Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός;
Όταν συναντήθηκε με τους Δώδεκα στην Καισάρεια του Φιλίππου, ο Ιησούς ερώτησε: «Για ποιον με λέτε ότι είμαι;» Ο Σίμωνας Πέτρος, ο πρωτεύων Απόστολος, απήντησε: «Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του ζωντανού Θεού» (Κατά Ματθαίον 16:15-16). Ο Πέτρος κατέθεσε αργότερα ότι ο Ιησούς «ήταν προορισμένος πριν από τη δημιουργία του κόσμου» (Πέτρου Α΄ 1:20). Ήταν «από την αρχή με τον Πατέρα, και [είναι] ο Πρωτογενής» (Δ&Δ 93:21).
Όταν το σχέδιο του Πατρός –το σχέδιο σωτηρίας και ευδαιμονίας (βλέπε Άλμα 34:9)– παρουσιάσθηκε (βλέπε Άλμα 42:5, 8), απαιτείτο να εξιλεωθεί ένας προκειμένου να προσφέρει τη λύτρωση και την ευσπλαχνία σε όλους όσοι απεδέχθησαν το σχέδιο (βλέπε Άλμα 34:16, 39:18, 42:15). Ο Πατέρας ερώτησε: «Ποιον να στείλω;» Εκείνος, ο οποίος θα γινόταν γνωστός ως Ιησούς, ελευθέρως και προθύμως επέλεξε να απαντήσει: «Εδώ είμαι εγώ, στείλε εμένα» (Αβραάμ 3:27). «Πατέρα, ας γίνει το θέλημά σου, και η δόξα να είναι δική σου για πάντα» (Μωυσή 4:2).
Με προπαρασκευή δημιουργήθηκε η γη: «Μέσω του Υιού δημιούργησα [τη γη], ο οποίος είναι ο Μονογενής μου», δήλωσε ο Πατέρας (Μωυσή 1:33. Βλέπε, επίσης, Προς Εφεσίους 3:9, Ήλαμαν 14:12, Μωυσή 2:1).
Τίτλοι του Ιησού Χριστού
Ήταν γνωστός ως Ιεχωβά από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης (βλέπε Αβραάμ 1:16, Έξοδος 6:3). Είχε δειχθεί στους προφήτες ο ερχομός Του: «Ιδές, ο Αμνός του Θεού, μάλιστα, αυτός ο Υιός του Αιώνιου Πατέρα!» (Νεφί Α΄ 11:21. Βλέπε, επίσης, Κατά Ιωάννην 1:14). Ελέχθη στη μητέρα Του: «Θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού. …Θα… ονομαστεί Υιός του Υψίστου» (Κατά Λουκάν 1:31-32).
Πολλοί τίτλοι και ονόματα είναι χαρακτηριστικά της θείας αποστολής και διακονίας Του. Ο Ίδιος δίδαξε: «Εγώ είμαι το φως και ζωή του κόσμου. Εγώ είμαι το Άλφα και το Ωμέγα, η αρχή και το τέλος» (Νεφί Γ΄ 9:18). «Είμαι… ο συνήγορός σας στον Πατέρα» (Δ&Δ 29:5. Βλέπε, επίσης, Δ&Δ 110:14). «Εγώ είμαι ο καλός ποιμένας» (Κατά Ιωάννην 10:11). «Εγώ είμαι ο Μεσσίας, ο Βασιλιάς της Σιών, ο Βράχος των Ουρανών» (Μωυσή 7:53). «Εγώ είμαι το ψωμί της ζωής· όποιος έρχεται σε μένα, δεν θα πεινάσει [ούτε] θα διψάσει» (Κατά Ιωάννην 6:35). «Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατέρας μου είναι ο γεωργός» (Κατά Ιωάννην 15:1). «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή» (Κατά Ιωάννην 11:25). «Εγώ είμαι… το αστέρι, το λαμπερό και πρωινό» (Αποκάλυψη 22:16). «[Ο] Ιησού[ς] Χριστ[ός], [ο] Λυτρωτή[ς] σας, που είναι ο Μέγας» (Δ&Δ 29:1).
