«Κεφάλαιο 12: Πρόθυμη υπακοή στον Κύριο», Διδασκαλίες των Προέδρων της Εκκλησίας: Τόμας Μόνσον (2020)

«Κεφάλαιο 12», Διδασκαλίες: Τόμας Μόνσον

Κεφάλαιο 12

Πρόθυμη υπακοή στον Κύριο

«Η μεγάλη δοκιμασία αυτής της ζωής είναι η υπακοή».

Από τη ζωή του Τόμας Μόνσον

Όταν ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον ήταν μικρό αγόρι, αυτός και η οικογένειά του περνούσαν ένα μέρος του καλοκαιριού στο εξοχικό τους στο Πρόβο Κάνυον της Γιούτας. Ένας από τους καλύτερους φίλους του ήταν ο Ντάννυ Λάρσεν, του οποίου η οικογένεια είχε επίσης ένα εξοχικό εκεί. Ο Τομ και ο Ντάννυ ψάρευαν, μάζευαν πέτρες, έκαναν πεζοπορία, αναρρίχηση και απολάμβαναν άλλες δραστηριότητες μαζί. Σε μία περίσταση, ο Τομ έμαθε ένα πολύτιμο μάθημα για την υπακοή. Εκείνος και ο Ντάννυ ήθελαν να ανάψουν φωτιά το βράδυ με τους φίλους τους, όμως έπρεπε να καθαρίσουν το ξερό χορτάρι από ένα χωράφι. Αφού ξερίζωνε το χορτάρι για λίγη ώρα χωρίς να κάνει μεγάλη πρόοδο, ο Τομ είχε μια ιδέα:

«Αυτό που νόμιζα ότι ήταν η τέλεια λύση, ήλθε στον οκτάχρονο νου μου. Είπα στον Ντάννυ: “Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε μόνο είναι να βάλουμε φωτιά σε αυτά τα ζιζάνια. Απλώς θα κάψουμε έναν κύκλο ανάμεσα στα ζιζάνια!” Συμφώνησε αμέσως και έτρεξα στο εξοχικό μας για να πάρω μερικά σπίρτα.

»…Ο Ντάννυ και εγώ… είχαμε προειδοποιηθεί επανειλημμένως για τους κινδύνους της φωτιάς. Εντούτοις, ήξερα πού φύλαγε η οικογένειά μου τα σπίρτα και εμείς έπρεπε να καθαρίσουμε εκείνο το χωράφι. Χωρίς άλλη σκέψη, έτρεξα στο ξυλόσπιτό μας και άρπαξα λίγα σπίρτα, αφού βεβαιώθηκα ότι κανείς δεν έβλεπε. Τα έκρυψα γρήγορα σε μία από τις τσέπες μου.

»Έτρεξα πίσω στον Ντάννυ, ενθουσιασμένος που είχα στην τσέπη μου τη λύση στο πρόβλημά μας. Ενθυμούμαι που νόμιζα ότι η φωτιά θα έκαιγε μόνον όσο θέλαμε και μετά, κάπως, με κάποιο μαγικό τρόπο, θα έσβηνε από μόνη της.

»Άναψα ένα σπίρτο σε ένα βράχο και έβαλα φωτιά στο ξερό χορτάρι του Ιουνίου. Άναψε σαν να είχε ποτιστεί με βενζίνη. Στην αρχή, εγώ και ο Ντάννυ ήμαστε κατενθουσιασμένοι καθώς παρατηρούσαμε να εξαφανίζονται τα ζιζάνια, αλλά σύντομα φάνηκε ότι η φωτιά δεν επρόκειτο να σβήσει από μόνη της. Πανικοβληθήκαμε καθώς συνειδητοποιήσαμε ότι δεν υπήρχε τίποτε που μπορούσαμε να κάνουμε για να την σταματήσουμε. Οι απειλητικές φλόγες άρχισαν να ακολουθούν το άγριο χορτάρι στη βουνοπλαγιά, θέτοντας σε κίνδυνο τα πεύκα και τα πάντα στο διάβα τους.

