Een geloofsversterkende ervaring

Janneke Poorthof

Wijk Breda

In de week dat er zoveel sneeuw viel moest ik noodgedwongen naar de apotheek. Met de scootmobiel gaan was uitgesloten vanwege de sneeuw, dus moest ik het wel met de auto proberen. Ik deed mijn vest over mijn trui aan en dacht: Waarom eigenlijk? Ik ga toch met de auto en dan nog een dik jack, dat zit niet makkelijk. Toch deed ik het vest niet uit.

Het was al een heel gedoe om op het pleintje waar de garage op uitkomt zo te draaien en keren, dat ik meer glijdend dan rijdend door de straten heen eindelijk de grotere weg op kon. Daarna door straten vol sneeuw naar de apotheek, waarvoor een groot en lang parkeerterrein is waar veel auto’s stonden. Eindelijk kon ik parkeren in een dikke laag sneeuw, een heel eind van de apotheek af. Heel langzaam met mijn stok lopend ben ik daar aangekomen en gelukkig zonder vallen ook weer bij de auto teruggekomen.

Ik startte de motor en probeerde weg te rijden maar dat lukte niet. Ik stapte uit om zo goed mogelijk de sneeuw bij de voor- en achterwielen te verwijderen. Ik zag toen dat ik met de voorwielen tegen de stoeprand stond, die door de dikke laag sneeuw niet te zien was. Dan maar in de achteruit proberen maar dat lukte ook niet. Ik had de motor al een poos laten draaien en wilde deze even rust gunnen door het contact uit te zetten. Na enige tijd wilde ik opnieuw starten maar dat lukte niet. Keer op keer probeerde ik het, maar nee hoor, niets. Het was veel te ver om naar huis te lopen, ik had geen mobieltje bij me en mijn man Frederik rijdt geen auto. Ja, wat doe je dan?

Ik besloot te bidden. Hemelse Vader, ik heb uw hulp nodig. U ziet mijn probleem. Niemand komt mij helpen. Stuurt U alstublieft iemand? In de naam van uw Zoon Jezus Christus, Amen.

Daarna wachten en ik was heel kalm. Het duurde helemaal niet lang toen er een meneer op mijn ruit tikte. ‘Hebt u hulp nodig?’ vroeg hij. ‘Ja graag’, zei ik en ik vertelde wat er aan de hand was. ‘Mag ik even kijken?’ vroeg hij en hij morrelde wat en zei: ‘O, een automaat’. Even later startte de motor en reed hij van de parkeerplek af zodat ik weer in de auto kon stappen. Ik vroeg wat er aan de hand was en waarom de motor niet wilde starten. Hij zei dat ik hem weer in de parkeerstand had moeten zetten, want dat moet bij een automaat. Weer wat geleerd dus. Ik bedankte hem hartelijk voor zijn hulp en zei dat ik blij was dat er nog hulpvaardige mensen waren. ‘Waar staat u geparkeerd zodat u kon zien dat ik hulp nodig had?’ vroeg ik. Hij zei: ‘Ik woon aan de overkant en zat lekker in mijn stoel toen ik, zonder te weten waarom, naar het raam liep om naar buiten te kijken en u zag en begreep dat u wel wat hulp kon gebruiken’. Toen zei ik dat hij een antwoord op mijn gebed was geweest. Daar ging hij niet op in, maar wees me hoe ik het beste weer naar de grote weg kon komen. Na hem nogmaals bedankt te hebben en nog steeds meer glijdend dan rijdend ben ik zonder mankementen thuis gekomen. Toen ik mijn jack uitdeed en mijn vest, begreep ik ook waarom ik die aan moest doen. De Heer wist al wat er zou gaan gebeuren.

Ik heb de Heer ook hartelijk bedankt voor zijn hulp. Dit wilde ik met u delen. Misschien komt u ooit in een situatie dat u de hulp van de Heer ook nodig hebt. Aarzel niet, maar vraag het Hem.

Hij hoort en verhoort uw gebed.