«Κεφάλαιο 9: Αντιμετωπίζοντας τις καταιγίδες της αντιξοότητας με πίστη», Διδασκαλίες των Προέδρων της Εκκλησίας: Τόμας Μόνσον (2020)

«Κεφάλαιο 9», Διδασκαλίες: Τόμας Μόνσον

Κεφάλαιο 9

Αντιμετωπίζοντας τις καταιγίδες της αντιξοότητας με πίστη

«Αν δεν ήταν οι δυσκολίες να υπερνικήσουμε και τα προβλήματα να επιλύσουμε, θα παραμέναμε κατά πολύν όπως είμαστε, με λίγη ή καθόλου πρόοδο προς τον στόχο μας της αιώνιας ζωής.

Από τη ζωή του Τόμας Μόνσον

Το 1968, στον Πρόεδρο Τόμας Μόνσον, τότε μέλος της Απαρτίας των Δώδεκα, ανατέθηκε να επιβλέπει τις ιεραποστολές της Εκκλησίας στην Ευρώπη. Εκείνο τον Νοέμβριο πήγε να επισκεφθεί τους Αγίους στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, η οποία ήταν υπό κομμουνιστική εξουσία. Περιέγραψε την εποχή ως μία εποχή φόβου, καταδυνάστευσης και στέρησης. Παρά τις δοκιμασίες αυτές, τα μέλη της Εκκλησίας επέμειναν με πίστη. «Βρήκα τη νωθρότητα της απόγνωσης στα πρόσωπα πολλών διαβατών αλλά μία λαμπρή και όμορφη έκφραση αγάπης να αναδύεται από τα μέλη μας» είπε.

Η πρώτη συνάντηση του Προέδρου Μόνσον με αυτούς τους Αγίους ήταν σε μία παλιά αποθήκη στο Γκέρλιτς. Το κτήριο ήταν ακόμα «βομβαρδισμένο από τον πόλεμο» ενθυμήθηκε «αλλά το εσωτερικό αντικατόπτριζε την τρυφερή φροντίδα των ηγετών μας να φέρουν λαμπρότητα και καθαρότητα σε μία κατά τα άλλα άθλια και βρόμικη κατασκευή».

Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης, ο Πρόεδρος Μόνσον συγκινήθηκε καθώς τα μέλη τραγούδησαν τον ακόλουθο ύμνο ελπίδας στην εποχή των δυσχερειών τους:

Αν ο δρόμος είναι γεμάτος δοκιμασίες, μην αποκάμνεις!
Αν είναι οδυνηρή άρνηση, μην αποκάμνεις!
Αν τώρα είναι ένας θρήνος,
Θα ’ρθει ένας χαρούμενος χαιρετισμός,
Όταν θερίζουμε την σοδειά – μην αποκάμνεις!

Μην αποκάμνεις στον δρόμο,
όποιος κι αν είναι ο προορισμός σου.
Εκεί περιμένει μία λαμπρότερη ημέρα
για όλους, για όλους που δεν αποκάμνουν!
[“If the Way Be Full of Trial, Weary Not”, Deseret Sunday School Songs (1909), αρ. 158]

Ο Πρόεδρος Μόνσον είπε αργότερα: «Δεν είχα ποτέ ακούσει τέτοιο τραγούδι… Έχω συναντήσει λίγα εκκλησιάσματα τα οποία έχουν επιδείξει μεγαλύτερη αγάπη για το Ευαγγέλιο»¹. Η αφοσίωση αυτών των Αγίων που υπέφεραν τόσο μεγάλη αντιξοότητα τον έκαναν να αισθανθεί ταπεινός: «Είχαν τόσο λίγα. Η καρδιά μου γέμισε με θλίψη, επειδή δεν είχαν πατριάρχη. Δεν είχαν τομείς ή πασσάλους – απλώς κλάδους. Δεν μπορούσαν να λάβουν ευλογίες του ναού – ούτε προικοδότηση ούτε επισφράγιση. Κανένας επίσημος επισκέπτης δεν είχε έλθει από τα κεντρικά της Εκκλησίας για πολύ καιρό. Απαγορεύτηκε στα μέλη να φύγουν από τη χώρα. Εντούτοις, εμπιστεύονταν τον Κύριο με όλη τους την καρδιά»².

