Μην πυροβολείς!

Το όνομα παρακρατείται

Ο Μπομπ κι εγώ καθίσαμε στο αστυνομικό αυτοκίνητό μας, περιμένοντας κάποια ένδειξη κίνησης στον δρόμο. Είχαμε αρχίσει τη μυστική μας παρακολούθηση δύο ώρες νωρίτερα, αφού εντοπίσαμε το αυτοκίνητο που αναφέρθηκε στον συναγερμό του ασυρμάτου της αστυνομίας.

«Ένοπλη ληστεία σε εξέλιξη» είχε πει ο συναγερμός. «Δύο ένοπλοι άνδρες. Μόλις είχαν θεαθεί σε ένα πορτοκαλί αυτοκίνητο. Μάρτυρες λένε ότι οι άνδρες είναι στυγνοί και έτοιμοι να πυροβολήσουν».

Είχε γίνει μία σειρά πρόσφατων ένοπλων ληστειών στην περιοχή, κι όμως παρά τις καλύτερες προσπάθειές μας, οι ληστές είχαν αποδράσει επανειλημμένως. Αυτές οι σκέψεις πλημμύρισαν τον νου μου μόλις είδα δύο μορφές να βγαίνουν από ένα σπίτι στον σκοτεινιασμένο δρόμο και να μπαίνουν γρήγορα στο πορτοκαλί αυτοκίνητο. Τώρα κατευθύνονταν προς την κατεύθυνσή μας.

«Ζητώ εφεδρική μονάδα» είπα. «Οι ύποπτοι οδηγούν προς τα βόρεια, από την τοποθεσία μας».

Η υποστήριξή μας, δύο επιθεωρητές με πολιτικά, σε ένα απαρατήρητο αυτοκίνητο, μπήκαν μπροστά από το αυτοκίνητο, ενώ εγώ και ο Μπομπ ακολουθούσαμε. Αφού και τα τρία μας οχήματα είχαν μπει στη γέφυρα, η υποστήριξή μας ξαφνικά σταμάτησε σταυρωτά επάνω στη γέφυρα, μπροστά από το πορτοκαλί αυτοκίνητο και εμείς σταθμεύσαμε πίσω του, παγιδεύοντας τους υπόπτους. Σχεδόν αμέσως, το αυτοκίνητο σταμάτησε και οι δύο μορφές έσκυψαν γρήγορα κάτω για να μην τους δούμε.

«Βγείτε από το αυτοκίνητο με τα χέρια σας επάνω στο κεφάλι σας!» Έδωσα εντολή, αφού βγήκα από το αυτοκίνητό μου. Κανένας δεν απήντησε.

Ενώ προετοιμαζόμουν να πυροβολήσω, έδωσα ξανά εντολή: «Βγείτε από το αυτοκίνητο με τα χέρια σας επάνω στο κεφάλι σας. Κάντε το τώρα!»

Ξαφνικά ο οδηγός σηκώθηκε και γύρισε προς εμένα. Μπορούσα να δω ένα αντικείμενο που έμοιαζε μεταλλικό στα χέρια του.

Η αστυνομική μου εκπαίδευση και η κοινή λογική μού υπαγόρευε να τραβήξω τη σκανδάλη για να σώσω τη ζωή μου. Όμως πάνω από την ένταση της στιγμής, άκουσα μια φωνή. Ήταν ήρεμη αλλά επιτακτική και δυνατή: «Μην πυροβολείς!»

Περίμενα να με πυροβολήσουν όπου να ’ναι, αλλά περίμενα να αρχίσει τα πυρά κάποιος στο αυτοκίνητο. Αντ’ αυτού, ο οδηγός σήκωσε τα χέρια του, σήκωσε επάνω από το κεφάλι του κάτι που έμοιαζε σαν όπλο και άφησε τα χέρια του στα πόδια του.

«Ακίνητος!» Είπα καθώς έσπευσα προς το αυτοκίνητο. «Μην κουνηθείς!»

Η στιγμή ήταν σαν τηλεοπτικό θέαμα -- έως ότου συνειδητοποίησα ότι οι σκληροί εγκληματίες στο αυτοκίνητο ήταν στην πραγματικότητα δύο φοβισμένα νεαρά κορίτσια. Αυτό που νόμιζα ότι ήταν όπλο ήταν μόνον μία πόρπη της ζώνης ασφαλείας.

Τα κορίτσια, μάθαμε σύντομα, είχαν δανείσει το αυτοκίνητο στα αγόρια τους. Δεν είχαν ιδέα τι είδους άνδρες ήταν.

«Νόμιζα ότι ήσουν νεκρός, Καλ!» Μου είπε ο Μπομπ αργότερα. «Σχεδόν άνοιξα πυρ. Δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα».

Οι δύο επιθεωρητές στο απαρατήρητο αυτοκίνητο είπαν το ίδιο, αν και κανείς εκτός από μένα δεν άκουσε τη φωνή. Ξέρω ότι μόνον η δύναμη των ουρανών θα μπορούσε να είχε σώσει αυτά τα δύο κορίτσια από τον θάνατο και τέσσερεις αστυνόμους από το να κάνουν ένα τραγικό λάθος. Η εμπειρία αυτή μου έδωσε τη βέβαιη γνώση ότι ο Επουράνιος Πατέρας μας μπορεί και θα παρέμβει προς όφελός μας.