Verhalen uit Saints, deel 3
De eerste Braziliaanse gemeentepresidentin São Paulo
Illustraties, Greg Newbold
Niet lang nadat Claudio en Mary dos Santos zich in São Paulo (Brazilië) hadden laten dopen, vroeg zendingspresident William Seegmiller aan Claudio of hij ouderling wilde worden. Claudio was verbaasd, maar zei ‘Jawel.’ Hij ging nog maar een paar maanden naar de kerk en wist niet precies wat het inhield om ouderling te zijn. Hij wist dat de zendelingen ‘ouderling’ werden genoemd, en dat deze opmerkelijke jonge mannen hun leven aan God wijdden. Als ouderling zijn dat betekende, wilde hijdat zeker.1
De volgende zondagmorgen ordende president Seegmiller hem, vlak voor de zondagsschool, tot het ambt van ouderling in het Melchizedeks priesterschap. Toen hij klaar was, zei hij: ‘Nu gaan we het avondmaal klaarmaken en straks met de zondagsschool beginnen.’
Claudio was even flink in de war. Alles ging nogal snel en hij wist niet precies waar hij mee bezig was. Maar hij volgde de instructies van de president op en voerde zijn eerste priesterschapstaak uit.
Die avond deed president Seegmiller tijdens de avondmaalsdienst van de gemeente weer een beroep op Claudio – nu als tolk, terwijl hij zelf de heiligen in het Engels toesprak. Claudio was nog Engels aan het leren en had nooit eerder getolkt, maar hij stemde ermee in om het te proberen.2
Aan het begin van de bijeenkomst vroeg president Seegmiller de heiligen om de ordening van Claudio te steunen. Tot zijn verbazing begreep Claudio president Seegmiller duidelijk en vertolkte hij de woorden probleemloos in het Portugees.
Toen vertelde president Seegmiller de aanwezigen dat hij een jaar geleden een brief aan het Eerste Presidium had geschreven met de boodschap dat er niet genoeg Portugeestalige priesterschapsdragers in Brazilië waren om de gemeenten te leiden. Hij schaamde zich nu dat hij de brief had geschreven. Mannen zoals Claudio lieten zien dat hij het mis had. ‘Nu ga ik een andere brief aan het Eerste Presidium schrijven’, drukte hij ze op het hart.
President Seegmiller vervolgde: ‘Vandaag is broeder Claudio tot ouderling geordend. Verleent u hem steun als de eerste Braziliaanse gemeentepresident van São Paulo?’
Claudio vertolkte de woorden, maar was stomverbaasd. Hij dacht aan zijn onervarenheid. Wat weet ik nou? vroeg hij zich af. Hij kende het verhaal van Joseph Smith, maar had het Boek van Mormon nooit gelezen. Het enige wat hij te bieden had, was enthousiasme voor het herstelde evangelie, en misschien was dat alles wat de Heer van hem vroeg.
Hij keek de zaal rond en zag de leden hun hand ter steunverlening voor zijn roeping opsteken. Hij voelde zich vereerd. Hij wist misschien niet veel, maar was wel bereid om zich in te zetten.3
Claudio ging meteen met zijn taken aan de slag. Hij nam de leiding in de zondagse bijeenkomsten en zegende het avondmaal. Een zendeling had Claudio noten leren lezen. Hij had al gauw een repertoire van zo’n twintig lofzangen op het orgel ontwikkeld, zodat hij de heiligen in São Paulo muzikaal kon begeleiden. Hij had aanvankelijk maar één raadgever om hem bij te staan, maar de twee mannen deden hun best om hun werk en gezinstaken met hun bediening onder de verspreide heiligen in de enorme stad te combineren.
Claudio vertrouwde er ondanks zijn onervarenheid op dat God hem met een doel had geroepen om de gemeente te leiden. ‘Als het de ware kerk is, als er een God aan het hoofd staat, moest Hij toch íemand kiezen’, hield hij zichzelf voor. ‘Hij moest iemand met enthousiasme kiezen die gezag kon krijgen en het werk kon doen.’4