‘Als het God nu eens om de wedstrijd gaat, en niet zozeer om het team?’, Liahona, december 2023.
Als het God nu eens om de wedstrijd gaat, en niet zozeer om het team?
‘De Kerk van Jezus Christus doet er alles aan om behoeftigen te helpen en daarbij met anderen samen te werken.’1
Illustraties, Jarom Vogel
Sport heeft soms veel weg van een godsdienst (en voor sommige mensen is het ook een godsdienst). Sport wekt vaak sterke gevoelens op. Zij vereist toewijding. Zij brengt mensen samen.
Net als sportteams hebben wereldgodsdiensten ook allemaal hun eigen naam en iconografie. We zien duidelijk het verschil tussen een katholieke priester, een Joodse rabbijn, een islamitische imam en een zendeling van de Kerk van Jezus Christus. Gelovige mensen tonen hun toewijding op verschillende manieren: we komen naar gebedshuizen; we steunen onze geloofsgemeenschap financieel; we vieren godsdienstige feestdagen; we dienen onze naasten; we gaan op zending.
En zoals ook bij sport gebeurt, laten godsdienstige mensen zich soms verblinden door hun verschillen, zodat ze geen oog meer hebben voor wat ze met anderen gemeen hebben. Dit gedrag vormt een blokkade voor al het goede dat we alleen kunnen doen als we de handen ineenslaan om elkaar en de wereld tot zegen te zijn.
De mensheid als geheel is, als we ons richten op goeddoen, net als handen in een paar wanten op een ijskoude winterochtend: samen blijven de vingers warm. Een gemeenschap die zich voor goede doelen inzet, verkwikt de ziel.
De wedstrijd en het team
Rabbijn Lord Jonathan Sacks (1948–2020), de voormalige opperrabbijn van het Verenigd Koninkrijk, vertelde dat hij eens met de aartsbisschop van Canterbury naar een voetbalwedstrijd in het Highbury Stadium (van Arsenal) ging. Arsenal speelde tegen Manchester United. Nadat de stadionspeaker het publiek op de aanwezigheid van de godsdienstleiders had gewezen, ging er volgens rabbijn Sacks ‘een golf van geroezemoes door het stadion dat Arsenal die avond, naar welke van de twee godsdiensten je voorkeur ook uitging, invloedrijke vrienden had. Ze konden onmogelijk verliezen.
‘Die avond’, vertelde hij verder, ‘leed Arsenal zijn grootste thuisnederlaag in 63 jaar.’
De volgende dag stond er een artikel in een Britse krant waarin gekscherend werd gezegd dat de aanwezigheid van deze twee vooraanstaande religieuze leiders Arsenal geen overwinning had gebracht, ‘uiteindelijk bewijst dat God niet bestaat?’ Waarop rabbijn Sacks zei: ‘Het bewijst dat God wel degelijk bestaat. Hij is alleen voor Manchester United.’
Volgens rabbijn Sacks biedt deze grappige anekdote inzicht in het belang van interreligieuze en wereldwijde eensgezindheid. ‘Misschien staat God niet alleen aan mijn kant, maar ook aan die van de ander’, zei hij. ‘Als het God nu eens om de wedstrijd gaat, en niet zozeer om het team? […] Onze medemenselijkheid gaat voor onze godsdienstige verschillen.’2
We kunnen de wedstrijd van het leven beschrijven met deze woorden die president Gordon B. Hinckley (1910–2008) tegen een journalist zei: ‘Het is die eeuwige strijd. […] De krachten van het kwaad tegen de krachten van het goede.’3 Als volgelingen van Jezus Christus staan we aan de kant van de Heiland, ‘die het land door[ging], terwijl Hij goeddeed’ (Handelingen 10:38) en zijn zonneschijn en regen met iedereen deelt (zie Mattheüs 5:45).
