Voortdurend vasthouden

Ouderling Kevin S. Hamilton

van de Zeventig

Mogen we ons voortdurend vasthouden aan de ijzeren roede die ons naar de nabijheid van onze hemelse Vader leidt.

Mijn vader kon zich de dag en zelfs het uur herinneren dat zijn ouderlijk gezin — vader, moeder en vier kinderen — de kerk verliet. Velen van hen keerden nooit weer. Hij was een diaken van dertien. En in die tijd woonden gezinnen ’s ochtends de zondagsschool bij en ’s middags de avondmaalsdienst. Op een prachtige lentedag kwamen ze na de zondagsschool weer thuis. Tijdens het middagmaal vroeg zijn moeder eenvoudigweg aan zijn vader: ‘Wat denk je, lieverd? Zullen we vanmiddag de avondmaalsdienst bijwonen of samen een tochtje maken op het platteland?’

Mijn vader had de avondmaalsdienst nooit als facultatief beschouwd, maar de tieners en hij gingen rechtop zitten en luisterden aandachtig. Het tochtje op het platteland die middag was waarschijnlijk een aangename gezinsactiviteit, maar die kleine beslissing werd het begin van een nieuwe koers die het gezin uiteindelijk op een ander pad bracht, weg van de veiligheid, bescherming en zegeningen van de kerk.

Het visioen dat de profeet Lehi uit het Boek van Mormon aan zijn gezin vertelde, bevat een goede raad voor wie er in deze tijd toe worden verleid een ander pad te kiezen. Hij ‘zag een ontelbare schare mensen, waarvan velen zich naar voren drongen om het pad te bereiken, dat naar de boom voerde, waarbij [hij] stond.

‘En […] zij [kwamen] naar voren en [betraden] het pad dat naar de boom voerde.

‘En […] er [steeg] een mist van duisternis op […] waardoor zij die zich op het pad hadden begeven hun weg kwijtraakten, zodat zij afdwaalden en verloren gingen.’¹

Lehi zag ook een tweede groep ‘naar voren […] dringen, en zij kwamen en grepen het uiteinde van de roede van ijzer vast; en zij drongen naar voren door de mist van duisternis heen, zich vastklampende aan de roede van ijzer, totdat zij tevoorschijn kwamen en van de vrucht van de boom namen.’ Maar helaas, ‘toen zij van de vrucht van de boom hadden genomen, keken zij om zich heen alsof zij zich schaamden’ door mensen in ‘een groot en ruim gebouw’ die ‘spottende gebaren [maakten] en met hun vinger [wezen] naar hen die de vrucht hadden bereikt en ervan namen.’ Ze ‘geraakten op verboden paden en gingen verloren’.² Ze konden niet of wilden misschien niet tot het einde toe volharden.

Maar er was ook een derde groep die de boom niet alleen bereikte, maar ook achteraf niet afviel. Er staat in de Schriften dat zij ‘naar voren [drongen], zich voortdurend vasthoudende aan de roede van ijzer, totdat zij tevoorschijn kwamen en neervielen en van de vrucht van de boom namen.’³ De ijzeren roede was de enige bescherming en veiligheid die deze groep mensen kon vinden en ze hielden zich er voortdurend aan vast. Ze weigerden los te laten, zelfs niet voor een eenvoudig zondagstochtje op het platteland.

Over deze groep heeft ouderling David A. Bednar gezegd: ‘De belangrijkste zinsnede in dit vers is “zich voortdurend vasthoudende” aan de ijzeren roede. Misschien las en bestudeerde en onderzocht deze derde groep mensen de woorden van Christus wel voortdurend. […] Dat is de groep waar jij en ik toe willen behoren.’⁴

Als lid van Gods kerk in deze tijd hebben we verbonden gesloten om Jezus Christus te volgen en Gods geboden te onderhouden. Met onze doop beloofden we als getuige van de Heiland op te treden,⁵ de zwakken en behoeftigen te helpen,⁶ de geboden van God te onderhouden en ons zo nodig te bekeren, want zoals de apostel Paulus heeft gezegd: ‘Allen hebben gezondigd en derven de heerlijkheid Gods.’⁷

Elke week hebben we de mogelijkheid de avondmaalsdienst bij te wonen waar we deze verbonden kunnen hernieuwen door van het brood en water van het avondmaal te nemen. Met deze eenvoudige handeling kunnen we opnieuw plechtig beloven dat we Jezus Christus zullen volgen en ons zullen bekeren als we tekortschieten. God belooft ons van zijn kant dat zijn Geest ons zal leiden en beschermen.

Uit Predik mijn evangelie leren onze zendelingen dat we door onze kerkdiensten bij te wonen openbaring en een getuigenis ontvangen: ‘Doordat we gezamenlijk de eredienst bijwonen, versterken we elkaar. We worden versterkt door onze omgang met vrienden en familieleden. We worden in ons geloof gesterkt door onze Schriftstudie doordat we meer te weten komen over het herstelde evangelie.’⁸

U vraagt zich misschien af waarom we drie afzonderlijke bijeenkomsten hebben op zondag en waarom ze alle drie belangrijk zijn. Laten we deze drie bijeenkomsten even nader bekijken:

