« មេរៀនទី ១៨៧—ការគ្រប់គ្រងភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភ ៖ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអាចពង្រឹងយើង » សៀវភៅសិក្សាព្រះគម្ពីរគោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា សម្រាប់គ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា ( ឆ្នាំ ២០២៥ )
« ការគ្រប់គ្រងភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភ » សៀវភៅសិក្សាព្រះគម្ពីរគោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា សម្រាប់គ្រូបង្រៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា
មេរៀនទី ១៨៧—សុខភាពផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្ត
ការគ្រប់គ្រងភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភ
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអាចពង្រឹងយើង
យើងទាំងអស់គ្នាមានអារម្មណ៍តានតឹង ។ ភាពតានតឹងអាចជួយយើងឲ្យសម្រេចកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃ និងឆ្លើយតបនឹងការប្រឈមនានាក្នុងជីវិត ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ភាពតានតឹង និងអារម្មណ៍ថប់បារម្ភយូរអង្វែងអាចជះឥទ្ធិពលអវិជ្ជមានដល់យើងផងដែរ ។ ព្រះអម្ចាស់អាចជួយយើង ។ មេរៀននេះអាចជួយសិស្សឲ្យស្វែងយល់ និងអនុវត្តជំនាញទាំងឡាយដើម្បីងាកទៅរកព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីគ្រប់គ្រងភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភ ។
សកម្មភាពរៀនសូត្រដែលអាចមាន
ភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភ
ចំណាំ ៖ វាអាចមានអត្ថប្រយោជន៍ដើម្បីដឹងថា អ្នកពុំចាំបាច់ជាអ្នកជំនាញពីប្រធានបទនេះទើបបង្រៀនមេរៀននេះបាននោះទេ ។ សូមអធិស្ឋានទូលសុំការណែនាំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ធ្វើតាមសម្ភារទាំងនេះ និងទុកចិត្តសិស្សរបស់អ្នក ។ ប្រសិនបើសិស្សសួរសំណួរដែលអ្នកមិនដឹងពីរបៀបដោះស្រាយ ឬប្រសិនបើពួកគេចែកចាយការពុះពារផ្ទាល់ខ្លួនដែលពួកគេឆ្លងកាត់ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យស្វែងរកជំនួយពីព្រះអម្ចាស់ ឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រ និងអ្នកជំនាញផ្នែកសុខភាពផ្នែកផ្លូវចិត្ត ។
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យរៀបចំខ្លួនសិក្សាអំពីភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យធ្វើបញ្ជីនៅលើក្តារខៀនអំពីអ្វីដែលបណ្តាលឲ្យមានភាពតានតឹង ឬការថប់បារម្ភនៅក្នុងជីវិតរបស់ក្មេងជំទង់ ។ ប្រសិនបើមានប្រយោជន៍ ពួកគេអាចគូសរង្វង់នូវអ្វីដែលពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ជាភាពតានតឹងធំៗចំនួនបី ឬបួន ។
ពន្យល់ដូចខាងក្រោម ៖
ភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភ គឺជាផ្នែកធម្មតានៃជីវិត ។ នេះជារបៀបដែលខួរក្បាល និងរូបកាយឆ្លើយតបទៅនឹងតម្រូវការណាមួយ ដូចជាបញ្ហានៅផ្ទះ ការប្រឡងនៅសាលារៀន ឬការសម្រេចចិត្តសំខាន់ៗ ។ កម្រិតនៃភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភក្នុងបរិមាណត្រឹមត្រូវអាចជួយយើងផ្តោតអារម្មណ៍ សម្រេចគោលដៅ និងការពាររូបកាយ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ភាពតានតឹង ឬការថប់បារម្ភច្រើនពេកអាចក្លាយជាបញ្ហាបាន ។
-
តើអ្នកគិតថា អ្នកអាចប្រាប់ថា នៅពេលណាភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភគឺជារឿងធម្មតា និងល្អ ហើយនៅពេលណាដែលវាហួសកម្រិត ដោយរបៀបណា ?
