«Κεφάλαιο 7: Βρίσκοντας χαρά στο ταξίδι», Διδασκαλίες των Προέδρων της Εκκλησίας: Τόμας Μόνσον (2020)

«Κεφάλαιο 7», Διδασκαλίες: Τόμας Μόνσον

Κεφάλαιο 7

Βρίσκοντας χαρά στο ταξίδι

«Ας απολαύσουμε τη ζωή καθώς τη ζούμε, ας βρούμε χαρά στο ταξίδι και ας μοιραστούμε την αγάπη μας με τους φίλους και την οικογένειά μας».

Από τη ζωή του Τόμας Μόνσον

Τα πρώτα χρόνια του Τόμας Μόνσον ήταν περιπετειώδη. Στο σχολείο απολάμβανε περισσότερο να μαθαίνει για τη φύση και τη γεωγραφία. Με φίλους και μέλη της οικογένειας, έμαθε να ψαρεύει, να κυνηγά, να κολυμπά και να εξερευνά τον κόσμο γύρω του.

Ως ηγέτης της Εκκλησίας συχνά χρησιμοποιούσε ιστορίες από την παιδική ηλικία του για να διδάσκει τις αρχές του Ευαγγελίου. Σκεπτόμενος μία εμπειρία με μία βάρκα-παιχνίδι, όταν ήταν 10 ετών, δίδαξε το ακόλουθο μάθημα σχετικά με το ταξίδι της ζωής:

«Οι φίλοι μου κι εγώ παίρναμε μικρούς σουγιάδες και από το μαλακό ξύλο μιας ιτιάς φτιάχναμε μικρές βάρκες-παιχνίδια. Με ένα προσαρμοσμένο ιστίο από βαμβάκι σε σχήμα τριγώνου, ο καθένας έσπρωχνε το απλό σκάφος του στον αγώνα στα σχετικώς ταραγμένα νερά του ποταμού Πρόβο της Γιούτας. Τρέχαμε κατά μήκος της όχθης του ποταμού και κοιτούσαμε τα μικρά σκάφη μερικές φορές να σκαμπανεβάζουν στο γρήγορο ρεύμα και άλλες φορές να αρμενίζουν γαλήνια καθώς βάθαινε το νερό.

»Κατά τη διάρκεια ενός συγκεκριμένου αγώνα παρατηρήσαμε ότι μία βάρκα οδηγούσε τις υπόλοιπες προς την καθορισμένη γραμμή τερματισμού. Ξαφνικά, το ρεύμα τη μετέφερε πάρα πολύ κοντά σε μία μεγάλη δίνη και η βάρκα τραβέρσωνε στο πλάι και αναποδογύριζε. Μεταφερόταν γύρω-γύρω, ανίκανη να επιστρέψει στο κύριο ρεύμα. Τελικώς, σταμάτησε αβέβαια ανάμεσα στα εκβράσματα και τα απορρίμματα που την περιέβαλλαν, ενώ την κρατούσαν γερά οι προσακτρίδες από τα πράσινα αρπακτικά βρύα.

»Οι βάρκες-παιχνίδια της παιδικής ηλικίας δεν είχαν τρόπιδα για σταθερότητα ούτε δοιάκι για παροχή κατευθύνσεως και καμία πηγή ενέργειας. Αναπόφευκτα, ο προορισμός τους ήταν ανάλογα με το ρεύμα – το μονοπάτι της ελάχιστης αντιστάσεως.

»Σε αντίθεση με τις βάρκες-παιχνίδια, μας έχουν δοθεί γνωρίσματα για να οδηγούν το ταξίδι μας. Εισερχόμαστε στη θνητότητα όχι για να επιπλεύουμε με τα κινούμενα ρεύματα της ζωής, αλλά με τη δύναμη να σκεπτόμαστε, να επιχειρηματολογούμε και να επιτυγχάνουμε.

