Ang Biyahe ni Anna
Ang tagsulat nagpuyo sa Arizona, USA.
Kini nga istorya nahitabo niadtong Mayo 1889.
Si Anna Matilda Anderson misikit sa iyang inahan ug igsoong babaye, nga si Ida, ilawom sa itom nga payong. Iyang nasiplatan sa iyang mata, ang tren nga nagsingabut. Mikurog siya. Kini nga tren maoy modala niya gikan sa Sweden ug magsugod ang iyang biyahe ngadto sa Amerika.
“Pagbinuotan ug paminaw ngadto ni Elder Carlson,” mihung-hong ang mama ni Anna sa sinultihan nga Swedish. Gigakos niya ang mga batang babaye. Si Elder Carlson usa ka misyonaryo nga nagserbisyo sa Sweden sulod sa tulo ka tuig, sukad si Anna nag-edad pa og otso. Panahon na niya nga mouli ngadto sa iyang pamilya sa Idaho, sa Estados Unidos.
Sa dihang si Mama nakahukom sa pagpadala nila ni Anna ug Ida ngadto sa Amerika aron makalikay sa pagpanggukod sa Sweden, si Elder Carlson mitanyag nga mobantay kanila. Karon nagbarug siya sa may tren. Gisinyasan niya ang duha ka batang babaye nga moduol niya. Hugot nga migakos si Ida sa iyang mama ug milakaw, apan si Anna nagpabilin.
“Gimahal ko ikaw,” miingon si Anna. “Mingawon ko nimo.”
“Mingawon sad ko nimo. Karon paminaw pag-ayo. Kon ikaw moadto sa usa ka lugar nga dili ka makasabut unsay gisulti sa mga tawo, ayaw kalimot sa pag-ampo sa imong Amahan sa Langit tungod kay Siya makasabut nimo.”
Naghunahuna gihapon sa mga pulong sa iyang inahan, misakay si Anna sa tren ug milingkod tupad nila ni Ida ug Elder Carlson. Excited kaayo siya sa iyang unang pagsakay sa tren, apan karon ang bugtong gusto niya mao ang katapusang pagtan-aw sa iyang inahan. Ang tren taas kaayo aron siya makakita sa mga nawong sa tawo, apan mipahiyom siya sa dihang iyang nakita ang itom nga payong sa iyang mama nga milabaw ibabaw sa pundok sa mga tawo. Nagpahinumdom kini niya nga si Mama nagtan-aw.
Sa pagbugwak og daghang aso, ang tren milarga. Sa sinugdanan hinay kining midagan nga si Mama midagan tupad sa tren. Ang itom nga payong mikaway-kaway ni Anna. Apan sa wala madugay ang itom nga payong nawala sa panan-aw. Misandig si Anna sa may bintana ug naghunahuna unsay anaa sa umaabut.
Paglabay sa pipila ka semana, si Anna misandig sa bintana sa laing tren. Kini maoy modala niya ngadto sa Siyudad sa Salt Lake, Utah. “Ang Amerika lahi kay sa Sweden, ja?” miingon siya ngadto ni Ida.
“Ja,” mihung-hong usab si Ida sa sinultihan nga Swedish. “Apan ang Amerika mao na karon ang panimalay, ug kon kita maningkamot pag-ayo, madala usab nato si Mama dinhi.”
Walay igong kwarta aron si Mama makapalit sa iyang kaugalingong tiket. Usa ka pamilya sa Ogden, Utah, ang mibayad sa pamasahe ni Ida ngadto sa Amerika. Si Ida mopuyo uban nila sa ilang uma ug motrabaho aron makabayad nila. Apan si Anna mopuyo uban sa iyang tiya sa Siyudad sa Salt Lake. Ang tiya ni Anna miadto sa Utah pipila ka tuig sa sayo pa, ug si Mama misulat aron sa pagsulti niya nga si Anna umaabut.
Human sa tren, misakay sila og barko sa North Sea ngadto sa Denmark. Dayon milawig sila ngadto sa England ug Ireland sa wala pa motabok sa Atlantic Ocean ug midunggo sa Siyudad sa New York. Si Anna gidagat sa hapit tibuok 15 ka adlaw nga biyahe. Naulian siya sa pagsakay og tren sa New York paingon sa Utah.
“Ogden, Utah!” sulti sa konduktor. Si Anna wala gihapoy nahibaloan nga Iningles, apan nakaila siya sa ngalan sa siyudad. Naguol siya. Misamot pa ang iyang kaguol sa dihang mibarug si Elder Carlson ug mipunit sa iyang bag ug ni Ida.
“Moadto na mo?” iyang gipangutana ang iyang igsoon.