Είναι ο Μεσίτης (βλέπε Προς Τιμόθεον Α΄ 2:5), ο Σωτήρας (βλέπε Κατά Λουκάν 2:11), ο Λυτρωτής (βλέπε Δ&Δ 18:47), η κεφαλή της Εκκλησίας (βλέπε Προς Εφεσίους 5:23) ο ακρογωνιαίος λίθος της (βλέπε Προς Εφεσίους 2:20). Κατά την τελευταία ημέρα, «ο Θεός θα κρίνει… τ[ους] ανθρώπους διαμέσου του Ιησού Χριστού, σύμφωνα με το ευαγγέλιο» (Προς Ρωμαίους 2:16, Βλέπε, επίσης, Μόρμον 3:20).
«Επειδή, ο Θεός με τέτοιον τρόπο αγάπησε τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή» (Κατά Ιωάννην 3:16). «Γι’ αυτό, η λύτρωση έρχεται διά και μέσω του Άγιου Μεσσία, επειδή είναι γεμάτος χάρη και αλήθεια» (Νεφί Β΄ 2:6).
Ο Προφήτης Τζόζεφ Σμιθ συχνά ερωτάτο: «Ποιες είναι οι θεμελιώδεις αρχές της θρησκείας σας;»
«Οι θεμελιώδεις αρχές της θρησκείας μας είναι η μαρτυρία των Αποστόλων και των Προφητών, σχετικώς με τον Ιησού Χριστό, ότι απέθανε, ετάφη και ανέστη την τρίτη ημέρα και ανελήφθη στους ουρανούς· και όλα τα άλλα πράγματα που αφορούν στη θρησκεία μας είναι μόνον προσαρτήματα σε αυτήν»1.
Ταπεινοφροσύνη του Ιησού Χριστού
Την στιγμή της συλλήψεώς Του, πριν από τη Σταύρωσή Του, ο Κύριος είχε επιστρέψει από τη Γεθσημανή. Την στιγμή της προδοσίας, ο Πέτρος τράβηξε τη μάχαιρά του εναντίον του Μάλχου, ενός δούλου των αρχιερέων. Ο Ιησούς είπε:
«Ξαναβάλε τη μάχαιρά σου στη θέση της…
»Νομίζεις ότι δεν μπορώ να παρακαλέσω κιόλας τον Πατέρα μου, και θα στήσει κοντά μου περισσότερες από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων;» (Κατά Ματθαίον 26:52-53).
Κατά την διάρκεια όλης της χλεύης, της κακομεταχειρίσεως, του μαστιγώματος και του ύστατου μαρτυρίου της σταυρώσεως, ο Κύριος παρέμενε σιωπηλός και ενδοτικός – παρά μόνον για μία στιγμή έντονου δράματος, που αποκαλύπτει την ίδια την πεμπτουσία της χριστιανικής διδαχής. Αυτή η στιγμή ήταν κατά την διάρκεια της δίκης. Ο Πιλάτος, φοβούμενος τώρα, είπε στον Ιησού: «Δεν μιλάς σε μένα; Δεν ξέρεις ότι έχω εξουσία να σε σταυρώσω, και έχω εξουσία να σε απολύσω;» (Κατά Ιωάννην 19:10).
Ο καθείς μπορεί να φαντασθεί την ήρεμη μεγαλοπρέπεια, όταν μίλησε ο Κύριος: «Δεν θα είχες καμιά εξουσία εναντίον μου, αν δεν σου ήταν δοσμένη από πάνω» (Κατά Ιωάννην 19:11). Αυτό που συνέβη μετέπειτα δεν ήλθε διότι ο Πιλάτος είχε την δύναμη να το επιβάλει, αλλά διότι ο Κύριος είχε τη θέληση να το αποδεχθεί.
