«Κεφάλαιο 8: Η κλήση για θάρρος», Διδασκαλίες των Προέδρων της Εκκλησίας: Τόμας Μόνσον (2020)

«Κεφάλαιο 8», Διδασκαλίες: Τόμας Μόνσον

Κεφάλαιο 8

Η κλήση για θάρρος

«Είθε να είμαστε πάντοτε θαρραλέοι και προετοιμασμένοι να υπερασπιστούμε αυτό που πιστεύουμε».

Από τη ζωή του Τόμας Μόνσον

Ως νέος ενήλικος, o Τόμας Μόνσον υπηρέτησε στη Ναυτική Εφεδρεία των Ηνωμένων Πολιτειών. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο ίδιος και άλλοι χρειάζονταν συχνά θάρρος για να σταθούν σταθεροί στα πιστεύω τους. Ενθυμούμενος μία τέτοια περίσταση, είπε:

«Πιστεύω ότι η πρώτη μου εμπειρία, όταν είχα το θάρρος να στηρίξω τις πεποιθήσεις μου, έλαβε χώρα όταν υπηρέτησα στο Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών [λίγο μετά] το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

»Το κέντρο εκπαίδευσης νεοσυλλέκτων του ναυτικού δεν ήταν εύκολη εμπειρία για μένα ούτε για κανέναν που το υπέμεινε. Τις τρεις πρώτες εβδομάδες ήμουν πεπεισμένος ότι η ζωή μου κινδύνευε. Το ναυτικό δεν προσπαθούσε να με εκπαιδεύσει. Προσπαθούσε να με σκοτώσει.

»Θα θυμάμαι πάντα όταν ήλθε ξανά η Κυριακή μετά την πρώτη εβδομάδα. Λάβαμε ευχάριστα νέα από τον αρχικελευστή. Στεκόμενοι προσοχή στο πεδίο ασκήσεων με το δροσερό αεράκι της Καλιφόρνιας, ακούσαμε την εντολή του: “Σήμερα όλοι θα πάνε στην εκκλησία – όλοι, δηλαδή, εκτός από εμένα. Θα χαλαρώσω!” Μετά φώναξε: “Όλοι εσείς οι καθολικοί, θα συναντηθείτε στο στρατόπεδο Ντεκατούρ – και μην επιστρέψετε πριν από τις τρεις η ώρα. Εμπρός, μαρς!” Ένα αρκετά μεγάλο απόσπασμα έφυγε. Κατόπιν φώναξε την επόμενη εντολή του: “Όσοι από εσάς είστε Εβραίοι, θα συναντηθείτε στο στρατόπεδο Χένρυ – και μην επιστρέψετε πριν από τις τρεις. Εμπρός, μαρς!” Ένα κάπως μικρότερο απόσπασμα αποχώρησε. Κατόπιν είπε: “Εσείς οι υπόλοιποι διαμαρτυρόμενοι, θα συναντηθείτε στο θέατρο του στρατοπέδου Φάρραγκουτ – και μην επιστρέψετε πριν από τις τρεις. Εμπρός, μαρς!”

»Αμέσως άστραψε στον νου μου η σκέψη: “Μόνσον, δεν είσαι καθολικός. Δεν είσαι Εβραίος. Δεν είσαι διαμαρτυρόμενος. Είσαι μορμόνος, οπότε απλώς στέκεσαι εδώ!” Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αισθάνθηκα εντελώς μόνος. Θαρραλέος και αποφασισμένος, ναι – αλλά μόνος.

»Και ύστερα άκουσα τα γλυκύτερα λόγια που άκουσα ποτέ από εκείνον τον αρχικελευστή. Κοίταξε προς την κατεύθυνσή μου και ρώτησε: “Και εσείς πώς ακριβώς ονομάζεσθε;” Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι κάποιος στεκόταν δίπλα μου ή πίσω μου στο πεδίο ασκήσεων. Σχεδόν ομόφωνα, ο καθένας μας απήντησε: “μορμόνοι!” Είναι δύσκολο να περιγράψω τη χαρά που γέμισε την καρδιά μου καθώς γύριζα και είδα μια χούφτα άλλους ναύτες.

»Ο αρχικελευστής έξυσε το κεφάλι του με μία έκφραση απορίας, αλλά τελικώς είπε: “Λοιπόν, εσείς πηγαίνετε να βρείτε κάπου να συναντηθείτε. Και μην επιστρέψετε πριν από τις τρεις. Εμπρός, μαρς!”

»Καθώς απομακρυνόμασταν, σκέφθηκα τα λόγια μίας ομοιοκαταληξίας που είχα μάθει στην Προκαταρκτική χρόνια πριν:

Τόλμησε να είσαι μορμόνος.
Τόλμησε να σταθείς μόνος.
Τόλμησε να έχεις έναν σταθερό σκοπό.
Τόλμησε να το κάνεις γνωστό.

