เสียงวิสุทธิชนยุคสุดท้าย
พรจากเงินโบนัส
โรเบอร์โต อตันการ์ นิเอโต
ลิมา เปรู
ภาพประกอบโดย อาเล + อาเล, มอร์แกน เกย์นิน
ผมกับคาร์เมน ภรรยา เพิ่งมีบุตรคนแรกเมื่อผมได้รับเรียกเป็นอธิการของวอร์ด ตอนนั้นเราขัดสนเงินทอง ผมเครียดมากเพราะต้องหาเลี้ยงครอบครัวและขณะเดียวกันก็ต้องดูแลสมาชิกวอร์ดของเรา
วันอาทิตย์วันหนึ่ง ผมสังเกตเห็นแม่ตัวคนเดียวคนหนึ่งกับลูกเล็กๆ สี่คนในการประชุมศีลระลึก เธอนั่งบนม้านั่งตัวสุดท้ายในห้องนมัสการและพยายามสุดความสามารถเพื่อดูแลลูกให้อยู่เงียบๆ ผมรู้ว่าเธอขัดสนเงินทองด้วย แต่เธอไม่เคยขอความช่วยเหลือ หลายสัปดาห์ผ่านไป และทุกวันอาทิตย์เธอมาโบสถ์กับลูกๆ
วันหนึ่ง ผมได้รับเงินเดือน ได้รับเงินโบนัสของผมด้วย ผมจึงตัดสินใจว่าจะใช้เงินส่วนนั้นซื้อวัสดุที่ต้องใช้ซ่อมบ้าน แต่ขณะกำลังจะไปตลาด ผมนึกถึงซิสเตอร์คนนี้กับลูกๆ ผมรู้สึกว่าควรใช้เงินส่วนนั้นซื้ออาหารให้พวกเขา ผมโทรหาคาร์เมนและบอกสิ่งที่ผมรู้สึกว่าต้องทำ เธอเห็นด้วย
ขณะซื้อของ ตาผมเหลือบไปเห็นคุกกี้ ผมคิดว่าเด็กๆ คงจะอยากกินขนม ผมใส่อาหารเต็มสองถุงและเดินทางไปบ้านของซิสเตอร์คนนี้
ผมเคาะประตูไม้เก่าคร่ำคร่าหลายครั้ง เมื่อผมกำลังจะกลับ ประตูก็เปิด “อธิการคะ” ซิสเตอร์คนนั้นพูด “ดิฉันแปลกใจที่เห็นคุณ” ลูกๆ ของเธอวิ่งออกมาจากด้านหลังเธอทันที
“ผมนำอาหารมาให้ครับ” ผมพูด
ลูกสาวคนหนึ่งของเธอเห็นคุกกี้และตะโกนว่า “คุกกี้!” พี่ชายน้องสาวของเธอล้อมวงเข้ามาอย่างตื่นเต้น ลูกสาววัยเจ็ดขวบกอดข้าพเจ้า “ขอบคุณค่ะ อธิการ!” เธอบอก
ผมมองเข้าไปในบ้านและเห็นว่าซิสเตอร์คนนี้ซักผ้าในกะละมังบนพื้น ครอบครัวไม่มีโต๊ะ พวกเขานอนฟูกบนพื้น ผมรู้ว่าพวกเขาขัดสนมาก ผมจัดแจงให้พวกเขามีโต๊ะและแต่ละคนมีเตียง
ประสบการณ์นี้ช่วยให้ผมรับรู้ว่าพระเจ้าทรงนำทางและทรงอวยพรผู้รับใช้ของพระองค์ เราไม่จำเป็นต้องมีการเรียกพิเศษจึงจะช่วยเหลือพี่น้องของเรา เราเพียงแต่ต้องรับฟังพระวิญญาณ รับรู้ว่าใครต้องการความช่วยเหลือของเรา และยอมเป็นเครื่องมือในพระหัตถ์ของพระเจ้า