Καθώς προχωρούσε η συγκέντρωση, ο Πρόεδρος Μόνσον σηκώθηκε να μιλήσει. Αφηγούμενος αυτήν την εμπειρία μερικά χρόνια αργότερα, είπε: «Με μάτια γεμάτα δάκρυα και μια φωνή πνιγμένη από συγκίνηση, έδωσα μία υπόσχεση στους ανθρώπους: “Αν παραμείνετε αληθινοί και πιστοί στις εντολές του Θεού, κάθε ευλογία που οποιοδήποτε μέλος της Εκκλησίας απολαμβάνει σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα είναι δική σας”. Τότε συνειδητοποίησα τι είχα πει»³.

Εκείνη τη νύκτα, καθώς ο Πρόεδρος Μόνσον συλλογιζόταν τον πλήρη αντίκτυπο αυτού που θα απαιτείτο για να εκπληρωθεί αυτή η υπόσχεση, γονάτισε να προσευχηθεί και παρακάλεσε: «Επουράνιε Πατέρα, είμαι στην υπηρεσία σου. Αυτή είναι η εκκλησία Σου. Έχω πει λόγια που δεν προέρχονται από εμένα, αλλά από Εσένα και τον Υιό Σου. Είθε να εκπληρώσεις την υπόσχεση στη ζωή αυτών των ευγενών ανθρώπων». Σε απάντηση στην προσευχή του, τα λόγια ενός ψαλμού ήλθαν στον νου του: «Hσυχάστε, και γνωρίστε ότι εγώ είμαι o Θεός» (Ψαλμοί 46:10).

Σταδιακώς, σε διάστημα περίπου 20 ετών, εκπληρώθηκε η υπόσχεση, συμπεριλαμβανομένου αυτού που ο Πρόεδρος Μόνσον θεωρούσε ως το μεγαλύτερο θαύμα: την οικοδόμηση ενός ναού στο Φράιμπεργκ το 1985, καθιστώντας τελικά διαθέσιμες τις ευλογίες του ναού σε αυτούς τους πιστούς Αγίους.

Κατόπιν, το 1988, «δόθηκε έγκριση σε ιεραποστόλους πλήρους απασχόλησης να εισέλθουν στο έθνος και στους νέους του τόπου να υπηρετήσουν αλλού στον κόσμο. Τότε [το 1989], όπως το τείχος της Ιεριχούς, το Τείχος του Βερολίνου κατέρρευσε και η ελευθερία με τις επακόλουθες ευθύνες επέστρεψε»⁴.

Ο Πρόεδρος Μόνσον ταξίδεψε στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας πολλές φορές για να τελέσει διακονία στους εκεί Αγίους. Μαζί αντιμετώπισαν δοκιμασίες με θάρρος, πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό. Και μαζί βίωσαν θαύματα. Αν και ο δρόμος ήταν μακρύς και συχνά «θρήνος», δεν έκλαιγαν. Τελικώς ευλογήθηκαν με μία «λαμπρότερη ημέρα» καθώς πραγματοποιούνταν οι προφητικές υποσχέσεις. (Βλ. σελίδες 23-28 για μία πιο λεπτομερή αφήγηση.)

Διδασκαλίες του Τόμας Μόνσον

Στα βάσανα και στη θλίψη, η υπέρτατη παρηγοριά μας είναι το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού.

Η ζωή είναι ένα σχολείο εμπειρίας, μία περίοδος δοκιμασίας. Μαθαίνουμε καθώς φέρουμε τα βάσανά μας και ζούμε μέσα από το ψυχικό άλγος μας…

Μπορεί να υποθέσει κανείς με βεβαιότητα ότι κανένα άτομο δεν έχει ζήσει ποτέ εντελώς ελεύθερο από δεινά και θλίψη ούτε έχει υπάρξει ποτέ περίοδος στην ανθρώπινη ιστορία που να μην είχε πλήρες μερίδιο αναταραχής καταστροφής και δυστυχίας.

Όταν βιώνουμε σκληρές συνθήκες στη ζωή, υπάρχει ο πειρασμός να κάνουμε την ερώτηση: «Γιατί εγώ;» Η αυτοενοχοποίηση είναι μία κοινή πρακτική, ακόμη και όταν μπορεί να μην είχαμε κανέναν έλεγχο επί της δυσκολίας μας. Μερικές φορές φαίνεται ότι δεν υπάρχει καθόλου φως στο τέλος της σήραγγας ούτε αυγή να χαράζει στο σκότος της νύκτας. Αισθανόμαστε περιβεβλημένοι από τον πόνο πληγωμένων καρδιών, την απογοήτευση από κατακερματισμένα όνειρα και την απόγνωση από εξανεμισμένες ελπίδες. Προφέρουμε κι εμείς τη βιβλική έκκληση: «Δεν υπάρχει βάλσαμο στη Γαλαάδ;» [Ιερεμίας 8:22]…

Σε όλους όσοι είναι τόσο απελπισμένοι, είθε να προσφέρω τη διαβεβαίωση που βρίσκεται στον ψαλμό: «την εσπέρα μπoρεί να συγκατoικήσει κλαυθμός, αλλά τo πρωί έρχεται αγαλλίαση» [Ψαλμοί 30:5].