»Ο Επουράνιος Πατέρας μας δεν μας απέστειλε στο αιώνιο ταξίδι μας χωρίς να μας δώσει τα μέσα διά των οποίων θα μπορούσαμε να λάβουμε καθοδήγηση από Εκείνον, προκειμένου να βοηθήσει στην ασφαλή επιστροφή μας. Κάνω λόγο περί προσευχής. Κάνω λόγο επίσης περί των ψιθύρων της σιγαλής σαν αύρα φωνής. Και δεν παρορώ τις άγιες γραφές, οι οποίες περιέχουν τον λόγο του Κυρίου και τα λόγια των προφητών – οι οποίες μας έχουν παρασχεθεί για να μας βοηθήσουν να φτάσουμε με επιτυχία στη γραμμή τερματισμού»¹.

Ο Πρόεδρος Μόνσον δίδαξε ότι η εύρεση χαράς στο ταξίδι της ζωής απαιτεί αποφασιστική προσπάθεια. Παρότρυνε να γεμίζουμε κάθε ημέρα με αξιόλογες δραστηριότητες που φέρνουν χαρά. «Δεν βρίσκετε την ευτυχισμένη ζωή» είπε. «Την δημιουργείτε»². Παρέχοντας μία προοπτική πώς να δούμε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, δίδαξε: «Το παρελθόν είναι πίσω – μάθετε από αυτό. Το μέλλον είναι μπροστά – προετοιμασθείτε γι’ αυτό. Το παρόν είναι εδώ – να ζείτε σε αυτό»³.

Αγόρι παίζει με μία βάρκα-παιχνίδι — «Οι βάρκες-παιχνίδια της παιδικής ηλικίας δεν είχαν τρόπιδα για σταθερότητα ούτε δοιάκι για παροχή κατευθύνσεως και καμία πηγή ενέργειας… Αντίθετα με τις βάρκες-παιχνίδια, μας έχουν δοθεί θεία γνωρίσματα που οδηγούν το ταξίδι μας».

Διδασκαλίες του Τόμας Μόνσον

Κάνοντας τα πράγματα που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία, θα μας βοηθήσει να βρούμε χαρά.

Ενίοτε αφήνουμε τις σκέψεις μας για το αύριο να καταλάβουν μεγάλο τμήμα από το σήμερα. Η ονειροπόληση του παρελθόντος και η λαχτάρα για το μέλλον ίσως δώσουν παρηγοριά, αλλά δεν θα αντικαταστήσουν τη ζωή μας στο παρόν. Αυτή είναι η ημέρα της ευκαιρίας μας και πρέπει να την αδράξουμε… Για να ζήσουμε πληρέστερα σήμερα, πρέπει να κάνουμε εκείνο που είναι υψίστης σημασίας. Ας μην αναβάλλουμε αυτά τα πράγματα αυτά που έχουν μεγαλύτερη σημασία⁴.

Κάποια στιγμή όλοι έχουμε ακούσει κάποια μορφή της γνωστής παροιμίας: «Τίποτα δεν είναι τόσο σταθερό όσο η αλλαγή».

Σε όλη τη ζωή μας, πρέπει να αντιμετωπίσουμε την αλλαγή. Ορισμένες αλλαγές είναι ευπρόσδεκτες. Άλλες δεν είναι. Υπάρχουν αλλαγές στη ζωή μας οι οποίες είναι αιφνίδιες, όπως ο απροσδόκητος θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, μία απρόβλεπτη ασθένεια, η απώλεια μίας περιουσίας που θεωρούμε πολύτιμη. Όμως οι περισσότερες αλλαγές λαμβάνουν χώρα ανεπαίσθητα και αργά…

Μέρα με τη μέρα, λεπτό προς λεπτό, δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο [πηγαίνουμε] από εκεί που ήμαστε εκεί που είμαστε τώρα… Ο χρόνος ποτέ δεν μένει ακίνητος. Πρέπει σταθερά να προχωρεί και με την πορεία έρχονται οι αλλαγές.

