«Είμαι ευγνώμων να “Τον ακούω”», Λιαχόνα, Σεπ 2023.
Είμαι ευγνώμων να «Τον ακούω»
Δυσκολεύομαι να ακούω στην εκκλησία, αλλά αυτή η ιστορία από την Καινή Διαθήκη με βοήθησε να δω την κατάστασή μου διαφορετικά.
Έχω σοβαρή απώλεια ακοής στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου και μπορώ μόνο να καταλάβω περίπου το 20 τοις εκατό από ό,τι λέγεται στον άμβωνα στη διάρκεια των περισσοτέρων συγκεντρώσεων της Εκκλησίας. Περιστασιακώς, η κώφωσή μου με κάνει να αισθάνομαι μόνη και απομονωμένη, όπως όταν το εκκλησίασμα γελά με το χιουμοριστικό σχόλιο ενός ομιλητή, αλλά εγώ δεν γελώ επειδή δεν το άκουσα. Και δεν ήμουν η μόνη. Τα πιο ηλικιωμένα μέλη του τομέως μού εκμυστηρεύθηκαν ότι είχαν επίσης δυσκολία στην ακοή.
Μερικές φορές, αφού πασχίζω να καταλάβω έναν ομιλητή που μιλά χαμηλόφωνα στη συγκέντρωση μεταλήψεως ή όταν ένας δάσκαλος του Κατηχητικού δηλώνει ότι δεν υπάρχει ανάγκη να χρησιμοποιήσει το μικρόφωνο, επειδή όλοι μπορούν να ακούσουν, αναρωτιέμαι γιατί πηγαίνω ακόμη στην εκκλησία, όταν μπορώ να ακούω τόσο λίγο. Δεν θα ήταν καλύτερα να περνώ τον χρόνο μου στο σπίτι διαβάζοντας τα μαθήματα από το Έλα, ακολούθα με ή μελετώντας τις γραφές;
Παρόλα αυτά, ήθελα να είμαι υπάκουη και συνέχιζα να παρευρίσκομαι με την οικογένειά μου για να ανανεώνω τις διαθήκες του βαπτίσματός μου και να θυμούμαι τον Σωτήρα μεταλαμβάνοντας. Ήταν πάντοτε μία ευλογία να αισθάνομαι το Πνεύμα και πάντα ένιωθα να διαπαιδαγωγούμαι από αυτά τα πράγματα που θα μπορούσα να ακούω.
Μία Κυριακή ο ανώτερος σύμβουλος που μιλούσε στη συγκέντρωση μεταλήψεως είχε μία από αυτές τις ξεκάθαρες φωνές που ξεχώριζαν και μπορούσες να ακούσεις ευκολότερα. Συζήτησε την ιστορία της Καινής Διαθήκης για τη γυναίκα που υπέφερε από αιμορραγία για 12 χρόνια και είχε πίστη ότι θα μπορούσε να θεραπευθεί, εάν θα μπορούσε απλώς να προσεγγίσει και να αγγίξει τον χιτώνα του Ιησού καθώς Εκείνος περνούσε (βλ. Κατά Λουκάν 8:43-48).
Ο ομιλητής κατόπιν έδωσε μία εύστοχη εσώτερη γνώση που μου έκανε εντύπωση βαθιά, εξηγώντας ότι λόγω της κατάστασής της, αυτή η γυναίκα θα εθεωρείτο ακάθαρτη και πιθανότατα δεν θα της επιτρεπόταν να παρευρεθεί στην εκκλησία. Επί 12 χρόνια!
Οι συνέπειες αυτού μου έκοψαν την ανάσα. Μολονότι άρρωστη, αυτή η γυναίκα πιθανώς δεν ήταν τόσο αδιάθετη, ώστε να μην μπορεί να παρευρίσκεται στην εκκλησία, τουλάχιστον περιστασιακώς. Όμως λόγω των κοινωνικών ηθών της εποχής, δεν επιτρεπόταν να παρευρίσκεται. Τι φοβερή δοκιμασία για ένα άτομο με πίστη!