Hoewel we ons soms moeten onderscheiden en aan onze eigen leer moeten vasthouden, kunnen we goeddoen zonder iets aan ons geloof af te doen. We bereiken het meest als we met andere mensen van goede wil samenwerken die dezelfde doelen nastreven. Dat is overduidelijk zichtbaar bij natuurrampen en andere crisissen, die ons op unieke manieren dichter bij elkaar brengen. Sharon Eubank, directeur van de humanitaire diensten van de kerk, heeft gezegd: ‘Nu de polarisatie [in de Verenigde Staten] toeneemt en men meer naar gelijkgestemden toetrekt, is een van de grootste lessen die we kunnen leren – als er al een lichtpuntje bij een ramp te zien is – dat […] we de politiek opzij kunnen zetten en raakvlakken kunnen vinden om onze gemeenschap weer op te bouwen.’4
Omgaan met en leren van anderen is een natuurlijk uitvloeisel van gevoed worden door de leringen van Jezus Christus en die delen. Jezus leert ons onze naasten lief te hebben en met hen één te zijn. Hij voelde zich niet bedreigd door het goede dat andere groepen deden.
We wedijveren niet met anderen. Hun geloof en goedheid kan dat van ons versterken. En samen kunnen we meer goeddoen dan alleen.
De volgende vier voorbeelden laten zien hoe leden en leiders in de Kerk van Jezus Christus hun hart en verstand openstellen voor anderen, en zowel voor hen als met hen goeddoen.
Vanwege een verbouwing hadden ruim tweeduizend moslims in Ghana in 2022 geen plek om hun godsdienstige feestdagen te vieren. De leiders van de ring Takoradi (Ghana) lieten hen op het terrein van het ringcentrum aanbidden. Boven: broeder Emmanuel Botwe (links) hielp met de coördinatie tussen de twee groepen.
Moslims in Ghana helpen aanbidden
Joseph Smith heeft gesproken over het belang van gastvrijheid aan vreemden en andersgelovigen, en bood hun een luisterend oor toen hij zei: ‘Zij mogen de hele dag mijn katheder gebruiken.’5
Deze gezegende traditie wordt vandaag de dag in De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen voortgezet. Neem bijvoorbeeld de ruimhartige heiligen in Ghana. Vanwege een verbouwing hadden moslims gedurende een deel van 2022 geen plek waar ze met grote groepen bijeen konden komen om te aanbidden. In april van dat jaar lieten de heiligen der laatste dagen tweeduizend moslims het ringcentrum van de ring Takoradi (Ghana) gebruiken om daar tijdens de ramadan samen te eten en te bidden. Twee maanden later verwelkomden de kerkleiders die groep om het Offerfeest in dat gebouw te vieren. Dit zijn twee van de grootste feestdagen van de islam.6
Onze islamitische vrienden waren dankbaar. ‘We zijn allemaal broeders en zusters. We hebben allemaal dezelfde afkomst’, zei de plaatselijke hoofdimam, Alhaji Mohammad Awal, doelend op Abrahams zoons Ismaël en Izak.7
Emmanuel Botwe, die is geroepen om de communicatie in de ring Takoradi (Ghana) te leiden, zegt dat hij sinds 2018 relaties met andere godsdiensten in het gebied opbouwt. Hij heeft ze uitgenodigd om deel te nemen aan voetbalwedstrijden en om een godsdienstig symposium, ringconferenties en de inwijding van een nieuw kerkgebouw bij te wonen.
‘We moeten elkaar respecteren en voor elkaar zorgen, ongeacht onze verschillen’, zegt broeder Botwe. ‘Dat heeft me ertoe gebracht om contact te zoeken met onze moslimbroeders.’ Slechts 19 procent van de bevolking in Ghana, een overwegend christelijk land, is moslim. ‘We zijn allemaal zoons en dochters van onze Vader’, vervolgt hij, ‘dus we moeten met hen door één deur kunnen.’
Broeder Botwe brengt vriendelijkheid en beginselen met elkaar in evenwicht. Moslims vieren het Offerfeest gewoonlijk door een dier, zoals een ram of geit, te offeren. Dat doen ze ter nagedachtenis aan God die Abraham in plaats van zijn zoon Izak een ram liet offeren.
