«Κεφάλαιο 6: Θάνατος και Ανάσταση», Διδασκαλίες των Προέδρων της Εκκλησίας: Τόμας Μόνσον (2020)

«Κεφάλαιο 6», Διδασκαλίες: Τόμας Μόνσον

Κεφάλαιο 6

Θάνατος και Ανάσταση: Από την απελπιστική αυγή έως το χαρούμενο πρωινό

«Μέσα από το ψυχικό άλγος και τη μοναξιά της απώλειας αγαπημένων προσώπων, υπάρχει διαβεβαίωση ότι η ζωή είναι αιώνια. Ο Κύριος και Σωτήρας μας είναι ο ζων μάρτυρας ότι αυτό ισχύει».

Από τη ζωή του Τόμας Μόνσον

Ένας επισκέπτης κάποτε ρώτησε τον Πρόεδρο Τόμας Μόνσον: «Τι υπάρχει να δω ενώ είμαι στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ;» Του πρότεινε αρκετά πράγματα και κατόπιν σκέφτηκε να προσκαλέσει τον επισκέπτη να περάσει μία ή δύο ώρες σε ένα από τα νεκροταφεία της πόλης. Οπουδήποτε ταξίδευε ο Πρόεδρος Μόνσον, προσπαθούσε να επισκεφθεί ένα νεκροταφείο στην κωμόπολη ή στην πόλη. Περιέγραψε τέτοιες επισκέψεις ως «μία περίοδο περισυλλογής, στοχασμού για το νόημα της ζωής και το αναπόφευκτο του θανάτου»¹.

Ο Πρόεδρος Μόνσον ήταν ιδιαιτέρως προσεκτικός προς εκείνους που πέθαιναν και τους επισκεπτόταν συχνά τις τελευταίες τους ημέρες για να δώσει ευλογίες και να φέρει κάποια ειρήνη και παρηγοριά. Από την εποχή που εκλήθη στην Απαρτία των Δώδεκα, μίλησε σε περισσότερες από 800 κηδείες. Κάθε φορά κατέθετε μαρτυρία ότι λόγω της Ανάστασης του Σωτήρος, η ζωή συνεχίζεται μετά θάνατον.

Στη γενική συνέλευση Οκτωβρίου 2013, ο Πρόεδρος Μόνσον κατέθεσε μαρτυρία για την αιώνια ζωή με έναν πολύ προσωπικό τρόπο καθώς μιλούσε για τη σύζυγό του, Φράνσις:

«Αδελφοί και αδελφές, πριν από έξι μήνες, όταν συναντηθήκαμε στη γενική μας συνέλευση, η γλυκιά μου σύζυγος, η Φράνσις, κειτόταν στο νοσοκομείο, έχοντας υποστεί μία μοιραία πτώση μόλις λίγες ημέρες νωρίτερα. Τον Μάιο, ύστερα από εβδομάδες που με γενναιότητα πάσχιζε να υπερνικήσει τα τραύματά της, πέρασε στην αιωνιότητα. Η απώλειά της είναι έντονη. Εκείνη και εγώ παντρευτήκαμε στον Ναό της Σωλτ Λέηκ στις 7 Οκτωβρίου 1948. Αύριο θα ήταν η 65η επέτειος του γάμου μας. Ήταν η αγάπη της ζωής μου, η έμπιστή μου και η πιο κοντινή μου φίλη. Το να πω ότι μου λείπει δεν αρχίζει να μεταφέρει το βάθος των συναισθημάτων μου.

