Hoe kon ze hem vergeven?
Op zekere dag in 1961 toen ouderling Roger Slagowski en ik langs de deuren gingen in Wilhelmshaven (West-Duitsland), liet een oude weduwe ons binnen in haar sjofele flat. Ik was zo verbaasd dat ik haar vroeg of ze wel wist wie we waren. Ze verzekerde ons dat ze dat wist en dat ze op onze komst had gewacht.
Ze vertelde ons dat er decennia geleden, toen ze nog een jonge moeder was, twee zendelingen van de kerk aan de deur waren geweest. Omdat ze het druk had, had ze ze niet binnen gelaten. Ze had er echter geen goed gevoel over gehad en nam zich plechtig voor de zendelingen de volgende keer als ze langskwam wel binnen te laten.
Emma Henke had een helder verstand en luisterde aandachtig naar onze boodschap, maar ze keek ook vaak afwezig voor zich uit. Ze was aardig voor ons en had altijd iets lekkers voor ons klaar staan, maar we vroegen ons af of ze het belang van onze boodschap wel begreep. Ten slotte besloten we haar op het tweede plan te zetten en haar van tijd tot tijd een bezoekje te brengen als we in de buurt waren.
Een paar weken later gingen we weer bij haar langs. Tijdens ons gesprek kondigde Emma tot onze grote verrassing ineens aan dat ze zich wilde laten dopen!
Ze begon toen ook over haar moeilijke leven te vertellen. Aan het eind van de Eerste Wereldoorlog was haar pasgeboren dochtertje gestorven. In 1924 was een negenjarig dochtertje bezweken aan difterie. In de winter van 1941–1942 had ze haar laatste brief ontvangen van haar 21-jarige zoon, die aan het Russische front vocht. Niet lang daarna kreeg ze te horen dat hij was gesneuveld.
Emma’s echtgenoot, Hugo, had geen goed woord over gehad voor de nazibeweging. Zij smeekte hem vaak om voorzichtiger te zijn. Vroeg op een dag in 1944 had een radiowagen van de overheid een signaal van de British Broadcasting Corporation opgevangen en herleid naar het huis van de Henkes. De Gestapo was binnengevallen en had hem gearresteerd. Hij werd naar een concentratiekamp bij Hamburg gestuurd. Emma en hun laatste kind, een jonge zoon, werden aan hun lot overgelaten.
Emma zocht de plaatselijke nazibeambte op die verantwoordelijk was voor de inhechtenisneming van haar man en smeekte hem op haar knieën haar man vrij te laten. Tevergeefs. In maart 1945 bereikte haar het bericht dat Hugo niet meer in leven was. De beambte was nadien tot een levenslange gevangenisstraf veroordeeld, maar was kort voordat we op Emma’s deur klopten, vrijgekomen. Ze zei dat ze hem vaak door de stad zag rijden in een dure, nieuwe auto. Op de dag dat ze om de doop vroeg, had ze eindelijk de kracht gevonden om hem te vergeven dat hij haar man had laten afvoeren en haar smeekbeden naast zich neer had gelegd. Het was haar gelukt om het oordeel aan de Heer te laten.
Emma werd een getrouw lid van de kerk en vond grote vreugde en troost in de waarheden van het herstelde evangelie. In november 1966, toen ze zich naar de ZHV haastte is ze op een plein in Wilhelmshaven in elkaar gezakt en overleden aan een hartaanval.
Zuster Henke weigerde verbitterd te raken over alle tegenspoed in haar leven en stierf vrij van wrok. Deze lieve zuster heeft vast en zeker een heerlijk weerzien gehad met haar dierbaren.