Αυτή είναι η μόνη και μοναδική μας ευκαιρία στη θνητή ζωή – εδώ και τώρα. Όσο περισσότερο ζούμε, τόσο μεγαλύτερη είναι η συνειδητοποίηση ότι είναι σύντομη. Οι ευκαιρίες έρχονται και μετά φεύγουν. Πιστεύω ότι μεταξύ των μεγαλύτερων μαθημάτων που πρέπει να μάθουμε σε αυτήν τη σύντομη παραμονή επί της Γης είναι μαθήματα που μας βοηθούν να διακρίνουμε μεταξύ αυτού που είναι σημαντικό και αυτού που δεν είναι. Σας παρακαλώ να μην αφήσετε αυτά τα πιο σημαντικά πράγματα να σας προσπεράσουν καθώς σχεδιάζετε για αυτό το απατηλό και ανύπαρκτο μέλλον, όταν θα έχετε χρόνο να κάνετε όλα όσα θέλετε να κάνετε. Αντιθέτως, βρείτε χαρά στο ταξίδι – τώρα.

…Απολαμβάνω πλήρως πολλά μιούζικαλ και ένα από τα αγαπημένα μου γράφτηκε από την Αμερικανό συνθέτη Μέρεντιθ Γουίλσον και τιτλοφορείται The Music Man. Ο καθηγητής Χάρολντ Χιλ, ένας από τους κύριους χαρακτήρες της παράστασης, εκφράζει μία προειδοποίηση που σας αναφέρω. Λέει: «Συσσωρεύετε αρκετά αύριο και θα βρείτε ότι έχετε συλλέξει πολλά άδεια χθες» [Μέρεντιθ Γουίλσον και Φράνκλιν Λέισυ, The Music Man (1957)].

Αδελφοί και αδελφές μου, δεν υπάρχει αύριο να θυμόμαστε αν δεν κάνουμε κάτι σήμερα.

…Πριν από πολλά χρόνια, ο Άρθουρ Γκόρντον έγραψε σε ένα εθνικό περιοδικό και παραθέτω:

«Όταν ήμουν περίπου δεκατριών και ο αδελφός μου δέκα, ο πατέρας είχε υποσχεθεί να μας πάει στο τσίρκο. Αλλά την ώρα του γεύματος έγινε ένα τηλεφώνημα. Κάποια επείγουσα δουλειά απαιτούσε την προσοχή του στο κέντρο της πόλεως. Προετοιμαστήκαμε να απογοητευθούμε. Τότε, τον ακούσαμε να λέγει [στο τηλέφωνο]: “Όχι, δεν θα έλθω. Θα πρέπει να περιμένει”.

»Όταν επέστρεψε στο τραπέζι, η μητέρα χαμογέλασε. “Το τσίρκο έρχεται στην πόλη μας τακτικώς, ξέρεις” [είπε]

»“Το ξέρω”, είπε ο πατέρας. “Όμως η παιδική ηλικία δεν ξανάρχεται”» [Arthur Gordon, A Touch of Wonder (1974), 77-78].

Εάν έχετε παιδιά που έχουν μεγαλώσει και έχουν φύγει, κατά πάσα πιθανότητα έχετε αισθανθεί περιστασιακώς πόνους απώλειας και έχετε αναγνωρίσει ότι δεν εκτιμήσατε αυτόν τον χρόνο της ζωής όσο θα έπρεπε. Ασφαλώς, δεν υπάρχει επιστροφή, αλλά μόνον κίνηση προς τα εμπρός. Αντί να μένουμε στο παρελθόν, θα πρέπει να αξιοποιούμε το σήμερα στο έπακρο, εδώ και τώρα, κάνοντας ό,τι μπορούμε για να παρέχουμε ευχάριστες αναμνήσεις για το μέλλον.

Εάν είσθε ακόμη στη διαδικασία της ανατροφής παιδιών, να γνωρίζετε ότι τα μικρά δαχτυλικά αποτυπώματα που εμφανίζονται σχεδόν σε κάθε προσφάτως καθαρισμένη επιφάνεια, τα σκορπισμένα παιχνίδια στο σπίτι, οι ατέλειωτοι σωροί της μπουγάδας που πρέπει να αντιμετωπισθούν θα εξαφανιστούν πάρα πολύ σύντομα και θα σας λείψουν –προς έκπληξή σας– πολύ⁵.

Ο χρόνος είναι ένα δώρο, ένας θησαυρός όχι για να παραμερισθεί για το μέλλον, αλλά για να χρησιμοποιηθεί με σύνεση στο παρόν⁶.

