Πνευματική σταθερότητα: ναυπηγώντας ένα αβύθιστο πλοίο

Από τον Πρεσβύτερο Ντέιλ Ρένλαντ

Της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων

Από μία πνευματική συγκέντρωση Πανεπιστημίου Μπρίγκαμ Γιανγκ, 16 Σεπτεμβρίου 2014. Για όλο το κείμενο στα Αγγλικά, επισκεφθείτε το speeches.byu.edu.

Χρειαζόμαστε επαρκή πνευματική σταθερότητα για να πλοηγήσουμε επιτυχώς τη θνητή ζωή μας και να επιστρέψουμε με ασφάλεια στην επουράνια οικία μας.

Στις αρχές του 17ου αιώνα, ο βασιλιάς της Σουηδίας, Γουστάβος Β΄ Αδόλφος, παρήγγειλε ένα πολεμικό πλοίο που θα ονομαζόταν Βάσα. Η κατασκευή του πλοίου απαιτούσε τη χρήση πολλών υλικών, ειδικώς βελανιδιάς από την οποία θα κατασκευαζόταν το σκάφος. Ο Γουστάβος Αδόλφος επέβλεπε στενά τη διαδικασία κατασκευής, επιχειρώντας να διασφαλίσει ότι το Βάσα θα πραγματοποιούσε πλήρως τις προσδοκίες του.

Αφού άρχισε η κατασκευή, ο Γουστάβος Αδόλφος παρήγγειλε να γίνει μακρύτερο το Βάσα. Επειδή τα στηρίγματα πλάτους είχαν ήδη κατασκευασθεί από πολύτιμη βελανιδιά, ο βασιλιάς καθοδήγησε τους ναυπηγούς να αυξήσουν το μήκος του πλοίου χωρίς να αυξήσουν το πλάτος του. Μολονότι οι ξυλουργοί του πλοίου ήξεραν ότι το να το κάνουν αυτό θα διακύβευε την ικανότητα του Βάσα να πλέει, ήταν διστακτικοί στο να πουν στον βασιλιά κάτι που ήξεραν ότι δεν ήθελε να ακούσει. Υπάκουσαν. Ο Γουστάβος Αδόλφος επέμενε επίσης αυτό το πλοίο να μην έχει απλώς το συνηθισμένο κατάστρωμα όπλων, αλλά κανόνια σε τρία καταστρώματα, με τα βαρύτερα κανόνια στο επάνω κατάστρωμα. Ξανά, παρά την καλύτερη κρίση τους, οι ξυλουργοί του πλοίου υπάκουσαν.

Στις 10 Αυγούστου 1628, το Βάσα άρχισε το παρθενικό του ταξίδι. Αφού έφυγε το Βάσα από το λιμάνι, ένας δυνατός άνεμος εισέδυσε στα ιστία του και το πλοίο άρχισε να γέρνει. Σε λίγο «έγειρε προς τα δεξιά και νερό μπήκε μέσα από τα φινιστρίνια των κανονιών, έως ότου πήγε στον βυθό με τα ιστία, τις σημαίες και τα πάντα του»¹. Το παρθενικό ταξίδι του Βάσα ήταν περίπου 1.280 μέτρα.

Η επιθυμία του Γουστάβου Αδόλφου για ένα υπερβολικό σύμβολο της δύναμής του κατέστρεψε το σχέδιο αυτού που θα ήταν ένα θαυμάσιο ιστιοφόρο σκάφος, το ισχυρότερο πολεμικό πλοίο της εποχής του. Η απροθυμία των ναυπηγών να μιλήσουν ευθαρσώς --ο φόβος τους μη δυσαρεστήσουν τον βασιλιά-- στέρησε από τον βασιλιά τη γνώση και την εσώτερη γνώση τους. Όλοι όσοι συμμετείχαν έχασαν τους στόχους της επιχείρησης: να προστατεύσουν τη Σουηδία και να προάγουν τα συμφέροντά της στο εξωτερικό. Ένα πλοίο που επιχειρεί να αψηφήσει τους νόμους της φυσικής είναι απλώς μία βάρκα που δεν θα επιπλεύσει.

