«Κεφάλαιο 10: Προχωρώντας με ελπίδα», Διδασκαλίες των Προέδρων της Εκκλησίας: Τόμας Μόνσον (2020)

«Κεφάλαιο 10», Διδασκαλίες: Τόμας Μόνσον

Κεφάλαιο 10

Προχωρώντας με ελπίδα

«Η ελπίδα θα κατακτήσει την απόγνωση».

Από τη ζωή του Τόμας Μόνσον

Κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας, ο Τομ Μόνσον στάθηκε μάρτυρας της οικογένειάς του να κάνει πολλές πράξεις καλοσύνης που έδωσαν ελπίδα σε άλλους σε ανάγκη. Αφηγήθηκε δύο παραδείγματα μελών της οικογένειας που φρόντισαν έναν ηλικιωμένο Βρετανό γείτονα, γνωστό ως ο «γερο-Μπομπ»:

«Έχω πολλές αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια μου. Η αναμονή του κυριακάτικου δείπνου ήταν μία από αυτές. Καθώς εμείς τα παιδιά βρισκόμασταν σε κατάσταση λιμοκτονίας όπως λέγαμε και καθόμασταν με ανυπομονησία στο τραπέζι με τη μυρωδιά του ψητού βοδινού να γεμίζει το δωμάτιο, η μητέρα μου έλεγε: “Τόμυ, προτού φάμε, πήγαινε αυτό το πιάτο που έχω ετοιμάσει στο γερο-Μπομπ εδώ πιο κάτω κι έλα πίσω γρήγορα”.

»Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν θα μπορούσαμε να φάμε πρώτα και μετά να παραδώσουμε το πιάτο του με το φαγητό. Ποτέ δεν ρώτησα, όμως έτρεχα στο σπίτι του και περίμενα με αγωνία καθώς τα γέρικα πόδια του Μπομπ τον έφερναν τελικά μέχρι την πόρτα. Μετά του έδινα το πιάτο με το φαγητό. Μου έδινε το πεντακάθαρο πιάτο της προηγούμενης Κυριακής και 10 σεντς σαν πληρωμή για τις υπηρεσίες μου».

Ο Τομ πάντα απέρριπτε τα χρήματα και ο Μπομπ έλεγε: «Αγόρι μου, έχεις μία υπέροχη μητέρα. Πες της ευχαριστώ»¹. Αφού ο Τομ επέστρεφε σπίτι, το δικό του δείπνο της Κυριακής πάντα είχε καλύτερη γεύση. Σκεπτόμενος αυτήν την εμπειρία, είπε: «Δεν συνειδητοποίησα [τότε ότι] μάθαινα το πιο καταλυτικό και σημαντικό μάθημα για τη φροντίδα των λιγότερο τυχερών»².

Ο Πρόεδρος Μόνσον μίλησε επίσης για τον τρόπο που η αγάπη και η γενναιοδωρία του παππού του έδιναν ελπίδα στον Μπομπ:

«Ο πατέρας της μητέρας μου, ο παππούς Τόμας Κόντι, μου δίδαξε επίσης ένα σπουδαίο μάθημα που περιελάμβανε τον ίδιο γερο-Μπομπ… Ήταν χήρος, γύρω στα ογδόντα, όταν το σπίτι στο οποίο νοίκιαζε ένα δωμάτιο επρόκειτο να κατεδαφιστεί. Τον άκουγα να μιλά για τα δεινά του στον παππού μου, καθώς οι τρεις μας καθόμασταν στην παλιά κούνια του παππού μου στην μπροστινή βεράντα. Με παραπονιάρικη φωνή, έλεγε στον παππού: “Κύριε Κόντι, δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν έχω οικογένεια. Δεν έχω πού να πάω. Έχω λίγα χρήματα”. Αναρωτιόμουν πώς θα απαντούσε ο παππούς.

»Συνεχίζαμε να λικνίζουμε την κούνια. Μετά ο παππούς έβαλε το χέρι στην τσέπη του και έβγαλε από εκεί ένα παλιό δερμάτινο πορτοφόλι, απ’ όπου πολλές φορές μετά από γκρίνιες μου, είχε βγάλει χρήματα σαν δώρο για κάποια ειδική περίσταση. Τη φορά αυτή έβγαλε ένα κλειδί και το έδωσε στον γερο-Μπομπ.

