Ik kon mijn verdriet loslaten
De auteur komt uit Taiwan.
Toen mijn vrienden, broeder en zuster Chen, zich in onze wijk lieten dopen, was ik in de wolken. Een jaar na hun doop lieten ze zich in de tempel verzegelen en werd hun zoon, die was overleden voordat ze lid van de kerk waren geworden, aan hen verzegeld. Het was fijn om broeder en zuster Chen zich in het evangelie te zien ontplooien.
Maar een jaar later kwam broeder Chen om bij een auto-ongeluk. Na het ongeluk bleef ik maar aan zijn dood denken en droomde ik er ook vaak over. Dan werd ik huilend wakker en vroeg ik steeds opnieuw: ‘Waarom? Waarom laat de Heer toe dat zulke vreselijke dingen gebeuren? Waarom moest dit fijne gezin zoiets overkomen?’ Op een dag, toen ik nog over die vragen piekerde, zag ik een lesboek liggen. Ik raapte het op en las deze uitspraak van president Spencer W. Kimball (1895–1985):
‘Als wij dit leven zouden zien als ons volledige bestaan, dan zouden de pijn, het verdriet, de mislukking en het korte leven een ramp zijn. Maar zien we het leven als iets eeuwigs dat zich uitstrekt van het voorsterfelijke verleden tot in de eeuwige toekomst na de dood, dan kunnen we alle gebeurtenissen in het juiste perspectief zien. […]
‘Worden wij niet blootgesteld aan verleidingen om onze kracht te beproeven, aan ziekte om geduld te leren, en aan de dood opdat wij onsterfelijk gemaakt en verheerlijkt kunnen worden?’1
Op dat moment besloot ik mijn verdriet los te laten en mij tot de beloften in de toekomst te bepalen. Ik zag broeder Chen voor me, gelukkig met zijn gezin herenigd. Dat beeld stelde me gerust. Ik weet dat onze hemelse Vader ons de wijsheid en moed geeft om tegenspoed te doorstaan.