សូមស្តាប់ចម្លើយរបស់សិស្ស ហើយបន្ថែមព័ត៌មានណាមួយដូចខាងក្រោម ។
ប្រសិនបើអ្នកកំពុងប្រឈមមុខនឹងភាពតានតឹង ឬការថប់បារម្ភខ្លាំងពេក អ្នកអាចនឹងឈឺញឹកញាប់ ឈឺក្បាល មានអារម្មណ៍ឆេវឆាវភាគច្រើន មានការប្រែប្រួលចំណង់អាហារខ្លាំង ឬជួបប្រទះនឹងកង្វះការផ្តោតអារម្មណ៍ ។ ការថប់បារម្ភដែលមិនមានសុខភាពល្អក៏អាចបង្ហាញដោយខ្លួនឯងដែរ ដោយមានរោគសញ្ញាដូចតទៅនេះ ៖ មានអារម្មណ៍ភ័យស្លន់ស្លោ ដកដង្ហើមញាប់ ចុះខ្សោយ និងល្ហិតល្ហៃ មានបញ្ហាដំណេក មានបញ្ហារំលាយអាហារ អំពល់ចិត្តពីបញ្ហាថប់បារម្ភ ឬពិបាកគិតឲ្យបានច្បាស់លាស់ ។
អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានបង្រៀន ៖
សូមមើលពីសញ្ញានៃភាពតានតឹងក្នុងខ្លួនអ្នក និងអ្នកដទៃដែលអ្នកអាចជួយ ។ ដូចជាក្នុងឡានអ្នកដែរ ចូរប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះការឡើងកម្ដៅខ្លាំង ល្បឿនលើសកំណត់ ឬការជិតអស់សាំង ។ … [ សូមធ្វើ ] ការកែតម្រូវ ។ ភាពនឿយហត់ជាសត្រូវទូទៅរបស់យើងគ្រប់គ្នា ។ ( ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន « Like a Broken Vessel » Liahona ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១៣ ទំព័រ៤១ )
ពន្យល់ថា យើងអាចឆ្លងកាត់នឹងកម្រិតនៃភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភផ្សេងៗ នៅពេលផ្សេងៗគ្នា ។ សូមបង្ហាញតារាងខាងក្រោម ហើយអញ្ជើញសិស្សឲ្យផ្លាស់ប្តូរគ្នាអានតាមរយៈកម្រិតភាពតានតឹងទាំងបួនជាមួយដៃគូ ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យចែកចាយជាមួយគ្នាទៅវិញទៅមកនូវរឿងមួយដែលពួកគេចង់ចងចាំអំពីកម្រិតនីមួយៗ ។
កម្រិតទាំងបួននៃភាពតានតឹង
ទុកពេលឲ្យសិស្សមួយសន្ទុះដើម្បីជញ្ជឹងគិត និងវាយតម្លៃកម្រិតនៃភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភបច្ចុប្បន្នរបស់ពួកគេ ។ បន្ទាប់មក សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យពិចារណានូវសំណួរដូចតទៅនេះ ៖
-
ជាទូទៅ តើកម្រិតភាពតានតឹងមួយណាដែលពិពណ៌នាអំពីអ្នកបានល្អបំផុត ?
-
តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះសមត្ថភាពរបស់អ្នកក្នុងការបន្ថយកម្រិតភាពតានតឹងរបស់អ្នក នៅពេលចាំបាច់ ?
យើងទាំងអស់គ្នាអាចបង្កើនសមត្ថភាពរបស់យើងដើម្បីដឹងនៅពេលដែលយើងស្ថិតនៅក្រោមភាពតានតឹង ឬការថប់បារម្ភហួសប្រមាណ ។ យើងក៏អាចពង្រឹងសមត្ថភាពរបស់យើងដើម្បីងាកទៅរកព្រះអម្ចាស់ដើម្បីទូលសុំជំនួយផងដែរ ។ នៅពេលអ្នកសិក្សាមេរៀននេះ សូមរកមើលរបៀបដើម្បីយាងអញ្ជើញជំនួយរបស់ព្រះអម្ចាស់ នៅពេលអ្នកគ្រប់គ្រងភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភ ។
ជំនួយរបស់ព្រះអម្ចាស់
សូមអានខគម្ពីរមួយចំនួនខាងក្រោមនេះ ដោយរកមើលពីរបៀបដែលវាអាចអនុវត្តចំពោះយើង នៅពេលយើងមានអារម្មណ៍តានតឹង ឬថប់បារម្ភខ្លាំងពេក ៖ ទំនុកដំកើង ៥៥:២២; អេសាយ ៤០:២៩; ម៉ាថាយ ១១:២៨; ម៉ូសាយ ២៤:១៤–១៥ ។
-
តើអ្នកបានរៀនអ្វីខ្លះពីខគម្ពីរទាំងនេះ ?