»Αυτή η συνέλευση σημειώνει 50 χρόνια από τότε που εκλήθην στην Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων από τον Πρόεδρο Ντέιβιντ ΜακΚέι. Όλα αυτά τα χρόνια δεν αισθάνθηκα τίποτα παρά την πλήρη και ολοκληρωτική υποστήριξη της γλυκιάς συντρόφου μου. Αμέτρητες είναι οι θυσίες που έκανε, ώστε να μπορώ εγώ να εκπληρώσω την κλήση μου. Ποτέ δεν άκουσα ένα παράπονο από εκείνη καθώς απαιτείτο συχνά να περνώ ημέρες και ενίοτε εβδομάδες μακριά από εκείνη και από τα παιδιά μας. Ήταν όντως ένας άγγελος…

»Αυτό που ήταν η μεγαλύτερη πηγή παρηγοριάς για εμένα κατά τη διάρκεια αυτού του τρυφερού καιρού αποχωρισμού είναι η μαρτυρία μου για το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού και η γνώση που έχω ότι η αγαπητή μου Φράνσις ζει ακόμη. Γνωρίζω ότι ο αποχωρισμός μας είναι παροδικός. Επισφραγισθήκαμε στον οίκο του Θεού από κάποιον που είχε την εξουσία να δένει επάνω στη γη και στους ουρανούς. Γνωρίζω ότι θα ενωθούμε εκ νέου μία ημέρα και δεν θα χωρισθούμε ποτέ ξανά. Αυτή είναι η γνώση που με υποστηρίζει»².

Ο Πρόεδρος Μόνσον και η Φράνσις — Μετά τον θάνατο της συζύγου του, Φράνσις, ο Πρόεδρος Μόνσον είπε: «Ξέρω ότι θα ενωθούμε εκ νέου μία ημέρα και δεν θα χωριστούμε ποτέ ξανά. Αυτή είναι η γνώση που με υποστηρίζει».

Διδασκαλίες του Τόμας Μόνσον

Για να καταλάβουμε τη σημασία του θανάτου, πρέπει να εκτιμήσουμε τον σκοπό της ζωής.

Όλοι εμείς ξεκινήσαμε ένα υπέροχο και ζωτικής σημασίας ταξίδι, όταν αφήσαμε τον κόσμο των πνευμάτων και εισήλθαμε σε τούτη τη σκηνή που λέγεται θνητότητα και που συχνά παρουσιάζει δυσκολίες. Οι πρωταρχικοί σκοποί της υπάρξεώς μας επάνω στη Γη είναι να αποκτήσουμε σώμα από σάρκα και οστά, να κερδίσουμε εμπειρία που θα μπορούσε να έλθει μόνον μέσω του αποχωρισμού από τους επουράνιους γονείς μας και να δούμε αν θα τηρούσαμε τις εντολές. Στο βιβλίο του Αβραάμ κεφάλαιο 3 διαβάζουμε: «Και να τους δοκιμάσουμε με αυτό, για να δούμε αν θα κάνουν όλα όσα ο Κύριος ο Θεός τους τούς προστάξει» [Αβραάμ 3:25]³.

Το σχέδιο της ζωής και η επεξήγηση της αιώνιας πορείας του έρχονται σε μας από τον Διδάσκαλο των ουρανών και της Γης, τον Ιησού Χριστό τον Κύριο. Για να καταλάβουμε τη σημασία του θανάτου, πρέπει να εκτιμήσουμε τον σκοπό της ζωής.

…Σε αυτήν τη θεϊκή νομή, ο Κύριος διακήρυξε: «Και τώρα, αληθινά σας λέω, ήμουν στην αρχή με τον Πατέρα, και είμαι ο Πρωτότοκος» [Διδαχή και Διαθήκες 93:21]. «Ο άνθρωπος ήταν επίσης στην αρχή μαζί με τον Θεό» [Διδαχή και Διαθήκες 93:29].

Ο προφήτης Ιερεμίας κατέγραψε: «Kαι έγινε σε μένα λόγoς τoύ Kυρίoυ, λέγoντας: Πριν σε μoρφώσω… σε γνώρισα· και πριν βγεις… σε αγίασα· σε κατέστησα πρoφήτη στα έθνη» [Ιερεμίας 1:4-5].

