Πρεσβύτερος Ρόναλντ Ράσμπαντ: χαρισματικός ηγέτης, αφοσιωμένος πατέρας
Από τον Πρεσβύτερο Ράσσελ Μπάλαρντ
Της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων
Οι φωτογραφίες είναι με την ευγενική άδεια της οικογένειας Ράσμπαντ, εκτός και αν σημειώνεται
Ο Ρον Ράσμπαντ ποτέ δεν αμφέβαλλε ότι θα υπηρετούσε μία πλήρους απασχόλησης ιεραποστολή. Η μόνη ερώτηση που είχε ο 19χρονος, ενώ άνοιγε την ιεραποστολική κλήση του, ήταν το πού θα υπηρετούσε.
«Ο μπαμπάς μου πήγε μία ιεραποστολή στη Γερμανία. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου πήγε μία ιεραποστολή στη Γερμανία. Ο μέλλων γαμπρός μου πήγε μία ιεραποστολή στη Γερμανία» ενθυμείται. «Νόμιζα ότι θα πάω στη Γερμανία».
Όμως ο Κύριος είχε άλλα σχέδια. Ο Ρον είχε κληθεί, αντιθέτως, στην Ιεραποστολή Ανατολικών Πολιτειών με έδρα τη Νέα Υόρκη των Η.Π.Α. Απογοητευμένος, πήρε την κλήση του στο υπνοδωμάτιό του, γονάτισε δίπλα στο κρεβάτι του, είπε μία προσευχή, άνοιξε τυχαίως τις γραφές του και άρχισε να διαβάζει:
«Ιδέστε, και να, έχω πολλούς ανθρώπους σε τούτον τον τόπο, στην περιοχή ολόγυρα. Και μια αποτελεσματική πόρτα θα ανοιχτεί στις γύρω περιοχές σ’ αυτήν την ανατολική χώρα.
»Γι’ αυτό, εγώ, ο Κύριος, σας άφησα να έλθετε σε τούτον τον τόπο. Γιατί έτσι ήταν σκόπιμο κατ’ εμέ για τη σωτηρία ψυχών» (Δ&Δ 100:3-4. Η πλάγια γραφή προστέθηκε).
Αμέσως, το Άγιο Πνεύμα επιβεβαίωσε στον Ρον ότι η κλήση του στην Ιεραποστολή Ανατολικών Πολιτειών δεν ήταν λάθος.
«Πέρασα από το να είμαι απογοητευμένος, στο να έχω την πρώτη μου από τις πολλές εντυπώσεις των γραφών ότι εδώ είναι όπου ήθελε ο Κύριος να πάω» ενθυμείται. «Ήταν μια βασική πνευματική εμπειρία για μένα».
Η ιεραποστολή του στις Ανατολικές Πολιτείες ήταν η πρώτη από τις διάφορες κλήσεις στην Εκκλησία που θα τον πήγαιναν σε μέρη όπου δεν περίμενε ποτέ να πάει. Και με κάθε κλήση --ως διδασκάλου, επισκόπου, ανωτάτου συμβούλου, προέδρου ιεραποστολής, μέλους των Εβδομήκοντα, Γηραιότερου Προέδρου των Εβδομήκοντα και Αποστόλου του Κυρίου Ιησού Χριστού-- ο Πρεσβύτερος Ρόναλντ Ράσμπαντ έχει αποδεχθεί το θέλημα του Κυρίου και έχει εξακολουθήσει να βασίζεται στο Πνεύμα Του καθώς έχει υπηρετήσει τα τέκνα του Θεού.
Γεννημένος από εξαίρετους γονείς
Στην πρώτη του ομιλία ως Αποστόλου του Ιησού Χριστού, ο Πρεσβύτερος Ράσμπαντ εξέφρασε εγκάρδια ευγνωμοσύνη για την καταγωγή του. «Έχω γεννηθεί από εξαίρετους γονείς στο Ευαγγέλιο» είπε «και εκείνοι με τη σειρά τους από εξαίρετους γονείς μέχρι την έκτη γενεά»1.
