Het gezin: de school van het leven
We leren in het gezin — de plek die een hemel op aarde kan worden.
Sommige ouders verontschuldigen zichzelf voor fouten die ze thuis hebben gemaakt en geven als reden dat er geen school voor ouders is.
In werkelijkheid bestaat zo’n school wel en het kan de beste school ter wereld zijn. Die school heet het gezin.
Als ik op de vleugels van mijn herinnering terugvlieg naar het verleden, komen er dierbare momenten in mij op die ik met mijn vrouw heb gehad. Terwijl ik die herinneringen aan u vertel, moet u misschien wel aan uw eigen ervaringen denken — zowel fijne als trieste. We leren van al onze ervaringen.
1. De tempel is de juiste plek
Toen ik van mijn zending terugkeerde, ontmoette ik een prachtige jonge vrouw met lang zwart haar tot aan haar taille. Ze had grote, reebruine ogen en een aanstekelijke glimlach. Ze won mijn hart vanaf het eerste moment dat ik haar zag.
Mijn vrouw had zich voorgenomen om in de tempel te trouwen, hoewel de dichtstbijzijnde tempel toen 6400 kilometer van ons verwijderd was.
De huwelijksceremonie van ons burgerlijk huwelijk was zowel vreugdevol als triest, want we werden gehuwd met een vervaldatum. De ambtenaar zei: ‘En nu verklaar ik u man en vrouw,’ maar direct daarna zei hij: ‘totdat de dood u scheidt.’
Dus we brachten offers en kochten een enkele reis naar de Mesatempel in Arizona.
In de tempel knielden we aan het altaar en een bevoegde dienstknecht sprak de woorden uit waar ik naar snakte en waardoor wij man en vrouw voor tijd en alle eeuwigheid werden.
Op zondag nam een vriend ons mee naar de zondagsschool. Vóór de les stond hij op en stelde ons aan de klas voor. Toen de les afgelopen was kwam er een broeder naar me toe, die mij een hand gaf en daarbij twintig dollar in mijn hand achterliet. Kort daarna kwam er nog een broeder naar me toe en gaf mij tot mijn verbazing ook een bankbiljet. Ik keek gauw naar mijn vrouw aan de andere kant van het lokaal en riep: ‘Blanquy, geef iedereen een hand!’
Al gauw hadden we genoeg geld om naar Guatemala terug te keren.
‘In de celestiale heerlijkheid zijn drie hemelen of graden;
‘En om de hoogste te verwerven, moet een mens tot deze orde van het priesterschap toetreden.’1
2. Voor ruzie zijn er twee nodig
Een van de motto’s van mijn vrouw was altijd: ‘Voor ruzie zijn er twee nodig, en ik ben niet een van die twee.’
De Heer heeft de eigenschappen die onze omgang met andere mensen moeten aansturen duidelijk uiteengezet. Ze zijn overreding, lankmoedigheid, mildheid, zachtmoedigheid en ongeveinsde liefde.2
Lichamelijke mishandeling komt in bepaalde culturen steeds minder vaak voor en daar zijn we blij mee. Emotionele mishandeling hebben we daarentegen nog lang niet uitgebannen. De schade die voortkomt uit die vorm van mishandeling bevindt zich in ons geheugen, verwondt onze persoonlijkheid, zaait haat in ons hart, vermindert ons gevoel van eigenwaarde en vervult ons met angst.
Aan de ceremonie van het celestiale huwelijk deelnemen is niet genoeg. We moeten ook een celestiaal leven leiden.
3. Een zingend kind is een gelukkig kind
Dat is ook een motto van mijn vrouw dat ze vaak uitspreekt.
De Heiland begreep het belang van gewijde muziek. De Heiland begreep het belang van gewijde muziek. In de Schriften staat: ‘En na de lofzang gezongen te hebben, vertrokken zij naar de Olijfberg.’3
En sprekend tot de profeet Joseph heeft Hij gezegd: ‘Want mijn ziel schept genoegen in het gezang des harten; ja, het gezang der rechtvaardigen is Mij een gebed, en het zal verhoord worden met een zegen op hun hoofd.’4
Het is ontroerend om een kleintje, dat dit van zijn ouders heeft geleerd, ‘Ik ben een kind van God’5 te horen zingen.
4. Ik wil een knuffel van je
De woorden ‘ik hou van je’, ‘dankjewel’ en ‘vergeef me’ zijn een balsem voor de ziel. Ze veranderen tranen in een glimlach. Ze verschaffen troost aan de belaste ziel en bevestigen de tedere gevoelens van ons hart. Zoals planten verpieteren bij gebrek aan kostbaar water, zo ook kwijnt onze liefde weg en sterft af als we liefelijke woorden en daden terzijde leggen.
