ΠΡΟΣΔΟΚΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Όταν η αγαπητή σύζυγός μου επέστρεψε στον Επουράνιο Πατέρα μας, η οικογένειά μας έπρεπε να βρει τον κατάλληλο τόπο για τον τάφο. Πράττοντάς το αυτό, αντιμετώπισα μια εναντίωση όταν θέλησα να συμπεριλάβω τη φράση τόπος ανάπαυσης στην ταφόπλακα. Ο όρος δεν κάλυπτε την πολιτική της διεύθυνσης του κοιμητηρίου.
Έτσι ξεκίνησε ένας δύσκολος αγώνας. Κάποια στιγμή ο ιερέας της εκκλησίας όπου ανήκε ο χώρος του κοιμητηρίου, ρώτησε για τον όρο. Μπόρεσα να δώσω τη μαρτυρία μου ότι πιστεύω στην κυριολεκτική ανάσταση του σώματος, παραθέτοντας από τον Σωτήρα: «Όλοι εκείνοι που είναι μέσα στα μνήματα, θα ακούσουν τη φωνή του· και θα βγουν έξω εκείνοι που έπραξαν τα αγαθά, σε ανάσταση ζωής» (Κατά Ιωάννην 5:28-29). Καταθέτω μαρτυρία ότι ο τάφος αυτός είναι ένας ιερός τόπος αναπαύσεως για εμάς, έως την Ανάσταση.
Τότε ο ιερέας πρότεινε το εξής εμπνευσμένο πράγμα: «Βάλε να χαράξουν τα παρακάτω λόγια στην ταφόπλακα: ‘Οι οικογένειες Μποχν και Λέχμαν αναπαύονται εδώ, αναμένοντας την Ανάσταση’». Αυτό και έγινε. Και έτσι λαξεύτηκε στην πέτρα η μαρτυρία μου.