Η διαδικασία σχεδιασμού, εργασίας και δημιουργίας παρέχει διαρκή ικανοποίηση.

Ο Πρεσβύτερος Μόντε Μπρόου [πρώην Μέλος της Γενικής Εξουσίας- Μέλος των Εβδομήκοντα], μιλά για ένα καλοκαίρι στο σπίτι των παιδικών του χρόνων, στο Ράντολφ της Γιούτας, όταν εκείνος και ο μικρότερος αδελφός του, Μαξ, απεφάσισαν να οικοδομήσουν ένα δενδρόσπιτο, σε ένα μεγάλο δένδρο στην πίσω αυλή τους. Έκαναν σχέδια για την πιο υπέροχη δημιουργία της ζωής τους. Συγκέντρωσαν οικοδομικά υλικά από όλη τη γειτονιά και τα μετέφεραν σε ένα μέρος του δένδρου, όπου δύο κλαδιά παρείχαν μία ιδανική θέση για το σπίτι. Ήταν δύσκολο και ήταν ανυπόμονοι να ολοκληρώσουν το έργο τους. Το όραμα του ολοκληρωμένου σπιτιού στο δένδρο τούς προσέφερε τεράστια κίνητρα, για να ολοκληρώσουν το σχέδιό τους.

Εργάσθηκαν όλο το καλοκαίρι και τελικώς το φθινόπωρο, μόλις προτού αρχίσει το σχολείο για τη νέα χρονιά, το σπίτι τους ολοκληρώθηκε. Ο Πρεσβύτερος Μπρόου είπε ότι δεν θα ξεχάσει ποτέ τα αισθήματα χαράς και ικανοποίησης, όταν ήταν τελικώς εις θέσιν να απολαύσουν τους καρπούς των κόπων τους. Κάθισαν στο δενδρόσπιτο, κοίταξαν τριγύρω για μερικά λεπτά, κατέβηκαν από το δένδρο – και δεν επέστρεψαν ποτέ. Το ολοκληρωμένο σχέδιό τους, όσο υπέροχο κι αν ήταν, δεν μπορούσε να διατηρήσει το ενδιαφέρον τους ούτε για μία ημέρα. Με άλλα λόγια, η διαδικασία του σχεδιασμού, της συγκέντρωσης, της οικοδόμησης και της εργασίας –όχι το ολοκληρωμένο σχέδιο– παρείχαν τη διαρκή ικανοποίηση και ευχαρίστηση που είχαν βιώσει⁷.

Το όραμα χωρίς εργασία είναι ονειροπόληση. Η εργασία χωρίς όραμα είναι αγγαρεία. Το όραμα, σε συνδυασμό με την εργασία, θα διασφαλίσει την επιτυχία σας⁸.

Ο Θεός μάς δίνει τη δυσκολία των πρώτων υλών, όχι την ευκολία των τελειωμένων πραγμάτων. Αφήνει τις εικόνες άβαφες και τη μουσική αφανή και τα προβλήματα άλυτα, ώστε να γνωρίζουμε τη χαρά και τη δόξα της δημιουργίας⁹.

Μπορούμε να έχουμε θετική σκέψη ακόμη και κατά τη διάρκεια των δυσκολιών της ζωής.

Κανείς από εμάς δεν τα καταφέρνει μέσα από αυτήν τη ζωή χωρίς προβλήματα και δυσκολίες – και μερικές φορές τραγωδίες και ατυχίες. Εξάλλου, σε μεγάλο βαθμό είμαστε εδώ για να μαθαίνουμε και να προοδεύουμε από τέτοια γεγονότα στη ζωή μας. Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες θα υποφέρουμε, θα θρηνούμε και θα έχουμε στενοχωρηθεί. «Ο Αδάμ έπεσε για να μπορέσουν να υπάρξουν οι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι υπάρχουν για να μπορέσουν να έχουν αγαλλίαση» [Νεφί Β΄ 2:25].

Πώς θα μπορούσαμε να έχουμε χαρά στη ζωή μας, παρόλα όσα μπορεί να αντιμετωπίσουμε; Πάλι από τις γραφές: «Γι’ αυτό, να έχετε θετική σκέψη, και μη φοβάστε, γιατί εγώ ο Κύριος είμαι μαζί σας, και θα σταθώ δίπλα σας» [Διδαχή και Διαθήκες 68:6].