»Με στοργή, του είπε: “Μπομπ, εδώ είναι το κλειδί εκείνου του σπιτιού που έχω εδώ δίπλα. Πάρε το. Πήγαινε και τα πράγματά σου εκεί. Μπορείς να μείνεις όσο καιρό θέλεις. Δεν θα πληρώνεις ενοίκιο και κανένας δεν θα σε ξαναβγάλει από εκεί”.

»Δάκρυα ανάβλυσαν από τα μάτια του γερο-Μπομπ, έτρεξαν στα μάγουλά του και χάθηκαν μέσα στη μακριά λευκή γενειάδα του. Αλλά και τα μάτια του παππού ήταν επίσης υγρά. Δεν είπα ούτε μια λέξη, όμως εκείνη την ημέρα ο παππούς μου ήταν για μένα 3 μέτρα ψηλότερος. Ήμουν περήφανος που έφερα το όνομά του. Μολονότι δεν ήμουν παρά ένα αγόρι, το μάθημα εκείνο είχε μεγάλη επίδραση στη ζωή μου»³.

Ο μικρός Τομ Μόνσον και ο πατέρας του — Ο μικρός Τομ Μόνσον έμαθε από την οικογένειά του να βοηθά άλλους που είχαν ανάγκη. Απεικονίζεται εδώ με το χέρι περασμένο γύρω από τους ώμους του πατέρα του, Σπένσερ Μόνσον, και τον εκ μητρός παππού του, Τόμας Κόντι.

Διδασκαλίες του Τόμας Μόνσον

Η λιακάδα της ελπίδας μπορεί να διαλύσει τα σύννεφα της απόγνωσης.

Πριν από μερικά χρόνια… ως πρόεδρος ιεραποστολής, μου δόθηκε το προνόμιο να καθοδηγώ τις δραστηριότητες πολύτιμων ιεραποστόλων… Μερικοί είχαν προβλήματα, άλλοι χρειάζονταν ένα κίνητρο, αλλά κάποιος ήλθε σε μένα σε απόλυτη απόγνωση. Είχε πάρει την απόφαση να φύγει από το ιεραποστολικό πεδίο, αλλά όταν ήταν στη μέση της διαδρομής. Οι αποσκευές του ήταν γεμάτες, το εισιτήριο επιστροφής του αγοράστηκε. Ήρθε για να με αποχαιρετήσει.

Μιλήσαμε. Ακούσαμε προσεκτικά. Προσευχηθήκαμε… Καθώς σηκωθήκαμε από τα γόνατα στην ησυχία του γραφείου μου, ο ιεραπόστολος άρχισε να κλαίει σχεδόν ανεξέλεγκτα. Τεντώνοντας τον μυ στον δυνατό δεξί βραχίονά του, ξεστόμισε: «Αυτό είναι το πρόβλημά μου. Σε όλη τη διάρκεια του σχολείου, η μυϊκή μου δύναμη μού έδινε τα προσόντα για διακρίσεις στο ποδόσφαιρο και τον στίβο, αλλά η πνευματική μου δύναμη παραμελήθηκε. Πρόεδρε Μόνσον, ντρέπομαι για το σχολικό μου ιστορικό. Αποκαλύπτει ότι “με προσπάθεια” έχω την ικανότητα να διαβάζω μόνο στο επίπεδο της τετάρτης τάξης. Δεν μπορώ καν να διαβάσω το Βιβλίο του Μόρμον. Πώς τότε μπορώ να καταλάβω το περιεχόμενό του και να διδάξω στους άλλους τις αλήθειες του;»

Η σιωπή μέσα στο δωμάτιο έσπασε από τον νεαρό εννιάχρονο γυιο μου, ο οποίος χωρίς να χτυπήσει, άνοιξε την πόρτα και, με έκπληξη, απολογητικά είπε: «Συγγνώμη. Ήθελα απλώς να ξαναβάλω αυτό το βιβλίο πίσω στο ράφι». Μου έδωσε το βιβλίο. Ο τίτλος του: A Child’s Story of the Book of Mormon [Η ιστορία ενός παιδιού για το Βιβλίο του Μόρμον], υπό Dr. Deta Petersen Neeley. Πήγα στον πρόλογο του συγγραφέα και διάβασα ότι αυτό το βιβλίο γράφτηκε με ένα επιστημονικά ελεγχόμενο λεξιλόγιο για το επίπεδο της τετάρτης τάξης. Μία ειλικρινής προσευχή από μία τίμια καρδιά είχε απαντηθεί εντυπωσιακά.