»Αν και η εμπειρία κατέληξε διαφορετικά από ό,τι ανέμενα, ήμουν πρόθυμος να σταθώ μόνος μου, αν υπήρχε η ανάγκη.

»Από εκείνη την ημέρα, υπήρξαν στιγμές που δεν υπήρχε κανείς να στέκεται πίσω μου και έτσι στεκόμουν μόνος. Πόσο ευγνώμων είμαι που πήρα την απόφαση πριν από πολύ καιρό να παραμείνω δυνατός και αληθινός, πάντοτε προετοιμασμένος και έτοιμος να υπερασπιστώ τη θρησκεία μου, αν προέκυπτε η ανάγκη»¹.

Σε όλη τη ζωή του, ο Πρόεδρος Μόνσον τόνιζε τις αρχές που επεξηγεί αυτή η εμπειρία. «Είθε να είμαστε πάντοτε θαρραλέοι και προετοιμασμένοι να υπερασπιστούμε αυτά που πιστεύουμε» είπε «και εάν θα πρέπει να σταθούμε μόνοι στη διάρκεια της πορείας, είθε να το κάνουμε με θάρρος, ενδυναμωμένοι από τη γνώση ότι στην πραγματικότητα δεν είμαστε ποτέ μόνοι όταν στεκόμαστε μαζί με τον Πατέρα μας στους Ουρανούς»².

Ο Πρόεδρος Μόνσον στον άμβωνα — Ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον στη Γενική Συνέλευση Οκτωβρίου 2008.

Διδασκαλίες του Τόμας Μόνσον

Οι γραφές παρέχουν πρότυπα θάρρους.

Καθώς συλλογίζομαι όλα όσα αντιμετωπίζετε στον σημερινό κόσμο, μία λέξη μου έρχεται στον νου μου. Περιγράφει ένα στοιχείο χαρακτήρα που χρειάζονται όλοι μας… Αυτό το χαρακτηριστικό είναι το θάρρος³.

Πάντοτε απαιτείται θάρρος. Οι άγιες γραφές απεικονίζουν τα αποδεικτικά στοιχεία αυτής της αλήθειας. Ο Ιωσήφ, ο γυιος του Ιακώβ, ο ίδιος που πωλήθηκε στην Αίγυπτο επέδειξε σταθερή απόφαση θάρρους, όταν στη γυναίκα του Πετεφρή, η οποία προσπάθησε να τον αποπλανήσει, δήλωσε: «Πώς… να πράξω αυτό το μεγάλο κακό, και να αμαρτήσω ενάντια στον Θεό; Και… δεν υπάκουσε σ’ αυτή» και βγήκε έξω (Γένεσις 39:9-10).

Στην εποχή μας, ένας πατέρας εφήρμοσε αυτό το παράδειγμα θάρρους στη ζωή των παιδιών του, διακηρύσσοντας: «Εάν ποτέ βρεθείς εκεί όπου δεν θα έπρεπε να είσαι, βγες έξω!»

Ο προφήτης Δανιήλ επέδειξε υπέρτατο θάρρος υπερασπιζόμενος αυτό που ήξερε ότι ήταν σωστό και δείχνοντας θάρρος να προσευχηθεί, παρόλο που απειλείτο με θάνατο αν το έκανε (βλ. Δανιήλ 6).

Το θάρρος χαρακτήρισε τη ζωή του Αβιναδί, όπως φαίνεται στο Βιβλίο του Μόρμον από την προθυμία του να προσφέρει τη ζωή του παρά να αρνηθεί την αλήθεια (βλ. Μωσία 11:20, 17:20).

Ποιος δεν μπορεί παρά να εμπνευστεί από την ζωή των δύο χιλιάδων νεανίσκων γυιων του Ήλαμαν, που δίδαξαν και έδειξαν την ανάγκη για θάρρος να ακολουθήσουν τις διδασκαλίες των γονέων; (Βλ. Άλμα 56).

Νεανίσκοι πολεμιστές — «Οι δύο χιλιάδες νεανίσκοι γυιοι του Ήλαμαν… δίδασκαν και έδειχναν την ανάγκη θάρρους να ακολουθούν τις διδασκαλίες των γονέων».

Ίσως η καθεμιά από αυτές τις διηγήσεις να στεφανώνεται από το παράδειγμα του Μορόνι, που είχε το θάρρος να επιμείνει στη χρηστότητα μέχρι το τέλος (βλ. Μορόνι 1-10)⁴.

