Mijn geloof groeide stap voor stap
Een getuigenis krijgen kost tijd. Vaak komen er kleine ervaringen aan te pas die uiteindelijk samenvallen.
Een van de bepalende momenten in mijn leven was toen ik op mijn 10e twee weken lang in de katholieke leer werd onderricht in de rooms-katholieke missiepost Loreto, zo’n 32 kilometer bij ons plattelandshuis in Silobela (Zimbabwe) vandaan. Ik heb dankzij die vroege lessen en indrukken de Heiland Jezus Christus leren kennen en liefhebben, en ben naar de Heer op gaan zien.
In het katholieke kerkgebouw zag ik muurschilderingen met taferelen uit het leven van de Heiland: taferelen van Jezus Christus’ geboorte, zijn onderricht in de tempel, zijn gebed in de hof van Gethsémané, zijn kruisgang naar Golgotha, zijn kruisiging op Golgotha en zijn opstanding. De aanblik van die spijkers en dorens maakte me echt verdrietig. Tegen de tijd dat ik bij muurschildering van de kruisiging kwam, had ik tranen in mijn ogen. En ik moest telkens huilen bij de gedachte: tjonge, Hij heeft echt veel doorstaan, voor mij nog wel.
Tijdens de bevestigingsceremonie keek een van de priesters me in de ogen en zei: ‘U bent het licht van de wereld’ (zie Mattheüs 5:14). Toen wees hij op een brandende kaars en haalde hij de woorden van de Heiland aan: ‘Laat uw licht zo schijnen voor de mensen, dat zij uw goede werken zien en uw Vader, Die in de hemelen is, verheerlijken’ (Mattheüs 5:16).
Hoe meer ik over Jezus te weten kwam, hoe meer ik anderen van dienst wilde zijn. We moesten ons water bijvoorbeeld acht kilometer bij ons dorp vandaan halen. De vrouwen in het dorp, met inbegrip van mijn moeder, droegen vaak een kruik met twintig liter water op hun hoofd. Na mijn ervaring in het katholieke seminarie sjorde ik vaak met een vat met tweehonderd liter water om mijn moeder te helpen. Ook hielp ik twee andere weduwen die naast ons woonden. Ik moest denken aan het goede gevoel dat ik steeds kreeg als ik anderen hielp.
Door die ervaringen heb ik mijn geloof in onze hemelse Vader en Jezus Christus kunnen ontwikkelen. Ik was ook indirect voorbereid om het evangelie van Jezus Christus te aanvaarden toen ik 22 was.
Het Boek van Mormon ontvangen
Ik ben in een tijd van verandering in mijn land opgegroeid. Onder leiding van Ian Smith verklaarde de blanke minderheid ons land in 1965 onafhankelijk van Groot-Brittannië. Dat leidde tot sancties van de Verenigde Naties en een jarenlange burgeroorlog. Die duurde tot 1980, toen de onafhankelijkheid van Zimbabwe een feit werd. Na mijn schoolperiode verhuisde ik naar een stad om te gaan werken. Ik ging een paar jaar lang naar geen enkele kerk.
Op een dag speelde ik met de zoontjes van mijn baas. Ze waren toen 9 en 7. Ze zeiden: ‘Weet je dat onze vader gemeentepresident in onze kerk is?’ Ze legden uit wat een gemeentepresident is, en ik flapte er zonder nadenken uit: ‘Je vader gaat niet naar de hemel.’ Ik besefte dat ik een grote vergissing had begaan. Ik dacht wanhopig na wat ik tegen hen kon zeggen zodat ze mijn opmerking zouden vergeten. Aan het einde van de dag, toen ze hun vader zagen, renden ze op hem af en herhaalden ze wat ik gezegd had. Ik dacht dat ik mijn baan zou verliezen.
Mijn baas had me eerder een jas laten zien uit de periode dat hij in het leger zat, waaruit bleek dat hij anderen gedood had. Daarom had ik die woorden gezegd. Hij vroeg me heel kalm waarom ik dat had gezegd. Ik zei: ‘Baas, u hebt me toch verteld dat u in de oorlog mensen hebt gedood? In de Bijbel staat: “U zult niet doden.”’
Hij vroeg me naar welke kerk ik ging. Ik zei dat ik vroeger naar de katholieke kerk ging, maar al zeven jaar niet meer was geweest. Hij vertelde wat verhalen over oorlogen en vijandelijkheden in het Oude Testament. Daarna gaf hij mij een exemplaar van het Boek van Mormon. Ik was ontzettend opgelucht dat ik mijn baan niet kwijt was.