Ο ιεραπόστολός μου δέχθηκε τη δοκιμασία να διαβάσει το βιβλίο. Μισογελώντας και μισοκλαίγοντας δήλωσε: «Θα είναι καλό να διαβάσω κάτι που μπορώ να καταλάβω». Τα σύννεφα της απόγνωσης διαλύθηκαν από τη λιακάδα της ελπίδας. Ολοκλήρωσε την ιεραποστολή με τιμή⁴.

Όταν αληθινές αξίες και βασικές αρετές διασφαλίζουν τις οικογένειες της κοινωνίας, η ελπίδα θα κατακτήσει την απόγνωση και η πίστη θα θριαμβεύσει επί της αμφιβολίας.

Τέτοιες αξίες, όταν τις μαθαίνουμε και τις ζούμε στην οικογένειά μας, θα είναι σαν ευπρόσδεκτη βροχή σε ξεραμένο έδαφος. Η αγάπη θα γεννηθεί. Η αφοσίωση στον καλύτερο εαυτό μας θα ενισχυθεί. Και αυτές οι αρετές του χαρακτήρα, της ακεραιότητας και της καλοσύνης θα καλλιεργηθούν⁵.

Όταν… πλαισιώνετε τη ζωή σας με πίστη, θα αξίζετε τη συντρόφευση του Αγίου Πνεύματος. Θα έχετε «απόλυτη λαμπρότητα ελπίδας» (Νεφί Β΄ 31:20)⁶.

Έχουμε την ευθύνη να εκτείνουμε χείρα ελπίδος και βοηθείας σε όσους έχουν ανάγκη.

Κάποιος που… ακολούθησε [το παράδειγμα του Σωτήρος] ήταν ο Μπόιντ Χατς από τη Σωλτ Λέηκ Σίτυ της Γιούτας. Στερούμενος τη χρήση των ποδιών του, αντιμέτωπος με μια ζωή σε αναπηρικό αμαξίδιο, ο Μπόιντ θα μπορούσε κάλλιστα να είχε κάνει μία ενδοσκόπηση και μέσω της θλίψης για τον εαυτό του, απλώς να υπήρχε παρά να ζούσε. Ωστόσο, ο αδελφός Χατς δεν στράφηκε προς μία ενδοσκόπηση, αλλά αντιθέτως στράφηκε προς τα έξω στη ζωή των άλλων και προς τα άνω στους ουρανούς του Θεού. Και το αστέρι της έμπνευσης δεν τον οδήγησε σε μία ευκαιρία, αλλά κυριολεκτικώς σε εκατοντάδες. Οργάνωσε προσκοπικές ομάδες αγοριών με αναπηρίες. Τους δίδαξε να κατασκηνώνουν. Τους δίδαξε κολύμπι. Τους δίδαξε μπάσκετ. Τους δίδαξε πίστη. Μερικά αγόρια ήταν αποθαρρημένα και γεμάτα αυτολύπηση και απόγνωση. Σε αυτά έδωσε τον πυρσό της ελπίδας. Μπροστά τους ήταν το δικό του προσωπικό παράδειγμα αγώνα και επιτεύγματος. Με θάρρος που ποτέ δεν θα γνωρίσουμε πλήρως ή θα καταλάβουμε, αυτά τα αγόρια από πολλές θρησκείες υπερνίκησαν ανυπέρβλητες πιθανότητες και βρήκαν εκ νέου τον εαυτό τους. Μέσω όλων αυτών, ο Μπόιντ Χατς όχι μόνον βρήκε χαρά, αλλά δίνοντας προθύμως και ανιδιοτελώς από τον εαυτό του, βρήκε τον Ιησού⁷.

Ένα τμήμα της κοινωνίας μας που απεγνωσμένα λαχταρά μία έκφραση αληθινής αγάπης βρίσκεται ανάμεσα σε εκείνους που γερνούν και ιδίως όταν υποφέρουν από πόνο μοναξιάς. Ο ψυχρός άνεμος των ελπίδων που πεθαίνουν και των χαμένων ονείρων σφυρίζει ανάμεσα στις ομάδες των ηλικιωμένων και όσων πλησιάζουν την κατηφόρα στο απόγειο της ζωής.