សិស្សអាចរកឃើញសេចក្តីពិតមួយចំនួន ដូចតទៅនេះ ៖ នៅពេលយើងមករកព្រះអង្គសង្រ្គោះជាមួយបន្ទុករបស់យើង នោះទ្រង់អាចប្រទានសេចក្តីសុខសាន្ត និងការសម្រាកដល់យើង ឬ នៅពេលយើងងាកទៅរកព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់អាចសម្រួលបន្ទុក និងពង្រឹងយើង ។
-
តើសេចក្ដីពិតទាំងនេះអាចអនុវត្តចំពោះភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភយ៉ាងដូចម្ដេច ?
គំរូមួយមកពីបទគម្ពីរ
វាប្រហែលជាមានអត្ថប្រយោជន៍ក្នុងការពិភាក្សាអំពីឧទាហរណ៍មួយចំនួននៃសេចក្តីពិតទាំងនេះ ។ សូមចំណាយពេលពីរបីនាទីដើម្បីស្វែងរកបទគម្ពីរសម្រាប់ឧទាហរណ៍នៃបុគ្គលដែលឆ្លងកាត់ភាពតានតឹង ឬការថប់បារម្ភ ។
ឧទាហរណ៍មានដូចតទៅនេះ ៖ ដានីយ៉ែលនៅក្នុងរោងសិង្ហ ( សូមមើល ដានីយ៉ែល ៦ ) ម៉ារានៅពេលទេវតាប្រកាសថានាងនឹងធ្វើជាម្តាយនៃព្រះរាជបុត្រារបស់ព្រះ ( សូមមើល លូកា ១:២៦–៥៦ ) យ៉ាកុប « សេចក្ដីបារម្ភដ៏លើសលប់ » នៅពេលលោកអំពាវនាវឲ្យប្រជារាស្រ្តរបស់លោកប្រែចិត្ត ( យ៉ាកុប ៤:១៨ សូមមើលផងដែរ យ៉ាកុប ១:៤–៥; ២:៣ ) យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ នៅពេលលោកមិនដឹងថា តើព្រះវិហារមួយណាដែលត្រូវធ្វើតាម ( សូមមើល យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ—ប្រវត្តិ ១:១–២០ ) ឬនៅពេលលោកនៅក្នុងគុកលិបើទី ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ១២១ ) ។
នៅពេលសិស្សបានរកឃើញឧទាហរណ៍មួយហើយ សូមលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យពិនិត្យមើលដំណើររឿងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមជាមួយសិស្សម្នាក់ទៀត ។ ក្រោយពីមានពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យចែកចាយជាមួយជាមួយសិស្សក្នុងថ្នាក់អំពីអ្វីដែលពួកគេបានរកឃើញ ។
-
តើភាពតានតឹងកម្រិតណាដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ធម្មតាសម្រាប់ស្ថានភាពនេះ ?
-
តើភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភក្នុងស្ថានភាពនេះអាចមានឥទ្ធិពលលើឥរិយាបទរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗដោយរបៀបណា ?
-
តើបុគ្គលរូបនោះបានធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីងាកទៅរកព្រះអម្ចាស់ដើម្បីទទួលបានជំនួយជាមួយនឹងភាពតានតឹង ឬការថប់បារម្ភរបស់ពួកគេ ?
សូមពិចារណាសួរសិស្សពីរបៀបដែលពួកគេអាចងាកទៅរកព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីទទួលបានជំនួយជាមួយនឹងភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភរបស់ពួកគេ ។ ពួកគេអាចមើល « Reach Up to Him in Faith » ( ៣:៥៤ ) ដើម្បីទទួលបានគំនិតបន្ថែម ។
Reach Up to Him in Faith
President Russell M. Nelson teaches that just as the woman who was healed by touching the robe of Jesus, we can receive strength and direction by reaching out to Him as well.
