Ποιος είναι ο ήρωάς σας;
Η συγγραφέας ζει στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α.
Η Έλλυ γνώριζε ποιος ήταν ο ήρωάς της, αλλά φοβόταν πολύ να το πει.
«Υποστηρίξτε τη συνείδηση, την τιμή και την πίστη σας. Σταθείτε σαν ήρωας» (Children’s Songbook, 158).
Η Έλλυ δάγκωνε αγχωμένα το νύχι του αντίχειρά της. Η κυρία Φιτς προχωρούσε κατά μήκος των σειρών των θρανίων και έκανε σε κάθε μαθητή μια ερώτηση, έναν προς έναν.
«Ποιος είναι ο ήρωάς σας;» Η κυρία Φιτς ρώτησε τον Τζέρεμυ.
Ο Τζέρεμυ δεν έχασε λεπτό απαντώντας. «Ο μπαμπάς μου!» είπε περήφανα.
Η κυρία Φιτς χαμογέλασε. «Και ο δικός σου, Σάρα;»
Η απάντησή της ήρθε εξίσου γρήγορα. «Ο Αβραάμ Λίνκολν».
Η Έλλυ αισθάνθηκε την καρδιά της να χτυπά δυνατά καθώς η κυρία Φιτς συνέχισε κατά μήκος της σειράς των μαθητών. Είχαν μιλήσει για ήρωες όλη την ημέρα και τώρα όλοι έπρεπε να πουν ποιος ήταν ο αγαπημένος τους ήρωας – μπροστά σε όλη την τάξη!
Η Άμπερ και ο Τζάστιν είπαν ότι η μητέρα τους ήταν ο ήρωάς τους. Ο Γουάλτερ είπε ότι ήταν ο παππούς του. Μερικοί άλλοι μαθητές είπαν ότι οι δικοί τους ήταν ένας βασιλιάς ή ένας πρόεδρος.
Είχαν μείνει μόνο μερικοί μαθητές προτού φθάσει η κυρία Φιτς στην Έλλυ. Έπρεπε να σκεφτεί έναν ήρωα – και γρήγορα.
Η Έλλυ κοίταξε κάτω τα παπούτσια της, σε αμηχανία. Το να σκεφτεί έναν ήρωα δεν ήταν το πραγματικό πρόβλημα. Ήδη ήξερε ποιος ήταν ο ήρωάς της. Ήταν ο Ιησούς Χριστός. Θεράπευσε τους αρρώστους, ανέστησε τους νεκρούς και πλήρωσε το τίμημα για τις αμαρτίες όλων. Ήταν ο μεγαλύτερος ήρωας που είχε ζήσει ποτέ! Απλά φοβόταν πάρα πολύ να το πει.
Η Έλλυ δάγκωσε και πάλι το νύχι του αντίχειρά της, στη σκέψη ότι θα έλεγε σε όλη την τάξη ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο ήρωάς της. Και αν ο Τζέρεμυ την κορόιδευε; Και αν η Σάρα και η Άμπερ ψιθύριζαν για εκείνη στο διάλειμμα;
Βεβαίως και ήξερε ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο ήρωάς της. Αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι όλοι οι άλλοι έπρεπε να το ξέρουν επίσης.
Η κυρία Φιτς σταμάτησε ακριβώς μπροστά από το θρανίο τής Έλλυς και χαμογέλασε. «Και ποιος είναι ο ήρωάς σου, Έλλυ;»
Η Έλλυ έριξε μια ματιά στη σειρά των μαθητών δίπλα της μέχρι την κυρία Φιτς. «Ο Αβραάμ Λίνκολν» ψιθύρισε.
Η κυρία Φιτς έλαμψε. «Καλά!» είπε, καθώς προχώρησε στον επόμενο μαθητή στη σειρά.
Μόλις έφυγε, οι ώμοι της Έλλυς κατέβηκαν με ανακούφιση. Πάλι καλά που είχε τελειώσει. Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν ήταν όλοι στην τάξη της να ξέρουν ότι ο ήρωάς της ήταν –
«Ο Ιησούς Χριστός» είπε μια φωνή.
Τα μάτια της Έλλυς άνοιξαν διάπλατα καθώς κοίταξε σιγά-σιγά. Εκεί –μόλις λίγο πιο κάτω στη σειρά– καθόταν ένα μικρό αγόρι με αναστατωμένα μαλλιά. Ήταν λιπόσαρκος και ντροπαλός και πάντα καθόταν στο τέλος της αίθουσας. Η Έλλυ δεν ήξερε καν το όνομά του. Δεν θυμόταν εκείνον να έχει ξαναπεί κουβέντα – μέχρι τώρα.
Μερικοί μαθητές γύρισαν και κοίταξαν το αγόρι, αλλά δεν τους πρόσεξε. Απλώς κοίταξε την κυρία Φιτς και ξαναμίλησε. «Ο ήρωάς μου είναι ο Ιησούς Χριστός».
Η κυρία Φιτς χαμογέλασε θερμά και συνέχισε στην σειρά. Αλλά η Έλλυ κοίταξε το αγόρι με θαυμασμό. Εκείνη φοβόταν να πει σε όλους για τον ήρωά της, αλλά αυτός όχι. Δεν πήγαινε καν στην εκκλησία της! Αλλά ήξερε πόσο σημαντικό ήταν να σταθεί ως παράδειγμα του Ιησού Χριστού, ακόμα κι όταν ήταν δύσκολο.
Η Έλλυ χαμογέλασε στο αγόρι. Δεν θα φοβάται πλέον να πει σε οποιονδήποτε ποιος είναι ο ήρωάς της. Εξάλλου, τώρα είχε δύο.