«Εγώ βάζω την ψυχή μου» είπε ο Κύριος, «για να την πάρω ξανά.
»Κανένας δεν την αφαιρεί από μένα, αλλ’ εγώ τη βάζω από μόνος μου· έχω εξουσία να τη βάλω, έχω εξουσία να την πάρω ξανά» (Κατά Ιωάννην 10:17-18).
Η Εξιλέωση του Ιησού Χριστού
Πριν από τη Σταύρωση και κατόπιν, πολλοί άνδρες έδωσαν την ζωή τους προθύμως με ανιδιοτελείς πράξεις ηρωισμού. Αλλά κανείς δεν αντιμετώπισε αυτά που υπέμεινε ο Χριστός. Επάνω Του ήταν το φορτίο όλων των ανθρωπίνων παραβάσεων, όλης της ανθρώπινης ενοχής. Και σε μία επι-σφαλή κατάσταση ήταν η Εξιλέωση. Μέσω της πρόθυμης πράξεώς Του η ευσπλαχνία και η δικαιοσύνη μπόρεσαν να συμφιλιωθούν, ο αιώνιος νόμος να υποστηριχθεί και αυτή η μεσολάβηση επετεύχθη, χωρίς την οποία οι θνητοί δεν θα μπορούσαν να λυτρωθούν.
Εκείνος, από επιλογή, απεδέχθη την τιμωρία για λογαριασμό όλης της ανθρωπότητος για όλη την ανομία και την αχρειότητα στον κόσμο· για την ωμότητα, την ανηθικότητα, τη διαστροφή και τη διαφθορά, για τον εθισμό, για τους σκοτωμούς και τα βασανιστήρια και τον τρόμο – για όλα όσα υπήρξαν ή για όλα όσα θα διαδραματίζοντο επάνω σε αυτή τη γη. Κατά την επιλογή αυτή, αντιμετώπισε την τρομακτική δύναμη του κακού, η οποία δεν περιορίζετο στη σάρκα ούτε υπέκειτο στον θνητό πόνο. Αυτή ήταν η Γεθσημανή!
Πώς επετεύχθη η Εξιλέωση δεν γνωρίζουμε. Κανείς θνητός δεν παρακολουθούσε, καθώς το κακό απεστράφη και κρύφθηκε με καταισχύνη ενώπιον του Φωτός αυτού του αγνού ατόμου. Όλη η ανομία δεν μπορούσε να σβήσει αυτό το Φως. Όταν ό,τι έγινε, έγινε, τα λύτρα είχαν πληρωθεί. Τόσο ο θάνατος όσο και η κόλαση εγκατέλειψαν τις διεκδικήσεις τους σε όλους όσοι θα μετανοούσαν. Εντέλει οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι. Κατόπιν, κάθε ψυχή που έζησε ποτέ, μπορούσε να επιλέξει να αγγίξει αυτό το Φως και να λυτρωθεί.
Μέσω αυτής της απέραντης θυσίας, «μέσω [αυτής] της Εξιλέωσης του Χριστού, μπορεί να σωθεί όλη η ανθρωπότητα, με την υπακοή στους νόμους και τις διατάξεις του Ευαγγελίου» (Άρθρα της Πίστεως 1:3).
Η «Εξιλέωση» στις γραφές
Η αγγλική λέξη atonement [εξιλέωση] είναι στην πραγματικότητα τρεις λέξεις: at-one-ment, που σημαίνει βάζω σε αρμονία, σε αρμονία με τον Θεό, συμφιλιώνω, συνδιαλλάσσω, ιλάσκομαι.
Αλλά γνωρίζατε ότι η λέξη atonement εμφανίζεται μόνον μία φορά στην αγγλική Καινή Διαθήκη; Μόνον μία φορά! Παραθέτω από την επιστολή του Παύλου προς τους Ρωμαίους:
«Ο Χριστός πέθανε για χάρη μας.
»…Συμφιλιωθήκαμε με τον Θεό διαμέσου του θανάτου του Υιού του, εφόσον συμφιλιωθήκαμε, θα σωθούμε με τη ζωή του.
