซ้ำ ผมนึกถึงว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากเราเจออพาร์ตเมนต์ถูกหลังตั้งแต่แรก

ถ้าเราไปในที่ที่เราวางแผนไว้แต่แรก เราคงพลาดโอกาสที่สำคัญในการแบ่งปันความรักของพระผู้ช่วยให้รอด แต่พระผู้เป็นเจ้าทรงทำงานผ่านความไม่สมบูรณ์แบบของเราเพื่อชี้ให้เราเห็นว่าพระองค์ทรงต้องการให้เราไปที่ใด ผมขอบพระทัยพระองค์ที่ทรงปล่อยให้เราหลงทางเพื่อเราจะได้พบคนที่ต้องการการชี้นำ