ผมมีเวลารับใช้เพื่อนร่วมชั้นหรือไม่?

โดย ลีโอนาร์โด โฮเซ แรทเทีย เวเรนซูเอลา, เมริดา เวเนซูเอลา

ผมคิดว่าผมไม่มีเวลาช่วย แต่พระเจ้าประทานพรให้ผมสําหรับการเสียสละของผม

นาฬิกากับภาพสะท้อนแสดงให้เห็นชายคนหนึ่งกําลังบันทึกเสียงตนเองขณะอ่านหนังสือ

ในปี 1998 ผมเริ่มเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งแอนดีส ผมปรารถนาอย่างยิ่งที่จะสำเร็จการศึกษาระดับมหาวิทยาลัยด้วยเกรดเฉลี่ยที่ดี แต่ชั้นเรียนอาชญาวิทยาของผมยากมาก และผมมีปัญหาในการปรับตัวเข้ากับงานในมหาวิทยาลัย ผมยุ่งกับการรับใช้เป็นที่ปรึกษาในฝ่ายอธิการวอร์ดและทํางานในตอนกลางคืนเพื่อหาเลี้ยงครอบครัว

ความสงสัยและความกังวลทำให้ผมท้อแท้ เมื่อปีแรกผมได้เกรดต่ำกว่าคะแนนเฉลี่ยของชั้นเรียนมาก เมื่อสิ้นปีการศึกษา ผมทูลวิงวอนพระผู้เป็นเจ้ามากยิ่งขึ้นในการสวดอ้อนวอนเพื่อช่วยให้เข้าใจทฤษฎี หลักการ และขั้นตอนแต่ละข้อ

ในช่วงปีที่สอง ผมพบเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งที่ผมไม่เคยสังเกตมาก่อนชื่ออาร์เจนิส ผมพบว่าเขาไม่เคยสังเกตผมเช่นกัน—และมองไม่เห็นผม เนื่องจากเขาตาบอด วันหนึ่งเขาเดินเข้าหาผมด้วยไม้เท้าและแผ่นอักษรเบรลล์ แล้วขอความช่วยเหลือ เขาบอกว่าผมมีน้ำเสียงที่ดีและเขาต้องการให้ผมบันทึกเสียงคู่มือการเรียนที่เขียนไว้เพื่อที่เขาจะได้ใช้ฟัง

เขาขอร้องคนอื่นแล้ว แต่พวกเขาปฏิเสธ คนที่เคยช่วยเขาเมื่อปีก่อนไม่เต็มใจจะช่วยเขาอีกครั้ง ระหว่างตารางงานที่ยุ่งกับผลการเรียนไม่ดี ผมจึงลังเลที่จะช่วยเช่นกัน

แม้จะไม่เคยตอบรับคำขอของเขาอย่างเป็นทางการ แต่ในไม่ช้า ผมก็พบว่าตนเองกำลังอ่านคู่มือการเรียนซ้ำๆ เพื่อบันทึกเนื้อหาให้อาร์เจนิส ในที่สุดเรากลายเป็นเพื่อนกัน และผมเริ่มแบ่งปันพระกิตติคุณของพระเยซูคริสต์กับเขา ผมมอบพระคัมภีร์มอรมอนอักษรเบรลล์ให้เขาด้วย เขาซาบซึ้งในความช่วยเหลือแต่เขาไม่สนใจเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับศาสนจักร

แต่เมื่อผมอ่านและบันทึกคู่มือการเรียนต่อไป คะแนนเฉลี่ยของผมก็เริ่มสูงขึ้น แม้แต่เพื่อนๆ ต่างสังเกตเห็นว่าผมเป็นนักเรียนที่ดีขึ้นและเข้าใจมากขึ้น

แปดปีหลังจากผมเรียนจบ อาร์เจนิสเพื่อนของผมก็จบการศึกษาเช่นกัน เขาไม่เคยสนใจในศาสนจักร แต่เขาช่วยให้ผมเข้าใจว่า “เมื่อท่านอยู่ในการรับใช้เพื่อนมนุษย์ของท่าน ท่านก็อยู่ในการรับใช้พระผู้เป็นเจ้าของท่านนั่นเอง” (โมไซยาห์ 2:17) เขาช่วยให้ผมเห็นว่าเมื่อผมรับใช้ผู้อื่น พระผู้เป็นเจ้าจะทรงอวยพรผมและเพิ่มความสามารถของผม