Από εκείνον τον μεγαλοπρεπή κόσμο των πνευμάτων εισερχόμαστε στη σπουδαία σκηνή της ζωής για να αποδείξουμε ότι θα είμαστε υπάκουοι σε όσα μας πρόσταξε ο Θεός. Κατά την διάρκεια της θνητότητας μεγαλώνουμε από την αβοήθητη βρεφική ηλικία στην ερευνητική παιδική ηλικία και μετά στη γεμάτη στοχασμό ωριμότητα. Βιώνουμε χαρά και λύπη, εκπλήρωση και απογοήτευση, επιτυχία και αποτυχία. Γευόμαστε το γλυκό, αλλά παίρνουμε και ένα δείγμα του πικρού. Αυτή είναι η θνητότητα⁴.

Ο θάνατος είναι ένα ουσιώδες μέρος της θνητής εμπειρίας μας, αλλά η ζωή είναι αιώνια.

Ανάμεσα σε όλα τα γεγονότα της θνητότητας, κανένα δεν είναι τόσο βέβαιο όσο το τέλος της. Ο θάνατος έρχεται για όλους… Αντιπροσωπεύει αναπόφευκτα μία οδυνηρή απώλεια συναναστροφής και, ιδιαιτέρως στους νέους, ένα συντριπτικό πλήγμα σε όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν, σε φιλοδοξίες που δεν εκπληρώθηκαν και σε ελπίδες που νικήθηκαν.

Ποιο θνητό ανθρώπινο ον, αντιμέτωπο με την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ή, που όντως, στέκεται στο κατώφλι της αιωνιότητας, δεν έχει συλλογισθεί τι βρίσκεται πέρα από το καταπέτασμα που χωρίζει το ορατό από το αόρατο;

Πριν από αιώνες, ένας άνθρωπος, ο Ιώβ –τόσο πολύ ευλογημένος με κάθε υλικό αγαθό, που παρ’ όλα αυτά, βρέθηκε ιδιαιτέρως βασανισμένος από όλα όσα μπορούν να συμβούν σε άνθρωπο– κάθισε με τους συντρόφους του και είπε την διαχρονική, αιώνια ερώτηση: «Αν ο άνθρωπος πεθάνει, θα ξαναζήσει;» [Ιώβ 14:14]. Ο Ιώβ είπε αυτά που κάθε άλλος ζων άνδρας ή γυναίκα έχουν συλλογισθεί⁵.

Μολονότι είναι δύσκολος και οδυνηρός, ο θάνατος αποτελεί ουσιώδες μέρος της θνητής μας ύπαρξης. Αρχίσαμε τη διαμονή μας εδώ, αφού αφήσαμε την προγήινη ύπαρξή μας και ήλθαμε σε αυτήν τη Γη…

Η ζωή συνεχίζεται. Η νεότητα ακολουθεί την παιδική ηλικία και η ωριμότητα έρχεται σχεδόν ανεπαίσθητα. Καθώς ερευνούμε και συλλογιζόμαστε τον σκοπό και τα προβλήματα της ζωής, όλοι εμείς αργά ή γρήγορα αντιμετωπίζουμε το ερώτημα της διάρκειας της ζωής και εκείνο της προσωπικής, αιωνίας ζωής. Αυτά τα ερωτήματα επιβεβαιώνονται πιο επίμονα, όταν μας αφήνουν αγαπημένα μας πρόσωπα ή όταν αντιμετωπίζουμε την εγκατάλειψη αυτών που αγαπούμε…

Αδελφοί και αδελφές μου, γελούμε, κλαίμε, εργαζόμαστε, παίζουμε, αγαπούμε, ζούμε. Και μετά πεθαίνουμε. Ο θάνατος είναι η παγκόσμια κληρονομιά μας. Όλοι πρέπει να περάσουν τις θύρες του. Ο θάνατος διεκδικεί τους ηλικιωμένους, τους αποκαμωμένους και τους εξασθενημένους. Επισκέπτεται τους νέους στο άνθος της ελπίδος και στη δόξα των προσδοκιών τους. Ούτε τα μικρά παιδιά δεν ξεφεύγουν από τον θάνατο. Με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Είναι αποφασισμένο στους ανθρώπους μία φορά να πεθάνουν» [Προς Εβραίους 9:27].

