42
მამაო ჩვენო
ფიცხლად
1. მამაო ჩვენო, შენ მოგმართავ,
ვინც ზეციდან გადმოყურებ,
როდის მოვა ის დრო, როცა
კვლავ შეგხვდები და გიყურებ.
მითხარი, ხომ იყო ის დრო,
როცა შენს გვერდით ვიყავი,
შენ ჩემი მფარველი
და მასწავლებელი იყავი.
2. შენ გამომგზავნე ამქვეყნად,
ბრძნული, დიადი მისიით,
მეძებნა ცოდვილ მიწაზე
უწმინდესი ადგილები.
მაგრამ ხშირად მომესმოდა
ჩურჩული, ხმა შინაგანი:
„შენ უცხო ხარ ამქვეყნად,
შენი სახლი ზეცით არის!“
3. ზეციერო მამავ ჩემო,
შენ მე მასწავლე მაღლიდან,
როგორ მოგმართო, მოგიხმო,
გასჭირის ჟამს ამქვეყნად.
მითხარ, ვინ არის მშობელი,
რომელმაც მომცა ცხოვრება,
ვინც გამომგზავნა მიწაზე
მცნებების შესასრულებლად.
4. როცა ბოლოს დავასრულებ
ჩემს დიად საქმიანობას,
როცა მოკვდავი სხეული
ჩემს წმინდა სულს დაცილდება.
გთხოვთ, ზეციურო მშობლებო,
ნება დამრთოთ მე, თქვენს შვილს, რომ
კვლავ თქვენთან ერთად ვიყო
ზეციურ სახლში ვიცხოვრო.
სიტყვები: ელიზა რ. სნოუ, 1804–1887
მუსკია: ჯეიმს მაკგრანაჰანი, 1840–1907