มินจุน คู่ควร
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในรัฐโคโลราโด สหรัฐอเมริกา
“พระเยซูเป็นเพื่อนที่รักเรา … ทรงรักเด็กทุกคน” (Children’s Songbook, 58)
มินจุนจ้องมองหมู่เมฆนอกหน้าต่าง “มีเค้าว่าพรุ่งนี้ฝนจะตก” เขาพูด
คุณปู่เงยหน้าจากหนังสือพิมพ์และพยักหน้า ในกรุงโซล เกาหลีใต้ช่วงนั้นเป็นช่วงปลายฤดูร้อน และฤดูมรสุมเริ่มแล้ว
มินจุนวางร่มไว้ใกล้เสื้อผ้าสำหรับใส่วันอาทิตย์ “ผมคิดว่าพรุ่งนี้เราน่าจะออกแต่เช้า”
คุณปู่ยิ้ม “ใช่แล้ว เราจะต้องเดินไกลขึ้นถ้าน้ำท่วมถนนชั้นล่าง”
“ปู่คิดว่าโบสถ์จะไม่เป็นไรใช่ไหม” มินจุนถาม ปีที่แล้วน้ำท่วมชั้นใต้ดินในช่วงฤดูมรสุม
“ใช่” คุณปู่ตอบ “แต่ไม่เสียหลายถ้าจะสวดอ้อนวอน”
“งั้นผมจะสวดอ้อนวอนให้โบสถ์คืนนี้ครับ และขอให้เราไปถึงโบสถ์อย่างปลอดภัย ชัล จา โย (ราตรีสวัสดิ์)” มินจุนโค้งคำนับและเข้านอน
รุ่งเช้าพวกเขาออกจากอพาร์ตเมนต์แต่เช้าตรู่ มินจุนแหงนมองเมฆครึ้มที่อยู่เต็มฟ้า
“ต้องมีศรัทธา” คุณปู่บอก
มินจุนเดินตามคุณปู่ขึ้นขั้นบันไดแคบๆ บนเนินใกล้อพาร์ตเมนต์ของพวกเขา พวกเขาหยุดพักหายใจเมื่อเดินถึงขั้นบนสุด เสื้อเชิ้ตสีขาวของพวกเขาชื้นหมดแล้วจากความชื้นสูงในอากาศ
คุณปู่ยื่นมือออกไปสัมผัสฝนที่เพิ่งลงเม็ด “รู้สึกมั้ย ฝนเริ่มตก”
พวกเขากางร่ม พอพวกเขาเดินถึงบันไดอีกขั้น ฝนก็ตกลงมาซู่ใหญ่ มินจุนหรี่ตามองบันไดแต่ละขั้นผ่านสายฝน “โอ๊ย!” เขาร้องขณะลื่นล้มเข่ากระแทกพื้น
“เจ็บมั้ย” คุณปู่ถาม เขาก้มมองรอยขาดที่กางเกงของมินจุน
“แค่รอยถลอกครับ” มินจุนตอบเสียงสั่น
“เราซ่อมที่โบสถ์ได้” คุณปู่บอก
มินจุนกับคุณปู่เดินขึ้นบันไดจนสุดทางและเลี้ยวขึ้นถนนชั้นบน
“ข้างบนนี้ลมแรงจัง” คุณปู่พูดพลางจับร่มไว้แน่น มินจุนจับร่มแทบไม่อยู่ จู่ๆ ลมก็พัดกระโชกมาอย่างแรงทำให้ร่มพับกลับด้านและฉีกตรงรอยต่อ มินจุนไหล่ลู่
คุณปู่ยื่นมือไปจับร่มของเขา “มาอยู่ใต้ร่มของปู่มา เราเกือบถึงแล้ว”
มินจุนกับคุณปู่ใช้ร่มคันเดียวกัน แต่ก็กันฝนที่ตกไม่หยุดได้เล็กน้อย เมื่อพวกเขามาใกล้โบสถ์ มินจุนได้ยินเสียงเพลง
“พวกเขาเริ่มแล้ว!” มินจุนวิ่งไปถึงประตูหน้า แล้วเขาก็เห็นภาพตัวเองในกระจก ผมของเขายุ่ง ตัวเปียกโชก กางเกงขาด และรองเท้าเลอะโคลน เขาถอยออกจากประตูและเดินลงบันได
“ผม … ผมเข้าไปไม่ได้หรอก” มินจุนผิดหวัง
“ไม่เป็นไรหรอกลูก” คุณปู่บอก
“แต่ผมสกปรกและเปียกทั้งตัว!”
คุณปู่มองมินจุน จากนั้นก็มองเครื่องวัดฝนที่ผูกกับรั้ว
“วัดฝนมันง่าย มินจุน แต่เราวัดตัวเองแบบไหน”
มินจุนประหลาดใจกับคำพูดของคุณปู่
“หลานเห็นรองเท้าเลอะโคลน เข่าถลอก ผมยุ่ง และหลานคิดว่าหลานไม่คู่ควรเอาเสียเลย” คุณปู่พูด “แต่พระเยซูคริสต์ทรงมีวิธีวัดดีกว่านั้น พระองค์ทอดพระเนตรจิตใจและรู้ว่าหลานกำลังทำสิ่งถูกต้อง ถ้าหลานวัดตัวเองแบบพระองค์ หลานจะเห็นว่าเครื่องวัดมีน้ำล้นออกมา”
มินจุนมองดูเครื่องวัดฝน น้ำฝนในเครื่องสูงขึ้นทีละหยด เขาคิดว่าเขาลำบากมากกว่าจะมาถึงโบสถ์ แต่เขารู้สึกอบอุ่นและมีความสุขมากเมื่อมาถึงที่นั่น เขาคิดว่าเขารักพระผู้ช่วยให้รอดมากและพระผู้ช่วยให้รอดทรงรักเขามาก
มินจุนกอดคุณปู่ ทั้งคู่เดินเข้าไปในโบสถ์