Onthoud wat het belangrijkst is
Dit is het belangrijkst: onze relaties met onze hemelse Vader en zijn geliefde Zoon, en met onze familie en onze naasten, en dat we ons door de Geest laten leiden.
Nu we dit weekend stilstaan bij de triomfale intocht van de Heiland in Jeruzalem, kort vóór zijn zoenoffer, denk ik aan zijn hoopvolle en troostende woorden: ‘Ik ben de Opstanding en het Leven; wie in Mij gelooft, zal leven, ook al was hij gestorven.’1
Ik heb Hem lief. Ik geloof Hem. Ik getuig dat Hij de Opstanding en het Leven is.
Dit getuigenis heeft mij de afgelopen vierenhalf jaar na het overlijden van mijn vrouw, Barbara, getroost en gesterkt. Ik mis haar.
Ik denk vaak na over ons eeuwig huwelijk en ons leven samen.
Ik heb eerder verteld hoe ik Barbara heb leren kennen, en hoe ik daardoor heb geleerd om op contacten voort te bouwen, zoals mij op zending was onderwezen. Ik moest snel na onze eerste ontmoeting weer contact leggen, omdat zij aantrekkelijk en populair was, en erg veel afspraakjes had. Ik was al snel helemaal weg van haar, want ze was vriendelijk en aangenaam in de omgang. Ik had bewondering voor haar goedheid. Ik voelde dat zij en ik bij elkaar hoorden. Het leek zo eenvoudig voor mij.
Barbara en ik begonnen te daten en onze relatie groeide, maar zij wist niet zeker of het een goed idee was om met mij te trouwen.
Het was niet genoeg dat ik het wist; Barbara moest het zelf ook te weten komen. Ik wist dat als we erover zouden vasten en bidden, Barbara een bevestiging uit de hemel kon ontvangen.
We besloten een weekend niet te daten, zodat we afzonderlijk konden vasten en bidden om een antwoord. Ik had het geluk dat zij dezelfde bevestiging als ik ontving. En de rest is geschiedenis.
Toen Barbara overleed, lieten onze kinderen een aantal lessen op haar grafsteen graveren die ze van haar moesten onthouden. Een van die lessen is: ‘Wat het belangrijkst is, gaat het langst mee.’
Ik wil vandaag enkele gevoelens en gedachten delen over wat het belangrijkst is.
Ten eerste is een relatie met onze hemelse Vader en zijn Zoon, de Heer Jezus Christus, het allerbelangrijkst. Deze relatie is nu en in de eeuwigheid het belangrijkst.
Ten tweede, familierelaties behoren tot de allerbelangrijkste dingen.
Uit hoofde van mijn functie heb ik veel personen en families bezocht die door ernstige natuurrampen waren getroffen. Velen waren hun huis kwijtgeraakt, hadden honger en waren bang. Ze hadden medische hulp, voedsel en onderdak nodig.
Ze hadden ook hun familie nodig.
Ik ben me ervan bewust dat niet iedereen met een hecht gezin is gezegend, dus ik zie andere familieleden, vrienden en zelfs wijkfamilies ook als ‘familie’. Deze relaties zijn essentieel voor onze emotionele en lichamelijke gezondheid.
Ze bieden ook liefde, vreugde, geluk en een gevoel van verbondenheid.
Deze belangrijke relaties onderhouden, is een bewuste keuze. De keuze om deel van een familie uit te maken, vereist toewijding, liefde, geduld, communicatie en vergevingsgezindheid.2 We zijn het soms niet met iemand eens, maar we kunnen het met elkaar oneens zijn zonder onaangenaam te zijn. Tijdens het daten en in het huwelijk gaan we niet opeens van iemand houden of stoppen we daar ineens mee, alsof we als schaakstukken op een schaakbord worden verplaatst. We kiezen er bewust voor om van elkaar te houden en elkaar te steunen. We doen dat ook in andere familierelaties en met vrienden die we als familie beschouwen.
In de proclamatie over het gezin staat: ‘Het goddelijk plan van geluk maakt het mogelijk dat familiebanden ook na de dood blijven bestaan. Heilige verordeningen en verbonden die in heilige tempels beschikbaar zijn, maken het mogelijk dat de mens in de tegenwoordigheid van God terugkeert en dat het gezin voor eeuwig verenigd wordt.’3
Een van de andere belangrijkste dingen is om de ingevingen van de Geest te volgen in onze belangrijkste relaties, en in onze pogingen onze naasten als onszelf lief te hebben – in onze bediening, privé en in het openbaar. Deze les heb ik geleerd toen ik nog bisschop was.
