หนูไม่อยาก ต่าง จากคนอื่น!
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในยูทาห์ สหรัฐอเมริกา
“ค่าของจิตวิญญาณยิ่งใหญ่ในสายพระเนตรของพระผู้เป็นเจ้า” (หลักคำสอนและพันธสัญญา 18:10)
มิก้าตั้งตารอเรียนเต้นรำเสมอ เธอชอบฟังเพลง ชอบฝึกกระโดดท่าผีเสื้อให้ถูกต้อง เธอชอบเป็นพิเศษเมื่อทั้งชั้นทำท่าพร้อมเพรียงกัน เมื่อพวกเขาทำท่านั้น นักเต้นทุกคนเหมือนจะกลมกลืนกันไปหมด รู้สึกเหมือนเธอไม่ได้เป็นดาวน์ซินโดรมอยู่คนเดียว
วันนี้พวกเขาฝึกเต้นท่าใหม่ มิก้าดูครูกระโดดลอยตัว เธอดูเด็กหญิงคนอื่นๆ พยายามทำตาม บางคนทำได้ทันที บางคนต้องลองสองสามครั้ง มิก้าลองแล้วลองอีก แต่ก็ทำไม่ได้
“ครูช่วยหนูไหมคะ” มิก้าถาม
เด็กหญิงที่อยู่ข้างๆ มองมิก้า จากนั้นก็ชะโงกข้ามไปหาเพื่อนของเธอ “ทำไมเธอพูดแบบนั้น” เธอกระซิบ เด็กหญิงทั้งสองเหลียวมองมิก้า
ระหว่างทางกลับบ้านหลังเลิกเรียน มิก้านั่งเงียบตลอดทาง
เมื่อกลับถึงบ้าน คุณแม่กำลังนวดแป้งอยู่ในครัว แป้งติดที่แก้มของคุณแม่ บางครั้งนั่นทำให้มิก้าหัวเราะ แต่วันนี้เธอแค่วางกระเป๋าลงบนพื้นและทรุดนั่งบนเก้าอี้ข้างโต๊ะ
“เต้นรำเป็นอย่างไรบ้าง” คุณแม่ถาม
“แย่มากค่ะ” มิก้าตอบ “หนูขอความช่วยเหลือ และเด็กหญิงคนหนึ่งหาว่าหนูพูดตลก จากนั้นก็จ้องหน้าหนู” มิก้าก้มหน้า “หนูไม่อยากไปเต้นรำแล้ว”
“โถ มิก้า!” คุณแม่พูด “แม่เสียใจ พ่อกับแม่ชอบดูหนูเต้นรำนะ เราภูมิใจที่หนูฝึกหนัก!”
มิก้ารู้สึกว่าน้ำตาเริ่มไหล “หนูไม่ชอบดาวน์ซินโดรมในตัวหนู หนูไม่ชอบให้หน้าหนูต่างจากคนอื่น หนูนึกอยากให้ตัวเองเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ได้ไม่ยาก หนูต้องฝึกพูดด้วย!”
คุณพ่อนั่งลงข้างๆ มิก้าและโอบกอดเธอ “มิก้า เรารักลูก มากนะ เราไม่อยากเปลี่ยนลูกสักอย่าง”
มิก้าได้แต่ส่ายหน้าและซุกหน้าลงกับแขน “หนูไม่อยากต่างจากคนอื่น หนูอยากให้ดาวน์ซินโดรมออกไปจากตัวหนู!”
คุณแม่กับคุณพ่อเงียบอยู่ครู่หนึ่ง
“แม่คิดออกแล้ว” คุณแม่บอก มิก้าแอบมองลอดแขน “ทำไมลูกไม่สวดอ้อนวอนทูลถามพระบิดาบนสวรรค์ว่า พระองค์ ทรงรู้สึกอย่างไรกับหนู”
มิก้าคิดเรื่องนี้ เธอชอบกล่าวคำสวดอ้อนวอน เธอพยักหน้าช้าๆ “คุณแม่จดคำถามที่หนูจะต้องถามได้ไหมคะ”
คุณแม่จดคำถามลงไป จากนั้นมิก้าก็หยิบกระดาษเข้าไปสวดอ้อนวอนในห้อง
เธอกลับเข้ามาในครัวอีกไม่กี่นาทีต่อมา สีหน้าของมิก้าสว่างสดใสเหมือนหลอดไฟ “พระบิดาบนสวรรค์ทรงตอบแล้ว!” เธอกล่าว
“พระองค์ทรงตอบว่าอะไรจ๊ะ” คุณแม่ถาม
“พระองค์ทรงตอบว่า ‘มิก้า เรารักเจ้าอย่างที่เจ้าเป็น’” เธอตอบ “และพระองค์ตรัสเสียงดังด้วย!”
สัปดาห์ต่อมาที่ชั้นเรียนเต้นรำ มิก้าไม่ห่วงว่าเด็กหญิงคนอื่นจะคิดอย่างไรกับดาวน์ซินโดรม แต่เธอสังเกตเห็นซาราเด็กหญิงอีกคนหนึ่งทำหน้าเศร้าๆ ซาราทำท่าใหม่บางท่าไม่ได้เช่นกัน
เมื่อมิก้ากลับถึงบ้าน เธอตัดสินใจเขียนจดหมายสั้นๆ ถึงซารา เธอวาดรูปหัวใจหลายดวง คุณแม่ช่วยเธอสะกดคำ
“ซาราเพื่อนรัก” มิก้าเขียน “เธอเป็นนักเต้นที่เก่งมาก ฉันอยากเป็นเพื่อนของเธอ ฉันมีความสุขที่เธออยู่ในชั้นเรียนเต้นรำ”
มิก้าอดใจรอให้จดหมายซาราแทบไม่ไหว เธออยากให้ซารารู้สึกมีความสุขและได้รับความรักที่ชั้นเรียนเต้นรำด้วย