«Η πραότητα της Χαναναίας γυναίκας», Λιαχόνα, Σεπ 2023.
Τα θαύματα του Ιησού
Η πραότητα της Χαναναίας γυναίκας
Ποιος είναι ο ρόλος της πίστης και της πραότητας στην αναζήτηση των θαυμάτων που χρειαζόμαστε;
The Woman of Canaan [Η Χαναναία γυναίκα], υπό Harold Copping, Bridgeman Images
Ανάμεσα στις αναρίθμητες συναναστροφές που πρέπει να είχε ο Ιησούς Χριστός κατά τη διάρκεια της θνητής διακονίας Του, υπάρχει μία που είναι εύκολο να παραλείψουμε, επειδή είναι σύντομη και μερικές φορές παρεξηγημένη: η Χαναναία γυναίκα που περιγράφεται στο Κατά Ματθαίον 15:21-28.
Με κάποιο επιπρόσθετο ευρύτερο πλαίσιο, ωστόσο, μπορούμε να μάθουμε όμορφες αλήθειες για την υπομονή και τη συμπόνια του Ιησού Χριστού καθώς γνωρίζουμε αυτήν την γυναίκα με την υποδειγματική πίστη και πραότητα, που δεν αναφέρεται συχνά.
Το ευρύτερο πλαίσιο
Στο Κατά Ματθαίον 14 μαθαίνουμε ότι ο Σωτήρας ήταν ενήμερος για τον θάνατο του Ιωάννη του Βαπτιστή, ο οποίος είχε αποκεφαλιστεί με την υποκίνηση της Ηρωδιάδος. Όταν έμαθε για τον θάνατο του εξαδέλφου Του, ο Ιησούς προσπάθησε να αναχωρήσει με πλοίο προς έναν «έρημο τόπο, κατ’ ιδίαν», ίσως για να θρηνήσει, αλλά πλήθη ανθρώπων Τον ακολούθησαν πεζή (βλ. Κατά Ματθαίον 14:13). Σε ένδειξη μεγάλης συμπόνιας, ο Χριστός πέρασε την ημέρα με τους ανθρώπους και μάλιστα πραγματοποίησε ένα από τα μεγάλα θαύματά Του, ταΐζοντας το πλήθος των χιλιάδων ανθρώπων με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια (βλ. Κατά Ματθαίον 14:15-21).
Εκείνη τη νύκτα, ο Σωτήρας έκανε ένα δεύτερο μεγάλο θαύμα. Είχε πάει στο βουνό «κατ’ ιδίαν», μακριά από τους μαθητές Του, για να προσευχηθεί. Οι μαθητές του επιβιβάσθηκαν σε ένα πλοίο, το οποίο ταξίδευε εντός των ορίων της Θάλασσας της Γαλιλαίας, ταλαντευόμενο από τα κύματα και τον άνεμο. «Και… ο Ιησούς πήγε προς αυτούς, περπατώντας επάνω στη θάλασσα», παρακινώντας τους μαθητές να πουν: «Αληθινά, είσαι Υιός τού Θεού». (Βλ. Κατά Ματθαίον 2:23-25, 33.)
Στη συνέχεια, ο Ιησούς ταξίδεψε βόρεια από τη Γαλιλαία στα παράλια της Τύρου και της Σιδώνος, που βρίσκονται στον σημερινό Λίβανο. Ασφαλώς επιζητούσε «ανάπαυση, απομόνωση ή επαρκή ευκαιρία για καθοδήγηση των Δώδεκα», κάτι που Του είχε διαφύγει1. Εκεί ήταν που «μια Χαναναία γυναίκα, που βγήκε από εκείνα τα όρια του τόπου, κραύγασε προς αυτόν, λέγοντας: Ελέησέ με, Κύριε, γιε τού Δαβίδ· η θυγατέρα μου δαιμονίζεται σκληρά» (Κατά Ματθαίον 15:22).
Η θεραπεία της θυγατέρας της Χαναναίας γυναίκας έλαβε χώρα κάπου στην περιοχή ανάμεσα στη Σιδώνα και την Τύρο, βορείως της Γαλιλαίας.
Σιδών (βλέπε εικονογράφηση ανωτέρω): Επίσης γνωστή ως Σιδώνα. Στην αρχαία εποχή, το εμπόριο την είχε κάνει μία από τις σημαντικότερες πόλεις της Φοινίκης.