»Τελικώς, δεν είχαμε καμία επιλογή παρά να τρέξουμε για βοήθεια. Σύντομα όλοι οι διαθέσιμοι άνδρες και γυναίκες στο Βίβιαν Παρκ έτρεχαν πέρα-δώθε με βρεγμένες τσάντες από λινάτσα, κτυπώντας τις φλόγες σε μια προσπάθεια να τις σβήσουν. Ύστερα από αρκετές ώρες οι τελευταίες απομείνασες ανθρακιές έσβησαν. Τα πεύκα που ήταν ζωντανά για χρόνια είχαν σωθεί, όπως και τα σπίτια, στα οποία τελικώς θα είχαν φθάσει οι φλόγες».

Ο Πρόεδρος Μόνσον παρατήρησε: «Ο Ντάννυ και εγώ πήραμε μερικά δύσκολα αλλά σημαντικά μαθήματα εκείνη την ημέρα – μέγα μέρος των οποίων ήταν η σημασία της υπακοής»¹.

Ο Τομ Μόνσον απολάμβανε το ψάρεμα και άλλες υπαίθριες δραστηριότητες. Αργότερα χρησιμοποίησε μερικές από αυτές τις εμπειρίες για να επεξηγήσει τις αρχές του Ευαγγελίου.

Διδασκαλίες του Τόμας Μόνσον

Η υπακοή στις εντολές του Θεού είναι ο διαρκής οδηγός μας σε όλη τη θνητότητα.

Οι εντολές του Θεού δεν δίδονται για να μας απογοητεύσουν ή για να γίνουν εμπόδια στην ευτυχία μας. Το ακριβώς αντίθετο ισχύει. Εκείνος ο οποίος μας δημιούργησε και μας αγαπά, γνωρίζει τέλεια πώς πρέπει να ζούμε τη ζωή μας, προκειμένου να αποκτήσουμε τη μεγαλύτερη δυνατή ευτυχία. Μας έχει δώσει κατευθυντήριες οδηγίες που, αν τις ακολουθήσουμε, θα μας οδηγήσουν με ασφάλεια σε αυτό το συχνά επισφαλές θνητό ταξίδι. Θυμόμαστε τα λόγια του οικείου ύμνου: «Τηρείτε τις εντολές! Κάνοντας αυτό, υπάρχει ασφάλεια. Κάνοντας αυτό, υπάρχει ειρήνη» [«Τις εντολές Του», Ύμνοι, αρ. 176].

Ο Επουράνιος Πατέρας μας μάς αγαπά αρκετά για να πει: NA MH ψευδομαρτυρήσεις. NA MH κλέψεις. NA MH μοιχεύσεις. Θα αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου και ούτω καθεξής [βλ. Έξοδος 20:1-17, Κατά Ματθαίον 22:39]… Εκείνος καταλαβαίνει ότι όταν τηρούμε τις εντολές, η ζωή μας θα είναι ευτυχέστερη, πιο ικανοποιητική και λιγότερο περίπλοκη. Οι δυσκολίες και τα προβλήματά μας θα είναι ευκολότερα να τα υπομείνουμε και θα λάβουμε τις υπεσχημένες ευλογίες Του. Όμως ενώ μας δίνει νόμους και εντολές, μάς επιτρέπει επίσης να επιλέξουμε αν θα τα αποδεχθούμε ή θα τα απορρίψουμε. Οι αποφάσεις μας από αυτήν την άποψη θα προσδιορίσουν τον προορισμό μας².

Διαμέσου των αιώνων, άνδρες και γυναίκες έχουν επιζητήσει τη γνώση και την κατανόηση σχετικά με αυτήν τη θνητή ύπαρξη και τη θέση και τον σκοπό τους σε αυτήν, καθώς επίσης και την οδό προς την ειρήνη και την ευδαιμονία. Μία τέτοια αναζήτηση αναλαμβάνει ο καθένας μας.

Αυτή η γνώση και κατανόηση είναι διαθέσιμες σε όλη την ανθρωπότητα. Περιέχονται στις αλήθειες που είναι αιώνιες… Σε μια αποκάλυψη που δόθηκε στον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ στο Κίρτλαντ του Οχάιο, τον Μάιο του 1833, ο Κύριος δήλωσε:

«H αλήθεια είναι γνώση των πραγμάτων όπως είναι, και όπως ήταν, και όπως πρόκειται να συμβούν…

»Το Πνεύμα της αλήθειας είναι από το Θεό…

»Και κανένας άνθρωπος δε λαβαίνει πληρότητα παρά μόνο αν τηρεί τις εντολές του.