»Και όχι μονάχα τούτο, αλλά και έχοντας καύχηση στον Θεό διαμέσου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, διαμέσου του οποίου πήραμε τώρα τη συμφιλίωση [atonement στα Αγγλικά]» (Προς Ρωμαίους 5:8, 10-11).
Μόνον αυτήν τη φορά η λέξη atonement εμφανίζεται στην αγγλική Καινή Διαθήκη. Atonement [Εξιλέωση], από όλες τις λέξεις! Δεν ήταν άγνωστη λέξη, διότι χρησιμοποιείτο πολύ στην Παλαιά Διαθήκη σε σχέση με τους νόμους του Μωυσέως, αλλά μόνον μία φορά στην Καινή Διαθήκη. Το ευρίσκω αξιοσημείωτο.
Γνωρίζω μόνον μία εξήγηση. Για αυτήν, ανατρέχουμε στο Βιβλίο του Μόρμον. Ο Νεφί κατέθεσε μαρτυρία ότι η Βίβλος κάποτε «περιείχε την πληρότητα του ευαγγελίου του Κυρίου, για τον οποίο οι δώδεκα απόστολοι καταθέτουν μαρτυρία» και ότι «αφού [τα λόγια] έλθουν με το χέρι των δώδεκα αποστόλων του Αρνίου, από τους Ιουδαίους προς τους Εθνικούς, βλέπεις την ίδρυση αυτής της μεγάλης και αποτροπιαστικής εκκλησίας, η οποία είναι πιο αποτροπιαστική υπεράνω όλων των άλλων εκκλησιών. Γιατί ιδές, αυτοί αφαίρεσαν από το ευαγγέλιο του Αρνίου πολλά τμήματα τα οποία είναι απλά και πάρα πολύ πολύτιμα. Και επίσης πολλές διαθήκες του Κυρίου έχουν αφαιρέσει» (Νεφί Α΄ 13:24, 26).
Ο Ιακώβ καθόρισε τη μεγάλη και αποτροπιαστική εκκλησία με τα εξής λόγια: «Επομένως, όποιος πολεμάει εναντίον της Σιών, και Ιουδαίος και Εθνικός, και δέσμιος και ελεύθερος, άρρεν και θήλυ, θα εξολοθρευτεί. Γιατί αυτοί είναι εκείνοι που είναι η πόρνη όλης της γης. Γιατί όσοι δεν είναι με εμένα είναι εναντίον μου, λέει ο Θεός μας» (Νεφί Β΄ 10:16).
Ο Νεφί είπε επίσης: «Ένεκα των τόσων πολλών απλών και πολύτιμων πραγμάτων τα οποία αφαιρέθηκαν από το βιβλίο… πάρα πολλοί προσκόπτουν, μάλιστα, τόσο που ο Σατανάς έχει μεγάλη δύναμη επάνω τους» (Νεφί Α΄ 13:29). Κατόπιν προφήτευσε ότι τα πολύτιμα πράγματα θα απεκαθίσταντο (βλέπε Νεφί Α΄ 13:34-35).
Και αποκατεστάθησαν. Στο αγγλικό Βιβλίο του Μόρμον η λέξη atone [εξιλεώνομαι] σε τύπο και χρόνους εμφανίζεται 39 φορές. Παραθέτω ένα εδάφιο από το Άλμα: «Έτσι λοιπόν, το σχέδιο ευσπλαχνίας δεν μπορούσε να εφαρμοστεί εκτός αν γινόταν μια εξιλέωση. Γι’ αυτό ο ίδιος ο Θεός εξιλεώθηκε για τις αμαρτίες του κόσμου, για να πραγματοποιήσει το σχέδιο της ευσπλαχνίας, να κατευνάσει τις απαιτήσεις της δικαιοσύνης, ώστε ο Θεός να είναι τέλειος, δίκαιος Θεός, και επίσης πολυεύσπλαχνος Θεός» (Άλμα 42:15. Η πλάγια γραφή προστέθηκε).
