Geloof, hoop en naastenliefde = vreugde

Ouderling Matthieu Bennasar (Frankrijk)

Gebiedszeventiger

De drie poten van het krukje van vreugde moeten wel de in de Schriften samengaande deugden van geloof, hoop, en naastenliefde zijn. Waarom? Waarschijnlijk omdat ze allemaal Jezus Christus centraal stellen! En ook omdat ‘de vreugde die we voelen […] weinig te maken [heeft] met onze omstandigheden in het leven en alles met waar we ons in het leven op richten.’¹ Wanneer Jezus Christus het middelpunt van ons leven is, zijn we, wat er ook gebeurt, blij en gelukkig!

De wereld ziet deze drie deugden als dromerig, ongrijpbaar en machteloos. De Heer ziet ze als zeker, instaatstellend en machtig. Er is zeker niets wankels, vluchtigs of kortstondigs aan:

Schriftuurlijk geloof is geen doelloos en wankel vertrouwen dat dingen deze keer misschien goed zullen komen. Het is geloof in de Heer Jezus Christus,² de vredige zekerheid dat zijn genade elke keer genoeg zal zijn als wij met Hem zeilen, hoe gevaarlijk de zeeën waarop wij zeilen ook zijn.
Hoop is in het evangelie niet hetzelfde als wereldse hoop, die zich richt op onzekere gewenste uitkomsten. Het is niet hetzelfde als de vurige wens dat ons favoriete sportteam na een verloren wedstrijd het kampioenschap nog kan winnen als hun rechtstreekse concurrent de volgende wedstrijd verliest! Nee, hoop is in het evangelie ‘hoop in Christus’³ en is gericht op eeuwige beloften en de zekerheid dat die door Jezus Christus zullen worden vervuld. Hoop nodigt dus uit tot voortdurend, bewust en doeltreffend handelen. Het is niet onze vingers gekruist houden wanneer we zelf niets meer kunnen doen om de gewenste uitkomst te beïnvloeden; het is onze armen over elkaar slaan om te bidden, en onze mouwen opstropen om te handelen. Hoop in Christus maakt de mensen ‘zeker en standvastig […], te allen tijde overvloedig in goede werken’.⁴
Ten slotte is naastenliefde niet het abstracte vermogen om kosmische aanvaarding voor wie dan ook te ervaren, maar het is ‘liefde’⁵, ‘de reine liefde van Christus’,⁶ de liefde die Hij voor iedereen voelt. Het is het transformerende geschenk dat wij ontvangen wanneer ons ‘binnenste vol naastenliefde [is] jegens alle mensen’,⁷ in tegenstelling tot de man die zei: ‘O, ik ben dol op de mensheid! Maar de mensen, daar heb ik het moeilijk mee.’

Omdat deze deugden allemaal Christus centraal stellen en actiegericht zijn, geven ze ons kracht. Naastenliefde is de bekroning van de drie, en het zichtbare teken van ons discipelschap.⁸ Maar alle drie verbinden ze ons aan de Heiland, en derhalve ook aan elkaar als zijn discipelen. Dit is tenslotte de soort verbinding die religie behoort te zijn.⁹ En deze deugden zijn net zo met elkaar verbonden als het zaadje, de bloem en het fruit van dezelfde plant, en stellen verschillende stadia van ontwikkeling en kracht om tot zegen te zijn voor.

Aan de andere kant wil de tegenstander dat wij op zijn eigen krukje van ellende gaan zitten, dat steunt op twijfel, wanhoop en minachting.¹⁰ Twijfel vertroebelt het licht, wanhoop verduistert de horizon en minachting veroorzaakt afzondering en eenzaamheid.

Laten we zorgvuldig kiezen op welk krukje we gaan zitten terwijl we door de onrustige tijden in de wereld navigeren. De onzekerheid van nu is misschien de manier van de Heer om ons uit te nodigen om op onze knieën tot Hem te komen, om geloof in Hem te oefenen, om Hem onze hoop te laten vergroten, en om door Hem onze persoonlijke vervulling na te streven als we het geschenk van naastenliefde voor iedereen ontvangen. Als we daardoor meer vertrouwend, minder vluchtig, meer geneigd om te handelen, vriendelijker, geduldiger, meelevender, minder veroordelend en begripvoller worden, zullen we zeker weten hoe het voelt om gelukkig te zijn.