De weg naar de tempel
Hoewel de leden verschillende wegen zijn ingeslagen, merken de heiligen der laatste dagen in Oekraïne dat alle rechtschapen wegen naar de tempel leiden.
Wie ervoor kiezen om voor dag en dauw over de Kiltsevaweg in Kiev naar de Kievtempel te rijden, hebben een relatief rustige reis. Uit de ochtendmist doemen slechts een paar koplampen van auto’s op, die behendig om de gaten in het wegdek heen slingeren.
Het schijnsel van de tempel in de verte fungeert als een baken en leidt de tempelbezoekers precies naar de juiste plek.
Hoewel sommigen het geluk hebben dat ze deze serene route naar de tempel kunnen volgen sinds die in augustus 2010 is ingewijd, kunnen anderen erover meepraten dat hun route naar de tempel niet zo rustig is.
Als de dag aanbreekt en de zon boven de horizon verschijnt, stroomt de Kiltsevaweg vol met auto’s en bussen. Nu de weg vol voertuigen is, wordt de eens zo serene route een rumoerige parkeerplaats.
Veel tempelgangers weten dat het drukke verkeer nou eenmaal bij de reis naar de tempel hoort en bewegen zich stapvoets voort tot ze voor de zoveelste keer tot stilstand komen. De tempel blijft de bestemming, maar de reis vordert slechts langzaam.
Anderen nemen een andere route. Achter de tempel bevindt zich een netwerk van zandwegen en achterafstraatjes. De weg is niet duidelijk gemarkeerd en de bestuurders kunnen makkelijk de verkeerde kant op gaan. Maar als de bestuurder opkijkt, kan hij of zij de tempelspits zien, die ook hier fungeert als baken en allen uitnodigt om naar de tempel te komen.
De geestelijke paden die de leden in Oekraïne hebben genomen om het huis van de Heer te bereiken, lijken ook op de wegen rond de tempel.
Hoewel sommige jonge leden gezegend zijn doordat ze opgegroeid zijn in de kerk en nu in staat zijn om de Kievtempel te bezoeken voor hun eigen verordeningen, hebben veel anderen zich door geestelijke files heen moeten worstelen om hier te komen.
De tempel, in 1998 aangekondigd door president Gordon B. Hinckley (1910–2008), werd voltooid in 2010. In die twaalf jaar zijn veel leden op het enge — zij het enigszins langzame — pad gebleven, geduldig wachtend tot de tempel af was. Anderen hebben andere paden genomen en hebben daarmee hun tempeldoelen tijdelijk uit het zicht verloren.
Hoewel de geestelijke paden die de leden naar de tempel nemen verschillen, ondervinden getrouwe leden in Oekraïne dat alle rechtschapen wegen hen terug naar de tempel voeren.
Het smalle pad
Veel jongvolwassen leden in Oost-Europa zijn op jonge leeftijd naar het evangelie geleid. Deze vroege evangeliekennis heeft hen niet alleen in staat gesteld om van jongs af aan een getuigenis te bouwen, maar ook een sterk voornemen te ontwikkelen om in de tempel te trouwen.
Zowel Nikolai Tsjemezov als zijn vrouw, Asiya, uit de wijk Kharkivs’kije, maakten in hun jeugd kennis met het evangelie — Nikolai als jongen van acht en Asija als tiener.
‘Sinds mijn doop heb ik altijd geweten dat het plan van mijn hemelse Vader het pad van verhoging was’, zegt broeder Tsjemezov. ‘De leringen van de kerk over de goddelijke zending van het gezin zijn altijd belangrijk voor me geweest.’
Zuster Tsjemezova besefte ook al jong hoe belangrijk een eeuwig gezin was. ‘Toen ik als jongevrouw naar de kerk ging, leerde ik hoe belangrijk het is om heilige tempelverbonden aan te gaan’, zegt ze. ‘Ik heb altijd gedroomd van een tempelhuwelijk, en heb altijd geprobeerd om dat waardig te zijn.’
Het paar ging in 2009 voor het eerst daten. Toen de liefde opbloeide en de gesprekken zich op een huwelijk begonnen te richten, wisten de twee al wat hun volgende stap zou zijn. ‘Toen bekend werd dat de Kievtempel in augustus 2010 zou worden ingewijd, besloten we om ons daar te laten verzegelen’, zegt zuster Tsjemezova.
‘Het is goed dat we niet lang hoefden te wachten’, voegt broeder Tsjemezov daar aan toe.
Het huwelijk van het paar werd op 1 september 2010 verzegeld.
‘Het was de heerlijkste dag van mijn leven’, zegt broeder Tsjemezov. ‘Ik voelde me gezegend toen ik de hand van mijn lieve Asija nam en haar naar het huis van de Heer voerde. Ik kan gerust zeggen dat die dag mijn droom uitkwam: de droom om een eeuwig gezin te stichten.’
De omweg
Hoewel het pad naar een eeuwig huwelijk voor Petr en Adalina Mikhailenko uit de wijk Vinohradars’kiji net zo smal is, hebben ze een omweg gemaakt. De familie Mikhailenko was een van de eerste in Oekraïne die lid van de kerk werd. Zij lieten zich in 1993 dopen, slechts twee jaar na de stichting van de eerste gemeente in Kiev.
