Braamstruiken

Rhiannon Gainor, Californië (VS)

Illustratie Stan Fellows

Op de westkust van Canada groeien braamstruiken als onkruid. De planten groeien overal en overwoekeren alles binnen hun bereik: velden, stoepen, wegen en stranden zijn afgezet met braambessenstruiken. In de herfst gaan buren samen bessen plukken voor persoonlijk gebruik.

Toen ik eens een jaar meedeed, was ik vastbesloten dat ik niet alleen bessen zou plukken om voor mezelf en mijn gezin jam te maken, maar ook voor de zusters bij wie ik op huisbezoek ga. De beste plek in mijn buurt om braambessen te plukken, is bij de lagere school. De paden en velden zijn daar afgezet met braamstruiken van tweeënhalve meter hoog. Ik was daar de week ervoor al gaan plukken en wist dat veel anderen dat ook gedaan hadden, dus waarschijnlijk zouden er niet veel vruchten meer zijn.

Toen ik me klaarmaakte om weer bessen te plukken, besloot ik dat ik een andere plek zou proberen. Vanuit mijn keukenraam kon ik een braakliggend stuk grond zien. Er passeerde daar nauwelijks iemand en de struiken waren zich over een oppervlakte van veertig are aan het verspreiden. Waar nog niet geplukt was, zouden er ongetwijfeld nog veel vruchten zijn. Ik zette mijn emmers in de kofferbak en reed naar het stuk grond.

Al gauw kreeg ik het warm, had ik schrammen en bevond ik mij tot mijn verbazing middenin het veld vol braamstruiken. De braamstruiken waren kaal en vol met doornen, maar vertoonden geen enkel teken van bloesems of vruchten. Ik had welgeteld drie bessen op heel het veld gevonden en ik kon niet begrijpen waarom. Mijn jampotten moesten echter nog steeds gevuld worden, dus reed ik naar de school om te zien of er daar nog vruchten over waren.

Toen ik de schoolvelden bereikte, vond ik daar, hoewel er al zoveel mensen hadden geplukt, meer bessen dan ik nodig had en zelfs meer die nog aan het rijpen waren. Ik begreep plotseling wat er gebeurd was: braamstruiken brengen meer voort als hun vruchten worden geplukt. Omdat onze buurt de bessen op dit stuk grond al jarenlang deelde, brachten de struiken daardoor ieder jaar weer oogst voort. Waar de struiken niet gebruikt waren, bleven ze dor en vruchteloos. Door de bessen van die braamstruiken door de jaren heen te delen, hadden we overdaad gecreëerd: er waren meer vruchten dan we met zijn allen nodig hadden.

Deze ervaring deed me denken aan hoe tiende en vastengaven werken. Wie tiende betaalt, krijgt de belofte van de Heer dat Hij ‘de vensters van de hemel zal openen en zegen over [ons] uitgieten, zodat er niet genoeg plaats zal zijn om die te ontvangen.’ (3 Nephi 24:10). Door via geïnspireerde programma’s van de kerk met elkaar te delen wat we hebben, creëren we stoffelijke en geestelijke overvloed voor ons gezin, onze gemeenschap en onszelf.