Και θα παραμέναμε νεκροί, εάν δεν ήταν ένας Άνδρας και η αποστολή Του, ο Ιησούς από την Ναζαρέτ…

Προς όλους όσοι έχουν χάσει αγαπημένα πρόσωπα, θα μετατρέψουμε την ερώτηση του Ιώβ σε απάντηση: Αν ο άνθρωπος πεθάνει, θα ξαναζήσει. Το γνωρίζουμε, διότι έχουμε το φως της αποκεκαλυμμένης αληθείας…

Εν μέσω δακρύων και δοκιμασιών, εν μέσω φόβων και θλίψεων, εν μέσω ψυχικού άλγους και μοναξιάς από την απώλεια αγαπημένων ατόμων, υπάρχει η διαβεβαίωση ότι η ζωή είναι αιώνια. Ο Κύριος και Σωτήρας μας είναι ο ζων μάρτυρας ότι αυτό ισχύει⁶.

Όταν οι δίκαιοι πεθαίνουν, το πνεύμα τους πηγαίνει στον παράδεισο.

Πριν από πολλά χρόνια στάθηκα στο προσκέφαλο ενός νέου άνδρα, πατέρα δύο παιδιών, καθώς βρισκόταν μεταξύ ζωής και του υπερπέραν. Πήρε το χέρι μου στο δικό του, με κοίταξε μέσα στα μάτια και ικετευτικά ρώτησε: «Επίσκοπε, ξέρω ότι πρόκειται να πεθάνω. Πες μου τι συμβαίνει στο πνεύμα μου, όταν πεθάνω».

Προσευχήθηκα για επουράνια καθοδήγηση προτού επιχειρήσω να απαντήσω. Η προσοχή μου κατευθύνθηκε στο Βιβλίο του Μόρμον, το οποίο ήταν ακουμπισμένο στο τραπέζι δίπλα στο κρεβάτι του. Κράτησα το βιβλίο στο χέρι μου και άνοιξε θεόσταλτα στο 40ο κεφάλαιο του Άλμα. Άρχισα να διαβάζω δυνατά:

«Τώρα υιέ μου, ορίστε μερικά ακόμη που θα σου πω, επειδή μου φαίνεται ότι ο νους σου βασανίζεται σχετικά με την ανάσταση των νεκρών.

»Τώρα, σχετικά με την κατάσταση της ψυχής μεταξύ θανάτου και ανάστασης – ιδού, μου έχει γίνει γνωστό από έναν άγγελο, ότι τα πνεύματα όλων των ανθρώπων, μόλις αναχωρήσουν από αυτό το θνητό σώμα… μεταφέρονται εκεί από όπου προήλθαν, σε εκείνον τον Θεό που τους έδωσε ζωή.

»Και τότε θα συμβεί ώστε τα πνεύματα εκείνων που είναι δίκαιοι να γίνονται δεκτά σε μία κατάσταση ευδαιμονίας, που λέγεται παράδεισος, μία κατάσταση ανάπαυσης, μία κατάσταση γαλήνης, όπου θα αναπαυτούν από όλες τις ταλαιπωρίες και από όλες τις έννοιες και θλίψεις τους» [Άλμα 40:1, 11-12].

Ο νεαρός φίλος μου έκλεισε τα μάτια του, εξέφρασε ένα ειλικρινές ευχαριστώ και σιωπηλώς έφυγε διακριτικά για τον παράδεισο εκείνο για τον οποίο είχαμε μιλήσει⁷.

Μέσω της Ανάστασης, ο Σωτήρας νίκησε τον θάνατο για όλους.