Desondanks weerhielden de afstand naar een tempel en andere factoren het echtpaar er vele jaren van om zich te laten verzegelen. Maar ze lieten zich er niet door van weerhouden om toegewijd te zijn aan elkaar en aan hun droom van een eeuwig huwelijk.
‘Ik wachtte geduldig op de tempel’, zegt broeder Mikhailenko. ‘We hebben nooit overwogen om de kerk te verlaten. Het pad is altijd duidelijk geweest.’
Toen president Thomas S. Monson in augustus 2010 de tempel had ingewijd, kon het paar nauwelijks wachten om zich te laten verzegelen. ‘We arriveerden op de dag van onze verzegeling zo vroeg dat de tempel nog niet eens open was’, zegt zuster Mikhailenko.
Het echtpaar was niet alleen. Veel medeleden uit de wijk gingen die dag ook naar de tempel en waren blij dat ze konden delen in de vreugde van broeder en zuster Mikhailenko.
‘De verzegeling was geweldig’, zegt zuster Mikhailenko. ‘We hadden het gevoel dat we onze partner nooit meer lief hadden gehad dan op dat moment.’
Dat gevoel van liefde heeft sindsdien standgehouden. ‘Het heeft beslist verschil uitgemaakt in onze relatie’, zegt broeder Mikhailenko. ‘We zijn al zo lang getrouwd, maar het voelt nu heel anders. We willen meer voor elkaar doen, en we doen het met meer liefde.’
Terug op het pad
Andrei en Valentina Dudka uit de wijk Vinohradars’kie maakten in 2003 door hun buren kennis met het evangelie. Toen ze wekenlang zendelingenlessen hadden gevolgd, besloot het paar lid te worden van de kerk.
Hoewel het echtpaar Dudka opgewonden was over de evangeliewaarheden die ze leerden, zoals de noodzaak om in deze tijd tempels te hebben, en de kans op eeuwige gezinsbanden, werden ze geleidelijk toch inactief. ‘We vonden gewoon redenen om niet naar de kerk te gaan’, zegt zuster Dudka. ‘We lieten gewoon allerlei hindernissen toe — bijvoorbeeld dat we te moe waren, of dat er een tv-programma was dat we wilden zien.’
Toen ze niet meer actief waren, had dit echter wel een negatief effect op hun geluk. ‘Toen we niet meer naar de kerk gingen, begonnen we echt verschil te zien tussen het kerkelijke leven en het wereldse leven’, zegt broeder Dudka. ‘We waren niet gelukkig.’
Ongeveer vier maanden nadat ze gestopt waren met naar de kerk gaan, bereikte zuster Dudka het breekpunt. ‘Op een zondag zei ik: “Als ik vandaag niet ga, overleef ik dat misschien niet”’, zegt ze. ‘Ik voelde me alsof ik dagenlang geen water had gedronken. Ik had dat water nodig.’
Toen zuster Dudka weer actief was geworden, bad ze geduldig en moedigde haar man aan om weer met haar mee naar de kerk te gaan. Ongeveer een half jaar nadat ze weer naar de kerk was gegaan, begon haar man ook weer mee te gaan.
‘Mijn vrouws gebeden hadden hun uitwerking op mij’, zegt broeder Dudka. ‘Ik besefte dat ik als Melchizedeks-priesterschapsdrager de verantwoordelijkheid had om actief te zijn in de kerk. Ik erkende dat ik niets kon zonder God.’
Toen de Dudka’s weer naar de kerk gingen, begonnen ze aan de heilsverordeningen van de tempel te denken. Het echtpaar verheugde zich met de andere heiligen der laatste dagen in Oekraïne toen in 2007 de eerste spade voor de bouw van de tempel werd gestoken.
‘Toen ze aan de bouw van de tempel begonnen, gingen we er vaak langs om naar de werkzaamheden te kijken’, zegt broeder Dudka.
‘Ik sprong een gat in de lucht toen ik ze de eerste steen zag leggen’, voegt zuster Dudka eraan toe.
Toen de engel Moroni op de spits van de tempel werd geplaatst, omhelsden veel heiligen elkaar en werden er veel tranen vergoten, vooral onder de Dudka’s.
‘Toen ze eindelijk klaar waren met de bouw van de tempel, was het zo’n opluchting om te weten dat we in aanmerking kwamen om hem te betreden’, zegt broeder Dudka.
Het echtpaar Dudka zegt dat hun tempelverzegeling ze heeft geholpen om het leven in een eeuwig perspectief te zien. ‘Je begrijpt dat je gezin meer inhoudt dan alleen je echtgenoot en jezelf — nu hoort de Heer er ook bij’, zegt zuster Dudka. ‘We zien elkaar nu met eeuwige ogen.’
Van boven naar beneden: Asija en Nikolai Tsjemezov lieten zich drie dagen na de inwijding van de Kievtempel aan elkaar verzegelen. Petr en Adalina Mikhailenko zijn dankbaar dat hun kleindochter, Masha, kan uitzien naar de tempelgang in haar eigen land. Andrei en Valentina Dudka bezochten de tempel vaak tijdens de bouw.
Foto Marina Lukach
Boven: foto geplaatst met toestemming van de familie Tsjemezov; overige foto’s Chad E. Phares