»Αυτός που τηρεί τις εντολές [του Θεού], δέχεται αλήθεια και φως, έως ότου δοξαστεί στην αλήθεια και να γνωρίσει τα πάντα» [Διδαχή και Διαθήκες 93:24, 26-28].

Τι ένδοξη υπόσχεση! «Αυτός που τηρεί τις εντολές [του Θεού], δέχεται αλήθεια και φως, έως ότου δοξαστεί στην αλήθεια και να γνωρίσει τα πάντα».

Δεν υπάρχει ανάγκη για εσάς ή για εμένα, αυτήν την φωτισμένη εποχή που έχουμε πολλή γνώση και η πληρότητα του Ευαγγελίου έχει αποκατασταθεί, να αποπλεύσουμε προς αχαρτογράφητες θάλασσες ή να ταξιδεύουμε σε ασημάδευτους δρόμους σε αναζήτηση της αλήθειας. Ο στοργικός Επουράνιος Πατέρας έχει χαράξει την πορεία μας και έχει παράσχει έναν διαρκή οδηγό – την υπακοή. Η γνώση της αλήθειας και οι απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματά μας έρχονται σε εμάς καθώς είμαστε υπάκουοι στις εντολές του Θεού…

Υπάρχουν κανόνες και νόμοι για να διασφαλίζουν τη σωματική μας ασφάλεια. Ομοίως, ο Κύριος έχει παράσχει κατευθυντήριες οδηγίες και εντολές, για να βοηθήσει να διασφαλίσουμε την πνευματική μας ασφάλεια, ούτως ώστε να μπορέσουμε… να επιστρέψουμε τελικώς στον Επουράνιο Πατέρα μας³.

Οι προφήτες μάς έχουν θέσει παραδείγματα υπακοής για να ακολουθούμε.

Μαθαίνοντας για άλλους που εμπιστεύθηκαν τον Θεό και ακολούθησαν τις διδασκαλίες Του, νιώθουμε έναν ψίθυρο στην ψυχή μας: «Ησυχάστε, και γνωρίστε ότι εγώ είμαι o Θεός» [Ψαλμοί 46:10]. Καθώς τηρούσαν αποφασιστικά τις εντολές Του και Τον εμπιστεύονταν, ευλογήθηκαν. Όταν ακολουθούμε τα παραδείγματά τους, θα είμαστε και εμείς κατά τον ίδιο τρόπο ευλογημένοι στην εποχή μας. Ο καθένας γίνεται ένα υπόδειγμα για να το ακολουθήσουν…

«[Ένας] δίκαιος άνθρωπος, τέλειος ανάμεσα στους συγχρόνους του», κάποιος ο οποίος «περπάτησε μαζί με τον Θεό» [Γένεσις 6:9], ήταν ο προφήτης Νώε… Ο Νώε άκουσε την προσταγή του Θεού να κατασκευάσει μια κιβωτό, ώστε ο ίδιος και η οικογένειά του να γλιτώσουν από την καταστροφή. Ακολούθησε τις οδηγίες του Θεού να συγκεντρώσει μέσα στην κιβωτό δύο ή περισσότερα από κάθε ζωντανό πλάσμα, ώστε να σωθούν κι αυτά από τα νερά της πλημμύρας…

Ο Πρόεδρος Σπένσερ Κίμπαλ (1895-1985) δίδαξε στη γενική συνέλευση πριν από περισσότερο από μισό αιώνα: «Ωστόσο, δεν υπήρχαν ενδείξεις βροχής και πλημμύρας… Οι προειδοποιήσεις [του Νώε] θεωρήθηκαν παράλογες… Πόσο ανόητο ήταν να φτιάξουν μια κιβωτό σε στεγνό έδαφος, με τον ήλιο να λάμπει και τη ζωή να συνεχίζεται όπως πάντα! Όμως ο χρόνος εξαντλήθηκε… Ήρθαν οι πλημμύρες. Οι ανυπάκουοι… πνίγηκαν. Το θαύμα της κιβωτού ακολούθησε η πίστη που εκδηλώθηκε κατά την κατασκευή της» [στο Conference Report, Οκτ 1952, 48].

