Αυτός είναι ο επίσκοπος;
Ο συγγραφέας ζει στο Ιλλινόι των Η.Π.Α.
Επειδή ήμουν λιγότερο ενεργό μέλος πριν από χρόνια, ένα μέλος που με ήξερε τότε δεν μπορούσε να πιστέψει ότι εκλήθην ως επίσκοπος.
Εικονογράφηση υπό Mark Smith © 2016
Κατά τη διάρκεια μίας συγκεντρώσεως εκτελεστικής επιτροπής της ιεροσύνης, οι πλήρους απασχολήσεως ιεραπόστολοί μας ανέφεραν ότι συνάντησαν ένα μέλος του οποίου τα αρχεία δεν ήταν στον τομέα. Ανεγνώρισα το όνομα αμέσως και ανέφερα ότι εγώ κι εκείνη ήμαστε στον ίδιο τομέα πριν από πολλά χρόνια.
Ένας από τους ιεραποστόλους είπε: «Ναι, επίσκοπε, το ανέφερε αυτό και φάνηκε κάπως έκπληκτη που είσαι ο επίσκοπος».
Τους ρώτησα: «Τι είπε;»
Είπαν ότι κοίταξε πολύ έκπληκτη και είπε: «Αυτός είναι ο επίσκοπος;»
Έπρεπε να γελάσω και να εξηγήσω ότι αυτή η αδελφή με γνώριζε ως ένα πολύ διαφορετικό άτομο πριν από 30 χρόνια.
Καθώς συλλογιζόμουν αυτό το περιστατικό αργότερα, σκέφθηκα πόσο πολύ είχε αλλάξει η ζωή μου κατά τη διάρκεια των 30 και πλέον ετών που εγώ και η οικογένειά μου είμαστε μέλη. Γνώρισα πολλά μέλη του τομέως μας για 20 χρόνια και έχω υπηρετήσει ως πρόεδρος κλάδου και ως επίσκοπος, αλλά κανένας από αυτά τα μέλη δεν με γνώριζε πριν από 30 χρόνια. Μολονότι περιστασιακώς αναφέρω περιστατικά από το παρελθόν μου για να διδάξω για τη μετάνοια και την Εξιλέωση του Ιησού Χριστού, οι περισσότεροι στον τομέα δεν γνωρίζουν τι απίστευτο ταξίδι είναι η ζωή μου στην Εκκλησία.
Εγώ και η οικογένειά μου μάθαμε για την Εκκλησία τον Μάιο του 1979 και ήξερα αμέσως ότι εκεί ανήκαμε. Βαπτισθήκαμε στον Ιούνιο και στην αρχή ήμαστε όλοι ενεργά μέλη, αλλά δεν άργησε να έλθει ο καιρός που σταματήσαμε να παρευρισκόμαστε και επιστρέψαμε στις παλιές συνήθειες. Πραγματικά ποτέ δεν είχα καμία αμφιβολία για την αλήθεια του Ευαγγελίου και την Αποκατάσταση, αλλά δεν νόμιζα ότι είχα αυτό που απαιτείτο για να είμαι καλό μέλος της Εκκλησίας.
Το 1982, εξαιτίας της συνεχόμενης κατάχρησης αλκοόλ, η σύζυγός μου, η οποία δεν είχε ποτέ εξασθενήσει στην πίστη της, έκανε αίτηση διαζυγίου. Τότε η οικογένειά μου ζούσε στην Οκλαχόμα των Η.Π.Α., αλλά είχα επιστρέψει στο Ιλλινόι των Η.Π.Α., εκεί όπου είχα μεγαλώσει. Είχα φθάσει στο σημείο όπου επρόκειτο να χάσω το μοναδικό πράγμα που είχε πραγματικά σημασία για μένα: την οικογένειά μου.
Άρχισα να προσεύχομαι στα γόνατά μου πρωί και βράδυ σε έναν Θεό για τον οποίο δεν ήμουν βέβαιος πλέον ότι υπήρχε ή, αν υπήρχε, υπέθετα ότι με είχε ξεχάσει προ πολλού. Όμως επί τρεις μήνες προσευχόμουν με πίστη. Νωρίς ένα πρωί, ενώ ήμουν βαθιά σε προσευχή, ένα αίσθημα μεγάλης ανακούφισης με κατέλαβε και ήξερα ότι ο Θεός ζούσε, ότι με γνώριζε και ότι με αγαπούσε. Ήξερα επίσης ότι δεν θα άγγιζα ποτέ άλλη σταγόνα αλκοόλ.