Η ιστορία της Εκκλησίας σε αυτήν τη θεϊκή νομή της πληρότητας των καιρών είναι πλήρης από τις εμπειρίες εκείνων που έχουν αγωνισθεί και όμως έχουν παραμείνει σταθεροί και με θετική σκέψη καθώς έχουν κάνει το Ευαγγέλιο τού Ιησού Χριστού το κέντρο της ζωής τους. Αυτή η στάση θα μας βγάλει από οτιδήποτε βρεθεί στον δρόμο μας. Δεν θα αφαιρέσει τα προβλήματά μας από εμάς, αλλά αντιθέτως θα μας επιτρέψει να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες μας, να τις γνωρίσουμε κατά πρόσωπο και να αναδυθούμε νικηφόροι.

Πολυάριθμα για να αναφερθούν είναι τα παραδείγματα όλων των ατόμων που έχουν αντιμετωπίσει δύσκολες περιστάσεις και όμως έχουν εμμείνει και επικρατήσει, επειδή η πίστη τους στο Ευαγγέλιο και στον Σωτήρα τούς έχει δώσει τη δύναμη που έχουν ανάγκη… Θα ήθελα να σας πω… μία συγκινητική εμπειρία [από τη δική μου οικογένεια] που υπήρξε πάντοτε έμπνευση για εμένα.

Φωτογραφία οικογένειας Κόντι — Η μητέρα του Προέδρου Μόνσον, Γκλάντις Κόντι Μόνσον και τα αδέλφια της. Η Γκλάντις είναι δεύτερη από τα αριστερά.

Οι προπάπποι μου από την μητέρα μου, Γκίμπσον και Σεσίλια Σαρπ Κόντι, ζούσαν στην Κλάκμανναν της Σκωτίας. Οι οικογένειές τους ασχολούνταν με τη βιομηχανία εξόρυξης άνθρακα. Ήταν εν ειρήνη με τον κόσμο, περιτριγυρισμένοι από συγγενείς και φίλους και στεγάζονταν σε αρκετά άνετους χώρους σε μία χώρα που αγαπούσαν. Κατόπιν άκουσαν το μήνυμα των ιεραποστόλων από την Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών και μέχρι τα βάθη της ίδιας της ψυχής τους, μετεστράφηκαν. Άκουσαν την κλήση να συναθροισθούν στη Σιών και ήξεραν ότι έπρεπε να ανταποκριθούν σε αυτήν την κλήση.

Κάποια στιγμή γύρω στο 1848, πούλησαν τα υπάρχοντά τους και προετοιμάστηκαν για το επικίνδυνο ταξίδι στον απέραντο Ατλαντικό Ωκεανό. Με πέντε μικρά παιδιά, επιβιβάστηκαν σε ένα ιστιοφόρο, με όλα τα εγκόσμια αποκτήματά τους σε ένα μικροσκοπικό μπαούλο. Ταξίδεψαν 4.800 χιλιόμετρα διασχίζοντας τον ωκεανό – οκτώ μακρές, εξαντλητικές εβδομάδες σε μία ύπουλη θάλασσα, παρακολουθώντας και περιμένοντας, με ανεπαρκή τροφή, ανεπαρκές νερό και καμία βοήθεια πέρα από το μήκος και το πλάτος αυτού του μικρού πλοίου.