‘We zeiden [tegen onze moslimvrienden] dat het niet mogelijk was om de ram op ons kerkterrein te slachten. We hebben uitgelegd dat wij geloven dat de Almachtige het grootste offer heeft gebracht. En daar hadden ze respect voor’, zegt broeder Botwe. ‘Na de dienst gingen ze naar de moskee, waar de hoofdimam de ram offerde.’
Doordat broeder Botwes zo vriendelijk was, schonk de hoofdimam hem wat van het ramsvlees. Broeder Botwe nam het dankbaar aan.
‘Als je hun waarden en geloofsovertuigingen respecteert, ze respecteert voor wie ze zijn – en ze niet veroordeelt of kleineert, ook al ben je het niet met ze eens – dan zal er wederzijds respect zijn’, zegt broeder Botwe.
Heiligen der laatste dagen in Boston (Massachusetts) werken samen met andere christelijke groepen om levensmiddelen aan behoeftigen te doneren.
De hongerigen in Boston voeden
Heiligen der laatste dagen in Massachusetts (VS) werken samen met de Azusa Christian Community en Catholic Charities om de armen in Boston, Malden en Springfield levensmiddelen te brengen. In november 2022 heeft de kerk 3.000 diepvrieskalkoenen en ruim 35 ton lang houdbaar voedsel gedoneerd.
Op 19 november kwamen drie vrachtwagens vol levensmiddelen van het centrale voorraadhuis voor bisschoppen in Salt Lake City in Boston aan. 1.000 kalkoenen gingen naar Catholic Charities Boston voor de 1.400 thanksgivingmaaltijden die ze in de buurt Dorchester in Boston gingen uitdelen. De andere 2.000 kalkoenen, en de 35 ton voedsel, werden bij een kerkgebouw in Newton uitgeladen. Toen kwamen 400 vrijwilligers op hun vrije zaterdag de goederen uitladen en opnieuw verpakken in 2.000 voedselpakketten.
Twee van die vrijwilligers, Charles Inouye en zijn zoon Kan, hielpen met het klaarzetten van lange tafels en transportkarretjes op de parkeerplaats van het kerkgebouw. Kan hielp met het openen en opstapelen van kartonnen dozen. Zijn vader bediende de vorkheftruck.
‘Jezus heeft gezegd dat de zon op iedereen schijnt en dat de regen op de rechtvaardigen en de onrechtvaardigen valt’, zegt broeder Inouye. ‘Ik heb de laatste tijd veel nagedacht over de vraag wat ‘weest u dan volmaakt’ betekent [Mattheüs 5:48]. Kunnen we net als de zon en de regen zijn en altijd volmaakt hulp bieden – aan iedereen, overal, altijd?’
De eerwaarde Eugene Rivers, die leiding geeft aan de Azusa Christian Community, kwam die ochtend ook naar Newton. Hij zegt dat gelovige en goede mensen die voor goede doelen samenkomen de ‘laatste, beste hoop’ van de samenleving zijn om te voorkomen dat we verder verdeeld raken.
‘Als geloofsgemeenschappen niet actiever contact met elkaar zoeken, betekent dat niet veel goeds voor dit land’, zegt de eerwaarde Rivers.
Als kerkgroepen samenwerken zoals in Boston, is dat volgens de eerwaarde Rivers een wijze en effectieve christelijke oplossing – en de ‘enige veelbelovende optie die ons land heeft’ om eenheid te bereiken.
Heiligen der laatste dagen in Memphis (Tennessee, VS) werken samen met de NAACP om moeders en baby’s te helpen en het kindersterftecijfer terug te dringen.