Για να πλοηγήσουμε με επιτυχία τη θνητή ζωή μας, χρειαζόμαστε επαρκή πνευματική σταθερότητα για να αντιμετωπίσουμε πλευρικούς ανέμους και πλευρικά ρεύματα, να κάνουμε τις απαραίτητες στροφές και να επιστρέψουμε με ασφάλεια στην επουράνια οικία μας. Υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να αυξήσουμε την πνευματική μας σταθερότητα. Θα θίξω τέσσερα.

Υπακοή στις εντολές του Θεού

Το πρώτο είναι η υπακοή στις εντολές του Θεού. Όπως το Βάσα υπέκειτο στους φυσικούς νόμους, όλοι υποκείμεθα στους πνευματικούς νόμους. Κανείς δεν εξαιρείται. Χρειάζεται να υπακούμε σε αυτούς τους πνευματικούς νόμους, στους οποίους αναφερόμαστε ως εντολές του Θεού.

Το να εργάζεται με τους φυσικούς νόμους στην κατασκευή του πλοίου θα μπορούσε να είχε την αίσθηση του περιορισμού στον Γουστάβο Αδόλφο, αλλά το Βάσα δεν θα είχε βυθιστεί προτού αρχίσει η αποστολή του, αν είχε συμμορφωθεί με αυτούς τους νόμους. Αντ’ αυτού, θα είχε την ελευθερία και την ευελιξία να επιτύχει αυτό το οποίο προοριζόταν να κάνει.

Επομένως, εξίσου η υπακοή στους νόμους του Θεού διατηρεί την ελευθερία, την ευελιξία και την ικανότητά μας να επιτύχουμε αυτό το οποίο δυνάμεθα. Οι εντολές δεν προορίζονται να μας περιορίζουν. Αντιθέτως, η υπακοή οδηγεί σε αυξημένη πνευματική σταθερότητα και μακροπρόθεσμη ευδαιμονία.

Η υπακοή είναι επιλογή μας. Ο Ιησούς καθοδήγησε: «Ιδέστε, σας έδωσα τις εντολές. Τηρείτε λοιπόν τις εντολές μου» (Νεφί Γ΄ 15:10). Είναι τόσο απλό. Αποφασίστε το. Αποφασίστε τώρα να είστε επακριβώς υπάκουος. Τίποτε δεν θα αυξήσει την πνευματική σταθερότητα περισσότερο. Τίποτε δεν θα μας δώσει μεγαλύτερη ελευθερία να επιτύχουμε την αποστολή της ζωής μας.

Δίδοντας προσοχή σε συμβουλές και να γινόμαστε διά βίου μαθητές

Δεύτερον, πρέπει να δίνουμε προσοχή σε συμβουλή από έμπιστες πηγές και να δεσμευόμαστε να γίνουμε διά βίου μαθητές.

Μία από τις παγίδες της απόκτησης γνώσεως είναι η άγνοια που μπορεί να έλθει, όταν νομίζουμε ότι γνωρίζουμε τόσα πολλά, που δεν έχει απομείνει τίποτα να μάθουμε. Όλοι το έχουμε δει αυτό σε άτομα που είναι πάρα πολύ βέβαια για τη δική τους ευφυΐα. Είναι αλήθεια δύσκολο να διδάξεις κάποιον που νομίζει ότι γνωρίζει τα πάντα.

Γνωρίζοντας αυτό και έχοντας την επιθυμία να είναι διά βίου μαθητής, ο Πρόεδρος Χένρυ Άιρινγκ, Πρώτος Σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία, έχει πει: «Είμαι ακόμη παιδί με πολλά να μάθει. Οι περισσότεροι μπορούν να με διδάξουν κάτι»². Όταν μου απηύθυνε την κλήση για να γίνω Μέλος της Γενικής Εξουσίας, ο Πρόεδρος Άιρινγκ μου δίδαξε ένα σημαντικό μάθημα. Είπε ότι όταν ακούει κάποιον να λέει μία ιστορία που έχει ακούσει πριν ή να χρησιμοποιεί μία γραφή με την οποία είναι πολύ εξοικειωμένος, αναρωτιέται: «Γιατί το τονίζει αυτό ο Κύριος για μένα;» και «Τι έχω ακόμη να μάθω από εκείνη την ιστορία ή τη γραφή»; Αν επιθυμούμε να αυξήσουμε την πνευματική μας σταθερότητα, θα είμαστε πρόθυμοι να μάθουμε και θα είμαστε επαρκώς ταπεινοί να αποδεχθούμε καθοδήγηση άσχετα από την ηλικία και την εμπειρία μας.

