«Θεραπεύθηκε στον ναό», Λιαχόνα, Σεπ 2023.
Φωνές των Αγίων των Τελευταίων Ημερών
Θεραπεύθηκε στον Ναό
Στον ναό, αισθάνθηκα μία βαθιά διαβεβαίωση ότι ο Κύριος με αγαπά και λαμβάνει υπ’ όψιν Του τον αγώνα μου.
Φωτογραφία κατόπιν ευγενικής προσφοράς της συγγραφέως. Φωτογραφία φόντου του Ναού του Ντέρμπαν στη Νότιο Αφρική, υπό Matthew Reier
Ο πρώτος μας γυιος γεννήθηκε νεκρός το 2017. Εννέα μήνες πριν αφιερωθεί ο Ναός του Ντέρμπαν στη Νότιο Αφρική το 2020, ο δεύτερος γυιος μας γεννήθηκε νεκρός.
Εκείνη την εποχή, ένιωθα σαν την Άννα της Παλαιάς Διαθήκης. «Ή[μουν] καταπικραμένη στην ψυχή, και πρoσευχό[μουν] στoν Kύριo, κλαίγoντας υπερβoλικά» (Α΄ Σαμουήλ 1:10).
Ένιωθα αβοήθητη και θυμωμένη και ένιωθα αβάσταχτο πόνο. Αγωνιζόμουν συναισθηματικώς, σωματικώς και πνευματικώς. Το κράτημα από τη ράβδο με έκανε να νιώθω σαν να κρατιόμουν από μία κλωστή που σταδιακώς γλιστρούσε από τα χέρια μου. Πραγματικά καιγόμουν «στo χωνευτήρι τής θλίψης» (Ησαΐας 48:10).
Είμαι τόσο ευγνώμων που έλαβα βοήθεια και θεραπεία από την οικογένειά μου, τις γραφές και την προσευχή. Έλαβα επίσης βοήθεια από συμβούλους. Η αποκορύφωση της θεραπείας μου, ωστόσο, ήλθε στον ναό.
Καθώς άρχισα να υπηρετώ στον ναό, άρχισα να πληρούμαι με αυξημένο φως. Αισθάνθηκα σαν στο σπίτι μου εκεί. Αισθάνθηκα επίσης μία βαθιά διαβεβαίωση ότι ο Κύριος με αγαπά και λαμβάνει υπ’ όψιν Του τον αγώνα μου.
Καθώς συνέχισα να υπηρετώ στον οίκο του Κυρίου, άρχισα να βλέπω τα ονόματα των προγόνων μου με διαφορετικό τρόπο. Δεν ήταν απλώς ονόματα. Συνειδητοποίησα, για παράδειγμα, ότι μία πρόγονος ήταν θυγατέρα, μητέρα, γιαγιά, θεία, αδελφή, ανιψιά. Ο θάνατός της θα πρέπει να ήταν δύσκολος για τους επιζώντες συγγενείς. Όμως οι ευλογίες που προσέφερε αυτή η πρόγονος στον ναό μέσω ιερών διατάξεων εξ υποκαταστάσεως αποτελούν μία μεγάλη και γλυκιά χαρά που ξεπερνά κάθε πόνο που θα μπορούσαν να είχαν αισθανθεί οι ζώντες συγγενείς της κατά τον θάνατό της.
Αυτή η κατανόηση με έχει ευλογήσει σκεπτόμενη τα πολύτιμα αγόρια μας, την αιώνια φύση του πνεύματός μας και το σχέδιο σωτηρίας του Επουράνιου Πατέρα. Η απώλεια των αγοριών μας με παρακινεί να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, ώστε να ζω το Ευαγγέλιο.
Μερικές ημέρες είναι ακόμη πιο δύσκολες από άλλες. Όμως η τήρηση των υποσχέσεων της διαθήκης μου κάνει αυτές τις ημέρες πιο εύκολες.
Για να δανειστώ τα λόγια του Προέδρου Ράσσελ Μ. Νέλσον: «Μας λείπ[ουν] πολύ [οι γυιοι] μας. Ωστόσο, χάρη στο αποκατεστημένο Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού δεν ανησυχούμε για [αυτούς]. Καθώς εξακολουθούμε να τιμούμε τις διαθήκες μας με τον Θεό, ζούμε αναμένοντας να είμαστε ξανά μαζί [τους]»1.