Hij gaf me het Boek van Mormon in 1981, maar ik deed er twee jaar lang niets mee. Op een zondag verveelde ik me toen mijn vrienden de stad uit waren. Ik pakte het boek maar op en ging naar een nabijgelegen treinstation om te lezen. Toen ik die dag las, voelde ik me gemotiveerd om goed te doen. Maar wat me later bij het lezen echt raakte, was 3 Nephi 11. Ik las over de Nephieten die oorlogen en grote beroeringen hadden overleefd, waarna de Heiland Jezus Christus aan hen verscheen.
Mijn eigen land had vijftien jaar lang een oorlog doorgemaakt. Sommige mensen uit mijn dorp met wie ik opgegroeid was, waren ten strijde getrokken en niet meer teruggekeerd. Anderen waren voor het leven verlamd geraakt.
Dus toen ik over de Nephieten las, had ik het gevoel dat de Heiland Jezus Christus mij zijn hand reikte toen Hij zei: ‘Sta op en nader tot Mij om […] de tekens van de nagels in mijn handen en in mijn voeten te voelen, opdat u zult weten dat Ik de God van Israël en de God van de gehele aarde ben, en ben gedood voor de zonden van de wereld’ (3 Nephi 11:14).
Ik had het gevoel dat Hij mij persoonlijk de hand reikte om me uit te nodigen tot Hem te komen. Dat raakte me enorm. Alles werd er anders door.
Mijn getuigenis verkrijgen
Het duurde enkele maanden voordat ik de moed had verzameld om naar de kerk te gaan. Ik wist wel waar de kerk was, maar er waren geen zendelingen in onze kleine gemeente. In februari 1984 stapte ik het kerkgebouw van Kwekwe binnen. Ik wilde er zo weer uit stappen. Ik voelde me een vreemde eend in de bijt en zat achterin, klaar om op te stappen. Na de opening gaf de gemeentepresident, Mike Allen, zijn getuigenis over de Heiland Jezus Christus en het Boek van Mormon. Ik voelde een klik. De volgende persoon getuigde ook van de Heiland en het Boek van Mormon, en de derde eveneens. Ik was in de wolken. Ik had niet de moed om naar het spreekgestoelte te gaan, dus stond ik ter plekke op en zei: ‘Ik hou van Jezus. Ik lees het Boek van Mormon.’ Daarna ging ik weer zitten. Dat was het begin van mijn getuigenis.
Die getuigenissen waren de manier waarop de Heer mij de hand reikte, omdat ik daardoor het gevoel kreeg dat ik daar thuis hoorde. Ik voelde dat die mensen mijn broeders en zusters waren. De dagen erna bad ik voor hen en voor aanvaarding. Ik maakte kennis met leden die erg aardig waren en die me hielpen.
Er gebeurde die dag dat ik de kerk binnenstapte heel veel. Ik vraag me af wat er zou zijn gebeurd als die leden hun getuigenis niet hadden gegeven. Je weet nooit of er iemand is die het moeilijk heeft. Als je opstaat en zegt wat je voelt, is dat misschien precies wat iemand nodig heeft om te horen.
Geef vaak je getuigenis. Als je dat doet, versterk je jezelf en anderen om je heen. Sta pal voor wat je weet. Als je de raad van het Boek van Mormon opvolgt, zul je dichter tot de Heiland komen.
Tot de Heiland komen
Mijn tijd in de rooms-katholieke missiepost Loreto heeft me op het pad gezet om een discipel van de Heiland Jezus Christus te worden. Sindsdien heb ik geleerd dat het discipelschap een proces is. We moeten ongeacht onze zwakheden en beperkingen voorwaarts blijven gaan. Omarmen we de uitnodiging: ‘Weest u dan volmaakt, zoals uw Vader, Die in de hemelen is, volmaakt is’ (Mattheüs 5:48), dan zullen we ‘regel op regel, voorschrift op voorschrift’ (zie Leer en Verbonden 98:12) vooruitgang naar het eeuwige leven maken.
We weten dat de weg niet altijd makkelijk zal zijn. We zullen in dit proces moeilijkheden en verdriet ondervinden, maar opzien naar de Heer is de enige manier om gemoedsrust te vinden.
De verzoening van de Heiland Jezus Christus betekent alles voor me. Ik weet dat de Heiland zijn hand naar ons uitstrekt. Wij moeten omhoog kijken, Hem volgen, en anderen de hand reiken en opbeuren zoals Hij dat bij ons doet.
Ik heb geleerd dat het discipelschap een proces is en dat we voorwaarts moeten blijven gaan.
Illustraties, Greg Newbold