Τύρος (βλέπε φωτογραφία ανωτέρω): Μία άλλη σημαντική εμπορική πόλη, που βρισκόταν περίπου 35 χιλιόμετρα νοτίως της Σιδώνας. Κατά τη διάρκεια της διακονίας του, ο Απόστολος Παύλος επισκέφθηκε τα μέλη της Εκκλησίας εδώ (βλ. Πράξεις 21:3-7).
Εικονογράφηση της Σιδώνος υπό Balage Balogh
Η Χαναναία γυναίκα
Ήταν αξιοσημείωτο που η γυναίκα προσέγγισε καθόλου τον Ιησού. Ήταν Χαναναία, από «ειδωλολατρική ή παγανιστική καταγωγή», οι δε Χαναναίοι «ήταν ιδιαιτέρως δυσφημισμένοι από τους Εβραίους»2. Και όμως η πίστη της στη δύναμη του Ιησού Χριστού και η αγάπη της για τη θυγατέρα της την ωθούσαν να εκλιπαρήσει τον Σωτήρα για βοήθεια. Ο Πρεσβύτερος Τζέιμς Ε. Τάλματζ (1862-1933) της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων εξήγησε: «Το γεγονός ότι απευθύνθηκε στον Ιησού ως Υιό του Δαβίδ δείχνει την πεποίθησή της ότι Εκείνος ήταν ο Μεσσίας του Ισραήλ»3.
Μολονότι γνωρίζουμε πολύ λίγα για αυτήν τη μητέρα που ανήκε στους Εθνικούς, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η πίστη της ήταν σαν εκείνη άλλων γυναικών που αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη. Όπως η γυναίκα που βρισκόταν «με αιμορραγία» (Κατά Μάρκον 5:25), η Μαρία και η Μάρθα από τη Βηθανία και η Μαρία η Μαγδαληνή, η Χαναναία γυναίκα εμπιστεύθηκε πλήρως τον Σωτήρα. Είχε μία σταθερή και σίγουρη κατανόηση για το ποιος ήταν.
Στην αρχή, ο Ιησούς δεν της απήντησε. Οι μαθητές Τον παρότρυναν να την αποπέμψει, επειδή τους ενοχλούσε και αντελήφθησαν ότι Τον ενοχλούσε στην αναζήτησή Του για ηρεμία4.
Τελικώς, ο Ιησούς απήντησε. Εξηγώντας την προηγούμενη σιωπή του είπε: «Δεν στάλθηκα παρά μονάχα στα χαμένα πρόβατα του οίκου Ισραήλ» (Κατά Ματθαίον 15:24).
Η δήλωση του Σωτήρος το κάνει ακόμη πιο εκπληκτικό ότι αυτή η Εθνική ήλθε αναζητώντας μία ευλογία για τη θυγατέρα της. Δεν ήταν γυναίκα του Ισραήλ, αλλά με κάποιο τρόπο ήξερε ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο Μεσσίας, ένας βασιλιάς. Και μολονότι κατέστησε σαφές ότι η αποστολή Του ήταν στους Εβραίους στον Ισραήλ, η γυναίκα είχε πίστη ότι θα θεράπευε τη θυγατέρα της. Με πραότητα έπεσε στα πόδια Του σε αναγνώριση της βασιλικής ιδιότητος και της δύναμής του (βλ. Κατά Μάρκον 7:25), «τον προσκυνούσε» και ξανά έγινε φορτική λέγοντας: «Κύριε, βοήθησέ με» (Κατά Ματθαίον 15:25).
Πραότητα και θαύματα
Σε μία απάντηση που φαίνεται σκληρή στους σύγχρονους μαθητές, ο Ιησούς απήντησε: «Δεν είναι καλό να πάρει κάποιος το ψωμί των παιδιών, και να το ρίξει στα σκυλάκια» (Κατά Ματθαίον 15:26). Οι μελετητές της Αγίας Γραφής έχουν εξηγήσει ότι σε αυτήν την αντιστοιχία τα «παιδιά» είναι οι Εβραίοι και τα «σκυλάκια» είναι οι Εθνικοί.