Όποτε έχουμε την τάση να αισθανόμαστε επιβεβαρυμένοι από τα πλήγματα της ζωής, ας θυμόμαστε ότι άλλοι έχουν περάσει την ίδια οδό, έχουν αντέξει και μετά έχουν υπερνικήσει.

Φαίνεται ότι υπάρχει μια ατελείωτη προσφορά προβλημάτων για όλους. Το πρόβλημά μας είναι ότι συχνά περιμένουμε λύσεις στη στιγμή, ξεχνώντας ότι πολλές φορές απαιτείται η ουράνια αρετή της υπομονής.

Σας ακούγεται κάποια από τις παρακάτω δυσκολίες οικεία;

Παιδιά με αναπηρίες
Ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου.
Μείωση της απασχόλησης
Απαξίωση των δεξιοτήτων κάποιου
Ένας άστατος γυιος ή κόρη
Διανοητική και συναισθηματική ασθένεια
Ατυχήματα
Διαζύγιο
Κακοποίηση
Υπερβολικό χρέος

Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Στον σημερινό κόσμο υπάρχει μερικές φορές η τάση να αισθανόμαστε αποκολλημένοι –ακόμη και απομονωμένοι– από τον Δότη κάθε καλού δώρου. Ανησυχούμε ότι βαδίζουμε μόνοι. Ρωτάτε: «Πώς μπορούμε να ανταπεξέλθουμε;» Αυτό που μας φέρνει υπέρτατη παρηγοριά είναι το Ευαγγέλιο.

Από το κρεβάτι του πόνου, από το βρεγμένο με δάκρυα μαξιλάρι, υψωνόμαστε προς τους ουρανούς από αυτήν τη θεία διαβεβαίωση και πολύτιμη υπόσχεση: «Δεν θα σε αφήσω ούτε θα σε εγκαταλείψω» [Ιησούς του Ναυή 1:5]⁵.

Η ενίσχυση των θεμελίων μας της πίστης θα μας υποστηρίξει σε καιρούς δοκιμασίας.

Το 1959, όχι πολύ καιρό αφότου άρχισα την υπηρέτησή μου ως πρόεδρος της Καναδικής Ιεραποστολής, η οποία είχε την έδρα της στο Τορόντο, στο Οντάριο του Καναδά, συνάντησα τον Έλντον Τάννερ, έναν διακεκριμένο Καναδό, ο οποίος μόλις μερικούς μήνες αργότερα θα καλείτο ως Βοηθός στην Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων, κατόπιν στην Απαρτία των Δώδεκα και κατόπιν ως σύμβουλος σε τέσσερεις προέδρους της Εκκλησίας.

Την εποχή που τον συνάντησα, ο Πρόεδρος Τάννερ ήταν πρόεδρος της τεράστιας εταιρείας Trans-Canada Pipelines, Ltd. και πρόεδρος του πασσάλου στο Κάλγκαρι του Καναδά. Ήταν γνωστός ως «Κύριος Ακεραιότητα» στον Καναδά. Κατά την διάρκεια εκείνης της πρώτης συναντήσεως, συζητήσαμε, ανάμεσα στα άλλα θέματα, τους κρύους καναδικούς χειμώνες, όπου οι θύελλες μαίνονται, οι θερμοκρασίες μπορούν να παραμένουν πολύ υπό του μηδενός παγώνοντας τα πάντα για εβδομάδες κάθε φορά και όπου παγωμένοι άνεμοι χαμηλώνουν την θερμοκρασία ακόμη περισσότερο. Ρώτησα τον Πρόεδρο Τάννερ γιατί οι οδοί και οι αυτοκινητόδρομοι στον δυτικό Καναδά έμεναν βασικά ανέπαφοι κατά την διάρκεια τέτοιων χειμώνων, δείχνοντας λίγα ή καθόλου σημεία ρωγμών ή ανοιγμάτων, ενώ οι επιφάνειες των οδών σε πολλές περιοχές στις οποίες οι χειμώνες είναι λιγότεροι κρύοι και λιγότερο δριμείς παρουσίαζαν ρωγμές, ανοίγματα και λακκούβες.