Η μητέρα του, Βέρντα Άντερσον Ράσμπαντ, ήταν μία στοργική ηγέτις η οποία καλλιέργησε την αγάπη του Ρον για τις γραφές. Ο πατέρας του, Ράλον Χώκινς Ράσμπαντ, ήταν πιστός φέρων την ιεροσύνη, ο οποίος δίδασκε μέσω του παραδείγματός του τις αρετές της σκληρής εργασίας.
Γεννημένος στις 6 Φεβρουαρίου 1951, στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ της Γιούτας των Η.Π.Α., ο Ρόναλντ (Άντερσον) Ράσμπαντ ήταν το μοναχοπαίδι των γονέων του. Και οι δύο είχαν παντρευτεί και χωρίσει και ο Ρον μεγάλωσε κάτω από την επιπρόσθετη φροντίδα δύο μεγαλύτερων αδελφών και μίας μεγαλύτερης αδελφής.
«Ήταν ένας συνδυασμός των γονέων μας κι έτσι όλοι μας τον αγαπούσαμε» λέει η αδελφή του, Νάνσυ Σίντλερ. «Ο Ρον ποτέ δεν επέτρεψε στη μαμά και τον μπαμπά να σταθούν δίπλα ή να καθίσουν μαζί χωρίς να είναι αυτός στη μέση».
Ο Ρον ήταν γενικώς καλό αγόρι, αλλά παραδέχεται ότι ενίοτε ήταν σκανδαλιάρης.
«Αρκετές φορές, οι δασκάλες μου [της Προκαταρκτικής] πήγαιναν στη μητέρα μου, στην πρόεδρο Προκαταρκτικής πασσάλου και έλεγαν: “Αυτός ο Ρόνι Ράσμπαντ είναι σκληρό παιδί”» λέει. «Όμως ποτέ δεν εγκατέλειψαν τις προσπάθειες με εμένα. Μου έδειχναν μεγάλη αγάπη και πάντοτε με προσκαλούσαν πίσω στην τάξη»2.
Η παιδική ηλικία του Ρον επικεντρωνόταν στην Εκκλησία -- συγκεντρώσεις τομέως, πάρτι τομέως, δείπνα τομέως και αθλητικές ομάδες τομέως. Όταν δεν ήταν απασχολημένος στο οίκημα συγκεντρώσεων του πρώτου τομέως Κόττονγουντ, έκανε παράξενες δουλειές, έκανε δραστηριότητες των προσκόπων και περνούσε χρόνο με φίλους. Στο σπίτι, ο οικογενειακός χρόνος επικεντρωνόταν στις γραφές, σε παιχνίδια και σε μικροδουλειές.
«Ο πατέρας μου με δίδαξε τι είναι η εργασία με το παράδειγμά του» λέει. «Η μητέρα μου με δίδαξε για την εργασία με το να με βάζει να την κάνω».
Ο πατέρας του Ρον οδηγούσε ένα φορτηγό διανομής ψωμιού, σηκωνόταν καθημερινώς κατά τις 4:00 π.μ. και επέστρεφε στο σπίτι αργά κάθε βράδυ. Η μητέρα του έμενε σπίτι να μεγαλώσει τα παιδιά, συμπληρώνοντας το οικογενειακό εισόδημα, φτειάχνοντας και πωλώντας κούκλες από πορσελάνη με δαντέλα.
Η έμφυτη ικανότητα του Ρον να ηγείται, να αναθέτει και να ολοκληρώνει τα πράγματα --που θα τον εξυπηρετούσε στις επαγγελματικές και εκκλησιαστικές ευθύνες του-- απεδείχθη χρήσιμη αρκετά νωρίς.
«Στον Ρον είχε ανατεθεί να κουρεύει το γρασίδι» ενθυμείται η αδελφή του. Όμως ο Ρον, σαν τον Τομ Σώγερ του Μαρκ Τουέιν, είχε έναν τρόπο να πείθει τους φίλους του να βοηθούν.