«Αυτά που χρειάζονται στη μοναξιά των χρόνων της τρίτης ηλικίας τους είναι, εν μέρει τουλάχιστον, αυτά που χρειαζόμασταν κατά τα αβέβαια χρόνια της νεότητός μας: μία αίσθηση αποδοχής, μία διαβεβαίωση ότι είμαστε επιθυμητοί και τις ευγενικές διακονίες μιας στοργικής καρδιάς και στοργικών χεριών. Όχι απλώς ένα δωμάτιο σε ένα κτήριο, αλλά χώρο στην καρδιά και τη ζωή κάποιου» [Ρίτσαρντ Έβανς, Thoughts… for One Hundred Days (1966), 222]⁸.

Ο Πρόεδρος Μόνσον και η Θέλμα Φέτζερ — «Ένα τμήμα της κοινωνίας μας που απεγνωσμένα λαχταρά μία έκφραση αληθινής αγάπης βρίσκεται ανάμεσα σε εκείνους που γερνούν και ιδίως όταν υποφέρουν από πόνο μοναξιάς».

Έχουμε την ευθύνη να προσφέρουμε βοήθεια καθώς και ελπίδα στους πεινασμένους, στους αστέγους και στους καταπιεσμένους τόσο στην πατρίδα όσο και στο εξωτερικό. Τέτοια βοήθεια παρέχεται για την ευλογία όλων. Σε πλήθος πόλεων, όπου η ανάγκη έχει ξεπεράσει την βοήθεια, ζωές έχουν εξυψωθεί, καρδιές έχουν συγκινηθεί και το συνοφρύωμα της απόγνωσης έχει μεταμορφωθεί σε χαμόγελο πεποίθησης, χάρη στη γενναιοδωρία του συνόλου των μελών της Εκκλησίας στην πληρωμή των προσφορών νηστείας τους, όπως έχει προστάξει ο Κύριος⁹.

Ευχαριστώ τον Θεό για το έργο των ιατρών μας που αφήνουν για λίγο τα δικά τους ιδιωτικά ιατρεία και ταξιδεύουν σε μακρινές χώρες για να τελέσουν διακονία στα παιδιά. Οι υπερωιοσχιστίες και άλλες παραμορφώσεις που θα άφηναν ένα παιδί με σωματικά προβλήματα και ψυχολογικά τραυματισμένο επιδιορθώνονται επιδέξια. Η απόγνωση υποχωρεί μπροστά στην ελπίδα. Η ευγνωμοσύνη αντικαθιστά τη θλίψη. Αυτά τα παιδιά μπορούν τώρα να κοιτάζουν στον καθρέπτη και να θαυμάσουν ένα θαύμα στη δική τους ζωή…

Στις μακρινές νήσους του Ειρηνικού, εκατοντάδες που ήταν σχεδόν τυφλοί τώρα βλέπουν, επειδή ένας ιεραπόστολος είπε στον γαμπρό του ιατρό: «Άφησε το πλούσιο πελατολόγιό σου και τις ανέσεις του παλατιού σου και ελάτε σε αυτά τα ξεχωριστά τέκνα του Θεού που χρειάζονται τις δεξιότητές σου και τις χρειάζονται τώρα». Ο οφθαλμίατρος ανταποκρίθηκε χωρίς να ρίξει ούτε ένα βλέμμα πίσω του. Σήμερα σχολιάζει ήσυχα ότι αυτή η επίσκεψη ήταν η καλύτερη υπηρέτηση που παρείχε ποτέ και η ειρήνη που ήρθε στην καρδιά του η μεγαλύτερη ευλογία της ζωής του¹⁰.

Η μετάνοια μάς φέρνει ελπίδα.

Πριν από λίγο καιρό άκουσα τη μαρτυρία μίας γυναίκας η οποία, μαζί με τον σύζυγό της, παραστράτησαν από το μονοπάτι της ασφάλειας, παραβαίνοντας εντολές και, στη διαδικασία, σχεδόν κατέστρεψαν την οικογένειά τους. Όταν καθένας τους μπόρεσε τελικώς να δει μέσα από την επιρροή του εθισμού και να αναγνωρίσει πόσο δυστυχισμένη είχε γίνει η ζωή τους καθώς επίσης πόσο πολύ πλήγωναν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, άρχισαν να αλλάζουν. Η διαδικασία της μετανοίας ήταν αργή και ενίοτε οδυνηρή, αλλά με τη βοήθεια των ηγετών της ιεροσύνης, μαζί με τη βοήθεια από οικογένεια και αφοσιωμένους φίλους, κατόρθωσαν να επιστρέψουν.

