Πρέπει να πάμε στον Ναό τώρα!
Μαίρη Χολμς Γιούεν, Καλιφόρνια, Η.Π.Α.
Εικονογραφήσεις υπό Bradley H. Clark
Ένα κυριακάτικο πρωινό, ένα προσφάτως βαπτισμένο μέλος συστήθηκε στον τομέα. Το όνομά της ήταν Λύντια. Αμέσως κέρδισε τη στοργή μας.
Η Λύντια ήταν μεγαλύτερη και τυφλή από χρόνια που πάλευε με τον διαβήτη. Γρήγορα έμαθε τα μέλη του τομέα από τις φωνές και τα βήματά τους. Έλεγε το όνομά μας και μας χαιρετούσε διά χειραψίας και εμείς ποτέ δεν αναφέραμε το γεγονός ότι ήταν τυφλή.
Ύστερα από την αναμονή του απαιτούμενου έτους, η Λύντια συναντήθηκε με τον επίσκοπο και τον πρόεδρο πασσάλου για να λάβει το εγκριτικό ναού της. Στην Ανακουφιστική Εταιρεία μία Κυριακή, με τράβηξε κάτω δίπλα της και αναφώνησε: «Ο πρόεδρος πασσάλου μού είπε ότι πρέπει να πάω στον ναό όσο το δυνατόν συντομότερα. Θα με πας;»
Ήταν η πρώτη εβδομάδα του Δεκεμβρίου – πολυάσχολη εποχή ήταν επάνω σε όλους μας. Προσπάθησα να βρω τις συνηθισμένες δικαιολογίες και είπα: «Δεν μπορούμε να περιμένουμε μέχρι τον Ιανουάριο;»
«Όχι, πρέπει να πάμε τώρα!»
Μία ομάδα γυναικών από τον τομέα πήγαινε στον ναό κάθε μήνα κι έτσι τις πλησίασα για να κάνουν το ταξίδι με τη Λύντια. Και αυτές ήταν πολυάσχολες. Όμως η Λύντια, με δάκρυα στα μάτια της, μας είπε ξανά ότι ο πρόεδρος πασσάλου τής είχε πει να πάει όσο το δυνατόν συντομότερα.
Αφού είπε αυτό, όλοι μας συμφωνήσαμε να κάνουμε το ταξίδι των 241 χιλιομέτρων την επόμενη εβδομάδα. Καθ’ οδόν, γεμίσαμε το φορτηγό με φλυαρίες και τη φιλία οκτώ γυναικών. Η Λύντια ήταν καταχαρούμενη με την εμπειρία του ναού και την ευλογία να λάβει την προικοδότησή της.
Την πρώτη εβδομάδα του Ιανουαρίου η κατάσταση της Λύντια χειροτέρευσε και μπήκε στο νοσοκομείο για εντατική φροντίδα. Μία εβδομάδα αργότερα έφυγε. Όμως η Λύντια έφυγε με τις αιώνιες ευλογίες που είχε λάβει στον ναό μόλις λίγες εβδομάδες νωρίτερα.
Αργότερα διηγήθηκα την ιστορία του ταξιδιού στον πρόεδρο πασσάλου και του είπα πόσο είχα εντυπωσιασθεί που εκείνος είχε νιώσει την προτροπή να πει στη Λύντια ότι έπρεπε να πάει στον ναό αμέσως.
«Πραγματικά δεν εννοούσα ότι έπρεπε να πάει τώρα» απήντησε εκείνος. «Πάντοτε λέω στους κατόχους εγκριτικού να πάνε στον ναό σύντομα. Το Πνεύμα μίλησε στη Λύντια, όχι σε εμένα!»
Η Λύντια μάς δίδαξε όλους να ενωτιζόμαστε το Πνεύμα και να ενεργούμε επ’ αυτού αμέσως. Είμαι ευγνώμων για την υπενθύμισή της να ενωτιζόμαστε τη σιγαλή, σαν αύρα φωνή.