Είπε: «Η απάντηση ευρίσκεται στο βάθος της βάσεως του υλικού επιστρώσεως. Προκειμένου να παραμείνει γερό και αρραγές, είναι απαραίτητο να υπάρχουν βαθιά στρώματα θεμελίων. Όταν τα θεμέλια δεν είναι αρκετά βαθιά, οι επιφάνειες δεν μπορούν να αντέξουν τα ακραία καιρικά φαινόμενα».

Με τα χρόνια έχω σκεφθεί συχνά αυτήν την συζήτηση και την εξήγηση του Προέδρου Τάννερ, διότι αναγνωρίζω στα λόγια του μία βαθιά εφαρμογή στη ζωή μας. Δεδηλωμένο απλά, εάν δεν έχουμε ένα βαθύ θεμέλιο πίστεως και μία στερεά μαρτυρία για την αλήθεια, μπορεί να δυσκολευτούμε να αντέξουμε στις δυνατές θύελλες και τους παγωμένους ανέμους της αντιξοότητος που κατά τρόπον αναπόφευκτο έρχονται στον καθέναν από εμάς.

Η θνητότητα είναι μία περίοδος δοκιμής, ο καιρός να αποδειχθούμε άξιοι προκειμένου να επιστρέψουμε στην παρουσία του Επουράνιου Πατρός μας. Για να δοκιμασθούμε, πρέπει να αντιμετωπίσουμε προκλήσεις και δυσκολίες. Αυτές μπορούν να μας λυγίσουν και η επιφάνεια της ψυχής μας μπορεί να ραγίσει και να θρυμματισθεί – και αυτό, εάν τα θεμέλιά μας της πίστης, η μαρτυρία μας για την αλήθεια δεν έχουν σταθεροποιηθεί βαθιά μέσα μας.

Μπορούμε να βασιζόμαστε στην πίστη και την μαρτυρία των άλλων μόνον για περιορισμένο διάστημα. Τελικώς πρέπει να έχουμε το δικό μας δυνατό και βαθιά σταθεροποιημένο θεμέλιο, αλλιώς δεν θα μπορέσουμε να αντέξουμε τις θύελλες της ζωής, οι οποίες θα έλθουν. Τέτοιες θύελλες έρχονται με μία ποικιλία μορφών. Μπορεί να έλθουμε αντιμέτωποι με την λύπη και το ψυχικό άλγος για ένα άστατο παιδί το οποίο επιλέγει να φύγει από το μονοπάτι που οδηγεί στην αιώνια αλήθεια και προτιμά να ταξιδέψει στις ολισθηρές πλαγιές του σφάλματος και της απογοητεύσεως. Η αρρώστια μπορεί να κτυπήσει εμάς ή ένα αγαπημένο άτομο, φέρνοντας δεινά και μερικές φορές τον θάνατο. Τα ατυχήματα μπορούν να αφήσουν τα δικά τους σκληρά σημάδια αναμνήσεως ή μπορούν να αφανίσουν τη ζωή. Ο θάνατος έρχεται στους ηλικιωμένους καθώς βαδίζουν παραπαίοντας. Καλεί επίσης όσους έχουν μόλις φθάσει στην μέση του ταξιδιού της ζωής και συχνά επιβάλλει σιγή στο γέλιο των μικρών παιδιών…

Πώς μπορούμε να οικοδομήσουμε ένα θεμέλιο αρκετά γερό για να αντέχει τέτοιες μεταπτώσεις της ζωής; Πώς μπορούμε να διατηρήσουμε την πίστη και την μαρτυρία οι οποίες θα απαιτηθούν, ώστε να μπορέσουμε να βιώσουμε την υπεσχημένη χαρά προς τους πιστούς; Η συνεχής, σταθερή προσπάθεια είναι απαραίτητη. Οι περισσότεροι εξ ημών έχουμε βιώσει έμπνευση τόσο δυνατή ώστε φέρνει δάκρυα στα μάτια μας και μία αποφασιστικότητα να παραμείνουμε πάντοτε πιστοί. Έχω ακούσει την δήλωση: «Εάν θα μπορούσα μόνον να διατηρώ τέτοια συναισθήματα μέσα μου πάντοτε, δεν θα είχα ποτέ πρόβλημα να κάνω αυτό που πρέπει». Αυτά τα συναισθήματα, εντούτοις, μπορεί να είναι παροδικά. Η έμπνευση που αισθανόμαστε [σήμερα] μπορεί να μειωθεί και να ξεθωριάσει καθώς έρχεται η Δευτέρα και αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα της εργασίας, του σχολείου, της διαχειρίσεως του οίκου και της οικογενείας μας. Τέτοια πράγματα μπορούν να αποσπάσουν εύκολα το μυαλό μας από τα άγια στα εγκόσμια, από εκείνο το οποίο εξυψώνει πνευματικώς σε εκείνο που, εάν το επιτρέψουμε, θα διαβρώσει τη μαρτυρία μας, τα γερά πνευματικά μας θεμέλια.