Θα σας αναφέρω ένα τμήμα από τη μαρτυρία αυτής της αδελφής για τη θεραπευτική δύναμη της μετάνοιας: «Πώς περνά κάποιος όντας ένα από τα χαμένα πρόβατα και στη μέγγενη της αμαρτίας, σε αυτήν τη γαλήνη και ευτυχία που τώρα νιώθουμε; Πώς συμβαίνει αυτό; Η απάντηση… είναι λόγω ενός τέλειου Ευαγγελίου, ενός τέλειου Υιού και της θυσίας Του για μένα… Εκεί όπου υπήρχε σκότος, τώρα υπάρχει φως. Εκεί όπου υπήρχε απόγνωση και πόνος, υπάρχει χαρά και ελπίδα. Έχουμε ευλογηθεί απεριόριστα από την αλλαγή που μπορεί να έλθει μόνο μέσω της μετάνοιας που έγινε δυνατή με την Εξιλέωση του Ιησού Χριστού».

Ο Σωτήρας μας πέθανε, για να παρέχει σε εσάς και σε εμένα αυτήν την ευλογημένη δωρεά. Παρά το γεγονός ότι το μονοπάτι είναι δύσκολο, η υπόσχεση είναι αληθινή. Είπε ο Κύριος σε όσους μετανοούν:

«Αν oι αμαρτίες σας είναι σαν τo πoρφυρό, θα γίνoυν λευκές σαν χιόνι» [Ησαΐας 1:18].

«Και δεν θα [τους] θυμάμαι πλέoν» [Ιερεμίας 31:34]¹¹.

Ο Σωτήρας είναι το φως μας της ελπίδας.

Καθώς κοιτάζουμε τον κόσμο γύρω μας, αντιμετωπίζουμε προβλήματα τα οποία είναι σοβαρά και μας προβληματίζουν πολύ. Ο κόσμος φαίνεται να έχει ολισθήσει από τα ασφαλή αγκυροβόλια και να έχει απομακρυνθεί από το λιμάνι της ειρήνης.

Η ανεκτικότητα, η ανηθικότητα, η πορνογραφία, η ανεντιμότητα και πλήθος άλλων κακών κάνουν πολλούς να ρίχνονται στη θάλασσα της αμαρτίας και να συντρίβονται στους κοφτερούς υφάλους χαμένων ευκαιριών, στερημένων ευλογιών και κατακερματισμένων ονείρων.

Η συμβουλή μου για όλους μας είναι να κοιτάζουμε προς τον φάρο του Κυρίου. Δεν υπάρχει καμία ομίχλη τόσο πυκνή, καμία νύκτα τόσο σκοτεινή, καμία θύελλα τόσο δυνατή, κανείς ναυτιλλόμενος τόσο χαμένος που να μην μπορεί να τον σώσει το φως του φάρου. Γνέφει μέσα από τις θύελλες της ζωής. Ο φάρος του Κυρίου στέλνει σήματα που αναγνωρίζονται εύκολα και ποτέ δεν αποτυγχάνουν.

Αγαπώ τα λόγια που βρίσκονται στους Ψαλμούς: «O Kύριος είναι πέτρα μου, και φρούριό μου, και ελευθερωτής μου· Θεός μου, βράχος μου· σ’ αυτόν θα ελπίζω· …Θα επικαλεστώ τον Kύριο…, και θα σωθώ από τους εχθρούς μου» [Ψαλμοί 18:2-3].

Ο Κύριος μας αγαπά, αδελφοί και αδελφές μου και θα μας ευλογήσει καθώς Τον επικαλείστε¹².

