Ons thuis, ons gezin
Ik wil eeuwig bij jullie zijn!
De auteur woont in Santo Domingo (Dominicaanse Republiek).
Het geloof van een zesjarige hielp me mijn geloof te hervinden.
Toen ik 22 was, nam mijn leven een onverwachte wending: mijn moeder overleed. Zij en mijn vader waren mensen met een groot geloof, en ze hadden me in het evangelie opgevoed. Na haar dood emigreerde mijn vader naar de Verenigde Staten. Na verloop van tijd begon ik me erg eenzaam te voelen, aangezien ik het enige kind van mijn ouders ben. Mijn moeder was er niet meer en mijn vader woonde ver weg. Ik zag hem maar drie weken in het jaar.
Met die gevoelens begon ik steeds meer mijn toevlucht te zoeken bij ‘vrienden’ op school en op het kantoor waar ik werkte. Ik begon beetje bij beetje valse vreugde in tijdelijke zaken te zoeken. Ik ging niet meer naar de kerk en werd gaandeweg helemaal inactief. Ik trouwde later met een fijne man die er wel goede beginselen op nahield, maar niets over het evangelie wist. We kregen drie kinderen: Leah, Isaac en Ismael.
Illustraties Kelley McMorris
Mijn vader kwam ergens in oktober op bezoek om de nieuwe baby te bewonderen. Tijdens zijn bezoek vroeg de zesjarige Leah aan haar grootvader waarom hij haar grootmoeder nooit meenam. Mijn vader legde haar toen uit dat oma op een heel bijzondere plaats dicht bij onze hemelse Vader was. Zodra mijn vader weg was, zei Leah ferm tegen me: ‘Mam, ik wil oma ontmoeten. Ik weet dat ze in de hemel is, maar ik wil ook dat wij daar eens samen zullen zijn — oma en opa, papa, Isaac, Ismael en jij en ik. Ik wil eeuwig bij jullie zijn. Ik wil dat we daarboven dezelfde familie zijn als hier, zodat we met oma kunnen spelen!’
Ik wist niet wat ik zeggen moest. Ik raakte haar mooie, onschuldige gezichtje aan en ging toen naar mijn slaapkamer. Ik viel op mijn knieën en huilde tot mijn tranen op waren. Ik vroeg mijn hemelse Vader om vergeving. Ik wist dat ik het pad waardoor we als eeuwige familie samen konden zijn, verlaten had. Ik had mijn taak om ze op het juiste pad te leiden, verzaakt. Ik had ook verzuimd om met mijn man over het evangelie te praten.
Toen ik in staat was om op te staan, nam ik contact op met een kerkleider en hij bracht me met de zendelingen in mijn wijk in contact. Ze kwamen de volgende avond om mijn man te onderwijzen. Vanaf die avond veranderde ons leven voorgoed. Nu gaan we elke zondag met ons hele gezin naar de kerk. Ik heb een roeping waarbij ik minderactieve zusters mag helpen. We bereiden ons ook voor om naar de tempel te gaan.
De Geest van God leidt ons soms door degenen van wie we dat het minst verwachten. Dat gebeurde nu door mijn dochtertje van zes. Nu weet ik dat ik eeuwig bij mijn familie kan zijn als we ons in de tempel laten verzegelen.