Μόνον μία φορά στην Καινή Διαθήκη, αλλά 39 φορές στο Βιβλίο του Μόρμον. Ποια καλύτερη μαρτυρία ότι το Βιβλίο του Μόρμον είναι πράγματι άλλη μία μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό;
Και αυτό δεν είναι όλο. Η λέξη εξιλεώνομαι και εξιλέωση εμφανίζεται στο Διδαχή και Διαθήκες πέντε φορές και στο Πολύτιμο Μαργαριτάρι δύο φορές. Σαράντα επτά αναφορές ανυπέρβλητης σημασίας. Και αυτό δεν είναι όλο! Εκατοντάδες άλλων εδαφίων βοηθούν στην εξήγηση της Εξιλεώσεως.
Ελευθέρα βούληση
Το τίμημα της Εξιλεώσεως μετεφέρθη υπό του Κυρίου χωρίς καταναγκασμό, επειδή η ελευθέρα βούληση αποτελεί κυρίαρχη αρχή. Σύμφωνα με το σχέδιο η ελευθέρα βούληση πρέπει να τιμάται. Έτσι ήταν από την αρχή, από την Εδέμ.
«Ο Κύριος είπε στον Ενώχ: Ιδές αυτούς, τους αδελφούς σου, αυτοί είναι το έργο των χεριών μου, και τους έδωσα τη γνώση τους, την ημέρα που τους δημιούργησα. Και στον κήπο της Εδέμ, εγώ έδωσα στον άνθρωπο την ελευθεροβουλία του» (Μωυσή 7:32).
Οτιδήποτε άλλο συνέβη στην Εδέμ, κατά την υπέρτατη στιγμή της δοκιμασίας του, ο Αδάμ έκανε μία επιλογή. Αφού προσέταξε ο Κύριος τον Αδάμ και την Εύα να αυξηθούν και να πληθύνουν τη γη και τους προσέταξε να μην φάνε από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού, είπε: «Κι όμως, μπορείς να διαλέξεις μόνος σου, γιατί δίνεται προς εσένα. Όμως, να θυμάσαι, ότι εγώ το απαγόρεψα, γιατί κατά την ημέρα κατά την οποία θα φας απ’ αυτό, εξάπαντος θα πεθάνεις» (Μωυσή 3:17).
Υπήρχαν πάρα πολλά υπό συζήτησιν για να εισαχθεί ο άνθρωπος στην θνητότητα με τη βία. Αυτό θα αντέκειτο στον ίδιο τον νόμο που είναι απαραίτητος για το σχέδιο. Σύμφωνα με το σχέδιο κάθε πνεύμα-τέκνο του Θεού θα ελάμβανε θνητό σώμα και θα δοκιμάζετο. Ο Αδάμ είδε ότι έτσι έπρεπε να είναι και έκανε την επιλογή του. «Ο Αδάμ έπεσε για να μπορέσουν να υπάρξουν οι άνθρωποι, και οι άνθρωποι υπάρχουν για να μπορέσουν να έχουν αγαλλίαση» (Νεφί Β΄ 2:25).
Ο Αδάμ και η Εύα έλαβαν το θάρρος να αυξηθούν και να πληθύνουν τη γη, όπως είχαν προσταχθεί να κάνουν. Η δημιουργία του σώματός τους κατ’ εικόνα Θεού, ως ξεχωριστή δημιουργία, ήταν υψίστης σημασίας για το σχέδιο. Η επακόλουθη πτώση τους ήταν ουσιώδης, αν έπρεπε να υπάρχει η κατάσταση θνητότητος και να προχωρήσει το σχέδιο.
Αναγκαιότητα της Εξιλεώσεως
Ο Νεφί περιέγραψε τι θα συνέβαινε στο σώμα και το πνεύμα μας αν δεν γινόταν «μια απέραντη εξιλέωση». «Το πνεύμα μας», είπε, «θα έπρεπε να είχε γίνει σαν [τον διάβολο]». (Βλέπε Νεφί Β΄ 9:7-10.)
