Waar kan ik zo’n tijdschrift krijgen?
Sharon Rather, Nevada (VS)
Op reis met mijn gezin van de Amerikaanse staat Nevada naar Alaska knoopte ik een gesprekje aan met een lange, vriendelijke dame aan de andere kant van het gangpad.
Ze vroeg me waar ik heenging, en ik vertelde dat we naar Juneau in Alaska gingen om onze zoon en zijn gezin te bezoeken. Ze vertelde dat ze uit Las Vegas kwam. En ze werd emotioneel toen ze eraan toevoegde dat ze naar Juneau ging om met haar schoonfamilie een herdenkingsdienst bij te wonen voor haar man, met wie ze twintig jaar getrouwd was geweest. Hij was kort geleden gestorven aan kanker.
Ik keek naar de dame aan de andere kant van het gangpad en bedacht hoe blij ik was dat ik het heilsplan kende en dat ik tempelwerker was in de Las Vegastempel. Ik vroeg me af wat ik kon doen om deze vrouw op te beuren.
En plotseling herinnerde ik me een uitspraak van Joseph Smith die ik in de ZHV had uitgedeeld. Bij de oprichting van de zustershulpvereniging merkte hij op: ‘[De zusters van de ZHV] schieten de vreemdeling te hulp; zij gieten olie en wijn in het gewonde hart van de verdrukte; zij drogen de tranen van de wees en schenken het hart van de weduwe vreugde.’ (Leringen van kerkpresidenten: Joseph Smith, [2007], p. 486.)
Ik keek nog eens naar haar. Ik zag een vreemdeling die van haar stuk was, een weduwe met een gewond hart. Ik herinnerde me dat ik eerder die dag in de Ensign van juli 2011 had gelezen. Daar stonden enkele opbeurende artikelen, en ik meende dat die haar misschien wat bemoediging en troost konden bieden.
Ik vatte al mijn moed samen, sloeg het tijdschrift open bij een artikel en vroeg haar om het te lezen. Ik keek nauwlettend naar haar en tot mijn verbazing las ze elke zin — en heel aandachtig. Toen ze klaar was, las ze nog een artikel.
Blijkbaar had iets wat ze had gelezen haar geraakt. Ze drukte het tijdschrift stevig tegen haar borst en veegde een traan uit haar oog.
‘Waar kan ik zo’n tijdschrift krijgen?’ vroeg ze. Ik zei dat ze het mocht houden. Toen las ze nog wat.
Bij aankomst in Juneau pakte ze mijn hand vast, keek me recht in de ogen en zei: ‘Dankuwel.’
Ik leerde daardoor een belangrijke les. We worden omringd door vreemden met een gewond hart die een woord van bemoediging nodig hebben, en die we moeten vertellen wat wij als heiligen der laatste dagen weten.