Ο Διδάσκαλος θα μπορούσε να βρεθεί να συναναστρέφεται με τους φτωχούς, τους καταδιωκόμενους, τους καταπιεσμένους και τους βασανισμένους. Έφερε ελπίδα στους απελπισμένους, δύναμη στους αδύναμους και ελευθερία στους αιχμαλώτους. Δίδαξε για την καλύτερη ζωή που θα ερχόταν – την αιώνια ζωή. Αυτή η γνώση κατευθύνει πάντοτε τα μέλη της Εκκλησίας, διότι όλοι έχουμε λάβει τη θεία εντολή: «Ακολούθα με». Καθοδήγησε τον Πέτρο. Παρακίνησε τον Παύλο. Μπορεί να προσδιορίσει τον προσωπικό μας προορισμό. Μπορούμε να πάρουμε την απόφαση να ακολουθήσουμε με χρηστότητα και αλήθεια τον Λυτρωτή του κόσμου; Με τη βοήθειά του, ένα αντιδραστικό αγόρι μπορεί να γίνει ένας υπάκουος άνδρας, ένα δύστροπο κορίτσι μπορεί να παραμερίσει τον παλιό εαυτό του και να αρχίσει εκ νέου. Πράγματι, το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού μπορεί να αλλάξει ζωές¹³.

Σαν ένας λαμπρός προβολέας της αλήθειας, [το] Ευαγγέλιο [του Ιησού Χριστού] θα κατευθύνει το ταξίδι μας στα μονοπάτια της ζωής. Ω, πόσο ευλογημένοι είμαστε που έχουμε αυτήν την παντοτινή λαμπρή ελπίδα που δεν σβήνει και την αιώνια γνώση που ανήκει σε εμάς και που είναι κοινή με τον κόσμο: ότι το Ευαγγέλιο έχει αποκατασταθεί στη γη, ότι ο Θεός ζει, ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του, ο μεγαλύτερος αδελφός μας, ο μεσολαβητής μας με τον Πατέρα, τον Κύριο και Σωτήρα μας¹⁴.

Πρέπει να θυμόμαστε τι έχει συμβεί στο παρελθόν, ώστε να μπορούμε να προχωρούμε με ελπίδα… Πίσω, πίσω σε Εκείνον που περπάτησε στα σκονισμένα μονοπάτια των χωριών που τώρα αποκαλούμε ευλαβικά οι Άγιοι Τόποι, σε Εκείνον που έκανε τους τυφλούς να δουν, τους κωφούς να ακούν, τους χωλούς να περπατούν και τους νεκρούς να ζουν. Προς Εκείνον ο οποίος στοργικά και με αγάπη μας διαβεβαίωσε: «Εγώ είμαι ο δρόμος, και η αλήθεια, και η ζωή» (Κατά Ιωάννην 14:6).

Οι συνεχείς αλήθειες Του επικρατούν σε αυτούς τους μεταβαλλόμενους καιρούς. [Μας] μιλά… όπως μιλούσε στα πλήθη που συνωστίζονταν για Εκείνον πριν από πολλά χρόνια.

Θυμάστε τα λόγια Του; Θυμάστε τις πράξεις Του; Συλλογίζεσθε τις διδασκαλίες Του στη ζωή σας; Τα λόγια Του και εκείνα των Αποστόλων Του στέκουν εμπρός ως ακτίνες ελπίδας που διαπερνούν τη θαμπάδα της απόγνωσης¹⁵.

Αναπτύξτε τη λαχτάρα να γνωρίσετε τον Κύριο, να καταλάβετε τις εντολές Του και να Τον ακολουθήσετε. Τότε οι σκιές της απόγνωσης διαλύονται από τις ακτίνες της ελπίδας, η θλίψη υποχωρεί μπροστά στη χαρά και το συναίσθημα ότι χαθήκαμε στο πλήθος της ζωής εξαφανίζεται με τη βέβαιη γνώση ότι ο Επουράνιος Πατέρας μας υπολογίζει τον καθέναν μας¹⁶.

Ο Χριστός ταΐζει ένα πρόβατο — «Ο Κύριος και Σωτήρας μας, Ιησούς Χριστός είναι το πρότυπο προς μίμηση και η δύναμή μας. Εκείνος είναι το φως που λάμπει στο σκοτάδι. Είναι ο καλός ποιμήν».