Ο Νώε είχε την ακλόνητη πίστη να ακολουθεί τις εντολές του Θεού. Είθε πάντοτε να κάνουμε το ίδιο. Είθε να θυμόμαστε ότι η σοφία του Θεού φαίνεται κάποιες φορές στους ανθρώπους ως ανοησία. Όμως το μεγαλύτερο μάθημα που μπορούμε να μάθουμε στη θνητότητα είναι ότι όταν ο Θεός μιλάει και εμείς υπακούμε, θα έχουμε κάνει πάντα το σωστό⁴.

Όλοι οι προφήτες, αρχαίοι και σύγχρονοι, γνωρίζουν ότι η υπακοή είναι ουσιώδης για τη σωτηρία μας… Μία συγκινητική αφήγηση υπακοής είναι αυτή του Αβραάμ και του Ισαάκ. Πόσο εξαιρετικά δύσκολο θα έπρεπε να ήταν για τον Αβραάμ, υπακούοντας στην εντολή του Θεού, να πάει τον αγαπημένο γυιο του Ισαάκ στη γη του Μοριά, για να τον προσφέρει ως θυσία. Μπορούμε να φαντασθούμε το βάρος στην καρδιά του Αβραάμ καθώς ταξίδευε προς το καθορισμένο μέρος; Ασφαλώς η αγωνία πρέπει να είχε κάνει τόσο το σώμα όσο και τον νου του να υποφέρουν πολύ καθώς έδεσε τον Ισαάκ, τον τοποθέτησε επάνω στον βωμό και πήρε το μαχαίρι για να τον φονεύσει. Με ακλόνητη πίστη και ανεπιφύλακτη εμπιστοσύνη στον Κύριο, ανταποκρίθηκε στην εντολή του Κυρίου. Πόσο ένδοξη ήταν η προκήρυξη και με τι θαυμαστή υποδοχή έγινε: «Mη επιβάλεις το χέρι σου επάνω στο παιδάκι, και μη του κάνεις τίποτε· επειδή, τώρα γνώρισα ότι εσύ φοβάσαι τον Θεό, δεδομένου ότι δεν λυπήθηκες τον γιο σου τον μονογενή για μένα» [Γένεσις 22:12].

Ο Αβραάμ είχε δοκιμασθεί και, λόγω της πίστης του και της υπακοής του, ο Κύριος του έδωσε αυτήν την ένδοξη υπόσχεση: «Και διαμέσου τού σπέρματός σου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη τής γης, επειδή υπάκουσες στη φωνή μου» [Γένεσις 22:18].

Αν και δεν μας ζητείται να αποδείξουμε την υπακοή μας με έναν τέτοιο δραματικό και συναισθηματικώς σπαρακτικό τρόπο, η υπακοή απαιτείται από εμάς εξίσου.

Ο Πρόεδρος Τζόζεφ Φ. Σμιθ διακήρυξε τον Οκτώβριο του 1873: «Η υπακοή είναι ο πρώτος νόμος των ουρανών» [“Discourse”, Deseret News, 12 Νοε 1873, 644].

Ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλυ είπε: «Η ευτυχία των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, η ειρήνη των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, η πρόοδος των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, η ευημερία των Αγίων των Τελευταίων Ημερών και η αιώνια σωτηρία και υπερύψωση αυτού του λαού εναπόκειται στον τρόπο που βαδίζουν με υπακοή προς συμβουλές του… Θεού» [“If Ye Be Willing and Obedient”, Ensign, Δεκ 1971, 125]⁵.

Η υπακοή είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό των προφητών. Έχει παράσχει δύναμη και γνώση σε αυτούς διαμέσου των αιώνων. Είναι ουσιώδες να συνειδητοποιήσουμε ότι κι εμείς επίσης δικαιούμαστε αυτήν την πηγή δυνάμεως και γνώσεως. Είναι άμεσα διαθέσιμη στον καθέναν από εμάς σήμερα καθώς υπακούμε στις εντολές του Θεού⁶.

Αποκτούμε γνώση, απαντήσεις και δύναμη, όταν υπακούμε στις εντολές του Κυρίου.

Καθ’ όλη τη διάρκεια των ετών, έχω γνωρίσει αμέτρητα άτομα τα οποία ήταν ιδιαιτέρως πιστά και υπάκουα. Έχω ευλογηθεί και εμπνευσθεί από αυτά. Επιτρέψατέ μου να μοιρασθώ μαζί σας μία αφήγηση για δύο τέτοια άτομα.