Ik herinner me de tijd nog dat we liefdesbrieven met de gewone post verstuurden, hoe we een paar kwartjes apart legden om onze geliefden vanuit een telefooncel te bellen, of tekeningen maakten en liefdesgedichten schreven op doodgewoon papier.
Dit klinkt nu allemaal als materiaal voor een museum!
De technologie biedt ons nu de kans om wonderen te verrichten. Hoe gemakkelijk is het niet om je liefde en dank in een sms’je te uiten! Jongeren doen het voortdurend. Ik vraag me af of we dergelijke mooie gewoonten voortzetten als we ons eigen gezin zijn begonnen. Een sms’je dat ik onlangs van mijn vrouw ontving, luidt als volgt: ‘Een knuffel is als de hemel, een kus als de zon en een avond als de maan. Fijne dag. Ik hou van je.’
Ik kan het niet helpen, maar ik ben in de zevende hemel als ik zo’n boodschap krijg.
Onze hemelse Vader is een volmaakt voorbeeld van het uiten van liefde. Toen Hij zijn Zoon voorstelde, gebruikte Hij deze woorden: ‘Deze is mijn Zoon, de geliefde, in wie Ik mijn welbehagen heb.’6
5. Ik houd van het Boek van Mormon en van mijn Heiland, Jezus Christus
Ik ben geraakt als ik zie hoe mijn vrouw elke dag het Boek van Mormon leest. Als ze zit te lezen, kan ik haar getuigenis voelen door de vreugde in haar gezicht te observeren als ze de gedeelten leest die van de zending van de Heiland getuigen.
De woorden van onze Heiland zijn zo wijs: ‘Gij onderzoekt de Schriften, want gij meent daarin eeuwig leven te hebben, en deze zijn het, welke van Mij getuigen.’7
Hierdoor geïnspireerd zei ik tegen mijn kleindochter, Raquel, die net had leren lezen: ‘Hoe zou je het vinden een doel te stellen om het Boek van Mormon te lezen?’
Haar antwoord was: ‘Maar opa, dat is erg moeilijk. Het is een dik boek.’
Toen vroeg ik haar om mij een bladzijde voor te lezen. Ik pakte mijn stopwatch en nam de tijd op. Ik zei: ‘Het duurde maar drie minuten en het boek heeft 642 bladzijden, dus dat kost je 1.926 minuten.’
Dat had haar nog meer kunnen afschrikken, dus deelde ik dat aantal door zestig minuten en zei dat het maar tweeëndertig uur zou duren om het te lezen — minder dan anderhalve dag!
Toen zei ze tegen me: ‘Dat is een makkie, opa.’
Uiteindelijk deden Raquel, haar broertje Esteban en andere kleinkinderen er wat langer over, want dit is een boek om in de geest van gebed en overdenking te lezen.
Als wij ons in de Schriften leren verheugen, dan zullen we ten slotte net als de schrijver van de psalmen uitroepen: ‘Hoe aangenaam zijn uw redenen voor mijn verhemelte, meer dan honig voor mijn mond.’8
6. De Schriften kennen is niet genoeg; we moeten ernaar leven
Ik weet nog dat ik als teruggekeerde zendeling die ijverig de Schriften had bestudeerd, dacht alles te weten. Tijdens onze verkering bestudeerden Blanquy en ik de Schriften samen. Ik gebruikte mijn aantekeningen en verwijzingen om haar deelgenoot te maken van mijn kennis van het evangelie. Toen we getrouwd waren, kwam ik door wat ik van haar leerde tot een belangrijk inzicht: ik had haar misschien wel in het evangelie onderwezen, maar zij leerde mij hoe ik ernaar moest leven.
Toen de Heiland zijn bergrede afrondde, gaf Hij deze wijze raad: ‘Een ieder nu, die deze mijn woorden hoort en ze doet, zal gelijken op een verstandig man, die zijn huis bouwde op de rots.’9
Zij die de celestiale beginselen uit de Schriften naleven, geven troost aan wie lijden. Zij brengen vreugde aan wie terneergedrukt zijn, richting aan wie verdwaald zijn, vrede aan wie verontrust zijn en leiding aan wie naar waarheid zoeken.
Samengevat:
-
De tempel is de juiste plek.
-
Voor ruzie zijn er twee nodig, en ik ben niet een van die twee.
-
Een zingend kind is een gelukkig kind.
-
Ik wil een knuffel van je.
-
Ik houd van het Boek van Mormon en van mijn Heiland, Jezus Christus.
-
De Schriften kennen is niet genoeg; we moeten ernaar leven.
Dergelijke lessen leren we in het gezin — de plek die een hemeltje op aarde kan worden.10 Ik getuig dat het evangelie van Jezus Christus en het plan van onze hemelse Vader ons duidelijke aanwijzingen in dit leven en de belofte van het eeuwige leven verschaffen. In de naam van Jezus Christus. Amen.