Liever lief
De verontschuldiging
Op een dag waren klasgenootjes van mij een andere leerling aan het uitlachen en uitschelden. Het zag er leuk uit, dus ik deed mee. Ik lachte hem een paar weken lang met mijn vriendjes uit.
Enkele weken later vertelde de jongen me hoe hij zich voelde. Onze woorden kwetsten hem, ook al deed hij alsof het hem niet kon schelen als we hem uitlachten. Hij zei dat hij elke avond huilde. Ik moest bijna huilen toen hij me dat vertelde. Ik wilde hem helpen en besloot mijn excuses aan te bieden.
De volgende dag ging ik naar hem toe en sloeg mijn arm om zijn schouder. Ik zei: ‘Het spijt me echt dat ik je heb uitgelachen.’ Hij knikte en kreeg tranen in zijn ogen. Maar de andere kinderen lachten hem nog steeds uit. Toen herinnerde ik me wat ik in het jeugdwerk geleerd had: kies de goede weg.
Ik zei dapper tegen mijn klasgenootjes: ‘Jullie mogen hem niet meer uitlachen! Hij vindt dat helemaal niet leuk. Zeg dat het je spijt en wees zijn vriend.’
Maar ze wilden niet veranderen. Ze werden zelfs boos op mij en zeiden: ‘Wat is er ineens met jou aan de hand? Jij hebt hem ook uitgelachen!’
Ik voelde me er nog steeds slecht over. Ik zei: ‘Ik heb al sorry gezegd. Ik wil dat jullie weten hoe hij zich voelt en hem niet meer uitlachen.’
Een van hen zei sorry, en we werden alle drie dikke vrienden. Een paar kinderen lachen hem nog steeds uit, maar hij voelt zich beter omdat hij ons nu heeft. Ik kies de goede weg als ik een vriend in nood help. ●