«Κοιτούσα έξω και εκεί ήταν ο καλύτερος φίλος του να κουρεύει το γρασίδι για εκείνον» λέει η Νάνσυ. «Την επόμενη εβδομάδα ένας άλλος φίλος του κούρευε. Εκείνος απλώς καθόταν στην μπροστινή σκεπαστή βεράντα και γελούσε και αστειευόταν με αυτούς καθώς εκείνοι έκαναν τη δουλειά του».
Οι γονείς του Ρον αγωνίζονταν οικονομικώς, αλλά η οικογένεια είχε το Ευαγγέλιο. «Ποτέ δεν είχαμε πολλά χρήματα» θυμάται ο Ρον «αλλά ποτέ δεν επηρέασε την ευτυχία μου».
Έμπιστοι φίλοι και ηγέτες
Μεγαλώνοντας, ο Ρον ευλογήθηκε με καλούς φίλους και έμπιστους ηγέτες της ιεροσύνης, συμπεριλαμβανομένου του επί 14 έτη προέδρου πασσάλου της παιδικής του ηλικίας -- του Τζέιμς Φάουστ (1920-2007), ο οποίος υπηρέτησε ακολούθως στην Απαρτία των Δώδεκα Αποστόλων και στην Πρώτη Προεδρία. Η οικογένεια του Ρον απολάμβανε μία στενή σχέση με τον Πρόεδρο Φάουστ και την οικογένειά του. «Πάντοτε αναφερόταν σε εμένα ως ένα από τα αγόρια του Κόττονγουντ, επειδή βοήθησε να με μεγαλώσει» λέει.
Ο Ρον δεν είχε χρόνο για σχολικά αθλήματα μόλις πήγε στο λύκειο, επειδή πάντοτε είχε μία δουλειά, αλλά έβρισκε χρόνο για αφοσιωμένες φιλίες που έχουν διαρκέσει μια ζωή.
«Πάντοτε θαύμαζα τον Ρον γι’ αυτό που είναι, αλλά δεν ήταν τέλειος» λέει ο φίλος της παιδικής του ηλικίας Κρεγκ ΜακΚλίαρυ. Με ένα χαμόγελο προσθέτει: «Του έχω πει ότι αν πάει στους ουρανούς, θα πάω κι εγώ εκεί, επειδή κάναμε τα ίδια όταν μεγαλώναμε».
Ο Ρον έφυγε για την ιεραποστολή του στις αρχές του 1970, αλλά ο Κρεγκ σκεπτόταν να αναβάλει την ιεραποστολική υπηρέτηση για μετά την κυνηγετική περίοδο εκείνου του φθινοπώρου. Τότε ήταν που ο Ρον του τηλεφώνησε από την ιεραποστολή του.
«Δεν ξέρω πώς έλαβε άδεια να τηλεφωνήσει, αλλά με επέπληξε που δεν ήμουν πιο ενθουσιασμένος να φύγω για την ιεραποστολή μου» λέει ο αδελφός ΜακΚλίαρυ. «Ασφαλώς δεν το ανέβαλα».
Ο Ρον αποκαλεί την ιεραποστολή του «φανταστική» εμπειρία. «Ο Κύριος με ευλόγησε με πολλές θαυμαστές εμπειρίες που προήγαγαν την πίστη» λέει. «Η ιεραποστολή μου ήταν τεράστιας σημασίας για την πνευματική μου ζωή».
Ο Ρον πέρασε μέρος της ιεραποστολής του στις νήσους Βερμούδα. Ο πρόεδρος ιεραποστολής του, Χάρολν Νεφί Γουίλκινσον, έστελνε εδώ μόνον τελείως υπάκουους ιεραποστόλους, επειδή μπορούσε να τους επισκέπτεται μόνον περιστασιακώς.
«Ήμαστε τελείως μόνοι μας, αλλά ο πρόεδρος δεν έπρεπε να ανησυχεί για μας» ενθυμείται ο Ρον. «Κάναμε τη δουλειά».
