Aangetrokken door de tempel
Veel mensen worden onmiddellijk in hun hart getroffen door de tempel.
Voordat ik als lid van het Tweede Quorum der Zeventig werd geroepen, waren mijn vrouw en ik enkele jaren werkzaam in de Braziliaanse Campinastempel en de São Paulotempel. In beide tempels verbaasde het me vaak dat mensen die langs de tempel reden er zo door werden aangetrokken dat ze stopten, naar binnen gingen en om informatie vroegen.
Als ze binnenkwamen, vertelden we ze dat ze pas verder naar binnen konden als ze zich daar op de juiste wijze op hadden voorbereid. Vervolgens legden we het doel van de tempel en enkele fundamentele evangelieleerstellingen uit, en vroegen we ze of ze met de zendelingen wilden praten. Voor veel goede mensen doet de tempel geweldig zendingswerk omdat het rechtstreeks het hart van mensen kan raken.
Mijn vrouw, Elizabeth, en ik weten uit eigen ervaring hoe sterk die gevoelens zijn. Bijna veertig jaar geleden begon een goede vriend en collega die lid van de kerk was in gesprekken met ons terloops het evangelie te noemen. Hij stuurde enkele keren zendelingen naar ons toe. We vonden de zendelingen aardig en stemden ermee in om de zendelingenlessen te volgen, maar we waren eigenlijk niet geïnteresseerd in hun leringen.
Maar dat veranderde in oktober 1978 toen mijn collega ons en enkele andere vrienden uitnodigde om mee te gaan naar de open dagen van de São Paulotempel. Hij huurde op eigen kosten enkele busjes om zijn vrienden mee te nemen naar de tempel, die ongeveer tachtig kilometer bij ons vandaan was.
Toen Elizabeth de doopruimte betrad, had ze een gevoel dat ze nog nooit eerder had gehad. Later herkende ze het als de Heilige Geest. Dat gevoel gaf haar veel vreugde. Op dat moment wist ze dat de kerk waar was en dat ze er lid van wilde worden.
Ik kreeg aan het eind van de rondleiding een soortgelijk gevoel toen we naar de verzegelkamer gingen en hoorden over de leer van het eeuwige gezin. Die leer raakte me. Ik had succes in mijn beroep, maar ik voelde al heel lang een leegte van binnen. Ik wist niet hoe ik die leegte moest opvullen, maar ik had het gevoel dat het iets met het gezin te maken had. In die verzegelkamer begonnen de puzzelstukjes in mijn gedachten en mijn hart op hun plek te vallen.
Binnen enkele dagen namen de zendelingen weer contact met ons op. Die keer wilden we hun boodschap graag horen.
Ze moedigden ons aan om vurig over de waarheid te bidden. Ik besloot dat dit de enige manier was waarop ik kon bidden. Ik wist dat ik pas kon besluiten om lid te worden van de kerk als ik een echt getuigenis had. Ik wilde heel graag mijn hemelse Vader vragen om een bevestiging en was ervan overtuigd dat Hij me antwoord zou geven. Ik vertelde Hem over de diepste verlangens van mijn hart en vroeg Hem om me een antwoord te geven dat me de verzekering zou geven dat lid worden van de kerk de juiste beslissing was.
De week daarop zat de vriend die ons had uitgenodigd voor de open dagen van de tempel achter me in de zondagsschool. Hij leunde naar voren en zei wat tegen me. Wat hij zei, was precies dat waar ik om had gebeden. Ik twijfelde er niet aan dat onze hemelse Vader door hem tot mij sprak. Ik was destijds een strenge, harde man, maar mijn hart smolt en ik begon te huilen. Toen mijn vriend was uitgesproken, vroeg hij mijn vrouw en mij of we ons wilden laten dopen. We namen de uitnodiging aan.
Op 31 oktober 1978, minder dan een maand na ons bezoek aan de São Paulotempel, werden we gedoopt en bevestigd. De volgende dag gingen we naar de tweede inwijdingsdienst in de São Paulotempel. Een jaar later keerden we er terug met onze twee zoons en lieten ons als gezin aan elkaar verzegelen. Alledrie die gelegenheden waren mooie, gedenkwaardige momenten. We hebben die gevoelens in de loop der jaren in stand gehouden met geregelde aanbidding in de tempel.
Tot op de dag 28 jaar na onze doop stonden mijn vrouw en ik weer in de São Paulotempel. Ik was net geroepen als tempelpresident. Het was een ontroerende ervaring voor ons om door het huis van de Heer te lopen en opnieuw de gevoelens te krijgen die tot onze bekering hadden geleid.
De tempel blijft mij en mijn vrouw erg gelukkig maken. Als we een jong echtpaar naar de tempel zien komen om zich voor eeuwig te laten verzegelen, hebben we sterke gevoelens van hoop.
Veel mensen over de hele wereld zijn er aan toe om de boodschap van het evangelie te horen. Zij dorsten naar hetzelfde als ik dertig jaar geleden. De tempel en de tempelverordeningen kunnen die dorst lessen en de leegte in die mensen opvullen.
Foto Laureni Fochetto