Ο Βάλτερ Κράουζε ήταν ένα σταθερό μέλος της Εκκλησίας, το οποίο μαζί με την οικογένειά του ζούσε στη [Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας] μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά τις δυσχέρειες που αντιμετώπιζε λόγω έλλειψης ελευθερίας σε εκείνη την περιοχή του κόσμου τότε, ο αδελφός Κράουζε ήταν ένας άνδρας ο οποίος αγαπούσε και υπηρετούσε τον Κύριο. Πιστώς και ευσυνειδήτως εκπλήρωνε κάθε ανάθεση που του διδόταν.

Ο άλλος άνδρας, ο Γιόχαν Ντεντόρφερ, ένας γηγενής από την Ουγγαρία, μεταστράφηκε στην Εκκλησία στη Γερμανία και βαπτίσθηκε εκεί το 1911 σε ηλικία 17 ετών. Λίγο αργότερα επέστρεψε στην Ουγγαρία. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, βρέθηκε ουσιαστικά φυλακισμένος στην πατρίδα του, στην πόλη Ντεμπρέτσεν. Η ελευθερία είχε επίσης αφαιρεθεί από τον λαό της Ουγγαρίας.

Ο αδελφός Βάλτερ Κράουζε, ο οποίος δεν ήξερε τον αδελφό Ντεντόρφερ, έλαβε την ανάθεση να είναι οικογενειακός του διδάσκαλος και να τον επισκέπτεται επί τακτικής βάσεως. Ο αδελφός Κράουζε κάλεσε τον συνάδελφό του οικογενειακό διδάσκαλο και του είπε: «Έχουμε λάβει την ανάθεση να επισκεφθούμε τον αδελφό Γιόχαν Ντεντόρφερ. Θα ήσουν διαθέσιμος να έλθεις μαζί μου αυτήν την εβδομάδα για να τον δούμε και να του δώσουμε ένα ευαγγελικό μήνυμα;» Και μετά προσέθεσε: «Ο αδελφός Ντεντόρφερ ζει στην Ουγγαρία».

Σαστισμένος ο συνάδελφός του ρώτησε: «Πότε θα φύγουμε;»

«Αύριο» ήλθε η απάντηση από τον αδελφό Κράουζε.

«Πότε θα επιστρέψουμε σπίτι;» ρώτησε ο συνάδελφος.

Ο αδελφός Κράουζε απήντησε: «Ω σε καμιά εβδομάδα – αν επιστρέψουμε».

Οι δύο οικογενειακοί διδάσκαλοι έφυγαν για να επισκεφθούν τον αδελφό Ντεντόρφερ, ταξιδεύοντας με τρένο και λεωφορείο από τη βορειοανατολική περιοχή της Γερμανίας στο Ντεμπρέτσεν της Ουγγαρίας – ένα μεγάλο ταξίδι. Ο αδελφός Ντεντόρφερ δεν είχε οικογενειακούς διδασκάλους πριν από τον πόλεμο. Τώρα, όταν είδε αυτούς τους υπηρέτες του Κυρίου, τον κατακυρίευσε ευγνωμοσύνη που είχαν έλθει. Στην αρχή, ηρνήθη να τους χαιρετίσει διά χειραψίας. Αντιθέτως, πήγε στο υπνοδωμάτιό του και πήρε από ένα μικρό ερμάριο ένα κουτί που περιείχε τη δεκάτη του, που είχε φυλάξει για χρόνια. Παρουσίασε τη δεκάτη στους οικογενειακούς διδασκάλους του και είπε: «Τώρα έχω εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της δεκάτης μου με τον Κύριο. Τώρα αισθάνομαι άξιος να χαιρετίσω διά χειραψίας τους υπηρέτες του Κυρίου!» Ο αδελφός Κράουζε μου είπε αργότερα ότι τα λόγια δεν μπορούσαν να περιγράψουν πόσο είχε συγκινηθεί που ο πιστός αυτός αδελφός, ο οποίος δεν είχε καμία επαφή με την Εκκλησία για πολλά χρόνια, είχε κρατήσει με υπακοή και συνέπεια από τα πενιχρά του εισοδήματα το 10 τοις εκατό, για να πληρώσει με αυτό τη δεκάτη του. Την είχε αποταμιεύσει χωρίς να ξέρει πότε ή αν θα είχε το προνόμιο να την πληρώσει.