Το «κορίτσι των ονείρων» της Δέλτα Φι
Αφού ολοκλήρωσε την ιεραποστολή του το 1972, ο Ρον βρήκε μια δουλειά, εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο της Γιούτας εκείνο το φθινόπωρο και προσεχώρησε στη Δέλτα Φι Κάππα, μία αδελφότητα για επιστρέψαντες ιεραποστόλους. Στις κοινωνικές δραστηριότητες της αδελφότητας, δεν μπορούσε παρά να παρατηρήσει μία ελκυστική νέα γυναίκα ονόματι Μέλανι Τουίτσελ. Η Μέλανι ήταν ένα από τα εκλεγμένα «κορίτσια των ονείρων» της Δέλτα Φι, που βοηθούσε στις δραστηριότητες υπηρετήσεως της αδελφότητας.
Όπως ο Ρον, η Μέλανι προερχόταν κι εκείνη από μία ενεργό οικογένεια Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Ο πατέρας της, αξιωματικός καριέρας του στρατού, και η μητέρα της ποτέ δεν επέτρεπαν τις συχνές μετακινήσεις της οικογένειας να αποτελούν δικαιολογία για να μην πηγαίνουν εκκλησία.
Η Μέλανι ήταν εντυπωσιασμένη από την καλοσύνη, την ευγένεια και τη γνώση του Ρον για το Ευαγγέλιο. «Είπα στον εαυτό μου: “Είναι ένας τέτοιος θαυμάσιος άνδρας, που δεν πειράζει αν δεν κατορθώσω ποτέ να βγω ραντεβού μαζί του. Απλώς θέλω να είμαι η καλύτερη φίλη του”».
Καθώς αναπτυσσόταν η σχέση τους, το Πνεύμα τής επιβεβαίωσε έντονα συναισθήματα για τον Ρον και τη δέσμευσή του προς τον Κύριο. Σύντομα η φιλία τους άνθισε και έγινε αυτό που η Μέλανι αποκαλεί «μία ιδανική ρομαντική σχέση».
Ο Πρεσβύτερος Ράσμπαντ λέει ότι ήταν η τέλεια σύντροφος για εκείνον. «Η Μέλανι ήταν όμοιά μου στην αφοσίωση και την κληρονομιά του Ευαγγελίου. Γίναμε οι καλύτεροι φίλοι και τότε της ζήτησα να με παντρευτεί».
Παντρεύτηκαν στις 4 Σεπτεμβρίου 1973 στον Ναό της Σωλτ Λέηκ. Από τότε, λέει εκείνος, η «ανιδιοτελής αιώνια σύντροφός μου… με έχει βοηθήσει να πλαστώ σαν πηλός σε έναν πιο εξευγενισμένο μαθητή του Ιησού Χριστού. Η αγάπη και υποστήριξή της και εκείνη των 5 παιδιών μας, των συζύγων τους και των 24 εγγονιών μας, με στηρίζει»3.
«Ας πάμε»
Ενώ υπηρετούσε ως πρόεδρος απαρτίας πρεσβυτέρων του τομέως του ως έγγαμος φοιτητής, ο Ρον γνώρισε τον Τζων Χάντσμαν τον πρεσβύτερο, τον σύμβουλο ανωτάτου συμβουλίου τομέως. Ο Τζων εντυπωσιάσθηκε αμέσως από τον τρόπο που ο Ρον διηύθυνε την απαρτία.
«Είχε απίστευτες ηγετικές και οργανωτικές ικανότητες» ενθυμείται ο Πρεσβύτερος Χάντσμαν, ο οποίος υπηρέτησε ως Μέλος Ευρύτερης Περιοχής-Μέλος των Εβδομήκοντα από το 1996 έως το 2011. «Το θεώρησα ασυνήθιστο που ένας νέος άνδρας, ο οποίος ήταν ακόμη στο κολλέγιο, μπορούσε να διευθύνει μία απαρτία με τέτοιον τρόπο».