Ασφαλώς, δεν ζούμε σε έναν κόσμο όπου δεν βιώνουμε τίποτε άλλο παρά μόνον πνευματικά πράγματα, αλλά μπορούμε να ενισχύσουμε τα θεμέλιά μας της πίστεως, την μαρτυρία μας για την αλήθεια, ούτως ώστε να μην παραπαίουμε, να μην αποτύχουμε⁶.

Η προσευχή, η μελέτη των γραφών και η υπηρέτηση θα μας βοηθήσουν να οικοδομήσουμε ένα δυνατό θεμέλιο πίστης.

Πώς, ίσως ερωτήσετε, μπορούμε κατά τρόπον αποτελεσματικότατο να αποκτήσουμε και να διατηρήσουμε το θεμέλιο που είναι απαραίτητο ώστε να επιβιώσουμε πνευματικώς στον κόσμο στον οποίο ζούμε; Επιτρέψατέ μου να προτείνω τρεις κατευθυντήριες οδηγίες προκειμένου να μας βοηθήσουν στην αναζήτησή μας.

Πρώτον, ενισχύστε το θεμέλιό σας μέσω προσευχής. «Προσευχή είν’ ο πόθος ψυχής, δυνατά, σιωπηλά» («Προσευχή είν’ ο πόθος της ψυχής», Ύμνοι αρ. 76).

Καθώς προσευχόμαστε, ας επικοινωνούμε πραγματικά με τον Πατέρα μας στους Ουρανούς. Είναι εύκολο να επαναλαμβάνουμε τις προσευχές μας, εκφράζοντας λόγια με λίγη ή καθόλου σκέψη πίσω από αυτά. Όταν θυμόμαστε ότι ο καθένας από εμάς είναι στην κυριολεξία ένας υιός-πνεύμα ή μία θυγατέρα-πνεύμα του Θεού, δεν θα δυσκολευτούμε να Τον προσεγγίσουμε με προσευχή. Μας γνωρίζει. Μας αγαπά. Θέλει αυτό που είναι το καλύτερο για εμάς. Ας προσευχόμαστε με ειλικρίνεια και νόημα, προσφέροντας τις ευχαριστίες μας και ζητώντας αυτά τα πράγματα που αισθανόμαστε ότι χρειαζόμαστε. Ας ενωτιζόμαστε τις απαντήσεις Του, ώστε να μπορούμε να τις αναγνωρίζουμε όταν έρχονται. Καθώς το κάνουμε αυτό, θα ενδυναμωθούμε και θα ευλογηθούμε. Θα φθάσουμε στο σημείο να γνωρίζουμε Εκείνον και τις επιθυμίες Του για τη ζωή μας. Γνωρίζοντάς Τον, έχοντας εμπιστοσύνη στο θέλημά Του, τα θεμέλιά μας της πίστεως θα ενδυναμωθούν. Αν κάποιος από εμάς έχει αργήσει να εισακούσει την συμβουλή να προσεύχεται πάντα, δεν υπάρχει καλύτερη ώρα να αρχίσει από τώρα…

Η δεύτερή μου κατευθυντήρια οδηγία: Ας μελετούμε τις γραφές και ας «μελετά[με] σ’ αυτ[ές] ημέρα και νύχτα», καθώς συνεβούλευσε ο Κύριος στο βιβλίο του Ιησού του Ναυή (1:8)…

Αφιερώνοντας χρόνο κάθε ημέρα στην μελέτη των γραφών θα ενδυναμώσει, αναμφιβόλως, τα θεμέλιά μας της πίστεως και την μαρτυρία μας για την αλήθεια.

Ενθυμηθείτε μαζί μου τη χαρά που βίωσε ο Άλμα καθώς ταξίδευε από τη χώρα του Γεδεών προς τα νότια προς τη χώρα του Μαντί και συνάντησε τους γυιους του Μωσία. Ο Άλμα δεν τους είχε δει αρκετό καιρό και ήταν καταχαρούμενος που ανεκάλυψε ότι ήταν «ακόμη αδελφοί του κατά τον Κύριο. Μάλιστα, και είχαν γίνει ισχυροί στη γνώση της αλήθειας, γιατί ήταν άνθρωποι με ορθή κατανόηση και είχαν ερευνήσει τις γραφές επιμελώς, ώστε να μπορέσουν να γνωρίζουν τον λόγο του Θεού» (βλ. Άλμα 17:1-2).