Σπανίως χρησιμοποιώ τη λέξη απολύτως. Σπανίως ταιριάζει. Την χρησιμοποιώ τώρα – δύο φορές:
Χάριν της πτώσεως, η Εξιλέωση ήταν απολύτως ουσιώδης για να προχωρήσει η ανάσταση και να υπερνικηθεί ο θάνατος της θνητής φύσεως.
Η Εξιλέωση ήταν απολύτως ουσιώδης για να καθαρισθούν οι άνθρωποι από τις αμαρτίες και να υπερνικήσουν τον δεύτερο θάνατο, τον πνευματικό θάνατο, ο οποίος είναι ο αποχωρισμός από τον Πατέρα μας στους Ουρανούς, επειδή οι γραφές μας λέγουν οκτώ φορές ότι τίποτε ακάθαρτο δεν μπορεί να εισέλθει στην παρουσία του Θεού (Νεφί Α΄ 10:21, 15:34, Άλμα 7:21, 11:37, 40:26, Ήλαμαν 8:25, Νεφί Γ΄ 27:19, Μωυσή 6:57).
Αυτά τα λόγια των γραφών: «Μπορείς να διαλέξεις μόνος σου, γιατί δίνεται προς εσένα» (Μωυσή 3:17), εισήγαγαν τον Αδάμ και την Εύα και τους απογόνους τους σε όλους τους κινδύνους της θνητότητος. Στην θνητότητα οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να επιλέγουν και κάθε επιλογή επιφέρει μία συνέπεια. Η επιλογή που έκανε ο Αδάμ ενεργοποίησε τον νόμο της δικαιοσύνης, ο οποίος απαιτούσε η τιμωρία για ανυπακοή να είναι θάνατος.
Αλλά αυτά τα λόγια που ελέχθησαν στη δίκη, «Δεν θα είχες καμιά εξουσία εναντίον μου, αν δεν σου ήταν δοσμένη από πάνω» (Κατά Ιωάννην 19:11) απέδειξαν ότι η ευσπλαχνία ήταν σε ίση θέση. Ένας λυτρωτής εστάλη προκειμένου να πληρώσει το χρέος και να ελευθερώσει τους ανθρώπους. Αυτό ήταν το σχέδιο.
Ο υιός του Άλμα, ο Κορίαντον, σκέφθηκε ότι ήταν άδικο που η τιμωρία πρέπει να ακολουθεί την αμαρτία, που πρέπει να υπάρχει τιμωρία. Σε ένα βαθυστόχαστο μάθημα ο Άλμα δίδαξε το σχέδιο της απολυτρώσεως στους υιούς του και σε εμάς. Ο Άλμα έκανε λόγο για την Εξιλέωση και είπε: «Λοιπόν, μετάνοια δεν μπορούσε να επέλθει στους ανθρώπους παρά μόνο αν υπήρχε τιμωρία» (Άλμα 42:16).
Εάν η τιμωρία είναι το τίμημα που επιβάλλει η μετάνοια, τότε δεν είναι πολλά για την δωρεά της μετανοίας. Οι συνέπειες, ακόμη και οι οδυνηρές, μας προστατεύουν. Ένα τόσο απλό πράγμα όσο το κλάμα ενός παιδιού για έναν πόνο, όταν το δάκτυλό του αγγίξει τη φωτιά, μπορεί να μας το διδάξει αυτό. Εκτός από τον πόνο, το παιδί μπορεί να καεί.
Ευλογίες της μετανοίας
Προθύμως ομολογώ ότι δεν θα εύρισκα γαλήνη, ούτε ευτυχία ούτε ασφάλεια σε έναν κόσμο δίχως μετάνοια. Δεν γνωρίζω τι θα έπρεπε να κάνω, εάν δεν υπήρχε τρόπος για εμένα να σβήσω τα λάθη μου. Η αγωνία θα ήταν περισσότερη από αυτήν που θα μπορούσα να αντέξω. Μπορεί να είναι διαφορετικό με εσάς, αλλά όχι με εμένα.