Ο αδελφός Βάλτερ Κράουζε… υπηρέτησε πιστά και υπάκουα σε όλη του τη ζωή και αποτελούσε έμπνευση για εμένα και όλους όσοι τον ήξεραν. Όταν του εζητείτο να εκπληρώσει αναθέσεις, ποτέ δεν αμφέβαλε, ποτέ δεν παραπονιόταν και ποτέ δεν προέβαλλε δικαιολογίες.

Από αριστερά προς τα δεξιά: Γκάρυ Σβέντιμαν, Πρεσβύτερος Μόνσον, Βάλτερ και Ήντιθ Κράουζε, Γκότφριντ και Γκέρτρουντ Ρίχτερ και Χένρυ και Ίνγκε Μπούρκχαρντ

Αδελφοί και αδελφές μου, η μεγάλη δοκιμασία αυτής της ζωής είναι η υπακοή. «Και να τους δοκιμάσουμε με αυτό», είπε ο Κύριος «για να δούμε αν θα κάνουν όλα όσα ο Κύριος ο Θεός τους τούς προστάξει» [Αβραάμ 3:25].

Ο Σωτήρας δήλωσε: «Γιατί όλοι όσοι θέλουν να έχουν μια ευλογία από τα χέρια μου πρέπει να ακολουθήσουν το νόμο ο οποίος έχει οριστεί γι’ αυτήν την ευλογία, και τις συνθήκες του, όπως θεσπίστηκαν πριν τη θεμελίωση τού κόσμου» [Διδαχή και Διαθήκες 132:5]⁷.

Χρειάζεται πνεύμα υπακοής, αν θέλουμε να πληρούμε τις προϋποθέσεις για ευλογίες σήμερα. Δεν αρκεί απλώς να πούμε: «Αύριο θα τα πάω καλύτερα». Ο Κύριος αναμένει από εμάς να το κάνουμε σήμερα… Θα ήλπιζα ότι καθένας από εμάς θα είχε μία παράδοση υπακοής στη ζωή του, στη ζωή της, επειδή όλες οι ευλογίες του Θεού αποτελούν αναγκαίο επακόλουθο της υπακοής στις εντολές. Καθώς ζούμε τις εντολές, θα βρούμε τις απαντήσεις στις προσευχές μας και θα λάβουμε καθοδήγηση στη ζωή μας⁸.

Η γνώση που επιζητούμε, οι απαντήσεις που λαχταρούμε και η δύναμη που επιθυμούμε σήμερα, για να ανταποκριθούμε στις δυσκολίες ενός περίπλοκου και μεταβαλλόμενου κόσμου, μπορούν να είναι δικά μας, όταν υπακούμε προθύμως στις εντολές του Κυρίου. Παραθέτω για άλλη μια φορά τα λόγια του Κυρίου: «Αυτός που τηρεί τις εντολές [του Θεού] δέχεται αλήθεια και φως, έως ότου δοξαστεί στην αλήθεια και γνωρίσει τα πάντα» [Διδαχή και Διαθήκες 93:28]⁹.

Ο Σωτήρας μας είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα υπακοής και μας γνέφει να Τον ακολουθούμε.

Μας έχει δοθεί ένα τέλειο παράδειγμα να ακολουθήσουμε –δηλαδή το παράδειγμα του Κυρίου και Σωτήρος μας, Ιησού Χριστού– και έχουμε λάβει οδηγίες να ακολουθούμε αυτό το παράδειγμα. Ο Ίδιος ο Σωτήρας είπε: «Έλα, ακολούθα με» [Κατά Λουκάν 18:22]. «Διότι τα έργα που με έχετε δει να κάνω, αυτά θα κάνετε επίσης κι εσείς» [Νεφί Γ΄ 27:21]. Έθεσε το ερώτημα: «Τι είδους άνθρωποι πρέπει να είστε;» Και κατόπιν απήντησε: «Αληθινά σας λέω, ακριβώς όπως είμαι εγώ» [Νεφί Γ´ 27:27]. «Μας δείχνει τον δρόμο τον σωστό» [«Με πόση σοφία κι αγάπη πολλή», Ύμνοι αρ. 106].