Καθώς συλλογιζόμουν το ψυχικό άλγος που θα έπρεπε να αισθανόταν, επειδή της απαγορεύτηκε να λατρεύει τον Θεό με άλλους πιστούς λόγω της σωματικής της κατάστασης –κάτι επί του οποίου δεν είχε κανέναν έλεγχο– το Πνεύμα άνοιξε τα μάτια μου ότι η κατάστασή της συγκρινόταν με τη δική μου. Κατάλαβα ότι μολονότι δεν μπορούσα να έχω πλήρη συμμετοχή, τουλάχιστον είχα το προνόμιο να παρευρίσκομαι στην εκκλησία και να ακούω ό,τι μπορούσα. Αυτή η γυναίκα δεν είχε τέτοια επιλογή. Ένιωσα ντροπή για τις στιγμές που μου είχε περάσει φευγαλέα από τον νου να μείνω σπίτι.
Αμέσως, ο Θεός μίλησε στην καρδιά μου, επιτρέποντάς μου να ξέρω ότι δεν ήθελε να αισθάνομαι ένοχη. Ήθελε να αισθάνομαι ευγνώμων – ευγνώμων για το προνόμιο να παρευρίσκομαι στην εκκλησία και να ενδυναμώνομαι συναναστρεφόμενη πιστούς μαθητές του Χριστού. Μολονότι δεν μπορούσα να ακούω τα πάντα, μπορούσα να καταλάβω κάποια πράγματα – και το καθένα ευλόγησε τη ζωή μου. Υπήρχαν επίσης ξεχωριστές στιγμές που το Πνεύμα με βοήθησε να καταλάβω αυτά που δεν μπορούσα να ακούσω.
Αισθανόμουν ευγνώμων για την ελευθερία να λατρεύω τον Θεό και να απολαμβάνω τις ευλογίες πηγαίνοντας στον οίκο Του. Το Πνεύμα μού κατέθεσε μαρτυρία ότι ήταν πολύ, πολύ καλύτερο για μένα να είμαι στις συγκεντρώσεις της Εκκλησίας, να μεταλαμβάνω και να μαθαίνω ό,τι μπορούσα παρά να μην παρευρίσκομαι καθόλου.
Εκείνη την ημέρα η στάση μου άλλαξε. Αντί να αισθάνομαι λυπημένη από τους περιορισμούς μου, γαλήνη γέμισε την καρδιά μου και αποφάσισα να επικεντρωθώ στις ευλογίες της προσέλευσης στην εκκλησία. Αποφάσισα να κάνω μία ειλικρινή προσπάθεια να είμαι ευγνώμων για ό,τι μπορούσα να ακούσω αντί να αποθαρρύνομαι για όσα δεν μπορούσα.
Ο Πρεσβύτερος Ντίτερ Φ. Ούχτντορφ της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων είπε: «Το να είμαστε ευγνώμονες εν καιρώ θλίψης δεν σημαίνει ότι είμαστε ευχαριστημένοι με τις συνθήκες της ζωής μας. Σημαίνει ότι από τη σκοπιά της πίστεως βλέπουμε πέραν των τωρινών δυσκολιών μας»1. Η γυναίκα που προσέγγισε για να αγγίξει τον χιτώνα του Ιησού ήταν μία υπέροχη υπενθύμιση για εμένα να έχω αρκετή πίστη στον Κύριο για να βλέπω πέρα από τους περιορισμούς μου και επαρκή εμπιστοσύνη στον Θεό για να ξέρω ότι Εκείνος θα με ευλογήσει να εγερθώ υπεράνω των φυσικών μου περιορισμών.
Η ζωή έχει κάθε είδους δυσκολίες που μας επιβαρύνουν πνευματικώς, συναισθηματικώς ή σωματικώς, αλλά ακόμη και σε περιόδους δυστυχίας, μας παροτρύνουν να είμαστε ευγνώμονες για τις ευλογίες που απολαμβάνουμε. Ο Κύριος είπε:
«Σας λέω φίλοι μου, μη φοβάστε, ας παρηγορηθεί η καρδιά σας. Μάλιστα, να χαίρεστε πάντα, και για καθετί να δίνετε ευχαριστίες…
…όλα αυτά με τα οποία έχετε πληγεί θα συμβάλλουν προς το καλό σας, και για τη δόξα του ονόματός μου» (Διδαχή και Διαθήκες 98:1, 3).
Η συγγραφέας ζει στη Γιούτα των Η.Π.Α.