Με άλλα λόγια, η πρωταρχική υποχρέωση του Χριστού ήταν προς τους Εβραίους. Έπρεπε να τους ταΐσει –ή να τους δώσει πρώτα το Ευαγγέλιο– και μετά αυτοί θα έδιδαν τροφή ή θα δίδασκαν τον υπόλοιπο κόσμο. Ο Πρεσβύτερος Τάλματζ εξήγησε: «Τα λόγια, όσο κι αν μπορεί να ηχούν σκληρά σε εμάς, έγιναν κατανοητά από εκείνη στο πνεύμα της πρόθεσης του Κυρίου… Ασφαλώς η γυναίκα δεν προσεβλήθη από τη σύγκριση»5.
Και πάλι, η απάντηση αυτής της καλής γυναίκας είναι συγκινητική και θαυμαστή και πράα: «Ναι, Κύριε· αλλά και τα σκυλάκια τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους» (Κατά Ματθαίον 15:27).
Αυτή η γεμάτη πίστη γυναίκα ήταν απτόητη. Αντί να επιλέξει να προσβληθεί, επέλεξε την πίστη. Η απάντησή της είναι μία έκφραση ελπίδας ακόμη και στα ψίχουλα. Τι απίστευτη πίστη να πιστεύουμε ότι τα ψίχουλα από το τραπέζι του Σωτήρος θα ήταν αρκετά για να υπερνικήσουν οτιδήποτε ενοχλούσε τη θυγατέρα της. Η απάντηση αυτής της πιστής μητέρας δείχνει ταπεινότητα και πραότητα.
Ο Πρεσβύτερος Ντέιβιντ Α. Μπέντναρ της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων έχει εξηγήσει την πραότητα ως «δυνατή κι όχι αδύναμη, ενεργητική κι όχι παθητική, θαρραλέα κι όχι ντροπαλή»6. Η Χαναναία γυναίκα ήταν πράγματι δυνατή, ενεργητική και θαρραλέα στη διακήρυξη της πίστης της ότι ακόμη και ένα κομμάτι της δύναμης του Σωτήρος θα ήταν αρκετό.
Η Χαναναία γυναίκα ήταν δυνατή, ενεργητική και θαρραλέα στη διακήρυξη της πίστης της ότι ακόμη και ένα κομμάτι της δύναμης του Σωτήρος θα ήταν αρκετό.
Τελικώς, ο Ιησούς Χριστός απήντησε με μία εμψυχωτική και οικεία απάντηση: «Ω, γυναίκα, μεγάλη είναι η πίστη σου· ας γίνει σε σένα, όπως θέλεις». Αυτή η απόδειξη ότι Εκείνος εκτιμά και αγκαλιάζει τον καθέναν από εμάς στο ταξίδι μας να έλθουμε προς Εκείνον ακολουθείται στο χρονικό των γραφών από τη διαβεβαίωση ότι «η θυγατέρα της γιατρεύτηκε από εκείνη την ώρα» (Κατά Ματθαίον 15:28).
Τι μπορούμε να μάθουμε;
Ο Πρεσβύτερος Τάλματζ σχολίασε: «Η αξιέπαινη επιμονή της γυναίκας βασιζόταν στην πίστη που ξεπερνά τα εμφανή εμπόδια και υπομένει ακόμη και υπό αποθάρρυνση»7.
Αυτό το είδος της διαρκούς πίστης στον Ιησού Χριστό είναι ακριβώς αυτό που ο αγαπημένος μας προφήτης, Πρόεδρος Ράσσελ Μ. Νέλσον, μας έχει συμβουλεύσει να αναπτύξουμε: «Η πίστη στον Ιησού Χριστό είναι η μεγαλύτερη δύναμη, διαθέσιμη σε εμάς σε αυτήν τη ζωή. Όλα είναι δυνατά σε όσους πιστεύουν»8.
Τιμώ τη Χαναναία γυναίκα, η οποία ήταν δυνατή, ενεργητική, θαρραλέα και επίμονη στη διεκδίκηση της πίστης της στον Ιησού Χριστό ως Σωτήρος, Μεσσία και Βασιλέα. Είναι ένα παράδειγμα της Καινής Διαθήκης για την πίστη και την πραότητα που απαιτούνται από όλους τους μαθητές του Ιησού Χριστού. Απτόητοι, ας επιδιώκουμε επίμονα αυτό το είδος πίστης στον «αρχιερέα των αγαθών που επρόκειτο να ακολουθήσουν» (Προς Εβραίους 9:11).