Εν τω μέσω αυτής της κατάστασης που δοκίμαζε την ψυχή, ένας από τους νεαρούς γυιους τους αρρώστησε. Δεν υπήρχαν γιατροί, δεν υπήρχαν καταστήματα από τα οποία θα μπορούσαν να αγοράσουν φάρμακα για να ανακουφίσουν τον πόνο του. Παρακολουθούσαν, προσεύχονταν, περίμεναν και έκλαιγαν καθώς ημέρα με την ημέρα η κατάστασή του χειροτέρευε. Όταν τα μάτια του έκλεισαν τελικά από τον θάνατο, η καρδιά τους σχίστηκε. Και ήλθε να προστεθεί στη θλίψη τους το γεγονός της υπακοής στους νόμους της θάλασσας. Τυλιγμένο σε ένα καραβόπανο που βάρυνε με σίδερο, το μικρό σώμα παραδόθηκε σε έναν υδάτινο τάφο. Καθώς απομακρυνόταν το πλοίο, μόνον εκείνοι οι γονείς γνώριζαν το συντριπτικό κτύπημα που δόθηκε σε πληγωμένες καρδιές [προσαρμοσμένο από τον Τόμας Κόντι, «History of Gibson and Cecelia Sharp Condie» (1937). Μη εκδοθέν]. Ωστόσο, με μία πίστη που γεννήθηκε από τη βαθιά πεποίθησή τους για την αλήθεια και την αγάπη τους για τον Κύριο, ο Γκίμπσον και η Σεσίλια άντεξαν. Παρηγορήθηκαν από τα λόγια του Κυρίου: «Mέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη· αλλά, να έχετε θάρρος· εγώ νίκησα τον κόσμο» [Κατά Ιωάννην 16:33].

Πόσο ευγνώμων είμαι για τους προγόνους που είχαν την πίστη ώστε να αφήσουν την οικογενειακή εστία και να ταξιδέψουν στη Σιών, οι οποίοι έκαναν θυσίες που μετά βίας μπορώ να φαντασθώ. Ευχαριστώ τον Επουράνιο Πατέρα μου για το παράδειγμα της πίστης, του θάρρους και της αποφασιστικότητας που παρέχουν ο Γκίμπσον και η Σεσίλια Σαρπ Κόντι για εμένα και για όλους τους απογόνους τους…

Από τις άγιες γραφές διαβάζουμε: «Ιδού, οι δίκαιοι, οι άγιοι στον Άγιο του Ισραήλ, αυτοί που έχουν πιστέψει σε Εκείνον, εκείνοι που έχουν υπομείνει τους σταυρούς του κόσμου… θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού… και η αγαλλίασή τους θα είναι πλήρης για πάντα» [Νεφί Β΄ 9:18].

Καταθέτω μαρτυρία σε εσάς ότι οι υπεσχημένες ευλογίες μας είναι πέρα από κάθε μέτρο. Αν και τα σύννεφα της καταιγίδας μπορεί να συγκεντρωθούν, αν και βροχές ίσως πέσουν επάνω μας, η γνώση μας για το Ευαγγέλιο και η αγάπη μας για τον Επουράνιο Πατέρα μας και για τον Σωτήρα μας θα μας παρηγορεί και θα μας υποστηρίζει και θα φέρνει χαρά στην καρδιά μας, καθώς βαδίζουμε ορθά και τηρούμε τις εντολές. Δεν θα υπάρχει τίποτε σε αυτόν τον κόσμο το οποίο να μπορεί να μας νικήσει.

Αγαπημένοι αδελφοί και αδελφές μου, μη φοβάστε. Έχετε θάρρος. Το μέλλον είναι τόσο λαμπρό όσο η πίστη σας¹⁰.

Η αληθινή χαρά έρχεται όταν αγαπάς και υπηρετείς τους άλλους.

Όταν μετράμε τα καλά της ζωής με τις απολαύσεις, την ευχαρίστηση και την ασφάλειά της είναι σαν να εφαρμόζουμε ένα ψευδές πρότυπο. Η άφθονη ζωή δεν είναι φτιαγμένη από υπερπολυτέλεια. Δεν ικανοποιείται με εμπορικά παραγόμενη ευχαρίστηση… παρανοώντας την για χαρά και ευτυχία…

Για να βρούμε αληθινή ευτυχία, πρέπει να την επιζητούμε, εστιάζοντας εκτός του εαυτού μας. Κανείς δεν έχει μάθει το νόημα της ζωής, έως ότου παραδώσει το εγώ του στην υπηρέτηση των συνανθρώπων του. Η υπηρέτηση προς τους άλλους είναι όμοια με το καθήκον, η εκπλήρωση του οποίου φέρνει αληθινή χαρά¹¹.