Άνδρας μελετά γραφές — «Αφιερώνοντας χρόνο κάθε ημέρα στην μελέτη των γραφών θα ενδυναμώσει, τα θεμέλιά μας της πίστης και τη μαρτυρία μας για την αλήθεια».

Είθε κι εμείς να γνωρίζουμε τον λόγο του Θεού και να διευθύνουμε τη ζωή μας αναλόγως.

Η τρίτη μου κατευθυντήρια οδηγία για την οικοδόμηση ενός γερού θεμελίου πίστεως και μαρτυρίας ενέχει την υπηρέτηση.

Ενώ οδηγούσα για το γραφείο ένα πρωί, πέρασα από ένα στεγνοκαθαριστήριο που είχε μία πινακίδα στην προθήκη. Έλεγε: «Η υπηρέτηση είναι αυτό που μετρά». Το μήνυμα της πινακίδας απλά δεν έφευγε από το μυαλό μου. Ξαφνικά συνειδητοποίησα γιατί. Στην πραγματικότητα η υπηρέτηση είναι αυτό που μετρά – η υπηρέτηση προς τον Κύριο.

Στο Βιβλίο του Μόρμον διαβάζουμε για τον ευγενή βασιλιά Βενιαμίν. Με την αληθινή ταπεινότητα ενός εμπνευσμένου ηγέτη, εξέφρασε την επιθυμία του να υπηρετήσει τον λαό του και να τους οδηγήσει σε μονοπάτια χρηστότητος. Διεκήρυξε κατόπιν σε αυτούς:

«Επειδή σας είπα ότι πέρασα τις ημέρες μου στην υπηρεσία σας, δεν επιθυμώ να καυχηθώ, επειδή ήμουν απλώς στην υπηρεσία του Θεού.

«Και ιδού, σας λέω αυτά τα πράγματα για να μάθετε σοφία· για να μάθετε ότι όταν είστε στην υπηρεσία των συνανθρώπων σας είστε απλώς στην υπηρεσία του Θεού σας» (Μωσία 2:16-17).

Αυτή είναι η υπηρέτηση που μετρά, η υπηρέτηση στην οποία όλοι μας έχουμε κληθεί: η υπηρέτηση του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Στο μονοπάτι της ζωής θα παρατηρήσετε ότι δεν είστε ο μοναδικός ταξιδιώτης. Υπάρχουν άλλοι που χρειάζονται την βοήθειά σας. Υπάρχουν πόδια για να στερεώσετε, χέρια για να πιάσετε, νόες για να ενθαρρύνετε, καρδιές για να εμπνεύσετε και ψυχές για να σώσετε…

Καθώς εδραιώνουμε ένα θεμέλιο γερό στην ζωή μας, ας θυμάται έκαστος ημών την πολύτιμη υπόσχεσή Του:

Ο φόβος κι η λύπη μη σας κατέχουνε,
γιατί ’μαι Θεός σας και θα σας βοηθώ.
Σας υποστηρίζω και θα σας βαστώ.
Στηριχθείτε στο χέρι του Παντοδύναμου.
(«Θεμέλιο γερό», Ύμνοι, αρ. 35)7.

Καθώς επιζητούμε τον Επουράνιο Πατέρα μας μέσω ένθερμης, ειλικρινούς προσευχής και ειλικρινούς, αφοσιωμένης μελέτης των γραφών, η μαρτυρία μας θα γίνει δυνατή και βαθιά ριζωμένη. Θα γνωρίσουμε την αγάπη του Θεού για εμάς. Θα καταλάβουμε ότι δεν βαδίζουμε ποτέ μόνοι. Σας υπόσχομαι ότι μία ημέρα θα σταθείτε παράμερα και θα κοιτάξετε τις δύσκολες στιγμές σας και θα συνειδητοποιήσετε ότι Εκείνος ήταν πάντοτε εκεί δίπλα σας⁸.

Καθώς στρεφόμαστε στον Επουράνιο Πατέρα σε εποχές δοκιμασίας, θα μας υποστηρίξει και θα μας βοηθήσει να μάθουμε και να αναπτυχθούμε.