ជំនាញសម្រាប់គ្រប់គ្រងភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភ
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យអនុវត្តជំនាញដែលអាចជួយពួកគេគ្រប់គ្រងភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភ សូមពិចារណាធ្វើសកម្មភាពមួយ ឬទាំងពីរខាងក្រោមនេះ ។
សូមគិតពីភាពតានតឹង ឬការថប់បារម្ភដែលអ្នកមាន ។ នៅពេលអ្នកសាកល្បងជំនាញខាងក្រោម សូមរកមើលសញ្ញាណាមួយដែលថា វាជួយដល់អ្នក ។
-
ធ្វើសមាធិដែលពោរពេញដោយការគិតគូរ ។
កំណត់ឲ្យច្បាស់ ៖ ពន្យល់ថា ការគិតគូរគឺជាការមានវត្តមាននៅក្នុងគ្រាមួយ ដោយមិនមានការបកស្រាយ ឬការវិនិច្ឆ័យនូវអ្វីដែលយើងកំពុងឆ្លងកាត់ឡើយ ។ របៀបមួយដើម្បីធ្វើបែបនេះគឺត្រូវផ្ដោតលើការដកដង្ហើមរបស់យើង ដោយការហាត់ដកដង្ហើមងាយៗ ។
គំរូ ៖ ទោះជាអ្នក និងសិស្សអាចមានអារម្មណ៍មិនស្រួលបន្តិចក្នុងការធ្វើបែបនេះជាថ្នាក់ក៏ដោយ សូមបង្ហាញថា ជំនាញនេះមានតម្លៃគួរឲ្យសាកល្បង និងមានអត្ថប្រយោជន៍ជាច្រើន ។ ពន្យល់ថា សិស្សនឹងធ្វើដូចខាងក្រោម ៖
-
សូមដកដង្ហើមវែងៗ ហើយយឺតៗពីរបីដងតាមច្រមុះ ដោយឈប់បន្តិចរាល់ពេលដកដង្ហើមម្ដងៗ ។
-
បន្ធូរស្មាចុះ ។ ព្យាយាមសាកល្បងដកដង្ហើមដើម្បីឲ្យពោះរបស់អ្នកមានចលនា ពុំមែនស្មារបស់អ្នកមានចលនាឡើយ ។
-
សូមព្យាយាមផ្តោតលើដង្ហើមរបស់អ្នក ។ ប្រសិនបើគំនិតរបស់អ្នកវិលវល់ សូមត្រឡប់មកកាន់អារម្មណ៍នៃការដកដង្ហើមរបស់អ្នកវិញសន្សឹមៗ ។
ជាជម្រើស អ្នកអាចអញ្ជើញសិស្សឲ្យដកដង្ហើមចូលរយៈពេល ៤ វិនាទី ទប់ដង្ហើមរយៈពេល ៥ វិនាទី ហើយដកដង្ហើមចេញរយៈពេល ៦ វិនាទី ។ ( សិស្សអាចបត់បែនលំហាត់នេះ បើចាំបាច់ ) ។
មុនថ្នាក់ចាប់ផ្ដើម សូមពិចារណាអនុវត្តជំនាញនេះដោយខ្លួនអ្នកផ្ទាល់ ។ អ្នកថែមទាំងអាចស្ទង់ជីពចររបស់អ្នកមុន និងក្រោយពេលអនុវត្តជំនាញនេះ ដើម្បីមើលថា តើចង្វាក់បេះដូងរបស់អ្នកថយចុះឬអត់ ដែលជាការបង្ហាញថា ភាពតានតឹងរបស់អ្នកថយចុះ ។ សូមពិចារណាចែកចាយជាមួយថ្នាក់របស់អ្នកពីរបៀបដែលជំនាញនេះមានឥទ្ធិពលលើអ្នក ។
អនុវត្ត ៖ សូមអញ្ជើញសិស្សដើម្បីបំពេញសកម្មភាពនេះ ។ នៅពេលពួកគេអនុវត្ត សូមលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យសម្គាល់ពីចលនារីកនិងរួមនៃសួតរបស់ពួកគេនៅពេលពួកគេដកដង្ហើម ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យកត់សម្គាល់ប្រសិនបើពួកគេមានការរំខាន ហើយតើប្រភេទនៃគំនិត អារម្មណ៍ និងញាណអ្វីដែលរំខានពួកគេ ។ សង្កេតមើលសិស្សដោយមិនព្យាយាមគ្រប់គ្រង ឬវិនិច្ឆ័យពួកគេឡើយ ហើយគ្រាន់តែទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់ពួកគេត្រឡប់មកការដង្ហើមរបស់ពួកគេវិញប៉ុណ្ណោះ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យចែកចាយពីអារម្មណ៍របស់ពួកគេ ។ ប្រសិនបើអ្នកចង់ អ្នកអាចឲ្យពួកគេស្ទង់ជីពចររបស់ពួកគេមុន និងក្រោយពេលធ្វើលំហាត់ប្រាណនេះ ហើយរាយការណ៍ ប្រសិនបើវាធ្លាក់ចុះ ។
-
ហេតុអ្វីជំនាញនេះអាចជួយ ពេលយើងមានអារម្មណ៍តានតឹង ឬថប់បារម្ភ ?