Είναι πραγματικά επιλογή μας. Μπορούμε να ακούμε και να δίνουμε προσοχή στη συμβουλή που μας έχει δοθεί από ηγέτες της Εκκλησίας, ειδικώς όσους υποστηρίζουμε ως προφήτες, βλέποντες και αποκαλυπτές· από γονείς και από έμπιστους φίλους -- ή όχι. Μπορούμε να επιδιώκουμε να είμαστε διά βίου μαθητές -- ή όχι. Μπορούμε να αυξήσουμε την πνευματική μας σταθερότητα -- ή όχι. Αν αποτύχουμε να αυξήσουμε την πνευματική μας σταθερότητα, θα γίνουμε σαν το Βάσα -- ένα πλοίο που δεν θα επιπλεύσει.

Υπηρέτηση προς τους άλλους

Τρίτον, το να κατευθύνουμε τις σκέψεις και τις προσπάθειές μας προς τα έξω, το να φροντίζουμε τους άλλους και το να υπηρετούμε άλλους αυξάνει την πνευματική μας σταθερότητα.

Η αιωνιότητα παραμένει σε πιο ξεκάθαρη εστίαση, όταν εστιαζόμαστε σε άλλους καθώς επιζητούμε να βοηθήσουμε τα τέκνα του Επουράνιου Πατέρα. Το έχω βρει πολύ ευκολότερο να λαμβάνω έμπνευση, όταν προσεύχομαι για να ανακαλύψω πώς μπορώ να βοηθήσω έναν άλλον παρά όταν απλώς προσεύχομαι για τον εαυτό μου.

Μπορεί να πιστεύουμε ότι σε κάποιο μελλοντικό σημείο θα είμαστε σε καλύτερη κατάσταση για να βοηθήσουμε. Στην πραγματικότητα, τώρα είναι ο καιρός. Κάνουμε λάθος, αν νομίζουμε ότι θα είναι πιο βολικό, όταν έχουμε περισσότερο χρόνο, περισσότερα χρήματα ή οτιδήποτε περισσότερο για να υπηρετήσουμε άλλους. Άσχετα από τις συνθήκες ζωής, έχουμε μία επιλογή. Θα βοηθήσουμε άλλους ή όχι; Αποτυγχάνουμε σε μία σημαντική δοκιμασία της θνητότητας, αν δεν επιλέξουμε να βοηθήσουμε όσους είναι σε ανάγκη. Και, αν όντως βοηθήσουμε, αυξάνουμε την πνευματική μας σταθερότητα.

Καθιστώντας τον Ιησού Χριστό το θεμέλιό μας

Τέταρτον, τελικώς, και πιο σημαντικό, η πνευματική μας σταθερότητα αυξάνει εν αναλογία προς τον βαθμό με τον οποίον εδραιώνουμε τον Ιησού Χριστό ως το θεμέλιό μας.

Χωρίς τον Χριστό, οδηγούμαστε σαν ένα σκάφος που κλυδωνίζεται επάνω στα κύματα. Δεν έχουμε δύναμη, επειδή δεν έχουμε ιστία. Δεν έχουμε σταθερότητα, ειδικώς εν καιρώ θυέλλης, επειδή δεν έχουμε άγκυρα. Δεν έχουμε κατεύθυνση ή σκοπό, επειδή δεν έχουμε τίποτε με το οποίο να οιακίσουμε. Πρέπει να κάνουμε τον Χριστό θεμέλιό μας.

Προκειμένου να αντιμετωπίσουμε, να υπερνικήσουμε και να προετοιμασθούμε για τους πλευρικούς ανέμους και τα πλευρικά ρεύματα της ζωής, πρέπει να υπακούμε στις εντολές του Θεού, να γίνουμε ταπεινοί, πρόθυμοι και αποφασιστικοί διά βίου μαθητές, να υπηρετούμε άλλους και να εδραιώσουμε τον Ιησού Χριστό ως το θεμέλιο της ζωής μας. Καθώς το κάνουμε, αυξάνουμε την πνευματική μας σταθερότητα. Σε αντίθεση με το Βάσα, θα είμαστε εις θέσιν να επιστρέψουμε σε ασφαλές λιμάνι, έχοντας εκπληρώσει τον προορισμό μας.