Έχουμε την τάση να βλέπουμε τις προσωπικές μας ατυχίες μέσω του διαστρεβλωμένου πρίσματος της απαισιοδοξίας. Αισθανόμαστε εγκαταλελειμμένοι, πληγωμένοι στην καρδιά, μόνοι. Εάν βρεθείτε σε μία τέτοια κατάσταση, σας παρακαλώ να στραφείτε στον Επουράνιο Πατέρα μας με πίστη. Εκείνος θα σας εξυψώσει και θα σας οδηγήσει. Δεν θα παίρνει πάντα τα βάσανα από εσάς, αλλά θα σας παρηγορεί και θα σας οδηγεί με αγάπη μέσα από οιανδήποτε καταιγίδα αντιμετωπίζετε⁹.

[Ο Κύριος] θα μας βοηθά εν καιρώ ανάγκης. Δυσκολίες έρχονται στη ζωή μας, προβλήματα που δεν προσμένουμε και τα οποία ποτέ δεν θα επιλέγαμε. Κανείς από εμάς δεν έχει ανοσία. Σκοπός τής θνητότητας είναι να μάθουμε και να μεγαλώσουμε για να γίνουμε σαν τον Πατέρα μας και είναι συχνά κατά τις δύσκολες στιγμές που μαθαίνουμε τα περισσότερα, όσο οδυνηρά και αν είναι τα μαθήματα. Η ζωή μας μπορεί επίσης να γεμίσει με χαρά καθώς ακολουθούμε τις διδασκαλίες τού Ευαγγελίου τού Ιησού Χριστού¹⁰.

Ο Επουράνιος Πατέρας μας, ο οποίος μάς δίδει τόσα πολλά να απολαμβάνουμε, γνωρίζει επίσης ότι μαθαίνουμε και αναπτυσσόμαστε και γινόμαστε δυνατότεροι καθώς αντιμετωπίζουμε και επιζούμε των δοκιμασιών μέσω των οποίων πρέπει να περάσουμε. Ξέρουμε ότι υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες θα βιώσουμε σπαραξικάρδια λύπη, θα θρηνήσουμε και ενδεχομένως να δοκιμασθούμε στα όριά μας. Ωστόσο, τέτοιες δυσκολίες μάς επιτρέπουν να αλλάξουμε προς το καλύτερο, να οικοδομήσουμε εκ νέου τη ζωή μας με τον τρόπο που μας διδάσκει ο Επουράνιος Πατέρας μας και να γίνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήμαστε – καλύτεροι απ’ ό,τι ήμαστε, με περισσότερη κατανόηση από πριν, με περισσότερη ενσυναίσθηση από πριν, με ισχυρότερη μαρτυρία από όση είχαμε πριν.

Αυτός θα πρέπει να είναι ο σκοπός μας – να επιμείνουμε και να υπομείνουμε, ναι, αλλά επίσης να εξευγενιστούμε περισσότερο πνευματικώς καθώς βαδίζουμε στο φως του ήλιου και της θλίψης. Αν δεν υπήρχαν οι δυσκολίες να υπερνικήσουμε και τα προβλήματα να επιλύσουμε, θα παραμέναμε κατά πολύν όπως είμαστε, με λίγη ή καθόλου πρόοδο προς τον στόχο μας της αιώνιας ζωής. Ο ποιητής εξέφρασε κατά πολύ την ίδια σκέψη με αυτά τα λόγια:

Το καλό ξύλο δεν μεγαλώνει άνετα.
Όσο δυνατότερος ο άνεμος, τόσο δυνατότερα τα δένδρα.
Όσο περισσότερο χώρο έχει, τόσο πιο ψηλό θα γίνει.
Όσο μεγαλύτερη η καταιγίδα, τόσο περισσότερη η δύναμη.
Με ήλιο και κρύο, με βροχή και χιόνι,
το καλό ξύλο μεγαλώνει στα δένδρα και ο καλός χαρακτήρας στους ανθρώπους 
[Ντάγκλας Μάλλοχ, “Good Timber”, στο Στέρλινγκ Σιλ, Making the Most of Yourself (1971), 23].

Μόνον ο Διδάσκαλος γνωρίζει το βάθος των δοκιμασιών μας, του πόνου μας και των δεινών μας. Μόνον Εκείνος μας προσφέρει αιώνια γαλήνη εν καιρώ αντιξοότητος. Μόνον Εκείνος αγγίζει τις βασανισμένες μας ψυχές με τα παρηγορητικά λόγια Του:

«Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας αναπαύσω.

»Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό μου, και μάθετε από μένα, επειδή είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά, και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας.

»Επειδή, ο ζυγός μου είναι καλός, και το φορτίο μου ελαφρύ» [Κατά Ματθαίον 11:28-30].

Είτε είναι η καλύτερη περίοδος είτε η χειρότερη, Εκείνος είναι μαζί μας. Έχει υποσχεθεί ότι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.

