ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ
Ύστερα από ένα μικροατύχημα, πρέπει να χρησιμοποιώ μπαστούνι και να βαδίζω αργά. Οι σκάλες είναι πολύ δύσκολες για μένα. Στην εκκλησία πάντοτε φοβόμουν μήπως πέσω στα σκαλιά – μέχρι εκείνη την Κυριακή που άκουσα μία απαλή φωνή και ένοιωσα ένα μικρό χέρι να κρατά το δικό μου: «Έλα. Θα σας συνοδεύσω».
Κοίταξα και είδα το γεμάτο πεποίθηση χαμόγελο του εννιάχρονου Γκάμπριελ.
«Πολύ καλά!» Είπα. «Εφεξής, είσαι ο βοηθός μου. Ας πάμε!»
Κανείς δεν έστειλε τον Γκάμπριελ. Είδε απλώς μία γιαγιά που έχρηζε βοηθείας και παρουσιάσθηκε.
Τώρα, κάθε Κυριακή, ο Γκάμπριελ κι εγώ πηγαίνουμε με τις σκάλες χωρίς φόβο.
Αργότερα, είπα στους γονείς του Γκάμπριελ: «Δεν είναι η σωματική δύναμη που με κάνει να μην φοβάμαι. Είναι η μεγάλη αγάπη που μου δίδει κάθε Κυριακή. Ο Γκάμπριελ είναι γίγας καλοσύνης!»