[Μετά από τον χρόνο μας στον κόσμο των πνευμάτων] έρχεται αυτή η ένδοξη ημέρα της ανάστασης, όταν το πνεύμα και το σώμα θα ενωθούν εκ νέου, για να μη χωριστούν ποτέ πια. «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή» είπε ο Χριστός στην τεθλιμμένη Μάρθα. «Αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει. Και καθένας που ζει και πιστεύει σε μένα, δεν πρόκειται να πεθάνει στον αιώνα» [Κατά Ιωάννην 11:25-26]…

Αυτή η υπερβατική υπόσχεση έγινε πραγματικότητα, όταν η Μαίρη και η άλλη Μαρία πλησίασαν στον τάφο του κήπου – εκείνο το νεκροταφείο που είχε μόνον έναν ένοικο. Ας αφήσουμε τον Λουκά, τον ιατρό, να περιγράψει την εμπειρία τους:

«KAI την πρώτη ημέρα τής εβδομάδας, ενώ ακόμα ήσαν βαθιά χαράματα, ήρθαν στον τάφο… Bρήκαν, όμως, την πέτρα αποκυλισμένη… Kαι όταν μπήκαν μέσα δεν βρήκαν το σώμα τού Kυρίου Iησού… Kαι ενώ ήσαν σε απορία για τούτο, ξάφνου, δύο άνδρες με ιμάτια αστραφτερά στάθηκαν μπροστά τους. Και… είπαν σ’ αυτές: Tι αναζητάτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς;» [Κατά Λουκάν 24:1-5].

«Δεν είναι εδώ· επειδή, αναστήθηκε» [Κατά Ματθαίον 28:6].

Ο ανεστημένος Χριστός χαιρετά τη Μαρία — «Δηλώνω την προσωπική μου μαρτυρία ότι ο θάνατος έχει κατακτηθεί, η νίκη επί του τάφου έχει κερδηθεί… *Ανέστη*».

Αυτή είναι το εγερτήριο σάλπισμα της χριστιανοσύνης. Η πραγματικότητα της Ανάστασης παρέχει σε κάποιον και σε όλους την ειρήνη που υπερβαίνει την κατανόηση [βλ. Προς Φιλιππησίους 4:7]… Είναι μία παγκόσμια αλήθεια.

…Δηλώνω την προσωπική μου μαρτυρία ότι ο θάνατος έχει κατακτηθεί, η νίκη επί του τάφου έχει κερδηθεί. Είθε τα λόγια που έγιναν ιερά από Εκείνον που τα εκπλήρωσε να γίνουν πραγματική γνώση σε όλους. Να τα θυμάστε. Να τα αγαπάτε. Να τα τιμάτε. Ανέστη⁸.

Η διαβεβαίωση της Ανάστασης κάνει κάθε αυγή χωρίς ελπίδα ένα χαρούμενο πρωινό.

Συχνά ο θάνατος έρχεται ως εισβολέας. Είναι ένας εχθρός που ξαφνικά εμφανίζεται εν μέσω της γιορτής της ζωής, σβήνοντας τα φώτα και την ευθυμία της. Ο θάνατος βάζει το βαρύ χέρι του επάνω σε αυτούς που είναι αγαπημένοι μας και μερικές φορές μας αφήνει σαστισμένους και να αναρωτιόμαστε. Σε ορισμένες καταστάσεις, όπως σε μεγάλα δεινά και ασθένειες, ο θάνατος έρχεται ως άγγελος ευσπλαχνίας. Αλλά ως επί το πλείστον, τον θεωρούμε ως εχθρό της ανθρώπινης ευτυχίας.

Το σκοτάδι του θανάτου μπορεί να διαλυθεί από το φως της αποκεκαλυμμένης αλήθειας. «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή», είπε ο Διδάσκαλος. «Αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει. Και καθένας που ζει και πιστεύει σε μένα, δεν πρόκειται να πεθάνει στον αιώνα» [Κατά Ιωάννην 11:25-26].

Αυτή η διαβεβαίωση –ναι, η αγία επιβεβαίωση– για τη ζωή πέραν του τάφου θα μπορούσε κάλλιστα να παρέχει τη γαλήνη την οποίαν υποσχέθηκε ο Σωτήρας, όταν διαβεβαίωσε τους μαθητές Του: «Ειρήνη αφήνω σε σας, ειρήνη τη δική μου δίνω σε σας· όχι όπως δίνει ο κόσμος, σας δίνω εγώ. Ας μη ταράζεται η καρδιά σας ούτε να δειλιάζει» [Κατά Ιωάννην 14:27]⁹.