Καμία περιγραφή προτύπων για να ακολουθήσουμε δεν θα ήταν ολοκληρωμένη, αν δεν συμπεριελάμβανε τον Τζόζεφ Σμιθ, τον πρώτο προφήτη αυτής της θεϊκής νομής. Όταν ήταν μόλις 14 ετών, αυτός ο θαρραλέος νέος άνδρας εισήλθε σε ένα δάσος, το οποίο αργότερα θα αποκαλείτο ιερό, και έλαβε απάντηση στην ειλικρινή προσευχή του.

Ακολούθησε μια ακατάπαυστη καταδίωξη για τον Τζόζεφ, όταν αφηγήθηκε σε άλλους το ένδοξο όραμα που έλαβε σε εκείνο δάσος. Μολονότι τον χλεύασαν και τον περιγέλασαν, παρέμεινε ακλόνητος. Είπε: «Είχα δει ένα όραμα. Το ήξερα, και ήξερα ότι ο Θεός το ήξερε, και δεν μπορούσα να το αρνηθώ, ούτε καν τολμούσα να το αρνηθώ» [Τζόζεφ Σμιθ–Ιστορία 1:25].

Βήμα-βήμα, αντιμετωπίζοντας αντίδραση κάθε στιγμή σχεδόν και ωστόσο καθοδηγούμενος πάντοτε από το χέρι του Κυρίου, ο Τζόζεφ οργάνωσε την Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Αποδείχθηκε θαρραλέος στα πάντα.

Προς τα τέλη της ζωής του, όταν τον οδηγούσαν μακριά μαζί με τον αδελφό του Χάιρουμ στη φυλακή Κάρθατζ, αντιμετώπισε με γενναιότητα αυτό που αναμφίβολα γνώριζε ότι βρισκόταν εμπρός του και σφράγισε τη μαρτυρία του με το αίμα του.

Καθώς αντιμετωπίζουμε τις δοκιμασίες της ζωής, είθε πάντοτε να μιμούμεθα εκείνο το αδάμαστο θάρρος του οποίου ο Προφήτης Τζόζεφ Σμιθ υπήρξε η επιτομή⁵.

Χρειαζόμαστε θάρρος καθημερινά στη ζωή μας – όχι μόνο για τα μνημειώδη γεγονότα, αλλά πιο συχνά καθώς λαμβάνουμε αποφάσεις ή ανταποκρινόμαστε στις περιστάσεις τριγύρω μας. Ο Σκώτος ποιητής και μυθιστοριογράφος Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον είπε: «Το καθημερινό θάρρος έχει λίγους μάρτυρες. Όμως το δικό σας δεν είναι λιγότερο ευγενές, επειδή κανένα τύμπανο δεν χτυπά για εσάς και τα πλήθη δεν φωνάζουν το όνομά σας» [στο Χαλ Ούρμπαν, Choices That Change Lives (2006), 122]⁶.

Συχνά απαιτείται θάρρος για να κάνουμε και να υπερασπιζόμαστε το σωστό.

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου σε μεγάλο βαθμό οι ηθικές αξίες έχουν παραμερισθεί, όπου η αμαρτία παρουσιάζεται χωρίς περιορισμό και όπου οι πειρασμοί, για να μας απομακρύνουν από το στενό και στενόχωρο μονοπάτι, μας περιβάλλουν. Αντιμετωπίζουμε επίμονες πιέσεις και ύπουλες επιρροές που γκρεμίζουν αυτό που είναι αξιοπρεπές και προσπαθούν να το αντικαταστήσουν με τις επιπόλαιες φιλοσοφίες και πρακτικές μιας κοσμικής κοινωνίας…

…Σχεδόν σίγουρα θα κληθούμε να υπερασπιστούμε αυτό που πιστεύουμε. Θα έχουμε το θάρρος να το κάνουμε…;

Το θάρρος έρχεται σε πολλές μορφές. Ο χριστιανός συγγραφέας Τσαρλς Σουίντολ έγραψε: «Το θάρρος δεν περιορίζεται στο πεδίο μάχης… ή να πιάσετε με γενναιότητα τον κλέφτη στο σπίτι σας. Οι πραγματικές δοκιμασίες του θάρρους… είναι πιο σιωπηλές. Είναι οι εσωτερικές δοκιμασίες, όπως να παραμένουμε πιστοί όταν κανείς δεν κοιτάζει…, όπως να στέκεστε μόνοι όταν έχετε παρεξηγηθεί» [Growing Strong in the Seasons of Life (1983), 398]. Θα προσθέσω ότι αυτό το εσωτερικό θάρρος επίσης περιλαμβάνει να κάνουμε το σωστό ακόμα και όταν μπορεί να φοβόμαστε, να υπερασπίζουμε τα πιστεύω μας ακόμα και με κίνδυνο να μας χλευάσουν και να διατηρούμε αυτά τα πιστεύω ακόμα και όταν απειλείται η κοινωνική μας θέση ή η απώλεια φίλων. Εκείνος που στέκεται σταθερός σε αυτό που είναι σωστό πρέπει να διακινδυνεύει ορισμένες φορές να γίνει μη αποδεκτός και μη δημοφιλής.

