Jongvolwassenen vinden bekering volgens mij soms maar eng. Het kan inderdaad eng zijn om toe te geven wat we hebben gedaan, als we bang zijn dat we daarmee de liefde van dierbaren of van onze hemelse Vader verspelen. Met die kijk op bekering kunnen we in de verleiding komen om ‘net genoeg’ te bekennen, zodat we slagen voor wat aanvoelt als een test om naar het volgende niveau te gaan. Maar ik weet uit ervaring dat dit geen echte bekering is. Bekering is niet altijd prettig, maar als we begrijpen hoezeer de Heer ons liefheeft en ons wil helpen, dan verdwijnt de angst wanneer we ons geloof oefenen in zijn vermogen om ons rein te maken. Ik weet nu dat als ik mijn geloof in Christus door bekering oefen, mijn vroegere fouten mijn heden of toekomst niet hoeven te bepalen (lees meer in mijn artikel op pagina 44).
Evita wijst er in haar digitale artikel op dat oprechte bekering tot dankbaarheid voor de Heiland en zijn verzoening leidt, en ons de kracht geeft om verdere verleidingen te weerstaan. Leah voegt daaraan toe dat we niet tot het avondmaal op zondag hoeven te wachten. We kunnen ons dagelijks met een bekeerlijk hart tot de Heer wenden en de kracht krijgen om zelfs kleine gewoontes te overwinnen die ons van Hem wegleiden. En als we ernstige fouten begaan, zegt Jori dat het proces van bekering ons iets kan leren over de liefde van de Heiland voor ieder van ons.
Bekering is een geschenk waar ik dankbaar voor ben. God weet dat we menselijk zijn en dat we soms domme keuzes maken. Hoe onvolmaakt we ook zijn, er is hoop voor ons. Als we ons vertrouwen in de Heiland stellen, zal Hij met ons meewandelen op de weg terug naar onze Vader in de hemel, hoelang dat ook duurt.