Η πραγματικότητα της ανάστασης εκφωνήθηκε από τον μάρτυρα Στέφανο όταν κοίταξε προς τα πάνω και φώναξε: «Να, θωρώ τους ουρανούς ανοιγμένους, και τον Υιό τού ανθρώπου να στέκεται από τα δεξιά τού Θεού». (Πράξεις 7:56.)

Ο Σαούλ, στον δρόμο προς τη Δαμασκό, είχε ένα όραμα για τον ανεστημένο, υπερυψωμένο Χριστό. Αργότερα, ως Παύλος, υπερασπιστής της αλήθειας και ατρόμητος ιεραπόστολος στην υπηρεσία του Διδασκάλου, έδωσε μαρτυρία για τον ανεστημένο Κύριο, καθώς δήλωσε στους αγίους στην Κόρινθο:

«Ο Xριστός πέθανε εξαιτίας των αμαρτιών μας σύμφωνα με τις γραφές… Θάφτηκε, και… αναστήθηκε, σύμφωνα με τις γραφές… φάνηκε στον Kηφά, έπειτα στους δώδεκα· ύστερα απ’ αυτά φάνηκε σε 500 και περισσότερους αδελφούς, μονομιάς… φάνηκε στον Iάκωβο, ύστερα σε όλους τούς αποστόλους· τελευταίον δε απ’ όλους, φάνηκε και σε μένα». (Προς Κορινθίους Α´ 15:3-8.)

Στη θεϊκή μας νομή, αυτή η ίδια μαρτυρία ελέχθη με τόλμη από τον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ, καθώς εκείνος και ο Σίδνεϋ Ρίγκτον κατέθεσαν μαρτυρία:

«Και τώρα, μετά από τόσες μαρτυρίες που έχουν δοθεί για Αυτόν, τούτη είναι η μαρτυρία, η απολύτως τελευταία, που δίνουμε για Αυτόν: Ζει!

»Γιατί τον είδαμε, δηλαδή στα δεξιά του Θεού. Και ακούσαμε τη φωνή που έδινε μαρτυρία ότι είναι ο Μονογενής τού Πατρός –

»Ότι με Αυτόν, και μέσω Αυτού, και από Αυτόν, οι κόσμοι υπάρχουν και δημιουργήθηκαν, και οι κάτοικοί τους είναι γιοι και κόρες του Θεού». (Διδαχή και&Διαθήκες 76:22-24).

Αυτή είναι η γνώση που υποστηρίζει. Αυτή είναι η αλήθεια που παρηγορεί. Αυτή είναι η διαβεβαίωση που καθοδηγεί όσους βιώνουν μεγάλη θλίψη – μακριά από τις σκιές, στο φως.

Τέτοια βοήθεια δεν περιορίζεται στους ηλικιωμένους, στους πολύ μορφωμένους ή σε λίγους εκλεκτούς. Είναι διαθέσιμη σε όλους.

Πριν αρκετά χρόνια, οι εφημερίδες της Σωλτ Λέηκ Σίτυ δημοσίευσαν μία αναγγελία θανάτου πως μια αγαπητή φίλη είχε πεθάνει στην ακμή της ζωής της. Επισκέφθηκα το νεκροτομείο και συμμετείχα με ένα πλήθος ανθρώπων που είχαν συγκεντρωθεί για να εκφράσουν τα συλλυπητήριά τους στον απελπισμένο σύζυγο και στα παιδιά χωρίς μητέρα. Ξαφνικά, το μικρότερο παιδί, η Κέλλυ, με αναγνώρισε και έβαλε το χέρι της μέσα στο δικό μου. «Έλα μαζί μου», είπε και με οδήγησε στο φέρετρο όπου έκειτο το σώμα της αγαπημένης της μητέρας… «Πολλές φορές η μαμά μου μού είπε για τον θάνατο και τη ζωή με τον Επουράνιο Πατέρα. Ανήκω στη μαμά και στον μπαμπά μου. Θα είμαστε και πάλι όλοι μαζί». Στον νου μου ήρθαν τα λόγια του ψαλμωδού: «Aπό στόμα νηπίων… ετοίμασες αίνεση». (Ψαλμοί 8:2.)