Ενώ υπηρετούσα στο Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών [λίγο μετά] τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έμαθα για γενναίες πράξεις, περιπτώσεις ανδρείας και παραδείγματα θάρρους. Κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι το ήρεμο θάρρος ενός ναύτη 18 ετών –όχι της πίστης μας– ο οποίος δεν ήταν τόσο υπερήφανος ώστε να μην προσεύχεται. Από τους 250 άνδρες του πληρώματος, ήταν ο μόνος που κάθε βράδυ γονάτιζε δίπλα στην κουκέτα του, κατά καιρούς εν μέσω αποδοκιμασιών και του περίγελου αυτών που δεν πίστευαν. Με σκυμμένο το κεφάλι, προσευχόταν στον Θεό. Ποτέ δεν έχασε το σθένος του. Ποτέ δεν κλονίστηκε. Είχε θάρρος…

Όλοι θα αντιμετωπίσουμε φόβο, θα βιώσουμε τον γέλωτα και θα συναντήσουμε την αντίθεση. Ας έχουμε –όλοι μας– το θάρρος να αψηφήσουμε τη γενική ομολογία, το θάρρος να υπερασπιστούμε τις αρχές μας. Το θάρρος, όχι ο συμβιβασμός, φέρνει το χαμόγελο της έγκρισης του Θεού. Το θάρρος γίνεται μία ζωντανή και ελκυστική αρετή, όταν θεωρείται όχι μόνο ως προθυμία να πεθάνει κάποιος με τιμή, αλλά επίσης ως αποφασιστικότητα να ζει με αξιοπρέπεια. Καθώς προχωρούμε, προσπαθώντας να ζούμε όπως θα πρέπει, σίγουρα θα λάβουμε βοήθεια από τον Κύριο και μπορούμε να βρούμε παρηγοριά στα λόγια Του⁷.

Να έχουμε το θάρρος να είμαστε ακλόνητοι στην αλήθεια και τη χρηστότητα. Επειδή η γενική τάση στην κοινωνία σήμερα είναι μακριά από τις αξίες και τις αρχές που μας έχει δώσει ο Κύριος, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα κληθείτε να υπερασπίσετε όλα όσα πιστεύετε. Εάν οι ρίζες της μαρτυρίας σας δεν είναι γερά φυτεμένες, θα είναι δύσκολο για εσάς να αντέξετε τη χλεύη όσων βάζουν σε δοκιμασία την πίστη σας. Όταν είναι γερά φυτεμένη, η μαρτυρία σας για το Ευαγγέλιο, για τον Σωτήρα και για τον Επουράνιο Πατέρα μας θα επηρεάσει όλα όσα κάνετε σε όλη σας την ζωή. Ο εναντίος δεν θα ήθελε τίποτε καλύτερο από το να επιτρέψετε σε χλευαστικά σχόλια και επικρίσεις για την Εκκλησία να σας κάνουν να αμφιβάλλετε. Η μαρτυρία σας, όταν καλλιεργείται συνεχώς, θα σας κρατά ασφαλείς.

Ενθυμηθείτε μαζί μου το όραμα του Λεχί για το δένδρο της ζωής. Είδε ότι πολλοί που κρατούσαν τη σιδερένια ράβδο και είχαν καταφέρει να περάσουν μέσα από την καταχνιά του σκότους, έφθαναν επιτέλους στο δένδρο της ζωής και γεύονταν τον καρπό του δένδρου και κατόπιν «έριξαν τα μάτια τους τριγύρω σαν να ντρέπονταν» [Νεφί Α΄ 8:25]. Ο Λεχί διερωτήθη για την αιτία της ντροπής τους. Καθώς κοίταξε τριγύρω «είδ[ε], στην άλλη πλευρά του ποταμού του νερού, ένα μέγα και εκτεταμένο κτήριο…

»Και ήταν γεμάτο ανθρώπους, τόσο γέρους όσο και νέους, τόσο άρρενες όσο και θήλεις. Και το είδος της ενδυμασίας τους ήταν υπερβολικά κομψό. Και ήταν με διάθεση να χλευάζουν και να δείχνουν με το δάκτυλό τους εκείνους που… γεύονταν τον καρπό» [Νεφί Α΄ 8:26-27].