De avondmaalsdienst maakt het mogelijk om van het avondmaal te nemen. We hernieuwen onze verbonden, we ontvangen een grotere mate van de Geest en worden daarbij ook nog eens onderwezen en opgebouwd door de Heilige Geest.
Tijdens de zondagsschool onderwijzen we ‘elkaar in de leer van het koninkrijk’⁹ opdat allen ‘worden opgebouwd en [zich tezamen] verblijden.’¹⁰ We ontvangen grote kracht en gemoedsrust als we de leerstellingen van het herstelde evangelie begrijpen.
In de priesterschap leren mannen en jongemannen hun plicht kennen¹¹ en worden ze ‘volmaakter […] onderricht’.¹² De ZHV-bijeenkomst geeft de vrouwen van de kerk de kans om ‘hun geloof […] te vergroten, [hun] gezinnen te sterken en mensen in nood te dienen.’¹³

Onze jongevrouwen en kinderen hebben zo ook hun eigen klasjes waar zij in het evangelie onderwezen worden ter voorbereiding op de belangrijke taken die hen te wachten staan. In deze afzonderlijke en toch met elkaar verbonden bijeenkomsten, bestuderen we de leerstellingen, voelen we de Geest en dienen we elkaar. We dienen ernaar te streven alle zondagse bijeenkomsten bij te wonen, al kan er een uitzondering gemaakt worden wegens afstand, reiskosten of gezondheid. Ik beloof dat u met grote vreugde en rust gezegend zult worden door uw aanbidding tijdens deze drie uur.

Ons gezin heeft besloten al onze zondagse bijeenkomsten bij te wonen. We hebben gemerkt dat dit ons geloof versterkt en ons begrip van het evangelie vergroot. We voelen ons goed over de beslissing om onze kerkdiensten bij te wonen, vooral wanneer we thuiskomen en onze sabbatheiliging voortzetten. Zelfs op vakantie wonen we alle diensten bij. Een van onze dochters schreef ons onlangs dat ze naar de kerk was geweest in een stad waar ze op reis was. Ze voegde eraan toe: ‘Ja, papa, ik heb de bijeenkomsten alle drie bijgewoond.’ We weten dat ze voor deze goede beslissing gezegend werd.

We moeten allemaal keuzes maken bij het heiligen van de sabbat. Er zal altijd wel een ‘goede’ activiteit zijn die we kunnen en moeten opofferen om het betere, namelijk de bijeenkomsten bijwonen, te kiezen. Dit is een manier waarop de tegenstander ‘hun ziel [bedriegt] en […] hen bedachtzaam ter helle [voert].’¹⁴ Hij gebruikt ‘goede’ activiteiten ter vervanging van ‘betere’ of zelfs ‘de beste’ activiteiten.¹⁵

De ijzeren roede voortdurend vasthouden betekent indien mogelijk alle zondagse bijeenkomsten bijwonen: de avondmaalsdienst, de zondagsschool en de priesterschap of zustershulpvereniging. Onze kinderen en jongeren bezoeken het jeugdwerk, de jongemannen of de jongevrouwen. We horen nooit te kiezen welke bijeenkomsten we wel en welke we niet zullen bijwonen. We houden ons gewoon vast aan het woord van God door te aanbidden en onze diensten bij te wonen.

De ijzeren roede voortdurend vasthouden betekent dat we ernaar streven al Gods geboden te onderhouden, dagelijks persoonlijk en gezinsgebed te houden en de Schriften dagelijks te bestuderen.

Ons voortdurend vasthouden hoort bij de leer van Christus, zoals in het Boek van Mormon staat. We oefenen geloof in Jezus Christus, bekeren ons van onze zonden en veranderen ons hart. Dan volgen we Hem naar de wateren van de doop en ontvangen we de bevestigende gave van de Heilige Geest, die ons leidt en vertroost. Vervolgens streven we tot het einde toe voorwaarts, ons vergastend aan het woord van Christus, zoals Nephi leerde.¹⁶

Broeders en zusters, wij zijn een verbondsvolk. We sluiten en onderhouden bereidwillig verbonden en ons is beloofd dat we ‘alles wat [de] Vader heeft’ zullen ontvangen.¹⁷ Als we ons voortdurend vasthouden aan de ijzeren roede door onze verbonden na te komen, worden we gesterkt tegen de wereldse verleidingen en gevaren. We zullen door dit sterfelijke leven met al zijn moeilijkheden heen kunnen komen en uiteindelijk de boom met de vrucht die ‘zeer kostbaar en zeer begerenswaardig is boven alle andere vruchten’ bereiken.¹⁸

Gelukkig huwde mijn vader een getrouwe vrouw die hem aanmoedigde terug te keren naar de kerk van zijn jeugd en het pad weer te bewandelen. Hun getrouwe leven is hun kinderen, kleinkinderen en inmiddels zelfs achterkleinkinderen tot zegen geweest.

Zoals de eenvoudige beslissing om een van hun zondagse bijeenkomsten niet bij te wonen een groot verschil maakte in het leven van mijn grootouders, hebben onze dagelijkse beslissingen grote invloed op ons leven. Een beslissing die erg klein lijkt, zoals de avondmaalsdienst wel of niet bijwonen, kan verstrekkende en zelfs eeuwige gevolgen hebben.

Mogen we steeds kiezen om ijverig te zijn en de grote zegeningen en bescherming van het samenkomen en het naleven van verbonden ontvangen. Mogen we ons voortdurend vasthouden aan de ijzeren roede die ons naar de nabijheid van onze hemelse Vader leidt. Dat is mijn gebed in de heilige naam van Jezus Christus. Amen.