Ο Χριστός κρατά το χέρι ενός ανθρώπου — «Μόνον ο Διδάσκαλος γνωρίζει το βάθος των δοκιμασιών μας, του πόνου μας και των δεινών μας. Μόνον Εκείνος μας προσφέρει αιώνια γαλήνη εν καιρώ αντιξοότητος».

Αδελφοί και αδελφές μου, είθε να έχουμε τη δέσμευση στον Επουράνιο Πατέρα μας που να μην αλλάζει με τον χρόνο ή σύμφωνα με την εκάστοτε κρίση στη ζωή μας. Δεν θα πρέπει να βιώνουμε δυσκολίες για να Τον θυμόμαστε και δεν θα πρέπει να οδηγούμαστε στην ταπεινοφροσύνη, προτού Του δώσουμε την πίστη και την εμπιστοσύνη μας.

Είθε να προσπαθούμε πάντοτε να είμαστε κοντά στον Επουράνιο Πατέρα μας. Για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να προσευχόμαστε σε Εκείνον και να Τον ενωτιζόμαστε κάθε ημέρα. Όντως Τον χρειαζόμαστε κάθε ώρα, είτε είναι ώρα ηλιοφάνειας είτε βροχής. Είθε η υπόσχεσή Του να είναι πάντοτε το παρασύνθημά μας: «Δεν θα σε αφήσω ούτε θα σε εγκαταλείψω» [Ιησούς του Ναυή 1:5].

Με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, καταθέτω μαρτυρία ότι ο Θεός ζει και μας αγαπά, ότι ο Μονογενής Του Υιός έζησε και πέθανε για εμάς και ότι το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού είναι εκείνο το διαπεραστικό φως, το οποίο λάμπει μέσα στο σκοτάδι της ζωής μας. Είθε να είναι έτσι, προσεύχομαι¹¹.

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Ερωτήσεις

Ο Πρόεδρος Μόνσον δίδαξε ότι το Ευαγγέλιο μάς φέρνει παρηγοριά σε περιόδους βασάνων και δοκιμασίας (βλ. τμήμα 1). Πώς σας έχει φέρει το Ευαγγέλιο παρηγοριά και δύναμη κατά τη διάρκεια μίας δύσκολης στιγμής; Πώς μπορούμε να αισθανόμαστε την αγάπη του Επουράνιου Πατέρα και του Σωτήρος μας σε περιόδους δοκιμασίας;
Επανεξετάστε την ιστορία του Προέδρου Μόνσον για τον Πρόεδρο Έλντον Τάννερ στο τμήμα 2. Γιατί χρειάζεται συνεχής, σταθερή προσπάθεια για να ενισχύσουμε τα θεμέλιά μας της πίστης; Γιατί οι δυσκολίες αποτελούν απαραίτητο μέρος της θνητότητας;
Επανεξετάστε τις τρεις κατευθυντήριες οδηγίες του Προέδρου Μόνσον για την οικοδόμηση ενός δυνατού θεμελίου πίστης (βλ. τμήμα 3). Πώς η προσευχή έχει ενδυναμώσει την πίστη σας; Πώς έχει ενδυναμώσει η μελέτη των γραφών τη μαρτυρία σας; Πώς η υπηρέτηση των άλλων έχει ενδυναμώσει το θεμέλιό σας;
Καθώς διαβάζετε το τμήμα 4, ποιες διδασκαλίες σας δίνουν ελπίδα και δύναμη για τις δοκιμασίες που βιώνετε; Πώς σας έχει βοηθήσει ο Κύριος κατά τη διάρκεια δύσκολων καιρών; Τι πρέπει να κάνουμε για να λάβουμε την παρηγοριά και τη δύναμη που προσφέρει ο Κύριος; Πώς έχετε περισσότερο «εξευγενιστεί πνευματικά» από τους καιρούς δοκιμασίας;

Σχετικές γραφές

Ιακώβου 2:14-26, Αποκάλυψη 21:1-4, Νεφί Β΄ 31:19-20, Μωσία 23:21-22, Άλμα 32:21, 26-43, Διδαχή και Διαθήκες 121:7-9, 122:5-9

Βοήθεια διδασκαλίας

«Ενθαρρύνετε [την οικογένεια ή τα μέλη της τάξης] να καταγράφουν τις εντυπώσεις που λαμβάνουν από το Άγιο Πνεύμα καθώς μελετούν το Ευαγγέλιο… Μερικές φορές το Πνεύμα θα τους διδάξει πράγματα… που δεν λέγονται ποτέ δυνατά» (Διδάσκοντας με τον τρόπο του Σωτήρος [2016], 30).