Εκείνο το ίδιο βράδυ έλαβα ένα τηλεφώνημα από τη σύζυγό μου που με πληροφορούσε ότι επρόκειτο να μου ταχυδρομήσει τα χαρτιά του διαζυγίου για να υπογράψω. Κατά τη διάρκεια εκείνης της συνομιλίας, είπε ξαφνικά: «Υπάρχει κάτι πολύ διαφορετικό με εσένα. Δεν πιστεύω ότι θα πιεις ποτέ ξανά και εγώ θα σκίσω αυτά τα χαρτιά». Ξανασμίξαμε και δύο χρόνια αργότερα γέννησε τον τρίτο μας υιό.
Κάποιος θα υπέθετε ότι θα επέστρεφα στην πλήρη δραστηριότητα στην Εκκλησία, αλλά είμαι ξεροκέφαλος. Επέστρεψα για λίγο και μάλιστα έλαβα μία κλήση ως διδάσκαλος στην απαρτία των πρεσβυτέρων. Όμως σύντομα άρχισα να αισθάνομαι ανεπαρκής να διδάσκω και ξανάγινα μη ενεργό μέλος.
Το 1991 μετακομίσαμε σε έναν μικρό κλάδο. Αρκετούς μήνες πριν από τα όγδοα γενέθλια του μικρότερου υιού μου, η σύζυγός μου, η πρόεδρος της Προκαταρκτικής, τον ρώτησε ποιος θα ήθελε να τελέσει τη βάπτισή του. Ασφαλώς ήθελε ο πατέρας του να τελέσει τη διάταξη. Η σύζυγός μου τού είπε ότι πιθανόν δεν επρόκειτο να συμβεί. Εκείνος δεν δέχθηκε εκείνη την απάντηση και ξεκίνησε το έργο της ενεργοποίησης του πατέρα του. Ήταν αρκετά αμείλικτος και σύντομα βρέθηκα να υπηρετώ ως αρχηγός ομάδος προσκόπων και κατόπιν βάπτισα και επικύρωσα τον υιό μου.
Οι οκτώ μήνες μετά την ενεργοποίησή μου ήταν περιπετειώδεις. Επισφραγισθήκαμε ως οικογένεια στον Ναό του Σικάγου στο Ιλλινόι και πάλι εκλήθην να υπηρετήσω ως διδάσκαλος της απαρτίας των πρεσβυτέρων, μόνο που αυτήν τη φορά δεν παραιτήθηκα. Κατόπιν εκλήθην ως σύμβουλος στην προεδρία του κλάδου και πέντε μήνες αργότερα εκλήθην να υπηρετήσω ως πρόεδρος κλάδου. Έναν περίπου μήνα μετά την κλήση μου, θυμάμαι που σκεπτόμουν: «Εγώ είμαι ο πρόεδρος κλάδου;»
Έχω πει σε πολλούς Αγίους που πασχίζουν τα τελευταία χρόνια ότι αν εγώ μπορώ να προοδεύσω στο Ευαγγέλιο, μπορεί ο οποιοσδήποτε. Είναι απλώς ζήτημα κατανοήσεως της αληθινής δύναμης του Σωτήρος και της Εξιλέωσής Του και να κάνουμε τα βήματα για να έλθουμε προς Αυτόν.
Θα είμαι αιωνίως ευγνώμων στη σύζυγο και τα παιδιά μου και σε όλους τους πιστούς οικογενειακούς διδασκάλους, ηγέτες απαρτίας, επισκόπους και άλλους πιστούς Αγίους που θέτουν ένα τέτοιο θαυμάσιο παράδειγμα για μένα. Ήταν προνόμιο να υπηρετήσω τον Κύριο και τους Αγίους αυτά τα τελευταία 20 χρόνια. Η ζωή μου έχει ευλογηθεί πέρα από οτιδήποτε άλλο θα μπορούσα να φαντασθώ.