Τα άγχη στη ζωή μας έρχονται ασχέτως των συνθηκών μας. Πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Όμως δεν θα πρέπει να τα αφήνουμε να εμποδίζουν αυτό που είναι πιο σημαντικό – και αυτό που είναι πιο σημαντικό σχεδόν πάντα περιλαμβάνει τους ανθρώπους γύρω μας. Συχνά υποθέτουμε ότι πρέπει να γνωρίζουν πόσο πολύ τους αγαπούμε. Όμως δεν θα πρέπει ποτέ να υποθέτουμε. Θα πρέπει να τους αφήνουμε να το γνωρίζουν. Ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ έγραψε: «Δεν αγαπούν αυτούς που δεν δείχνουν την αγάπη τους» [«Οι δύο άρχοντες από τη Βερόνα», πράξη 1, σκηνή 2, γραμμή 31]. Δεν θα μετανιώσουμε ποτέ για τα ευγενικά λόγια που ειπώθηκαν ή την τρυφερότητα που δείξαμε. Αντιθέτως, οι τύψεις μας θα έλθουν, εάν τέτοια πράγματα παραλείπονται από τις σχέσεις μας με εκείνους που σημαίνουν τα πιο πολλά για εμάς.

Στείλτε εκείνο το σημείωμα στον φίλο που έχετε παραμελήσει. Αγκαλιάστε το παιδί σας. Αγκαλιάστε τους γονείς σας. Πείτε συχνότερα «σε αγαπώ». Να εκφράζετε πάντα τις ευχαριστίες σας. Ποτέ μην αφήνετε ένα πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί να γίνει πιο σημαντικό από ένα άτομο που πρέπει να αγαπηθεί»¹². Οι φίλοι φεύγουν, τα παιδιά μεγαλώνουν, τα αγαπημένα πρόσωπα αποβιώνουν. Είναι τόσο εύκολο να θεωρούμε τους άλλους ως δεδομένους, μέχρι εκείνη την ημέρα που φεύγουν από τη ζωή μας και έχουμε μείνει με συναισθήματα, όπως «τι θα γινόταν εάν» και το «μακάρι». Η συγγραφέας Χάρριετ Μπίτσερ Στόου είπε: «Τα πιο πικρά δάκρυα που χύνονται επάνω στον τάφο είναι για λέξεις που δεν ελέχθησαν και για πράξεις που δεν έγιναν» [στο Γκόρντον Κάρρουθ και Γιουτζήν Έρλιχ, συλ., The Harper Book of American Quotations (1988), 173].

Τη δεκαετία του 1960, κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, κατερρίφθη το αεροσκάφος του μέλους της Εκκλησίας Τζέι Χες, ενός αεροπόρου, επάνω από το Βόρειο Βιετνάμ. Επί δύο χρόνια η οικογένειά του δεν είχε ιδέα αν ήταν νεκρός ή ζωντανός. Αυτοί που τον αιχμαλώτισαν στο Ανόι τελικώς του επέτρεψαν να γράψει στο σπίτι, αλλά περιόρισαν το μήνυμά του σε λιγότερες από 25 λέξεις. Τι θα λέγαμε εσείς κι εγώ στην οικογένειά μας, αν ήμασταν στην ίδια κατάσταση – που δεν τους είχαμε δει για πάνω από δύο χρόνια και δεν γνωρίζαμε αν θα τους βλέπαμε ποτέ ξανά; Θέλοντας να παράσχει κάτι που θα μπορούσε να αναγνωρίσει η οικογένειά του ότι είχε προέλθει από εκείνον και επίσης θέλοντας να τους δώσει πολύτιμες συμβουλές, ο αδελφός Χες έγραψε – και παραθέτω: «Αυτά τα πράγματα είναι σημαντικά: γάμος στον ναό, ιεραποστολή, κολλέγιο. Προχωρήστε, θέστε στόχους, γράψτε ιστορία, τραβήξτε φωτογραφίες δύο φορές τον χρόνο» [προσωπική αλληλογραφία].

Ας απολαύσουμε τη ζωή καθώς τη ζούμε, ας βρούμε χαρά στο ταξίδι και ας μοιραστούμε την αγάπη μας με τους φίλους και την οικογένειά μας. Μία ημέρα δεν θα υπάρχει αύριο για τον καθέναν από εμάς¹³.