Moeders in Memphis helpen
In Tennessee (VS) hebben heiligen der laatste dagen zich aangesloten bij de broeders en zusters van de National Association for the Advancement of Colored People (NAACP) om moeders en hun baby’s te helpen in een gebied met een van de hoogste kindersterftecijfers van de Verenigde Staten. Dit draagt bij aan de uitvoering van de gezamenlijke visie van de twee organisaties om de gemeenschap te dienen, die president Russell M. Nelson in 2021 uiteen heeft gezet.8
In november 2022 kwamen vier leden van de familie Dudley uit de ring Memphis (Tennessee, VS) samen met tientallen mensen van de NAACP in Memphis om strooibiljetten uit te delen over een cursus voor nieuwe en aanstaande moeders over de verzorging van kinderen.
‘We klopten aan bij een zwangere vrouw’, zegt Marc Allan Dudley, die samen met zijn vrouw, Sonya, en twee van hun dochters strooibiljetten uitdeelde. ‘Haar ogen lichtten op en ze was dankbaar voor de cursus. […] Mensen zijn blij dat iemand opmerkt dat er een probleem is en dat iemand er iets aan doet.’
‘Dit partnerschap is door God voorbestemd en geïnspireerd’, voegt Van Turner, president van de NAACP in Memphis daaraan toe. ‘Ik ben zo blij dat het op zo’n kritiek moment in onze stad gebeurt. We hebben te maken met verminderde openbare veiligheid, dakloosheid en armoede. [Het is van cruciaal belang om ons te richten op] de oorsprong van de mensheid, als deze jonge mensen nog in de baarmoeder zijn, en te proberen ervoor te zorgen dat ze in de baarmoeder de juiste zorg krijgen [en dan] naar buiten komen, overleven en gezond zijn. Als dat gebeurt, hebben ze een geweldige start.’9
De kerk heeft in 28 steden Verlicht de wereld-schenkautomaten geplaatst zodat mensen voedsel, water, medische zorg, bedden en andere goederen voor behoeftigen kunnen kopen.
Met schenkautomaten de wereld verlichten
Sinds 2017 heeft de kerk speciale verkoopautomaten (Verlicht de wereld-schenkautomaten) waarmee mensen op unieke wijze iets aan behoeftigen kunnen doneren. In 2022 werden deze automaten op 28 locaties geplaatst, van Manilla tot Mexico-Stad. Bij deze automaten kan men boodschappen, vaccins, bedden, zoet water en vee voor anderen kopen. De donaties gaan naar de plaatselijke en wereldwijde liefdadigheidspartners van de kerk.
Kerklid Jenny Doan heeft een speciale quilt gemaakt om geld voor de schenkautomaten in haar omgeving in te zamelen. ‘Ik vind [deze automaten] erg bijzonder, omdat je niet alleen mensen bij jou in de buurt [helpt], hoewel dat ook belangrijk is’, zegt zuster Doan. ‘Je kunt een geit geven aan een gezin dat een geit nodig heeft – dat is niet iets wat je normaal gesproken kunt inpakken en cadeau kunt geven. Maar hier heb je wel de kans om dat te doen. En zulke dingen kunnen levens veranderen.’10
Tiffany Bird, een kerklid uit Atlanta (Georgia, VS), noemt de schenkautomaten een ‘unieke manier om mijn kinderen te laten ervaren hoe het is om aan anderen te geven. Door de producten in de automaten te zien, beseffen ze dat er gezinnen en kinderen zijn die deze dagelijkse basisbehoeften niet hebben. En dit is een gelegenheid voor hen om daar iets aan te doen.’11
In de algemene oktoberconferentie van 2022 heeft president Dallin H. Oaks, eerste raadgever in het Eerste Presidium, deze lering van ouderling Orson F. Whitney aangehaald: ‘God gebruikt meer dan één groep mensen om zijn grote en wonderbare werk tot stand te brengen. […] Het is te groot, te moeilijk voor één enkele groep mensen.’ President Oaks heeft ons vervolgens aangespoord om ‘meer aandacht en waardering [te] hebben voor de dienstverlening van anderen’.12
Zoals rabbijn Sacks heeft gezegd; het gaat om de wedstrijd, niet zozeer om het team. Of we nu heilige der laatste dagen zijn of niet, we doen dit samen.