Καθώς εξετάζουμε το μονοπάτι στο οποίο βάδισε ο Ιησούς, θα δούμε ότι Τον πέρασε μέσα από πολλές από τις ίδιες δυσκολίες που εμείς θα αντιμετωπίσουμε στη ζωή… Ενώ θα βρούμε στο μονοπάτι μας πικρή λύπη, μπορούμε επίσης να βρούμε μεγάλη ευτυχία…

Καθώς προσπαθούμε να θέσουμε τον Χριστό στο κέντρο της ζωής μας, μαθαίνοντας τα λόγια Του, ακολουθώντας τις διδασκαλίες Του και βαδίζοντας στο μονοπάτι Του, μας έχει υποσχεθεί να μοιρασθεί μαζί μας την αιώνια ζωή για την οποίαν πέθανε, ώστε να κερδίσει. Δεν υπάρχει ανώτερος σκοπός από αυτόν, ώστε να επιλέξουμε να αποδεχθούμε την πειθαρχία Του και να γίνουμε μαθητές Του και να κάνουμε το έργο Του σε όλη τη ζωή μας. Τίποτε άλλο, καμία άλλη επιλογή που κάνουμε, δεν μπορεί να μας κάνει αυτό που Εκείνος μπορεί¹⁷.

Ο Κύριος και Σωτήρας μας, Ιησούς Χριστός είναι το πρότυπο προς μίμηση και η δύναμή μας. Εκείνος είναι το φως που λάμπει στο σκοτάδι. Είναι ο καλός ποιμήν. Μολονότι απασχολημένος με τη μεγαλειώδη διακονία Του, επωφελήθηκε από την ευκαιρία να σηκώσει βάρη, να παράσχει ελπίδα, να γιατρέψει σώματα και να αποκαταστήσει τη ζωή… Τα λόγια Του γίνονται ο οδηγός μας: «Mέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη· αλλά, να έχετε θάρρος· εγώ νίκησα τον κόσμο» [Κατά Ιωάννην 16:33]¹⁸.

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Ερωτήσεις

Ο Πρόεδρος Μόνσον τόνισε ότι «η ελπίδα θα κατακτήσει την απόγνωση» (τμήμα 1). Πώς έχετε δει τη δύναμη της ελπίδας να κατακτά την απόγνωση; Πώς μπορούμε να φέρουμε «απόλυτη λαμπρή ελπίδα» στη ζωή μας;
Τι μπορούμε να μάθουμε από την ιστορία του Προέδρου Μόνσον για τον Μπόιντ Χατς; (Βλ. τμήμα 2.) Πότε σας έχει βοηθήσει κάποιος να έχετε ελπίδα σε μία περίοδο ανάγκης; Συλλογιστείτε πώς μπορείτε να βοηθήσετε κάποιον που αγωνίζεται να βρει ελπίδα.
Γιατί η μετάνοια μάς βοηθά να ελπίζουμε; (Βλ. τμήμα 3.) Ποια είναι τα συναισθήματά σας, όταν σκέπτεστε την υπόσχεση του Κυρίου για συγχώρηση;
Πώς σας έχει καθοδηγήσει ο Κύριος μέσα από ομίχλη, σκοτάδι ή καταιγίδες; (Βλ. τμήμα 4.) Γιατί όταν ακολουθούμε τον Σωτήρα, αυτό μας φέρνει ελπίδα; Πώς μπορούμε να βρούμε ελπίδα σε περιόδους απόγνωσης και λύπης; Σκεφθείτε τι μπορείτε να κάνετε για να θέσετε τον Χριστό στο κέντρο της ζωής σας, όπως συμβουλεύει ο Πρόεδρος Μόνσον.

Σχετικές γραφές

Θρήνοι 3:25-26, Προς Ρωμαίους 15:13, Άλμα 13:28-29, 34:41, Εθέρ 12:4, 32, Μορόνι 7:41

Βοήθεια μελέτης

«Καθώς αφιερώνετε χρόνο κάθε ημέρα, προσωπικά και με την οικογένειά σας, για τη μελέτη του λόγου του Θεού, η γαλήνη θα υπερισχύει στη ζωή σας. Αυτή η γαλήνη δεν θα προέλθει από τον έξω κόσμο. Θα έρθει μέσα από το σπίτι σας, μέσα από την οικογένειά σας, μέσα από την καρδιά σας» (Ρίτσαρντ Σκοτ, «Κάντε την άσκηση της πίστης πρώτη σας προτεραιότητα», Λιαχόνα, Νοε 2014, 93).