Καθώς κοιτάζουμε προς τον Ιησού ως το Παράδειγμά μας και καθώς ακολουθούμε τα βήματά Του, μπορούμε να επιστρέψουμε με ασφάλεια στον Επουράνιο Πατέρα μας για να ζήσουμε με Εκείνον για πάντα. Ο προφήτης Νεφί είπε: «Αν δεν υπομείνει κανείς μέχρι τέλους, στο να ακολουθεί το παράδειγμα του Υιού του ζώντος Θεού, δεν μπορεί να σωθεί» [Νεφί Β΄ 31:16]…

Διαβάζουμε τη νουθεσία στο Παροιμίαι: «Nα σταθμίζεις τo βάδισμα των πoδιών σoυ» [Παροιμίαι 4:26]. Καθώς το κάνουμε, θα έχουμε την πίστη, ακόμη και την επιθυμία, να βαδίζουμε στο μονοπάτι στο οποίο βάδιζε ο Ιησούς. Δεν θα έχουμε καμία αμφιβολία ότι είμαστε στο μονοπάτι το οποίο ο Πατέρας μας θα ήθελε να ακολουθούμε. Το παράδειγμα του Σωτήρος παρέχει το πλαίσιο για τα πάντα που κάνουμε και τα λόγια Του παρέχουν έναν συνεχή οδηγό. Το μονοπάτι Του θα μας οδηγήσει με ασφάλεια στο σπίτι¹⁰.

Κανένα μεγαλύτερο παράδειγμα υπακοής δεν υπάρχει από εκείνο του Σωτήρος μας. Για Εκείνον παρατήρησε ο Παύλος:

«Παρόλο που ήταν υιός, έμαθε την υπακοή από όσα έπαθε.

»Kαι αφού έγινε τέλειος, καταστάθηκε αίτιος αιώνιας σωτηρίας σε όλους αυτούς που τον υπακούν» (Προς Εβραίους 5:8-9).

Ο Σωτήρας επέδειξε γνήσια αγάπη του Θεού, ζώντας την τέλεια ζωή, τιμώντας την ιερά αποστολή Του. Ποτέ δεν ήταν υπερόπτης. Ποτέ δεν ήταν επηρμένος. Ποτέ δεν ήταν άπιστος. Πάντοτε ήταν ταπεινός. Πάντοτε ήταν ειλικρινής. Πάντοτε ήταν υπάκουος.

Αν και μπήκε σε πειρασμό από εκείνον τον δάσκαλο της εξαπάτησης, τον διάβολο, αν και ήταν σωματικώς αποδυναμωμένος από την νηστεία 40 ημερών και 40 νυκτών και ήταν πεινασμένος, εντούτοις όταν ο πονηρός προσέφερε στον Ιησού τις πιο δελεαστικές και ελκυστικές προτάσεις, μας έδωσε ένα θείο παράδειγμα υπακοής, αρνούμενος να παρεκκλίνει από αυτό που γνώριζε ότι ήταν σωστό [βλ. Κατά Ματθαίον 4:1-11].

Όταν αντιμετώπισε την αγωνία της Γεθσημανή, όπου υπέμεινε τέτοιο πόνο, ώστε «ο ιδρώτας του σαν θρόμβοι αίματος κατέβαιναν στη γη» [Κατά Λουκάν 22:44], απετέλεσε παράδειγμα υπάκουου Υιού, λέγοντας: «Πατέρα, αν θέλεις να απομακρύνεις από μένα τούτο το ποτήρι· όμως, όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό σου ας γίνει» [Κατά Λουκάν 22:42].

Όπως ο Σωτήρας έδωσε την εντολή στους πρώτους Του αποστόλους, έτσι δίδει την εντολή σε εσάς και σε εμένα: «Ακολούθα με» [Κατά Ιωάννην 21:22]. Είμαστε πρόθυμοι να υπακούσουμε;¹¹

Εμείς, μαζί με τον Ιησού, μπορούμε να περπατήσουμε στο μονοπάτι της υπακοής. Δεν θα είναι πάντοτε εύκολο, αλλά το απόφθεγμά μας ας είναι η κληρονομιά που μας κληροδότησε ο Σαμουήλ: «Δες, η υποταγή είναι καλύτερη από τη θυσία· η υπακοή, παρά το πάχος των κριαριών» [Α΄ Σαμουήλ 15:22]. Ας θυμόμαστε ότι το τελικό αποτέλεσμα της ανυπακοής είναι αιχμαλωσία και θάνατος, ενώ η ανταμοιβή για την υπακοή είναι ελευθερία και ζωή αιώνια¹².