Το μέγα και εκτεταμένο κτήριο στο όραμα του Λεχί αντιπροσωπεύει τα άτομα εκείνα στον κόσμο που περιγελούν τον λόγο του Θεού και χλευάζουν όσους τον ασπάζονται και όσους αγαπούν τον Σωτήρα και ζουν σύμφωνα με τις εντολές. Τι συμβαίνει σε όσους ντρέπονται, όταν υπόκεινται σε χλευασμό; Ο Λεχί μας λέει: «αφού είχαν γευτεί τον καρπό, ντράπηκαν εξαιτίας αυτών που τους περιγελούσαν, και παραστράτησαν μέσα σε απαγορευμένα μονοπάτια και χάθηκαν» [Νεφί Α΄ 8:28].

Το όραμα του Λεχί για το δένδρο της ζωής — Μία αναπαράσταση του οράματος του Λεχί για το δένδρο της ζωής (βλ. Νεφί Α΄ 8, 11). Ο Πρόεδρος Μόνσον παρότρυνε τα μέλη της Εκκλησίας να είναι θαρραλέα στις πεποιθήσεις τους και σταθερά, όταν οι άνθρωποι χλευάζουν και γελοιοποιούν.

…Με το θάρρος των πεποιθήσεών σας, είθε να διακηρύξετε μαζί με τον Απόστολο Παύλο: «Δεν ντρέπομαι το Ευαγγέλιο του Χριστού· επειδή, είναι δύναμη Θεού προς σωτηρία» [Προς Ρωμαίους 1:16].

Για να μην αισθανθείτε ανεπαρκείς για τα καθήκοντα που βρίσκονται μπροστά σας, σας θυμίζω μία άλλη από τις συγκλονιστικές δηλώσεις του Αποστόλου Παύλου, από την οποία θα μπορούσαμε να αντλήσουμε θάρρος: «Eπειδή, ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δύναμης και αγάπης και σωφρονισμού» [Β΄ Προς Τιμόθεον 1:7]… Με τη βοήθειά Του, θα έχετε το θάρρος να αντιμετωπίσετε οτιδήποτε έλθει⁸.

Μπορούμε να έχουμε το ηθικό θάρρος να είμαστε φως για τους άλλους.

Οι φιλοσοφίες των ανθρώπων μας περιβάλλουν. Το πρόσωπο της αμαρτίας σήμερα φορά συχνά το προσωπείο της ανεκτικότητος. Μην εξαπατάσθε. Πίσω από το προσωπείο υπάρχει θλίψη, δυστυχία και πόνος. Γνωρίζετε ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος και καμία μεταμφίεση, όσο συμπαθητική κι αν είναι, δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Η φύση της παραβάσεως παραμένει ίδια. Εάν οι επονομαζόμενοι φίλοι σας σάς παροτρύνουν να κάνετε κάτι που γνωρίζετε ότι είναι λάθος, εσείς υποστηρίξτε το σωστό, ακόμη και αν είστε μόνοι σας. Να έχετε το ηθικό θάρρος να είσθε το φως για να το ακολουθήσουν άλλοι. Δεν υπάρχει πολυτιμότερη φιλία από τη δική σας καθαρή συνείδηση, τη δική σας ηθική καθαρότητα – και τι ένδοξο συναίσθημα είναι να γνωρίζετε ότι είσθε στο καθορισμένο σημείο σας καθαροί και με πεποίθηση ότι είσθε άξιοι να το κάνετε⁹.

Τα μηνύματα που απεικονίζονται στην τηλεόραση, στις ταινίες και σε άλλα μέσα μαζικής επικοινωνίας είναι πολύ συχνά σε άμεση αντίθεση με αυτά που θέλουμε να ασπασθούν τα παιδιά μας και να εκτιμήσουν. Είναι ευθύνη μας όχι μόνον να τα διδάσκουμε να είναι υγιή στο πνεύμα και τη διδαχή, αλλά επίσης να τα βοηθούμε να παραμείνουν σε αυτόν τον δρόμο, ασχέτως των εξωτερικών καταναγκασμών που μπορεί να αντιμετωπίσουν. Αυτό θα απαιτήσει πολύ χρόνο και προσπάθεια εκ μέρους μας – και προκειμένου να βοηθήσουμε άλλους, εμείς οι ίδιοι χρειαζόμαστε το πνευματικό και ηθικό θάρρος να ανθέξουμε στο κακό που βλέπουμε παντού¹⁰.

Υπηρέτησα ως πρόεδρος της Καναδικής Ιεραποστολής. Στο Οντάριο του Καναδά, δύο από τους ιεραποστόλους μας δίδασκαν το Ευαγγέλιο πόρτα-πόρτα ένα κρύο, χιονισμένο απόγευμα. Δεν είχαν καθόλου επιτυχία. Ο ένας πρεσβύτερος ήταν έμπειρος. Ο άλλος ήταν νέος.