Για αρκετούς μήνες, ο Τζων παρακολουθούσε τον Ρον να μετατρέπει ιδέες σε πράξεις καθώς ολοκλήρωνε καθήκοντα της ιεροσύνης. Όταν υπήρξε μία ανώτερη θέση για προώθηση προϊόντων στην εταιρεία του Τζων --η οποία θα γινόταν η Εταιρεία Χημικών Χάντσμαν-- συμπέρανε ότι ο Ρον είχε τις ικανότητες που ήθελε και του προσέφερε τη δουλειά. Η εργασία στη θέση άρχιζε την επόμενη εβδομάδα στο Οχάιο των Η.Π.Α.
«Είπα στη Μέλανι: “Δεν πρόκειται να αφήσω τη σχολή και να μετακομίσουμε”» ενθυμείται ο Ρον. «Εργάσθηκα όλη μου τη ζωή για να αποφοιτήσω από το κολλέγιο και τελικώς είμαι κοντά στον στόχο μου».
Η Μέλανι υπενθύμισε στον Ρον ότι η εύρεση μίας καλής δουλειάς ήταν ο λόγος που ήταν στη σχολή.
«Γιατί ανησυχείς;» ρώτησε εκείνη. «Ξέρω να πακετάρω και να μετακομίζω. Το κάνω σε όλη μου τη ζωή. Θα σε αφήνω να τηλεφωνείς στη μητέρα σου κάθε βράδυ. Ας πάμε».
Η πεποίθηση του Τζων στον Ρον ήταν δικαιολογημένη. Υπό την καθοδήγηση του Τζων, ο Ρον προήχθη γρήγορα στην αναπτυσσόμενη εταιρεία και έγινε πρόεδρός της και γενικός διευθυντής επιχείρησης το 1986. Ταξίδευε πάρα πολύ για την εταιρεία -- τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Παρά το φορτωμένο πρόγραμμά του, ο Ρον προσπαθούσε να είναι σπίτι τα σαββατοκύριακα. Και όταν ταξίδευε, έπαιρνε περιστασιακώς μέλη της οικογένειας μαζί του.
«Όταν ήταν σπίτι, έκανε πραγματικώς την οικογένεια να αισθάνεται ξεχωριστή και ότι την αγαπούσε» λέει η Μέλανι. Παρευρισκόταν στις δραστηριότητες και τις αθλητικές εκδηλώσεις τους, όποτε ήταν δυνατόν. Η Τζενέσσα ΜακΦήρσον, μία από τις τέσσερεις κόρες του ζεύγους, λέει ότι τα εκκλησιαστικά καθήκοντα Κυριακής του πατέρα της συχνά τον εμπόδιζαν από το να κάθεται με την οικογένεια κατά τη διάρκεια των συγκεντρώσεων της Εκκλησίας.
«Μαλώναμε για το ποιος θα καθόταν δίπλα του στην εκκλησία, επειδή ήταν τόσο σπάνιο να τον έχουμε εκεί» λέει εκείνη. «Θυμάμαι να βάζω το χέρι μου στο χέρι του και να σκέπτομαι: “Αν μπορούσα απλώς να μάθω να είμαι σαν εκείνον, θα προόδευα προς τη σωστή κατεύθυνση και θα γινόμουν περισσότερο σαν τον Σωτήρα”. Πάντοτε ήταν ο ήρωάς μου».
Ο υιός του ζεύγους, Κρίστιαν, φέρνει στον νου του στοργικές αναμνήσεις για τον καιρό που περνούσε με τον πατέρα του. Φίλοι πήγαιναν και έρχονταν λόγω των συχνών μετακινήσεων της οικογένειας, λέει, «αλλά ο πατέρας μου ήταν πάντοτε ο καλύτερος φίλος μου» μολονότι ανταγωνιστικός.
Είτε έπαιζε μπάσκετ με τον Κρίστιαν, είτε έπαιζε ένα επιτραπέζιο παιγνίδι με τις κόρες του ή ψάρευε με την οικογένεια και φίλους, στον Ρον άρεσε να κερδίζει.
«Ενώ μεγαλώναμε, δεν άφηνε κανέναν να κερδίσει» λέει ο Κρίστιαν. «Έπρεπε να το κερδίσουμε, αλλά μας έκανε καλύτερους. Και η παράδοση εξακολουθεί με τα στοργικά του εγγόνια».
