De les achter het spreekgestoelte
Jeff Fullmer (Idaho, VS)
Toen ik een keer in de avondmaalsdienst achter de diakenen zat, was ik vóór de openingslofzang alleen maar bezig met een van de diakenen die zijn lange stropdas niet goed gestrikt had en zijn verkreukelde overhemd niet in zijn broek had. Ik vond dat iemand hem had moeten helpen. Tenslotte moeten de diakenen de Heiland in daad en voorkomen vertegenwoordigen als ze het avondmaal ronddienen.
Na een tijdje dacht ik niet meer aan hem. Nadat de diakenen het avondmaal hadden rondgediend, werden er toespraken gehouden. De tweede spreekster was de moeder van de jongeman. Ze sprak over haar bekering, de moeilijkheden in haar jeugd en de problemen die ze als alleenstaande moeder had. Het was een mooie toespraak en ze barstte in tranen uit. Ze ging huilend zitten terwijl het wijkkoor op het podium plaatsnam om te zingen.
Op dat moment stond haar zoon op, die met de scheve stropdas en het gekreukelde overhemd, en liep het podium op. Hij sloeg zijn arm om zijn moeder heen en hurkte naast haar om haar te troosten. Ik kreeg tranen in mijn ogen door het schouwspel dat zich aan mij ontvouwde. Het ontroerde mij. Maar toen voelde ik opeens schaamte bij mij opkomen. Daar zat ik dan in mijn driedelig kostuum, met mijn perfect gestrikte das en mijn gepoetste zwarte schoenen. Ik besefte dat mij iets volledig ontgaan was toen ik me op het avondmaal voorbereidde.
De jongeman en zijn moeder kwamen van het podium af en gingen samen in de zaal zitten, waarna het koor begon te zingen. Ik zat daar maar en kon me maar niet op de muziek concentreren, omdat de onuitgesproken les van deze diaken een oorverdovende boodschap van christelijke liefde in mijn hart schetterde.
Hij was met zoveel tederheid en zorg te werk gegaan. Zijn gezicht verried niet de minste mate van schaamte, alleen maar reine liefde. De daaropvolgende toespraken vanaf het spreekgestoelte waren goed, maar de les achter het spreekgestoelte zal ik nooit meer vergeten.