Η Εξιλέωση έγινε. Πάντοτε προσφέρει αμνηστία από παραβάσεις και από τον θάνατο, εάν μετανοήσουμε. Η μετάνοια είναι η ρήτρα διαφυγής σε όλα αυτά. Η μετάνοια είναι το κλειδί με το οποίο μπορούμε να ξεκλειδώσουμε τη φυλακή από μέσα. Κρατούμε αυτό το κλειδί μέσα στα χέρια μας και είναι δική μας η ελευθέρα βούληση για να την χρησιμοποιήσουμε.
Πόσο υπερμέτρως πολύτιμη είναι η ελευθερία! Πόσο εντελώς πολύτιμη είναι η ελευθέρα βούληση.
Ο Εωσφόρος ποδηγετεί με πονηρούς τρόπους τις επιλογές μας, εξαπατώντας μας σχετικώς με τις αμαρτίες και τις συνέπειες. Αυτός και οι άγγελοί του μας βάζουν σε πειρασμό να είμαστε ανάξιοι, ακόμη και άνομοι. Αλλά δεν μπορεί –σε όλη την αιωνιότητα δεν μπορεί, με όλες του τις δυνάμεις δεν μπορεί– να μας καταστρέψει χωρίς τη δική μας συγκατάθεση. Εάν οι άνθρωποι είχαν λάβει την ελευθέρα βούληση χωρίς την Εξιλέωση, θα ήταν ολέθριο δώρο.
Δημιουργημένοι κατ’ εικόνα Του
Διδασκόμαστε στη Γένεση, στο Μωυσή, στο Αβραάμ, στο Βιβλίο του Μόρμον και στο ενδάωμα ότι το θνητό σώμα του ανθρώπου δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα του Θεού σε μία ξεχωριστή δημιουργία. Εάν η δημιουργία ήταν με άλλον τρόπον, δεν θα μπορούσε να υπάρχει η πτώση.
Εάν οι άνθρωποι ήταν απλώς ζώα, τότε η λογική ευνοεί την ελευθερία χωρίς την υπευθυνότητα.
Πόσο καλά γνωρίζω ότι ανάμεσα στους πολυμαθείς ανθρώπους είναι εκείνοι που κοιτούν στα ζώα και τις πέτρες προκειμένου να βρουν την καταγωγή του ανθρώπου. Δεν κοιτούν μέσα τους προκειμένου να βρουν το πνεύμα εκεί. Εκπαιδεύονται να μετρούν τα πράγματα με τον χρόνο, με χιλιάδες και με εκατομμύρια, και λέγουν ότι αυτά τα ζώα που αποκαλούνται άνθρωποι προήλθαν κατά τύχη. Και είναι ελεύθεροι να το κάνουν αυτό, επειδή η ελευθέρα βούληση είναι δική τους.
Αλλά η ελευθέρα βούληση είναι και δική μας. Κοιτάζουμε επάνω και στο σύμπαν βλέπουμε το έργο των χειρών του Θεού και μετρούμε τα πράγματα με εποχές, με αιώνες, με θεϊκές νομές, με αιωνιότητα. Τα πολλά πράγματα που δεν γνωρίζουμε, τα αποδεχόμεθα με την πίστη.
Αλλά αυτό το γνωρίζουμε! Ότι όλα σχεδιάσθηκαν «προτού να γίνει ο κόσμος» (Δ&Δ 38:1. Βλέπε, επίσης, Δ&Δ 49:17, 76:13, 39, 93:7, Αβραάμ 3:22-25). Τα γεγονότα από τη δημιουργία έως την τελική, εσχάτη σκηνή δεν βασίζονται στην τύχη· βασίζονται στην επιλογή! Σχεδιάσθηκε με αυτόν τον τρόπον.
