‘Vriendschap gaf de doorslag’, Voor de kracht van de jeugd, juni 2021, 8–9.
Kom dan en volg Mij
Vriendschap gaf de doorslag
Ik deed er zes jaar over om mij te bekeren. Zonder goede vrienden had ik het nooit gered.
Ik ben een bekeerling. Maar ik heb er zes jaar over gedaan om lid te worden van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen.
Dat komt onder andere doordat ik vroeger geen al te best beeld van de kerk had. Als je wist wat er in mijn schoolboek stond toen ik 12 was, zou je begrijpen waarom. Er werd niet bepaald een rooskleurig beeld geschetst. En omdat ik geen leden van de kerk kende, dacht ik dat mijn boek het bij het rechte eind had.
Ik ben opgegroeid in Kentucky (VS). In mijn stad telde de kerk weinig leden. Daarom was ik verbaasd toen de familie Martinez bij ons in de buurt kwam wonen toen ik 13 was.
Iedereen mocht ze graag. Ze waren vriendelijk en makkelijk in de omgang. Ze hadden zes kinderen; in mijn ogen een enorm groot gezin! En ze hadden een zoon van mijn leeftijd die zich al snel tot mijn beste vriend ontpopte.
Eerlijk gezegd denk ik dat hij de beste vriend van iedereen was. Mateo straalde een bepaald licht uit dat mensen aantrok. Hoewel ik zijn kerk nog altijd een beetje raar vond, stoorde mij dat vanwege onze vriendschap al gauw niet meer.
Kennismaking met andere leden
Een paar jaar later gingen Mateo en ik naar de middelbare school. Daar leerde ik andere leden van de kerk kennen. Op onze school zaten er een paar en ook daarbuiten leerde ik er enkele kennen. Af en toe praatten ze wat over zichzelf en brachten ze de kerk op een natuurlijke manier ter sprake. Ik begon uiteindelijk naar kerkactiviteiten te gaan en speelde basketbal met andere jongeren van de kerk. Ik ging zelfs een paar weken naar het ochtendseminarie.
Ik had al veel vrienden die er hoge normen op na hielden, maar er was iets opvallends aan mijn vrienden die lid van de kerk waren. Uiteraard dronken ze geen alcohol, rookten ze niet en gebruikten ze geen drugs. En in tegenstelling tot anderen in mijn vriendenkring hielden ze er geen intieme relaties op na. Maar er was nog meer. Er ging een heilzaam licht van hen uit. Ze drongen het evangelie nooit aan mij op, ze leefden er gewoon naar. Ze vertelden me kleine dingen op het juiste moment.
En de familie Martinez was altijd erg open en vrijgevig. Ik was er altijd welkom. En ook hun keuken stond altijd open!
Ik vond het nog steeds moeilijk
Ondanks alles hield ik nog steeds vast aan mijn godsdienst en vond ik dat Mateo een paar rare ideeën had. Ik had ook een sterke persoonlijkheid. Hoewel ik eigenlijk al volgens de normen van de kerk leefde, wilde ik mij door niemand laten vertellen welke normen ik moest naleven.
Maar tegelijkertijd voelde ik mij geestelijk verloren. Ik denk dat dit kan gebeuren als je je aangetrokken voelt tot het licht en de goedheid van het evangelie, maar het verder op afstand houdt. Ik geloofde wel in God, maar kon moeilijk aanvaarden dat God actief bij mijn leven betrokken kon of wilde zijn. Toch werd ik aangetrokken door het licht van het evangelie dat andere mensen uitstraalden.
Daarom besloot ik waarschijnlijk om met mijn vrienden mee te gaan naar een school van de kerk toen ik 18 was. We gingen aan de Brigham Young University in Provo (Utah, VS) studeren, waar ik nog meer leden van de kerk leerde kennen. Goede mensen. Vriendelijke mensen. Vervuld met licht, net als de leden in mijn thuisstad. Maar nog steeds sloot ik me niet bij de kerk aan.
Wat uiteindelijk de doorslag gaf
Na mijn eerste jaar op de universiteit raakte mijn geld op en ging ik weer in Kentucky bij mijn vader wonen. Ik was 19 jaar, en al mijn vrienden vertrokken op zending of woonden in Utah.
Maar verbazingwekkend genoeg plaatste God andere geweldige mensen op mijn pad. De familie Martinez woonde nog steeds in de buurt en ik mocht op bezoek komen wanneer ik maar wilde. En ik ontdekte dat er nog meer leden van mijn leeftijd in de buurt woonden. Al die mensen steunden mij terwijl ik met mijn geloof worstelde.
Niemand heeft me iets opgedrongen. Niemand heeft me onder druk gezet. Ze hebben me gewoon goed opgevangen.
En eindelijk, na zes lange jaren, begon ik de zendelingenlessen te volgen. Er was grondige bezinning voor nodig, maar dankzij de goedheid en aanmoediging van mijn vrienden was ik eindelijk klaar om mijn hart open te stellen, het Boek van Mormon te bestuderen en erover te bidden, de Geest te herkennen en me te laten dopen.
Het belangrijkste van alles wat me op mijn zoektocht heeft geholpen, was de geduldige, vriendelijke steun van anderen.