De jongemannen van tegenwoordig hebben een rechtschapen voorbeeld nodig
Een rechtschapen voorbeeld kan tieners in een van de kritiekste periodes van hun leven enorm tot zegen zijn.
Aan de middelbare school had Todd Sylvester twee doelen: een geweldige basketbalspeler worden en op school bekend staan als het grootste fuifnummer.
Todd was veertien jaar toen hij begon te drinken en drugs te gebruiken. Hij was geen lid van de kerk en zijn ouders leerden hem ‘op geen enkele manier’, zoals hij het uitdrukt, hoe hij zich moest gedragen. In de loop der jaren verknoeiden zijn drugs- en alcoholverslaving zijn ooit veelbelovende basketbalcarrière en veroorzaakten een neerwaartse spiraal, aan het eind waarvan hij zelfmoord overwoog.
Helaas zijn er elementen van Todds verhaal te herkennen in het leven van veel jongemannen in deze tijd, zelfs onder leden van de kerk. Maar Todd ontbrak iets dat de jongemannen in de kerk wél hebben: rechtschapen voorbeelden. Volwassen kerkleiders kunnen tieners in een van de kritiekste periodes van hun leven enorm tot zegen zijn. Vanwege zijn achtergrond probeert Todd, die op 22-jarige leeftijd lid van de kerk is geworden, nu een positief voorbeeld te zijn voor de jongeren in zijn wijk.
Broeder Sylvesters ommekeer kwam toen hij op zijn moeilijkste moment een eenvoudig gebed uitsprak: ‘God, ik heb hulp nodig.’ Anderhalve maand later belde een oude vriend, een lid van de kerk, hem en zei: ‘Todd, ik had de ingeving om je te zeggen dat we je hulp nodig hebben. […] Jij gaat een heleboel mensen helpen, vooral jongeren en jeugd.’
Enkele jaren later, na zijn doop en tempelhuwelijk, werd broeder Sylvester geroepen voor een taak in het jongemannenprogramma — een roeping die ertoe zou leiden dat hij de jongemannen veertien jaar lang diende.
Met zijn verleden als motivatie hielp broeder Sylvester in zijn roeping de jongemannen en vond hij een manier om zich in te leven in de dingen waar hij de jongens mee zag worstelen. ‘Ik denk dat de meeste kinderen bang zijn om te vertellen waar ze het moeilijk mee hebben’, zegt hij. ‘Maar ik vertelde ze elk jaar mijn verhaal. Ik denk dat ze zich daardoor op hun gemak voelden en naar me toe durfden te komen om te zeggen: “Luister, ik heb problemen met porno of drank of zelfmoordgedachten.”’ Broeder Sylvester kon ze steunen in hun bekeringsproces, inclusief gesprekken met de bisschop.
Leiders die luisteren en met liefde op jongeren reageren die kritieke momenten meemaken, kunnen een sterke band met de jongeren krijgen die hen helpt om hun identiteit vorm te geven. Mat Duerden, assistent-docent aan de Brigham Young University met een doctorstitel in de ontwikkeling van jongeren, zegt: ‘In de puberteit ontwikkelt [iemand] een eigen identiteit: waarden, overtuigingen, rollen enzovoorts. Dat is een verkenningsproces. Reacties van leeftijdgenoten, ouders of andere volwassenen maken deel uit van dat proces, en als die reacties van een gerespecteerde en gewaardeerde volwassene komen, kan dat een sterke uitwerking hebben.’
Broeder Duerden vervolgt: ‘Een mentor heeft de grootste invloed als de relatie is gegrondvest op wederzijds respect en de jongere het gevoel heeft dat dit iemand is die echt om hem geeft, ongeacht zijn uiterlijk of taalgebruik.’
‘De meeste jongens verlangen naar een relatie met hun vader’, aldus broeder Sylvester. ‘Als ze die niet hebben, is het beste alternatief een andere man in hun leven te hebben met wie ze kunnen praten en ideeën uitwisselen zonder veroordeeld, bespot of bekritiseerd te worden wegens hun problemen. Ik verving hun vader niet, maar ik wilde er voor ze zijn zodat ze gezonde gesprekken met me konden hebben.’
Hoewel volwassen kerkleiders een kritieke rol kunnen spelen als mentor voor tieners, hebben profeten en apostelen gezegd dat ouders de voornaamste voorbeelden zijn voor jongeren. Ouderling M. Russell Ballard van het Quorum der Twaalf Apostelen heeft bijvoorbeeld gezegd: ‘Vaders, u bent het belangrijkste model van mannelijkheid voor uw zoons. U bent hun betekenisvolste mentor, en geloof het of niet, u bent op veel manieren hun held. Uw woorden en uw voorbeeld hebben grote invloed op hen’ (‘Vader en zoon: een opmerkelijke relatie’, Liahona, november 2009, p. 47.)
Geen van de sterke banden die broeder Sylvester met de jongemannen schiep, ontstond onmiddellijk: hij moest die banden ontwikkelen door jaren van dienstbetoon. Van de twintig jongemannen die hij onderwees, zijn er zeventien op zending gegaan. Ten minste vijf van hen waren niet van plan om een zending te vervullen voordat ze met broeder Sylvester te maken kregen.
‘De reden waarom ik slaagde in mijn omgang met die jongens, was dat ze zeker wisten dat ik ze liefhad’, zegt broeder Sylvester. ‘Ze wisten dat — niet omdat ik het zei, maar omdat ik me ernaar gedroeg. Ik concentreerde me op hun band met hun Heiland. Ik had gewoon het gevoel dat dit de manier was waarop ze alles konden doorstaan, om vooruitgang te maken en te slagen in het leven.’
Broeder Sylvester hoopte dat hun getuigenis ze, door het opbouwen van een band met de Heiland, ertoe zou aanzetten om een zending te vervullen, in de tempel te trouwen en een rechtschapen gezin te stichten. ‘Dat is het plan van geluk’, zegt hij. ‘Daarom is het belangrijk om [de jongeren te helpen].’
Foto-illustraties Welden C. Andersen