Αυτό το γνωρίζουμε! Αυτήν την απλή αλήθεια! Εάν δεν υπήρχαν η δημιουργία και η πτώση, δεν θα υπήρχε η ανάγκη για Εξιλέωση ούτε για έναν Λυτρωτή να μεσολαβήσει για εμάς. Τότε ο Χριστός δεν θα χρειαζόταν να υπάρχει.
Σύμβολα της Εξιλεώσεως
Στη Γεθσημανή και τον Γολγοθά χύθηκε το αίμα του Σωτήρος. Αιώνες νωρίτερα το Πάσχα είχε εισαχθεί ως σύμβολο και τύπος των πραγμάτων που θα έρχονταν. Ήταν μία διάταξη που έπρεπε να τηρηθεί διά παντός. (Βλέπε Έξοδος 12.)
Όταν η μάστιξ του θανάτου διετάχθη επάνω στην Αίγυπτο, κάθε οικογένεια Ισραηλιτών προσετάχθη να πάρει έναν αμνό – πρωτογέννητο, αρσενικό, χωρίς ψεγάδι. Αυτός ο αμνός του Πάσχα εσφάγη χωρίς να σπάσουν οιαδήποτε οστά και το αίμα του σημάδεψε την πόρτα της οικίας. Ο Κύριος υποσχέθηκε ότι ο άγγελος του θανάτου θα προσπερνούσε τις οικίες που ήταν ούτως σημαδεμένες και δεν θα σκότωνε τους εντός της οικίας. Σώθηκαν από το αίμα του αμνού.
Μετά τη Σταύρωση του Κυρίου ο νόμος της θυσίας δεν απαιτούσε πλέον αιματοχυσία. Επειδή αυτό έγινε, όπως δίδαξε ο Παύλος τους Εβραίους «μια φορά για πάντα… μία θυσία υπέρ των αμαρτιών» (Προς Εβραίους 10:10, 12). Έκτοτε η θυσία έπρεπε να είναι καρδιά συντετριμμένη και πνεύμα μεταμελημένο – η μετάνοια.
Και το Πάσχα θα εορτάζετο διά παντός ως μετάληψη, στην οποία ανανεώνουμε τη διαθήκη του βαπτίσματός μας και μεταλαμβάνουμε σε ανάμνηση του σώματος του Αμνού του Θεού και του αίματός Του, το οποίο χύθηκε για εμάς.
Είναι σημαντικό ότι αυτό το σύμβολο επανεμφανίζεται στον Λόγο Σοφίας. Πέραν της υποσχέσεως ότι οι Άγιοι σε αυτήν την γενεά που υπακούν, θα έχουν υγεία και σπουδαίους θησαυρούς γνώσεως, είναι και το εξής: «Και εγώ, ο Κύριος, τους δίνω υπόσχεση, ότι ο καταστροφέας άγγελος θα τους προσπεράσει, όπως τα τέκνα του Ισραήλ, και δε θα τους θανατώσει» (Δ&Δ 89:21).
Δεν μπορώ να σας πω με αυτοκυριαρχία πώς αισθάνομαι για την Εξιλέωση. Αγγίζει τα βαθύτατα συναισθήματα ευγνωμοσύνης και υποχρεώσεως. Η ψυχή μου προσεγγίζει Εκείνον που την ηργάσθη – τον Χριστό, τον Σωτήρα μας, για τον οποίον είμαι μάρτυς. Καταθέτω μαρτυρία για Εκείνον. Είναι ο Κύριός μας, ο Λυτρωτής μας, ο Συνήγορός μας προς τον Πατέρα. Μας λύτρωσε με το αίμα Του.
Ταπεινώς διεκδικώ και για εμένα την Εξιλέωση του Χριστού. Δεν ντρέπομαι να γονατίσω προκειμένου να λατρεύσω τον Πατέρα μας και τον Υιό Του. Επειδή η ελευθέρα βούληση είναι δική μου και αυτό επιλέγω να κάνω!