Een beetje beter dan gisteren
De auteur woont in Salta (Argentinië).
We moeten het evangelie blijven naleven. Zo kan Sergio weer bij ons zijn.
Illustraties Suzanne Simmons
Sergio was bijna een jaar op zending toen zijn zendingspresident ons belde. Hij was onze enige zoon en ons eerste kind dat op voltijdzending ging. Mijn vrouw, Liliana, en ik waren trots op hem en trots dat hij een voorbeeld voor zijn twee zusjes was.
We wisten dat Sergio vanwege zijn persoonlijkheid een goede zendeling zou zijn. Hij was een geboren leider, hij was opgewekt en oprecht, en hij kon anderen motiveren.
Het maakte hem niet uit of iemand wel of geen lid van de kerk was – hij sloot vriendschap met iedereen. Als anderen de draak met hem staken omdat hij een heilige der laatste dagen was, zag hij daar de grap wel van in. Hij voelde zich zelden beledigd.
We waren opgetogen toen Sergio zijn zendingsoproep naar het zendingsgebied Chiclayo (Peru) kreeg. Hij begon zijn zending op 20 november 2013. Hij hield van zijn zending. In het begin was het makkelijk om hem te schrijven. Maar met het verstrijken van de maanden had ik meer tijd nodig om over zijn brieven na te denken en op zijn geestelijke groei te reageren.
We maakten ons over Sergio geen zorgen. We dachten dat het zendingsveld de veiligste plek was waar hij kon zijn. Zijn zendingspresident belde ons op 7 oktober 2014.
Wij voelden ons nooit alleen
De zendingspresident vertelde ons dat Sergio en zijn collega onderzoekers over de tempel en eeuwige gezinnen aan het onderwijzen waren. Sergio sprak na afloop het slotgebed uit. Hij viel stil tijdens dat gebed, raakte opeens buiten bewustzijn en viel op de vloer neer. Hij kreeg een zegen en werd met spoed naar een medisch centrum gebracht. De artsen stelden vast dat hij een hersenbloeding had gekregen. Ze probeerden hem tevergeefs bij te brengen.
Het nieuws hulde ons in diepe rouw. Maar Liliana en ik moesten ondanks ons verdriet naar Peru afreizen om Sergio’s lichaam en spullen op te halen. We hadden moeite om helder te denken. We waren dan ook dankbaar dat er – vanaf het moment dat we van huis gingen tot onze terugkeer – iemand van de kerk was om ons bij te staan. De Heilige Geest hielp ons ook. Hij gaf ons troost en hielp ons om door te gaan. Wij voelden ons nooit alleen.
Het is moeilijk om bij zo’n beproeving dankbaar te zijn. Toch ben ik dankbaar voor de tedere barmhartigheden van de Heer met betrekking tot Sergio’s overlijden. Toen hij overleed, was ik als bisschop werkzaam, gaf Liliana seminarieles en was onze dochter Ximena jongevrouwenpresidente van de wijk. We waren bezig om anderen te dienen en lief te hebben. Dat verstevigde ons fundament in het evangelie. Als Sergio dan toch weg moest worden genomen, zal ik altijd dankbaar zijn dat onze hemelse Vader hem tot Zich nam terwijl wij sterk in het geloof waren.
Ik ben ook dankbaar dat Sergio dit leven verliet terwijl Hij de Heer diende en ‘in dienst van [zijn] medemensen’ was (Mosiah 2:17). De Heer heeft verklaard dat ‘zij die in Mij sterven, de dood niet zullen smaken, want die zal zoet voor hen zijn’ (LV 42:46).
De Heilige Geest gaf me een klein beetje een indruk van wat onze hemelse Vader moet hebben doorgemaakt toen zijn Eniggeborene voor ons stierf. Ik besefte dat ik geen enkel recht had om boos te zijn op God. Mijn Vader in de hemel wist wat ik doormaakte. Ik werd met vrede vervuld zodat ik zijn wil en de timing van Sergio’s dood kon aanvaarden. Liliana beleefde en voelde dat net zo.
Troostende woorden
Ons gezin was in 2005 in de tempel verzegeld, toen Sergio en Ximena nog klein waren. Ruth werd kort daarna in het verbond geboren. Sergio doopte haar voordat hij op zending ging.
Ruth had drie dagen na zijn dood een droom over Sergio. Het was de nacht van haar negende verjaardag. Ruth droomde dat ze de hele dag hand in hand liepen en dat hij troostende woorden tot haar sprak.
Ruth en Ximena hadden een hechte band met Sergio en missen hem heel erg. Ruth put nog steeds troost uit de gedachte aan haar droom.
Toen Liliana en ik op een dag Sergio’s spullen bekeken, vonden we zijn zendingsplanner. We zagen dat Sergio op elke pagina van elke dag de woorden ‘Wees een beetje beter dan gisteren’ had geschreven.
Die woorden zijn me bijgebleven. Ze herinneren me eraan dat we het evangelie moeten blijven naleven. Zo kunnen we na dit leven als gezin bij elkaar zijn. Zo kan Sergio weer bij ons zijn.
De Heiland zal ons door moeilijke tijden heen loodsen. Ik weet dat dit waar is. Ik weet ook dat zijn beloften vaststaan. We houden ons dus aan het evangelie vast en volgen Sergio’s voorbeeld. We proberen elke dag een beetje beter te zijn.