Οι δυο τους χτύπησαν στο σπίτι του κυρίου Έλμερ Πόλλαρντ και εκείνος, νιώθοντας συμπόνια για τους σχεδόν παγωμένους ιεραποστόλους, τους κάλεσε μέσα. Παρουσίασαν το μήνυμά τους και ρώτησαν αν θα συμμετείχε εκείνος στην προσευχή. Συμφώνησε, υπό τον όρο ότι θα μπορούσε να προσφέρει εκείνος την προσευχή.

Η προσευχή που προσέφερε εξέπληξε τους ιεραποστόλους. Είπε: «Επουράνιε Πατέρα, ευλόγησε αυτούς τους δύο άτυχους, άστοχους ιεραπόστολους, ώστε να μπορέσουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους και να μην σπαταλούν το χρόνο τους λέγοντας στους ανθρώπους του Καναδά για ένα μήνυμα το οποίο είναι τόσο φανταστικό και για το οποίο ξέρουν τόσα λίγα».

Όταν σηκώθηκαν επάνω, ο κύριος Πόλλαρντ ζήτησε από τους ιεραποστόλους να μην επιστρέψουν ποτέ στο σπίτι του. Καθώς έφευγαν, τους είπε περιπαικτικά: «Μην μου λέτε ότι πραγματικά πιστεύετε πως ο Τζόζεφ Σμιθ ήταν ένας προφήτης του Θεού, τέλος πάντων!» και έκλεισε δυνατά την πόρτα.

Οι ιεραπόστολοι είχαν περπατήσει μόνο μία μικρή απόσταση όταν ο μικρότερος συνάδελφος είπε δειλά: «Πρεσβύτερε, δεν απαντήσαμε στον κύριο Πόλλαρντ».

Ο μεγαλύτερος συνάδελφος απάντησε: «Μας απέρριψε. Ας προχωρήσουμε».

Όμως ο νεαρός ιεραπόστολος επέμεινε και οι δύο τους επέστρεψαν στην πόρτα του κυρίου Πόλλαρντ. Ο κύριος Πόλλαρντ απήντησε στο χτύπημα και είπε θυμωμένα, «Νομίζω ότι σας είπα νεαροί να μην επιστρέψετε ποτέ!»

Ο μικρότερος συνάδελφος τότε είπε, με όλο το θάρρος που μπορούσε να επιστρατεύσει: «Κύριε Πόλλαρντ, όταν φύγαμε από το σπίτι σας, είπατε ότι δεν πιστεύουμε πραγματικά ότι ο Τζόζεφ Σμιθ ήταν προφήτης του Θεού. Θέλω να σας καταθέσω τη μαρτυρία μου, κύριε Πόλλαρντ, ότι ξέρω πως ο Τζόζεφ Σμιθ ήταν προφήτης του Θεού, ότι με έμπνευση μετέφρασε το ιερό χρονικό που είναι γνωστό ως Βιβλίο του Μόρμον, ότι είδε πράγματι τον Θεό Πατέρα και τον Ιησού τον Υιό». Μετά οι ιεραπόστολοι έφυγαν από το κατώφλι του.

Άκουσα αυτόν τον ίδιο τον κύριο Πόλλαρντ σε μία συγκέντρωση μαρτυρίας να δηλώνει τις εμπειρίες αυτής της αξιομνημόνευτης ημέρας. Είπε: «Αυτό το βράδυ δεν μου ερχόταν ύπνος. Τιναζόμουν και στριφογυρνούσα. Ξανά και ξανά στο νου μου άκουγα τα λόγια: “Ο Τζόζεφ Σμιθ ήταν ένας προφήτης του Θεού. Το ξέρω… Το ξέρω… Το ξέρω”. Μετά βίας μπορούσα να περιμένω να έλθει το πρωί. Τηλεφώνησα στους ιεραποστόλους, χρησιμοποιώντας τον αριθμό που ήταν τυπωμένος στη μικρή κάρτα που περιείχε τα Άρθρα της Πίστης. Επέστρεψαν και αυτή τη φορά η σύζυγός μου, η οικογένειά μου κι εγώ συμμετείχαμε στη συζήτηση, ως θερμοί ερευνητές της αλήθειας. Ως αποτέλεσμα, έχουμε όλοι ασπαστεί το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Θα είμαστε ευγνώμονες παντοτινά για τη μαρτυρία της αλήθειας που μας έφεραν αυτοί οι δύο θαρραλέοι, ταπεινοί ιεραπόστολοι»¹¹.

Επιτρέψατέ μου να μιλήσω… για το θάρρος να αποφεύγετε να κρίνετε τους άλλους. Μπορεί να ερωτήσετε: «Αυτό απαιτεί πραγματικά θάρρος;» Και θα απαντούσα ότι πιστεύω πως υπάρχουν πολλές φορές, όταν το να απέχουμε από κρίσεις –ή κουτσομπολιό ή κριτική, που είναι ασφαλώς όμοια με την κρίση– απαιτεί μία πράξη θάρρους.