Δεν έχουμε τη σύνεση να υπακούμε σε εκείνον που γνωρίζει την αρχή από το τέλος – τον Κύριό μας; Το παράδειγμά Του δείχνει τον δρόμο. Όταν αντιμετώπισε τον πειρασμό, τον απέφυγε. Όταν του προσεφέρθη ο κόσμος, το απέρριψε. Όταν του ζητήθηκε η ζωή Του, την έδωσε!

«Ελάτ’ ακολουθήστε με» είπε ο Σωτήρας.
Μαζί για να βαδίσουμε.
Σε μας το είπ’ ο Κύριος,
να ’μαστε έν’ με Υιό Θεού…

Θρόνους μα και βασίλεια
θα έχουμε κληρονομιά.
Τα λόγι’ αν υπακούσουμε:
«Ελάτ’ ακολουθήστε με». 
(«Ελάτ’ ακολουθήστε με», Ύμνοι αρ. 57.)

Τώρα είναι ο καιρός μας να πάρουμε αυτήν την απόφαση. Ας Τον ακολουθήσουμε¹³.

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Ερωτήσεις

Επανεξετάστε τις υπεσχημένες ευλογίες που μπορούμε να λάβουμε καθώς υπακούμε στις εντολές (βλ. τμήμα 1). Με ποιους τρόπους η υπακοή στις εντολές μάς κρατά ασφαλείς; Πώς η υπακοή σάς έχει φέρει ειρήνη; Πώς σας έχει βοηθήσει η υπακοή να είστε ευτυχέστεροι; Πώς σας έχει βοηθήσει να λάβετε «αλήθεια και φως»;
Τι μπορούμε να μάθουμε για την υπακοή από τα παραδείγματα που αναφέρει ο Πρόεδρος Μόνσον στο τμήμα 2; Πώς μπορούμε να αναπτύξουμε μία πιο ακλόνητη εμπιστοσύνη στον Επουράνιο Πατέρα;
Ο Πρόεδρος Μόνσον δίδαξε ότι «η μεγάλη δοκιμασία αυτής της ζωής είναι η υπακοή» (τμήμα 3). Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας για τα παραδείγματα του Βάλτερ Κράουζε και του Γιόχαν Ντεντόρφερ; Συλλογιστείτε εκείνους στους οποίους σταθήκατε μάρτυρες ότι είστε υπάκουοι σε δύσκολες συνθήκες. Πώς σας έχουν βοηθήσει τα παραδείγματά τους;
Ο Πρόεδρος Μόνσον τόνισε το παράδειγμα υπακοής του Σωτήρος και την πρόσκλησή Του να Τον ακολουθούμε (βλ. τμήμα 4). Ποιοι είναι μερικοί τρόποι με τους οποίους μπορούμε να αποδεχθούμε πληρέστερα την πρόσκληση του Σωτήρος να Τον ακολουθούμε;

Σχετικές γραφές

Ιησούς του Ναυή 24:14-15, Κατά Ματθαίον 7:21, Κατά Ιωάννην 7:17, 14:15, Νεφί Α΄ 17:3, Νεφί Β΄ 1:20, Μωσία 2:41, Διδαχή και Διαθήκες 130:20-21

Βοήθεια μελέτης

«Επειδή ο Ιησούς Χριστός ήταν τέλεια υπάκουος και ενδοτικός προς τον Πατέρα του “προόδευε σε σοφία, και ηλικία, και χάρη στον Θεό και στους ανθρώπους” [Κατά Λουκάν 2:52]. Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε το ίδιο; Ακριβώς όπως ο Ιησούς “έλαβε χάρη προς χάρη” [Διδαχή και Διαθήκες 93:12], πρέπει υπομονετικά και επίμονα να επιζητούμε φως και γνώση από τον Θεό στις προσπάθειές μας να μάθουμε το Ευαγγέλιο» (Τόμας Μόνσον, «Μάθετε από εμένα», Λιαχόνα, Μαρ 2016, 6).