Με τα χρόνια, η οικογένεια του Ρον μπορούσε να δει απλά πώς η εκτέλεση διακονίας στην ηγεσία της Εκκλησίας μεγάλυνε την ικανότητά του να δείχνει αγάπη και συμπόνια, να εκφράζει συναισθήματα του Πνεύματος και να εμπνέει άλλους να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Ύστερα από τη γέννηση του εγγονού του Ρον και της Μέλανι, Πάξτον, η οικογένεια βασιζόταν πολύ στην πνευματική δύναμη και υποστήριξη του Ρον.
Ο Πάξτον, γεννημένος με μία σπάνια γενετική διαταραχή, υπέφερε από χιλιάδες προβλήματα υγείας που δοκίμασαν την οικογένεια σωματικώς, συναισθηματικώς και πνευματικώς. Ο Πρεσβύτερος Ράσμπαντ έχει αποκαλέσει το ταξίδι που ακολούθησε τη γέννηση του Πάξτον «σκληρή δοκιμασία για μάθηση ειδικών μαθημάτων συνδεδεμένων με την αιωνιότητα»4.
Κατά τη διάρκεια των σύντομων τριών ετών του Πάξτον επάνω στη γη --όταν τα ερωτήματα ήταν πολλά και οι απαντήσεις ήταν λίγες-- ο Πρεσβύτερος Ράσμπαντ στεκόταν ως πνευματικός στύλος, καθοδηγώντας την οικογένειά του να αντλεί δύναμη από τη δύναμη της Εξιλεώσεως του Ιησού Χριστού.
Με την ανακοίνωση της νέας του κλήσης, διάφορα μέλη της οικογένειας και φίλοι δεν εξεπλάγησαν. «Αυτοί από μας που τον γνωρίζουν καλύτερα» λέει ο Κρίστιαν, «σηκώσαμε τα χέρια μας όσο πιο ψηλά, όταν υποστηρίχθηκε Απόστολος».
«Θα πάω να υπηρετήσω»
Το 1996, σε ηλικία 45 ετών, ο Ρον ήταν στη μέση μίας επιτυχημένης σταδιοδρομίας, όταν ήλθε η κλήση να υπηρετήσει ως πρόεδρος ιεραποστολής της Ιεραποστολής Βορείου Νέας Υόρκης στη Νέα Υόρκη. Όπως οι Απόστολοι της αρχαίας εποχής, «[άφησε] αμέσως τα δίχτυα [του]» (Κατά Ματθαίον 4:20).
«Το να αποδεχθώ την κλήση πήρε μόνον ένα μικροδευτερόλεπτο» λέει ο Πρεσβύτερος Ράσμπαντ. Είπε στον Κύριο: «Θέλεις να πάω να υπηρετήσω. Θα πάω να υπηρετήσω».
Ο Ρον πήρε μαζί του ένα μεγάλο μάθημα που είχε μάθει από την επαγγελματική του εμπειρία: «Οι άνθρωποι είναι πιο σημαντικοί από οτιδήποτε άλλο»5. Με αυτήν τη γνώση και τις ανεπτυγμένες δεξιότητες ηγεσίας, ήταν έτοιμος να ξεκινήσει πλήρους απασχόλησης υπηρέτηση στο βασίλειο του Κυρίου.
Ο Ρον και η Μέλανι βρήκαν το ιεραποστολικό έργο στη Νέα Υόρκη και δύσκολο και αναζωογονητικό. Ο Ρον ανέθετε εύκολα ευθύνες στους ιεραποστόλους -- εμπνέοντας την αφοσίωσή τους και διδάσκοντας, οικοδομώντας τους και ανυψώνοντάς τους πνευματικώς κατά τη διαδικασία.