Μέσα από τα κλαμένα μάτια, είδα το όμορφο και γεμάτο πίστη χαμόγελο της μικρής μου φίλης. Για εκείνη, της οποίας το χέρι ήταν ακόμα μέσα στο δικό μου, δεν θα υπάρξει ημέρα χωρίς ελπίδα. Στηριζόμενη στην ακλόνητη μαρτυρία της, γνωρίζοντας ότι η ζωή συνεχίζεται πέραν του τάφου, εκείνη, ο πατέρας της, οι αδελφοί και οι αδελφές της και πράγματι όλοι όσοι έχουν τη γνώση αυτής της θείας αλήθειας, μπορούν να το δηλώσουν στον κόσμο: «Την εσπέρα μπoρεί να συγκατoικήσει κλαυθμός, αλλά τo πρωί έρχεται αγαλλίαση». (Ψαλμοί 30:5.)

Ανατολή επάνω από λόφους — «Το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού είναι αυτό το διεισδυτικό φως που κάνει κάθε αυγή χωρίς ελπίδα ένα χαρούμενο πρωινό».

«Με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, δίνω μαρτυρία ότι ο Θεός ζει, ότι ο Υιός Του ο Αγαπητός είναι η απαρχή της ανάστασης, ότι το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού είναι αυτό το διεισδυτικό φως που κάνει κάθε αυγή χωρίς ελπίδα ένα χαρούμενο πρωινό»¹⁰.

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Ερωτήσεις

Ο Πρόεδρος Μόνσον δίδαξε ότι «για να καταλάβουμε το νόημα του θανάτου, πρέπει να εκτιμήσουμε τον σκοπό της ζωής» (τμήμα 1). Πώς η κατανόηση του σκοπού της ζωής σας βοηθά να καταλάβετε το νόημα του θανάτου; Πώς η γνώση για την προγήινη ύπαρξή σας με τον Θεό σάς βοηθά να καταλάβετε τη θνητή ζωή σας;
Επανεξετάστε τις διδασκαλίες του Προέδρου Μόνσον σχετικά με το ότι ο θάνατος είναι απαραίτητο μέρος της θνητής εμπειρίας μας (βλ. τμήμα 2). Γιατί είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε ότι ο θνητός θάνατος είναι μέρος του σχεδίου του Επουράνιου Πατέρα για την αιώνια πρόοδό μας;
Τι συμβαίνει στα πνεύματα των ενάρετων μεταξύ του χρόνου του θανάτου και της ανάστασης; (Βλ. τμήμα 3.)
Τι σημαίνει ανασταίνομαι; (Βλ. τμήμα 4.) Πώς μπορούμε να εφαρμόσουμε τη συμβουλή του Προέδρου Μόνσον να αγαπούμε και να τιμούμε τη λέξη Ανέστη;
Ο Πρόεδρος Μόνσον κατέθεσε μαρτυρία ότι η Ανάσταση «κάνει κάθε αυγή χωρίς ελπίδα ένα χαρούμενο πρωινό» (τμήμα 5). Πώς μπορούμε να αποκτήσουμε ή να ενδυναμώσουμε μία μαρτυρία για την Ανάσταση; Πώς μπορεί μία μαρτυρία για την Ανάσταση να μας φέρει ειρήνη και παρηγοριά;

Σχετικές γραφές

Ησαΐας 25:8, Προς Κορινθίους Α΄ 15:51-58, Νεφί Β΄ 9:6-15, Μωσία 16:6-8, Άλμα 11:42-45, Διδαχή και Διαθήκες 42:45-47

Βοήθεια μελέτης

Σκεφθείτε να διαβάσετε ένα κεφάλαιο ή μία περικοπή περισσότερο από μία φορά, ούτως ώστε να τα καταλάβετε πιο βαθιά. Καθώς το κάνετε, μπορεί να ανακαλύψετε βαθιές εσώτερες γνώσεις.