-
-
សូមផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើការដឹងគុណ ។
កំណត់ឲ្យច្បាស់ ៖ ចំណាយពេលដើម្បីកត់សម្គាល់អ្វីដែលល្អ និងវិជ្ជមានចំពោះខ្លួនអ្នក និងពិភពលោក ។ ជាពិសេសពិចារណាពីអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់បានធ្វើសម្រាប់អ្នក និងអ្នកនៅជុំវិញអ្នក ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៥៩:៧ ) ។ របៀបមួយដើម្បីធ្វើបែបនេះគឺដោយការសរសេររឿងប្រាំយ៉ាងដែលអ្នកមានអំណរគុណក្នុងមួយថ្ងៃៗក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុអំណរគុណ ។
គំរូ ៖ សូមពន្យល់ថា សិស្សអាចមានសៀវភៅកំណត់ហេតុផ្សេងមួយទៀត ឬប្រើផ្នែកមួយនៃសៀវភៅកំណត់ហេតុដែលពួកគេមានរួចហើយ ដូចជាសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាសម្រាប់ថ្នាក់សិក្ខាសាលារបស់ពួកគេជាដើម ។ ពួកគេក៏អាចសរសេរគំនិតរបស់ពួកគេនៅក្នុងកំណត់ចំណាំនៅលើទូរសព្ទដៃរបស់ពួកគេផងដែរ ។ សកម្មភាពនេះ រួមបញ្ចូលនូវជំហានដូចខាងក្រោម ៖
-
សរសេរយ៉ាងហោចណាស់រឿងជាក់លាក់ចំនួនប្រាំដែលអ្នកមានអំណរគុណ ជាពិសេសរឿងដែលព្រះអម្ចាស់បានធ្វើសម្រាប់អ្នក ។
-
សរសេរពីមូលហេតុដែលអ្នកមានអំណរគុណចំពោះរឿងទាំងនេះ ។
-
សូមខិតខំបន្តហាត់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។
ពិចារណាសាកល្បងជំនាញនេះដោយខ្លួនឯងមុនពេលចូលរៀន ។ អ្នកអាចចែកចាយផ្នែកខ្លះៗនៃបទពិសោធន៍របស់អ្នក និងរបៀបដែលវាធ្វើឲ្យអ្នកទទួលអារម្មណ៍ ។
អនុវត្ត ៖ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យសរសេររឿងជាក់លាក់ប្រាំយ៉ាងដែលពួកគេមានអំណរគុណ ជាពិសេសអ្វីៗដែលព្រះអម្ចាស់បានធ្វើសម្រាប់ពួកគេ គ្រួសារពួកគេ និងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ផ្សេងទៀត ។ សូមឲ្យពួកគេសរសេរផងដែរថា ហេតុអ្វីបានជាពួកគេដឹងគុណចំពោះរឿងទាំងនោះ ។
-
តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាបន្ទាប់ពីបានអនុវត្តជំនាញនេះ ?
-
ហេតុអ្វីជំនាញនេះអាចជួយនៅពេលអ្នកមានអារម្មណ៍តានតឹង ឬថប់បារម្ភ ?
-
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យចែកចាយជំនាញផ្សេងទៀតដែលពួកគេប្រើ ដើម្បីជួយគ្រប់គ្រងភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភរបស់ពួកគេ ។ ខាងក្រោមនេះជាឧទាហរណ៍មួយចំនួន ៖ អធិស្ឋានទៅព្រះអម្ចាស់ កាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់បច្ចេកវិទ្យា ចំណាយពេលសម្រាកបន្តិច សកម្ម ពិនិត្យមើលការរំពឹងទុករបស់អ្នក ចិត្តល្អចំពោះខ្លួនអ្នក ហើយផ្ដោតលើអ្នកផ្សេងទៀត ។
បញ្ចប់ដោយស្វែងរកការណែនាំពីព្រះអម្ចាស់ដើម្បីដាក់ផែនការពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើ ហើយនៅពេលណា និងញឹកញាប់ប៉ុនណា ដើម្បីយាងអញ្ជើញព្រះអង្គសង្គ្រោះឲ្យជួយអ្នកគ្រប់គ្រងភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភរបស់អ្នក ។