Δυστυχώς, υπάρχουν εκείνοι που αισθάνονται ότι είναι απαραίτητο να επικρίνουν και να μειώνουν τους άλλους. Χωρίς αμφιβολία έχετε συναναστραφεί τέτοιους ανθρώπους, όπως και θα γίνει στο μέλλον… Δεν χρειάζεται να αναρωτώμεθα ποια θα πρέπει να είναι η συμπεριφορά μας σε τέτοιες καταστάσεις… [Ο Σωτήρας] νουθετούσε: «Πάψτε να κατηγορείτε ο ένας τον άλλον» [Διδαχή και Διαθήκες 88:124]. Θα χρειαστεί πραγματικό θάρρος, όταν περιβάλλεστε από συνομηλίκους σας και αισθάνεστε την πίεση να συμμετέχετε σε τέτοιες επικρίσεις και κρίσεις, να αποφύγετε να συμμετέχετε…

…Σας παρακαλώ να έχετε το θάρρος να απέχετε από το να προβαίνετε σε κρίσεις και επικρίσεις των γύρω σας, καθώς και το θάρρος να βεβαιώνεσθε ότι όλοι συμπεριλαμβάνονται και αισθάνονται αγάπη και εκτίμηση¹².

Χρειαζόμαστε θάρρος για να υπομείνουμε τις δυσκολίες της ζωής.

Τι σημαίνει να υπομείνουμε; Μου αρέσει αυτός ο ορισμός: να ανθέξουμε με θάρρος. Το θάρρος μπορεί να είναι απαραίτητο για εσάς, ώστε να πιστέψετε. Θα είναι απαραίτητο μερικές φορές καθώς θα υπακούτε. Θα απαιτηθεί οπωσδήποτε καθώς υπομένετε έως εκείνη την ημέρα κατά την οποία θα φύγετε από αυτήν τη θνητή ύπαρξη»¹³.

Μου αρέσουν αυτά τα λόγια από την ποιήτρια Έλλα Γουίλερ Γουίλκοξ:

Είναι εύκολο αρκετά να είσαι ευχάριστος,
Όταν η ζωή κυλά σαν ένα τραγούδι,
Όμως ο άξιος άνθρωπος είναι αυτός που θα χαμογελά,
Όταν όλα μα όλα πάνε στραβά. 
[“Worth While”, στο Έλλα Γουίλερ Γουίλκοξ, Poems of Sentiment (1906), 11]

Τέτοιος άνδρας ήταν ο Πωλ Τίνγκυ… Ο Πωλ μεγάλωσε σε ένα υπέροχο σπίτι Αγίων των Τελευταίων Ημερών και υπηρέτησε μία έντιμη ιεραποστολή για τον Κύριο στη Γερμανία. Ένας συνάδελφός του στο ιεραποστολικό πεδίο ήταν ο Πρεσβύτερος Μπρους Πόρτερ της Πρώτης Απαρτίας των Εβδομήκοντα. Ο Πρεσβύτερος Πόρτερ περιέγραψε τον Πρεσβύτερο Τίνγκυ σαν έναν από τους πιο αφοσιωμένους και επιτυχημένους ιεραποστόλους που γνώρισε ποτέ.

Στο τέλος της ιεραποστολής του, ο Πρεσβύτερος Τίνγκυ επέστρεψε, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο, παντρεύτηκε την αγαπημένη του και μαζί της μεγάλωσαν την οικογένειά τους. Υπηρέτησε ως επίσκοπος και ήταν επιτυχημένος στην κλήση του.

Κατόπιν, χωρίς πολλές προειδοποιήσεις, τα συμπτώματα μίας τρομακτικής ασθένειας χτύπησαν το νευρικό του σύστημα – η σκλήρυνση κατά πλάκας. Αιχμάλωτος από αυτήν την ασθένεια, ο Πωλ Τίνγκυ πάλεψε με ανδρεία αλλά κατόπιν κλείστηκε σε ένα κέντρο φροντίδας για το υπόλοιπο της ζωής του. Εκεί εμψύχωνε τους λυπημένους και έκανε όλους να αισθάνονται χαρούμενοι [βλ. «Τι καλό έκανα σήμερα εγώ;» Ύμνοι, αρ. 126]. Όποτε πήγαινα στις συγκεντρώσεις της Κυριακής εκεί, ο Πωλ μου εξύψωνε το ηθικό, όπως έκανε και στους άλλους.