Op een koude, besneeuwde winteravond verliet ik mijn kantoor en kreeg ik sterk het gevoel dat ik een oude weduwe in de wijk moest bezoeken. Ik keek op mijn horloge – het was 10 uur ’s avonds. Ik vond het te laat om haar te bezoeken. Bovendien sneeuwde het. Ik besloot om deze lieve zuster ’s ochtends vroeg op te zoeken, in plaats van haar zo laat nog te storen. Ik reed naar huis en ging naar bed, maar bleef de hele nacht woelen omdat de Geest op me inwerkte.
De volgende ochtend reed ik meteen naar het huis van de weduwe. Haar dochter deed de deur open en zei met een betraand gezicht: ‘O, bisschop, dank u dat u gekomen bent. Moeder is twee uur geleden overleden.’ Ik was er kapot van. Ik zal het gevoel in mijn hart nooit vergeten. Ik huilde. Wie had het meer dan deze weduwe verdiend dat haar bisschop haar hand vasthield, haar troostte, en haar misschien een laatste zegen gaf? Ik had die kans gemist omdat ik die sterke ingeving van de Geest had weggeredeneerd.4
Broeders en zusters, jongemannen, jongevrouwen en jeugdwerkkinderen, ik getuig dat het een van de belangrijkste dingen in al onze relaties is om de ingevingen van de Geest te volgen.
Ten slotte getuig ik op deze Palmzondag dat bekeerd tot de Heer zijn, van Hem getuigen en Hem dienen ook tot de belangrijkste dingen behoren.
Geloof in Jezus Christus is het fundament van ons getuigenis. Een getuigenis is een bevestiging van eeuwige waarheid die door de Heilige Geest in ons hart of onze ziel doordringt. Een getuigenis van Jezus Christus, door de Geest geschonken of versterkt, verandert ons – hoe we denken en ons leven leiden. Een getuigenis doet ons tot onze hemelse Vader en zijn goddelijke Zoon keren.
Alma heeft geschreven:
‘Zie, ik getuig tot u te weten dat deze dingen waarover ik heb gesproken, waar zijn. En hoe denkt u dat ik dit zo zeker weet?
‘Zie, ik zeg u: ze worden mij bekendgemaakt door de Heilige Geest van God. Zie, ik heb vele dagen gevast en gebeden om deze dingen voor mijzelf te kunnen weten. En nu weet ik inderdaad voor mijzelf dat ze waar zijn, want de Here God heeft ze mij door zijn Heilige Geest geopenbaard.’5
Alleen een getuigenis hebben, is niet genoeg. Als onze bekering tot Jezus Christus zich verdiept, willen we van nature van Hem getuigen – van zijn goedheid, liefde en vriendelijkheid.
We horen in onze getuigenisdiensten op de vastenzondag vaker ‘ik ben dankbaar’ en ‘ik hou van’ dan ‘ik weet’ en ‘ik geloof’.
Ik nodig u uit om vaker van Jezus Christus te getuigen. Getuig van wat u weet, gelooft en voelt, niet alleen waarvoor u dankbaar bent. Getuig hoe u de Heiland zelf beter leert kennen en meer gaat liefhebben, zijn leringen naleeft, en zijn verlossende en instaatstellende kracht ervaart. Als u getuigt van wat u weet, gelooft en voelt, bevestigt de Heilige Geest de waarheid ervan aan hen die oprecht naar uw getuigenis luisteren. Dat doen zij omdat ze hebben gezien dat u een vreedzame volgeling van Jezus Christus bent geworden. Ze zien wat het inhoudt om zijn discipel te zijn. Ze gaan ook iets voelen wat ze niet eerder hebben gevoeld. Een zuiver getuigenis komt uit een veranderd hart en wordt door de macht van de Heilige Geest gevoerd tot in het hart van anderen die openstaan om het te ontvangen.
Zij die door uw getuigenis iets voelen, kunnen de Heer dan in gebed vragen om de waarheid van uw getuigenis te bevestigen. Zo komen zij het zelf te weten.
Broeders en zusters, ik getuig tot u dat ik weet dat Jezus Christus de Heiland en Verlosser van de wereld is. Hij leeft. Hij is de herrezen Zoon van God en dit is zijn kerk, die door zijn profeet en apostelen wordt geleid. Ik bid dat ik, als ik op een dag de volgende wereld inga, dat met een fel brandend getuigenis mag doen.
Ik heb in mijn bediening geleerd dat dit het belangrijkst is: onze relaties met onze hemelse Vader en zijn geliefde Zoon, en met onze familie en onze naasten, en dat we ons in die relaties door de Geest van de Heer laten leiden. Dan kunnen we getuigen van de dingen die het belangrijkst zijn en het langst meegaan. In de naam van Jezus Christus. Amen.