Μήνυμα Ηγεσίας Περιοχής
Οι δύο πρώτες εντολές
Σε αυτόν που δέχεται, θα δώσω περισσότερα
Ενώ υπηρετούσαμε ως πλήρους απασχόλησης ιεραπόστολοι στη Γαλλία πριν από πολλά χρόνια, ο συνάδελφός μου και εγώ προσκληθήκαμε στο σπίτι μίας καλοσυνάτης και πιστής χριστιανής κυρίας. Κατά τη διάρκεια μιας ευχάριστης συζήτησης, εξέφρασε τις ανησυχίες της για την παρακμή της πίστης στην κοινωνία. Κατά τη γνώμη της, κάποια από τη θρησκευτική ορολογία, όπως η «μετάνοια» ή η «υπακοή», συνέβαλλε σε αυτή την παρακμή. «Οι άνθρωποι φοβούνται αυτές τις λέξεις» επέμεινε «και απομακρύνονται από τη θρησκεία».
Έκτοτε, έχω συχνά προβληματιστεί σχετικά με τις λέξεις που χρησιμοποιούμε στις συζητήσεις μας για το Ευαγγέλιο. Ενώ είναι αλήθεια ότι η κοινωνία εν γένει μπορεί να βλέπει αρνητικά κάποιους όρους που σχετίζονται με το Ευαγγέλιο, είναι επίσης αλήθεια ότι οι λέξεις μπορούν να έχουν βαθύ νόημα και δύναμη. Η μελέτη των Γραφών αποκαλύπτει ότι ο Κύριος επιλέγει σκόπιμα τις λέξεις που χρησιμοποιεί. Καθώς αφιερώνουμε χρόνο για να κατανοήσουμε το νόημά τους, αρχίζουμε να κατανοούμε βαθύτερα το μήνυμα και τους σκοπούς Του.
Η υπακοή έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη και την αγάπη
Μια τέτοια λέξη, με βαθύ νόημα και δύναμη, είναι η λέξη «υπακοή». Ο νόμος της υπακοής εδόθη στον Αδάμ και την Εύα μετά την πτώση τους. Ο νόμος ήταν το πρώτο βήμα για την πρόσβαση στη λυτρωτική δύναμη του Σωτήρος. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύει ο κόσμος, η υπακοή δεν έχει να κάνει με τον περιορισμό· έχει να κάνει μάλλον με το να μάθουμε να εμπιστευόμαστε τον Θεό και τις συμβουλές Του: «Μακάριοι είναι εκείνοι που εισακούν τα διδάγματά μου, και δίνουν προσοχή στη συμβουλή μου, επειδή αυτοί θα αποκτήσουν σοφία· επειδή σε αυτόν που δέχεται, θα δώσω περισσότερα». Καθώς μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε τον Κύριο, αρχίζουμε να αναπτύσσουμε μια προσωπική σχέση μαζί Του και να βιώνουμε τα θαυμαστά αποτελέσματα των ευλογιών Του. Η εμπιστοσύνη σε Αυτόν γεννά αγάπη και η αγάπη συνεχίζει να καλλιεργεί την εμπιστοσύνη. Καθώς υπακούμε στη φωνή Του, η αγάπη μας βαθαίνει και η σχέση μας μαζί Του γίνεται σταθερή και χαρούμενη.
Μια αλλαγή στην καρδιά
Βρίσκω ενδιαφέρον το γεγονός ότι πριν διδάξει τους Φαρισαίους για τις δύο πρώτες μεγάλες εντολές της αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον, ο Σωτήρας δίδαξε την παραβολή του γάμου του γυιου του βασιλέα, καταλήγοντας λέγοντας: «Επειδή, πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί». Σε σύγχρονη αποκάλυψη, ο Κύριος προσθέτει περαιτέρω εξήγηση σε αυτή τη δήλωση, καθώς δίδαξε «…γιατί δεν είναι εκλεκτοί; Επειδή οι καρδιές τους είναι τόσο προσηλωμένες στα εγκόσμια, και επιζητούν τις τιμές των ανθρώπων…». Καθώς υπακούμε στον Κύριο και μαθαίνουμε να Τον εμπιστευόμαστε και να Τον αγαπούμε, η καρδιά μας σταδιακά αλλάζει και οι επιθυμίες μας στρέφονται προς τη σχέση διαθήκης μας μαζί Του. Κατά τη διαδικασία μάθησης της υπακοής, μαθαίνουμε επίσης να εκτιμούμε και να νοιαζόμαστε για τα καλά πράγματα που έχουν πραγματικά σημασία.
Να γίνουμε λιγότερο εγωκεντρικοί
Καθώς αλλάζει η εστίασή μας, μειώνουμε σταδιακά τη φυσική μας τάση να είμαστε εγωκεντρικοί. Ο νόμος της υπακοής δεν προοριζόταν ποτέ να δημιουργήσει μαριονέτες, αλλά μάλλον να αναπτύξει μαθητές που εμπιστεύονται από επιλογή και επιλέγουν να αγαπούν τον Κύριο και τους άλλους. Ο Επουράνιος Πατέρας μας είναι τέλειος, επειδή η καρδιά Του έχει αλλάξει. Ο Θεός είναι Θεός, διότι επιλέγει διαρκώς το καλό. Η καρδιά Του δεν τρέφει πλέον κακές επιθυμίες, επιλέγοντας διαρκώς να αγαπά και να κάνει το καλύτερο για εμάς. Με τα λόγια του Πρεσβυτέρου Τζέφρυ Ρ. Χόλλαντ «η πρώτη μεγάλη εντολή όλης της αιωνιότητας είναι να αγαπούμε τον Θεό με όλη μας την καρδιά, την ισχύ, τον νου και τη δύναμή μας – αυτή είναι η πρώτη μεγάλη εντολή. Όμως η πρώτη μεγάλη αλήθεια όλης της αιωνιότητας είναι ότι ο Θεός μάς αγαπά με όλη Του την καρδιά, την ισχύ τον νου και τη δύναμή Του. Αυτή η αγάπη είναι ο θεμέλιος λίθος της αιωνιότητας και θα πρέπει να είναι ο θεμέλιος λίθος της καθημερινής μας ζωής».
Είθε να βρούμε τη δύναμη να εμπιστευόμαστε και να αγαπούμε τον Κύριο υπακούοντας στη φωνή Του. Τότε οι καρδιές μας θα αλλάξουν και θα βιώσουμε τη βαθιά χαρά που προέρχεται από την προσωπική σχέση μαζί Του.