Ben jij mijn papa?

Irma de Mackenna, Marga Marga (Chili)

‘Er is geen grotere vreugde dan anderen dienen’, zei Nelson.

Een aantal jaar geleden belde mijn zoon Nelson me op kerstavond op. Een week eerder had een advocaat die geen Spaans sprak hem gevraagd om voor hem te tolken. De cliënt van de advocaat, een oudere man die geen Engels sprak, wilde voogdij over zijn kleinkinderen krijgen.

Na de zitting wenste Nelson de cliënt een vrolijk kerstfeest toe. De man antwoordde dat Kerstmis dat jaar een droevige tijd voor hem zou zijn. Hij had moeite om zijn gezin te onderhouden. Daarnaast was zijn 29-jarige dochter onlangs overleden en had zij vijf kleine kinderen achtergelaten, waarvan de jongste pas 2 jaar oud was. Hun vader zat in de gevangenis, dus de cliënt en zijn vrouw zouden hun kleinkinderen in huis nemen.

Nelson en de advocaat waren allebei geraakt door het verhaal van de man en besloten hem niet voor hun diensten te laten betalen. Toen vroeg Nelson naar de namen en leeftijden van de kinderen, en het adres van de man.

Die avond kon Nelson niet slapen, omdat hij nadacht over de vraag hoe hij het gezin kon helpen. Toen hij neerknielde en vurig over hen bad, kreeg hij de ingeving om een brief te schrijven, de situatie van het gezin uit te leggen, de namen en leeftijden van de kinderen te vermelden, en mensen te vragen cadeaus te doneren. De volgende dag overhandigde hij exemplaren van de brief aan de rechters, advocaten en andere werknemers in het gerechtsgebouw.

Zoveel mensen wilden helpen dat zijn auto al gauw vol cadeaus zat. Sommige mensen hadden geen tijd om cadeautjes te kopen en doneerden geld aan het gezin.

‘Mamá’, zei Nelson, ‘er zijn veel goede mensen in de wereld. Als je toch eens zag hoe de mensen reageerden! Ik vroeg maar om één geschenk voor elk kind, maar er zijn veel meer gedoneerd.’

Nelson ging op kerstavond naar het gezin toe. De kinderen waren dolblij toen ze samen met hem de cadeautjes uit de auto haalden. Hun grootouders waren stomverbaasd.

Toen Nelson even ging zitten voordat hij weer vertrok, kwam de 2-jarige bij hem op schoot zitten. Hij raakte Nelsons gezicht liefdevol aan en vroeg: ‘Ben jij mijn papa?’

Toen hij dat hoorde, begon Nelson te huilen, dankbaar voor iedereen die had meegeholpen om het gezin een fijn Kerstmis te bezorgen.

‘Mamá’, zei hij, ‘er is geen grotere vreugde dan anderen dienen. Ik ben dankbaar dat ik een werktuig in Gods handen kon zijn om dit goede gezin tot zegen te zijn.’

Nelsons vreugde was een weerspiegeling van deze lering van de Heiland: ‘Het is zaliger te geven dan te ontvangen’ (Handelingen 20:35).