Το 2000, μόλις οκτώ μήνες αφού ο Ρον και η Μέλανι είχαν ολοκληρώσει την ιεραποστολή τους, ο Ρον εκλήθη στους Εβδομήκοντα, όπου η προετοιμασία, η εμπειρία και τα πολλά ταλέντα του έχουν ευλογήσει την Εκκλησία. Ως μέλος των Εβδομήκοντα, υπηρέτησε ως σύμβουλος στην Προεδρία Περιοχής Κεντρικής Ευρώπης, βοηθώντας την επίβλεψη του έργου σε 39 χώρες. Αν και έφυγε από το κολλέγιο πριν από περισσότερα από 40 χρόνια, παραμένει σοβαρός φοιτητής, υποδέχεται ασμένως τη συνεχή καθοδήγηση από τους γηραιότερους αδελφούς του καθώς επέβλεπε τις Περιοχές Βορείου Αμερικής, δυτικά, βορειοδυτικά και τρεις Περιοχές της Γιούτας· υπηρέτησε ως εκτελεστικός διευθυντής του Τμήματος Ναού και υπηρέτησε στην Προεδρία των Εβδομήκοντα, εργαζόμενος στενά με τους Δώδεκα.
Προσφάτως, ο Πρεσβύτερος Ράσμπαντ παρατήρησε: «Τι μεγάλη τιμή και προνόμιο για μένα να είμαι ο ελάχιστος ανάμεσα στους Δώδεκα και να μαθαίνω από αυτούς με κάθε τρόπο και σε κάθε περίσταση»6.
«Ό,τι ήξεραν, το ξέρω»
Επάνω αριστερά: φωτογραφία υπό Wendy Keeler· δεξιά: Μορμόνοι κήρυκες, πρώτοι ιεραπόστολοι στη Δανία, υπό Arnold Friberg (βασισμένο σε έναν πίνακα του Christen Dalsgaard, 1856)· Ο Νταν Τζόουνς αφυπνίζει την Ουαλία, υπό Clark Kelley Price
Δύο πίνακες διακοσμούν τους τοίχους του γραφείου τού Πρεσβυτέρου Ράσμπαντ. Ο ένας είναι με μορμόνους ιεραποστόλους που διδάσκουν μία οικογένεια στη Δανία στη δεκαετία του 1850. Ο δεύτερος είναι με τον παλαιό ιεραπόστολο Νταν Τζόουνς να κηρύττει ενώ στεκόταν επάνω σε ένα πηγάδι στις Βρετανικές Νήσους. Οι πίνακες (επάνω δεξιά) υπενθυμίζουν στον Πρεσβύτερο Ράσμπαντ τη δική του καταγωγή.
«Αυτοί οι παλαιοί πρωτοπόροι έδωσαν τα πάντα για το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού και να αφήσουν μια κληρονομιά για να ακολουθήσουν οι απόγονοί τους» κατέθεσε μαρτυρία εκείνος7. Αυτό που ώθησε προς τα εμπρός τους προγόνους του Πρεσβυτέρου Ράσμπαντ μέσα στην αντιξοότητα και την καταδίωξη είναι αυτό που τον προετοιμάζει καλύτερα για την καινούργια του κλήση: η γνώση και η βέβαιη μαρτυρία για τον Κύριο και το έργο Του.
«Έχω τόσα πολλά να μάθω στη νέα μου κλήση» έχει πει. «Αισθάνομαι πολύ ταπεινός γι’ αυτό. Όμως υπάρχει μία έκφανση της κλήσεώς μου που μπορώ να κάνω. Μπορώ να καταθέτω μαρτυρία “για το όνομα τού Χριστού σε όλο τον κόσμο” (Δ&Δ 107:23). Ζει!»8
Ως δισέγγονος πρωτοπόρων, προσθέτει: «Ό,τι ένιωσαν, το νιώθω. Ό,τι ήξεραν, το ξέρω»9.
Και αυτό που ήλπιζαν για τους απογόνους τους επιδεικνύεται στη ζωή, στις διδασκαλίες και την υπηρέτηση του Πρεσβυτέρου Ρόναλντ Ράσμπαντ, ο οποίος ακολουθεί το παράδειγμά τους και τιμά την κληρονομιά τους καθώς προχωρεί ως ένας εκ των ειδικών μαρτύρων του Κυρίου.