Όταν οι παγκόσμιοι Ολυμπιακοί ήλθαν στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ το 2002, ο Πωλ επελέγη να μεταφέρει την ολυμπιακή δάδα για μία προκαθορισμένη απόσταση. Όταν αυτό ανακοινώθηκε στο κέντρο φροντίδας, ξέσπασαν επευφημίες από αυτούς τους συγκεντρωμένους ασθενείς και ένα ενθουσιώδες χειροκρότημα ήχησε στα δωμάτια. Καθώς έδιδα συγχαρητήρια στον Πωλ, είπε με την περιορισμένη του προφορά: «Ελπίζω να μην μου πέσει η δάδα!»

…Ο Πωλ Τίνγκυ δεν έριξε την ολυμπιακή δάδα. Επιπλέον, μετέφερε γενναία τη δάδα που κρατούσε στη ζωή και το έκανε μέχρι τη μέρα του θανάτου του.

Πνευματικότητα, πίστη, αποφασιστικότητα, θάρρος – ο Πωλ Τίνγκυ τα είχε όλα¹⁴.

Θάρρος απαιτείται για να κάνουμε την αρχική προσπάθεια διείσδυσης προς τον επιθυμητό στόχο μας, όμως ακόμα μεγαλύτερο θάρρος ζητείται, όταν κάποιος σκοντάψει και πρέπει να κάνει μια δεύτερη προσπάθεια για την επίτευξη του στόχου.

Να έχετε την αποφασιστικότητα να πραγματοποιήσετε την προσπάθεια, την προσήλωση να εργάζεστε προς έναν άξιο στόχο και το θάρρος όχι μόνο να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες που αναπόφευκτα έρχονται, αλλά επίσης να κάνετε μία δεύτερη προσπάθεια, αν κριθεί αναγκαίο¹⁵.

Το ταξίδι της ζωής δεν γίνεται σε έναν αυτοκινητόδρομο ταχείας κυκλοφορίας χωρίς εμπόδια, κρυφούς κινδύνους και παγίδες. Αντίθετα, είναι ένα μονοπάτι που σημειώνεται με διχάλες και στροφές. Οι αποφάσεις είναι συνεχώς εμπρός μας. Για να τις παίρνουμε με σύνεση χρειάζεται θάρρος – το θάρρος να πούμε όχι, το θάρρος να πούμε ναι. Οι αποφάσεις καθορίζουν τον προορισμό¹⁶.

Προτάσεις για μελέτη και διδασκαλία

Ερωτήσεις

Επανεξετάστε τα παραδείγματα στο τμήμα 1 για ανθρώπους που έδειξαν μεγάλο θάρρος. Τι μπορούμε να μάθουμε από αυτά τα παραδείγματα;
Επανεξετάστε τα είδη θάρρους που αναφέρει ο Πρόεδρος Μόνσον στο τμήμα 2. Ποιες είναι μερικές καταστάσεις στη ζωή σας που απαιτούσαν θάρρος; Πώς μπορούμε να ενδυναμώσουμε το θάρρος μας για να κάνουμε αυτό που είναι σωστό;
Ο Πρόεδρος Μόνσον τόνισε την ανάγκη να είμαστε παραδείγματα ηθικού θάρρους (βλ. τμήμα 3). Τι μπορούμε να μάθουμε από τον ιεραπόστολο που επέστρεψε για να καταθέσει μαρτυρία στον Έλμερ Πόλλαρντ; Γιατί απαιτείται θάρρος να αποφεύγουμε να κρίνουμε και να επικρίνουμε άλλους; Πώς μπορούμε να υπερνικήσουμε την τάση να κρίνουμε ή να επικρίνουμε;
Τι μπορεί να μας διδάξει η ιστορία του Πωλ Τίνγκυ για το θάρρος σε εποχές δοκιμασίας; (Βλ. τμήμα 4.) Πώς σας έχουν εμπνεύσει άλλοι άνθρωποι από το θάρρος τους σε δύσκολες στιγμές;

Σχετικές γραφές

Ιησούς του Ναυή 1:5-7, Ψαλμοί 27:14, 31:23-24, Κατά Ματθαίον 5:10-12, Κατά Ιωάννην 14:27, Μωσία 17:8-10, Άλμα 53:18-21, Διδαχή και Διαθήκες 3:6-8. 128:22

Βοήθεια μελέτης

«Πολλοί βρίσκουν ότι ο καλύτερος χρόνος για μελέτη είναι το πρωί ύστερα από την ανάπαυση της νύκτας… Άλλοι προτιμούν να μελετούν κατά τις ήσυχες ώρες, αφού τελειώσουν η εργασία και οι ανησυχίες της ημέρας… Ίσως αυτό που είναι πιο σημαντικό από την ώρα της ημέρας, είναι να τεθεί κατά μέρος μία τακτική ώρα για μελέτη» (Χάουαρντ Χάντερ, “Reading the Scriptures”, Ensign, Νοε 1979, 64).