Μητέρα αγκαλιάζει τον γυιο της — «Δεν θα μετανιώσουμε ποτέ για τα ευγενικά λόγια που ειπώθηκαν ή την τρυφερότητα που δείξαμε».

Είθε να αποφασίσουμε από σήμερα και στο εξής να γεμίσουμε την καρδιά μας με αγάπη. Είθε να κάνουμε τα επιπλέον χιλιόμετρα για να συμπεριλάβουμε στη ζωή μας οποιονδήποτε είναι μόνος ή αποθαρρημένος ή υποφέρει με οποιονδήποτε τρόπο. Είθε να «[δώσουμε] τη χαρά και την παρηγοριά» [«Τι καλό έκανα σήμερα εγώ;» Ύμνοι, αρ. 126]. Είθε να ζούμε έτσι ώστε όταν ακουσθεί αυτή η τελική κλήση, να μην έχουμε σοβαρές τύψεις, καμία μισοτελειωμένη υπόθεση, αλλά θα μπορέσουμε να πούμε με τον Απόστολο Παύλο: «Τον δρόμο τελείωσα, την πίστη διατήρησα» [Β΄ Προς Τιμόθεον 4:7]¹⁴.

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Ερωτήσεις

Ο Πρόεδρος Μόνσον τόνισε την ανάγκη να διακρίνουμε μεταξύ αυτού που είναι σημαντικό και αυτού που δεν είναι (βλ. τμήμα 1). Πώς το κάνουμε αυτό; Πώς μπορούμε να υπερνικήσουμε την τάση να αναβάλλουμε να κάνουμε τα πράγματα που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία; Ποιοι είναι μερικοί κίνδυνοι όταν «κατοικούμε στο παρελθόν»; Τι μπορούμε να κάνουμε για να «βρούμε χαρά στο ταξίδι» της ζωής;
Επανεξετάστε την ιστορία του Προέδρου Μόνσον για τον Πρεσβύτερο Μόντε Μπρόου και τον αδελφό του (βλ. τμήμα 2). Γιατί νομίζετε ότι η διαδικασία να εργαζόμαστε προς κάτι μπορεί να είναι τόσο ικανοποιητική όσο το αποτέλεσμα; Πώς η εργασία, η προσπάθεια και η δημιουργία σάς έχουν φέρει χαρά;
Συλλογιστείτε τις διδασκαλίες του Προέδρου Μόνσον για τις δυσκολίες της ζωής (βλ. τμήμα 3). Τι μπορούμε να μάθουμε από την ιστορία του για τους προπάππους του; Πώς μπορούμε να βρούμε χαρά στη ζωή μας παρά τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουμε; Πώς σας έχει βοηθήσει η πίστη σας στον Σωτήρα κατά τη διάρκεια μίας δύσκολης εποχής;
Ο Πρόεδρος Μόνσον δίδαξε ότι για να βρούμε αληθινή ευτυχία, πρέπει να υπηρετούμε και να αγαπούμε τους άλλους (βλ. τμήμα 4). Πότε βιώσατε τη χαρά που προέρχεται από την υπηρέτηση των άλλων; Επανεξετάστε τους τρόπους υπηρέτησης άλλων που αναφέρει ο Πρόεδρος Μόνσον στο τμήμα 4. Τι υπηρέτηση αισθάνεσθε εμπνευσμένοι να κάνετε;

Σχετικές γραφές

Κατά Ιωάννην 16:20-22, Προς Εβραίους 12:1-2, Νεφί Α΄ 8:5-12, 11:25, Άλμα 27:16-18, Μωυσής 5:10

Βοήθεια διδασκαλίας

«Για να προσκαλείτε το Πνεύμα στη διδασκαλία σας, ενθαρρύνετε τους άλλους να αναφέρουν την προσωπική τους μαρτυρία για την αλήθεια που συζητείτε. Απλώς ζητήστε από [την οικογένεια ή] τα μέλη της τάξης να αναφέρουν τα συναισθήματα ή τις εμπειρίες τους σχετικά με μία αρχή του Ευαγγελίου» (Διδάσκοντας με τον τρόπο του Σωτήρος [2016], 11).