“Oo,” hinay nga mitubag si Ida. “Ayaw kabalaka, si Tiya tua didto inig kanaog nimo sa Siyudad sa Salt Lake.”
Nagtan-aw si Anna samtang si Ida ug Elder Carlson mihimamat sa iyang pamilya didto sa estasyunan. Ilang dad-on si Ida sakay sa tinabunan nga karwahe ngadto sa iyang bag-ong panimalay sa uma ug dayon mobiyahe ngadto sa Idaho. Karon mibati si Anna nga nag-inusara.
Ang tren saba nga nagdagan sa kagabhion hangtud nga mihunong kini sa estasyunan sa Siyudad sa Salt Lake. Hapit na motungang gabii. Gikuha ni Anna ang iyang bag ug mikanaog ngadto sa platform. Ang iyang gikapoy nga mga mata nangita sa iyang tiya.
Apan walay usa nga naghulat niya.
Gibati og kahadlok si Anna. Gitan-aw niya pag-usab ang platform, naglaum nga wala lang siya makakita. Mitan-aw siya pag-ayo sa kangitngit. Naningkamot siya nga makaila sa nawong sa mga tawo pinaagi sa kahayag sa suga. Apan ang iyang tiya wala diha.
Miduol niya ang mga tawo nga wala niya mailhi ug nangutana kaniya. Nagtuo si Anna nga gusto silang motabang, apan wala siya makasabut unsay ilang gisulti.
Wala gyud siya sukad mobati og sama niini nga kahadlok sa iyang kinabuhi. Bisan sa dihang ang iyang mga kauban sa klase didto sa Sweden mibiay-biay kaniya. Bisan sa dihang nasakit siya sa barko paingon sa New York. Ug bisan gani sa dihang nanamilit siya sa Mama.
Gipiyong ni Anna ang iyang mga mata ug naghunahuna sa mga pulong sa iyang inahan: “Ayaw kalimot sa pag-ampo sa imong Amahan sa Langit tungod kay Siya makasabut nimo.”
Miluhod si Anna sa platform tupad sa iyang malita ug nag-ampo og maayo kay sa iyang pag-ampo sukad sa iyang kinabuhi. Nag-ampo siya nga ang Langitnong Amahan mopadala og tawo nga makasulti og Swedish ug makasabut kaniya.
Sa dihang nahuman siya sa pag-ampo, mihangad siya. Wala gihapoy naghulat kaniya. Apan nakita niya ang pamilyang German nga iyang nailhan gikan sa pagsakay sa tren. Ang inahan misinyas niya sa pagsunod nila. Naghilak gihapon, gikuha ni Anna ang iyang bag ug misunod kanila.
Misunod siya nila hangtud sa habagatang ganghaan sa Temple Square block. Mitan-aw siya sa lugar diin natukod ang matahum nga bag-ong templo. Dayon sa kalit nakadungog si Anna og kusog nga mga lakang sa duol. Usa ka babaye nagdali padulong nila, mitan-aw pag-ayo sa tanang nangabut nga mga milalin. Ang babaye mitan-aw sa pamilyang German. Dayon mihunong siya diha ni Anna. Sa dihang mitan-aw si Anna, ang babaye mihunong ug mitutok. Mitan-aw usab si Anna, nabalikan sa iyang paglaum.
Nakaila si Anna niya. Ang iya kadtong magtutudlo sa Sunday School nga mianhi sa Utah usa ka tuig pa lang ang nakalabay! Nakaila siya ni Anna.
Gigakos og hugot sa magtutudlo si Anna. Gipahiran niya ang mga luha ni Anna ug mihung-hong sa sinultihan nga Swedish, “Nagsige ko og mata-mata. Mga dagway sa nangabut nga mga milalin misulod sa akong hunahuna. Dili ko makatulog og balik. Naaghat ko sa pag-anhi sa templo aron tan-awon kon duna bay akong nailhan.” Iyang gigunitan ang kamot ni Anna ug midala kaniya. “Karon uban nako.”
Nahibaloan ni Anna nga ang iyang tiya ug tiyo mibalhin gikan sa Salt Lake ug wala makadawat sa sulat sa iyang mama. Ang iyang magtutudlo mipadala og sulat nila, ug sila mikuha ni Anna paglabay sa upat ka adlaw. Sa katapusan nadala ra usab ni Ida ug Anna ang ilang Mama didto sa Amerika.
Apan sa pagkakaron, walay usa niana ang importante. Samtang si Anna naglakaw paingon sa balay sa iyang magtutudlo, naghunahuna siya, ang “Langitnong Amahan mas labaw pang mitubag sa akong pag-ampo. Nangayo lang ko og tawo nga makasabut nako, ug Iyang gipadala ang usa ka tawo nga akong kaila.”
Paghulagway pinaagi ni Shawna J. C. Tenney